Η ΒΛΑΣΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΧΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

ΖΩΝΕΣ ΒΛΑΣΤΗΣΗΣ Η μεσογειακή ζώνη βλάστησης (μακία) Εκτείνεται κατά μήκος των ακτών της Ελλάδας και στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου Πελάγους. Συναντάμε φρύγανα (αγκαθωτοί ημίθαμνοι), θυμάρι, χαλέπι, πουρνάρια κ.λπ. και το υψόμετρο φθάνει περίπου μέχρι 600 μ.

Παραμεσογειακή ζώνη βλάστησης Ως συνέχεια της προηγούμενης ζώνης συναντάμε την παραμεσογειακή ζώνη. Σε αυτήν κυριαρχούν ταφυλλοβόλα πλατύφυλλα δάση. Εκτείνεται στις περιοχές που έχουν υψόμετρο από 600 μ. έως 1200 μ.

Ζώνη ψυχρόβιων* κωνοφόρων Ζώνη ψυχρόβιων* κωνοφόρων Ζώνη ψυχρόβιων* κωνοφόρων Βρίσκεται στα υψηλά όρη της Βόρειας Ελλάδας σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 800 μ. και αποτελείται από ψυχρόβια κωνοφόρα δέντρα. Συναντάμε δάση της δασικής πεύκης, της ερυθρελάτης και της λευκής ελάτης.

Ζώνη δασών οξυάς – ελάτης και κωνοφόρων (ορεινή, υπαλπική) Ζώνη δασών οξυάς – ελάτης και κωνοφόρων (ορεινή, υπαλπική) Ζώνη δασών οξυάς – ελάτης και κωνοφόρων (ορεινή, υπαλπική) Εκτείνεται στις ορεινές περιοχές τις Στερεάς Ελλάδας, της Πελοποννήσου, καθώς και της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας. Συναντάμε κυρίως την καστανιά, την ελάτη και την οξιά, οι οποίες σχηματίζουν μικτά ή απλά δάση. Το υψόμετρο εδώ ανέρχεται έως 1.700-1.800 μ.

Ζώνη υψηλών ορέων (αλπική) Βρίσκεται στα υψηλά όρη της χώρας μας και σε υψόμετρα από 1.700 έως 2.900 μ. Αποτελείται απόποώδη* κυρίως βλάστηση, με διάσπαρτους μικρούς θάμνους, όπως η ξεραγκαθιά και  πολλά είδη από πανέμορφα αγριολούλουδα.

ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΑ Ως οικοσύστημα εννοείται βασική οικολογική μονάδα που αποτελείται από το φυσικό περιβάλλον και τους οργανισμούς που ζουν σε αυτό[1]. Ως σύστημα μελέτης περιλαμβάνει βιοτικά στοιχεία δηλαδή το σύνολο των οργανισμών ή βιοκοινότητα ενός οικοτόπου, αβιοτικά στοιχεία, όπως είναι ο αέρας, το νερό, το χώμα ο ήλιος κ.ά., καθώς και τις μεταξύ τους συνολικές αλληλεπιδράσεις. Η επιστήμη που μελετά τα οικοσυστήματα είναι η οικολογία. Κάθε σύστημα των βιοτικών και αβιοτικών παραγόντων μιας περιοχής αποτελείται από: Το σύνολο των οργανισμών που ανήκουν στο ίδιο είδος, δηλαδή τον πληθυσμό. Το σύνολο των πληθυσμών ενός οικοσυστήματος και τις σχέσεις αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, δηλαδή την βιοκοινότητα. Την περιοχή στην οποία ζει ένας πληθυσμός ή μια βιοκοινότητα, δηλαδή τον βιότοπο.

ΟΡΕΙΝΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ Τα ορεινά οικοσυστήματα καταλαμβάνουν το ένα πέμπτο (1/5) της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη και φιλοξενούν το ένα δέκατο (1/10) του πληθυσμού της ανθρωπότητας. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι οι ορεινοί όγκοι, τα δάση, τα αλπικά λιβάδια, οι βραχώδεις σχηματισμοί, καθώς και όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν προσαρμοστεί και ζουν σε αυτά. Στην Ευρώπη τα ορεινά οικοσυστήματα καλύπτουν το 30% της χερσαίας έκτασης,ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 60%. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι συνθήκες έχουν δραματικά αλλάξει και ένα από τα σημαντικότερα και πιο ευάλωτα στοιχεία των ορεινών οικοσυστημάτων, το δάσος, απειλείται άμεσα με υποβάθμιση και καταστροφή : πυρκαγιές, υπερβόσκηση, υπερεκμετάλλευση, μεγάλα τεχνικά έργα χωρίς περιβαλλοντικό σχεδιασμό είναι μερικά από τα βασικά αίτια. Η διατήρηση των απειλούμενων δασόβιων ειδών πανίδας(όπως αρκούδα, λύκος)και χλωρίδας, που αποτελούν ταυτόχρονα και δείκτες της καλής λειτουργίας του δασικού οικοσυστήματος, συμβάλλει ουσιαστικά στην προσπάθεια διατήρησης των ορεινών οικοσυστημάτων. 

ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ Το θαλάσσιο οικοσύστημα χωρίζεται σε τέσσερις ζώνες ανάλογα με το βάθος και την ποιότητα του ηλιακού φωτός που τις διαπερνά. Αυτές είναι: η παράκτια ζώνη, η νηριτική, η πελαγική και η αβυσσιαία. Το παράκτιο οικοσύστημα είναι μια στενή ζώνη γύρω από τα νησιά και τη στεριά με ιδιόμορφες συνθήκες λειτουργίας. Ο αριθμός των ειδών που διαβιούν σ' αυτή είναι περίπου ο ίδιος με οποιαδήποτε άλλη ζώνη. Οι ιδιόμορφες συνθήκες ζωής και λειτουργίας οφείλονται στο γεγονός ότι το οικοσύστημα αφενός είναι τελείως σκεπασμένο από νερό και αφετέρου είναι εκτεθειμένο στον αέρα. Η ένταση της ακτινοβολίας του ήλιου είναι υψηλή (λόγω του μικρού πάχους του υδάτινου ορίζοντα) με αποτέλεσμα οι αλλαγές στη θερμοκρασία και την αλατότητα από την εξάτμιση του νερού να είναι πολύ πιο μεγάλες από οποιαδήποτε άλλη ζώνη. Οι κύριοι οργανισμοί είναι βενθονικοί κινητοί ή ακίνητοι (Κνιδόζωα, Καρκινοειδή, Φορονοειδή, Βρυόζωα κ.ά.). Η ειδική και η ποσοτική τους σύσταση αλλάζει ανάλογα με το βάθος, την απόσταση από την ακτή και τη δομή του βυθού (πέτρες ή άμμος). Το βένθος αποτελεί τη βασική τροφή πολλών ειδών ψαριών που έχουν οικονομικό ενδιαφέρον. Πολλές φορές στην παράκτια ζώνη οι κινήσεις της θάλασσας φέρνουν και πλαγκτόν ή νηκτόν. Μετά την παράκτια ζώνη ακολουθεί η νηριτική. Άβαθα νερά όπου το φως του ήλιου φτάνει μέχρι τον πυθμένα. Το πλαγκτόν, το νηκτόν και το βένθος βρίσκονται σε πληθώρα και υπάρχει συνεχής φωτοσύνθεση. Μετά από αυτή είναι η πελαγική και αβυσσιαία ζώνη που χωρίζονται σε τρία διαφορετικά οικοσυστήματα τα οποία λειτουργούν με χωρίς ή σχεδόν καθόλου φως. Η αρχή της θαλάσσιας τροφικής αλυσίδας βρίσκεται στη φωτοσύνθεση του πλαγκτόν που αποτελείται από μικροσκοπικούς οργανισμούς (διάτομα και δυνομαστιγοφόρα) και επηρεάζονται άμεσα από τις συγκεντρώσεις των θρεπτικών υλικών και τις φυτικές, χημικές και βιοχημικές παραμέτρους του οικοσυστήματος.

ΛΙΜΝΙΑΙΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ Όπως έχει ήδη αναφερθεί, τα οικοσυστήματα του γλυκού νερού είναι σχετικά ασυνεχή, ανομοιογενή και πολλά είδη που ζουν σε αυτά είναι γεωγραφικά απομονωμένα αφού δεν μπορούν να διασχίσουν τα τμήματα ξηράς που μεσολαβούν ανάμεσα σε δύο ποτάμια ή δύο λίμνες και άρα δεν μπορούν να εξαπλωθούν. Το γεγονός αυτό έχει τις παρακάτω καθοριστικές συνέπειες: α) Οι οργανισμοί των ποταμών και των λιμνών αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τις κλιματικές και άλλες περιβαλλοντικές αλλαγές επί τόπου χωρίς να έχουν δυνατότητες διαφυγής. β) Η βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων του γλυκού νερού επιμερίζεται έντονα και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μοναδική για μια συγκεκριμένη περιοχή. Συχνά ακόμα και μικρού μεγέθους λίμνες ή ρεύματα αποτελούν το χώρο ανάπτυξης και βιολογικής εξέλιξης μοναδικών, χαρακτηριστικών για τη συγκεκριμένη περιοχή, μορφών ζωής (ενδημικά είδη). γ) Η βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων του γλυκού νερού είναι μεγάλη καθώς, ακόμα και αν σε ορισμένα σημεία ο αριθμός των ειδών είναι μικρός, ο συνολικός αριθμός των διαφορετικών ειδών σε όλη την έκταση του οικοσυστήματος είναι μεγάλος. Με διαφορετικά λόγια, οι βιότοποι γλυκού νερού υποστηρίζουν την ανάπτυξη πολλών διακριτών βιοκοινοτήτων ποικίλης σύνθεσης, γεγονός που αυξάνει τη βιοποικιλότητά του βιοτόπου.