ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΝΗΛΙΚΩΝ o xristos ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΕΑΡΙΝΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2007 ΕΑΡΙΝΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2007

Κυριακή, 11 Μαρτίου 2007 Η σταυρική θυσία του Χριστού

Α. Διάφορες θεωρίες για τη σταυρική θυσία του Χριστού

Η θεωρία της πληρωμής λύτρων στον διάβολο Αυτή η άποψη εκφράστηκε από τον Ωριγένη (περίπου 185 – 254 μ.Χ.), έναν θεολόγο από την Αλεξάνδρεια, και στη συνέχει από ορισμένους ακόμη πατέρες στην πρώιμη ιστορία της εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, τα λύτρα που πλήρωσε ο Χριστός για να μας εξαγοράσει πληρώθηκαν στον Σατανά, στο βασίλειο του οποίου ανήκαν όλοι οι άνθρωποι εξαιτίας της αμαρτίας.

Η θεωρία του ηθικού μεγαλείου Αρχικά υποστηρίχτηκε από τον Πέτρο Αβελάδρο ( ), έναν Γάλλο θεολόγο. Η θεωρία της ηθικής επιρροής υποστηρίζει ότι ο Θεός δεν απαιτούσε την πληρωμή ποινής της ατίας, αλλά ότι ο θάνατος του Χριστού ήταν απλώς ένας τρόπος με τον οποίο ο Θεός παρουσίασε την αγάπη του προς τους ανθρώπους που έφτασε ως τα πάθη και τον θάνατο. Ο θάνατος του Χριστού μας δείχνει πόσο μας αγαπά ο Θεός.

Η θεωρία του παραδείγματος υπακοής Η θεωρία του παραδείγματος εκφράστηκε από τους Σοκινιανούς, οπαδούς του Ιταλού θεολόγου Faustus Socinus ( ). Η θεωρία αυτή αρνείται ότι η δικαιοσύνη του Θεού απαιτούσε να πληρωθεί η ποινή της αμαρτίας. Θεωρεί ότι ο θάνατος του Χριστού μας δίνει ένα παράδειγμα απόλυτης υπακοής στον Θεό. Α’ Πέτρου β’ 21: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού."

Η θεωρία της διακυβέρνησης Η θεωρία της διακυβέρνησης διατυπώθηκε από τον Ολλανδό θεολόγο και νομικό Hugo Grotius ( ). Αυτός δίδαξε πως ο Θεός δεν απαιτούσε πράγματι την πληρωμή της ποινής της αμαρτίας. Θα μπορούσε, όντας παντοδύναμος να συγχωρήσει την αμαρτία απλώς έτσι, μόνον αν το ήθελε. Με τη θυσία του Χριστού ο Θεός ως νομοθέτης ήθελε να δείξει πως όταν παραβιάζεται κάποιος νόμος του πρέπει να υπάρχουν κάποιας μορφής συνέπειες.

Η προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας Η Ορθόδοξη Εκκλησία ερμηνεύει τη Σταύρωση πρωταρχικά ως νίκη πάνω στις δυνάμεις του κακού και στον θάνατο. Είναι η έμφαση της Ανατολικής Εκκλησίας. Η ιδέα της ικανοποίησης της θείας δικαιοσύνης και της αντικατάστασης δεν λείπει εξολοκλήρου, δεν δίνεται όμως έμφαση σε αυτήν. Γενικά δεν δίνεται έμφαση και στην ενοχή του ανθρώπου. Αυτή θεωρείται έμφαση της Δυτικής Εκκλησίας.

Β. Ο θάνατος του Χριστού ως αντικαταστατική θυσία

Ποιος επέβαλε την πληρωμή της ποινής της αμαρτίας; Ο Θεός Πατέρας «και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών». Ησ. νγ’ 6

Εντελής πληρωμή Ο θάνατος του Χριστού πλήρωσε εντελώς την ποινή της αμαρτίας. Είχε άπειρη αξία, διότι ήταν ο θάνατος του Υιού του Θεού. «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμέ- νοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Εβρ. θ’ 28

Η σημασία του αίματος του Χριστού Το αίμα του Χριστού συνδέεται με Την πληρωμή των αμαρτιών μας Τη νίκη επί του Κατηγόρου (Αποκ. ιβ’ 10-11) «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου». Τη νίκη επί της αμαρτωλής μας ζωής (Α’ Πέτρ. α’ 18-19) «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου»,

Η σημασία του αίματος του Χριστού Τον καθαρισμό της συνείδησής μας (Εβρ. θ’ 14) «πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» Εβρ. θ’ 14 Την πρόσβαση στον θρόνο του Θεού (Εβρ. ι’19) «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού» Εβρ. ι’ 19-20

Ο θάνατος του Χριστού ως αντικαταστατική θυσία Οι ευαγγελικοί θεολόγοι υποστήριξαν πάντοτε ως γνήσιο ευαγγελικό πιστεύω ότι ο Ιησούς πλήρωσε την ποινή της αμαρτίας στη θέσης μας, ως εκπρόσωπος, ως αντιπρόσωπός μας.

Ανάγκες που εκπληρώνει η σταυρική θυσία του Χριστού Θυσία: «τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού». Εβρ. θ’ 26 Εξιλασμός: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών». Α’ Ιωάν. δ’ 10

Ανάγκες που εκπληρώνει η σταυρική θυσία του Χριστού Συμφιλίωση: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών» Β’ Κορ. ε’ Απολύτρωση: «διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Μάρκ. ι’ 45

Γ. Για ποιους πέθανε ο Χριστός;

Α. Αρμινιανιστική αντίληψη Οι Αρμινιανιστές θεολόγοι διδάσκουν ότι ο Χριστός πέθανε για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, ότι πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων. «και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» Α’ Ιωάν. β’ 2

Αρμινιανιστική αντίληψη Ωστόσο, αν κάποιος δεν πιστέψει στον Χριστό, πληρώνει ο ίδιος για τις αμαρτίες του. Ερώτηση: Για ποιο λόγο πληρώνεται η ίδια αμαρτία δύο φορές;

Β. Καλβινιστική αντίληψη Οι καλβινιστές θεολόγοι διδάσκουν πως ο Χριστός πέθανε για τους εκλεκτούς, πληρώνοντας την ποινή της αμαρτίας τους. «καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής» Εφ. ε’ 25 «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων·» Ιωάν. ι’ 11

Καλβινιστική αντίληψη Βεβαίως οι θεολόγοι αυτοί εννοούν πως η προσφορά του ευαγγελίου γίνεται σε όλους τους ανθρώπους με καλή πίστη. Όποιος πιστέψει θα σωθεί. Ο θάνατος του Χριστού έκανε το ευαγγέλιο διαθέσιμο σε όλους. Πλήρωσε όμως την ποινή μόνον των εκλεκτών.

Προσευχή και περισυλλογή Στεκόμαστε μπροστά στον Θεό κάτω από το αίμα του Αρνίου.

Βιβλιογραφία Grudem, Systematic Theology, κεφ. 27