ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΝΗΛΙΚΩΝ o xristos ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΕΑΡΙΝΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2007 ΕΑΡΙΝΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2007

Κυριακή, 28 Ιανουαρίου 2007 Η ανθρώπινη φύση του Χριστού (β’ μέρος)

Η ανθρώπινη φύση του Χριστού Στο προηγούμενο μάθημα είδαμε πως ο Χριστός ήταν πλήρως Θεός και πλήρως άνθρωπος σε ένα πρόσωπο και θα είναι έτσι στην αιωνιότητα. Πλήρως άνθρωπος σημαίνει ότι είχε τόσο ανθρώπινο σώμα όσο και ανθρώπινο πνεύμα. Ωστόσο, εμείς είμαστε όλοι αμαρτωλοί. Ο Αδάμ πλάστηκε αθώος, χωρίς γνώση και εμπειρία του κακού. Μετά την πτώση του όμως κληροδότησε και σε μας μια πεσμένη φύση, που ρέπει προς την αμαρτία. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Τι λογής ανθρώπινη φύση είχε ο Χριστός; Αθώα ή πεσμένη, με ροπή προς την αμαρτία;

Α. Ο Χριστός ήταν άγιος, χωρίς αμαρτία

Η βιβλική διδασκαλία για την αναμαρτησία του Ιησού «Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού..». Λουκ. α’ 35 «Το δε παιδίον ηύξανε και εδυναμούτο κατά το πνεύμα πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ήτο επ' αυτό.» Λουκ. β’ 40 «Και αφού ετελείωσε πάντα πειρασμόν ο διάβολος, απεμακρύνθη απ' αυτού μέχρι καιρού». Λουκ. δ’ 13 «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» Ιωάν. η’ 46.

Η βιβλική διδασκαλία για την αναμαρτησία του Ιησού «Εγώ είμαι το φως του κόσμου […] Και ο πέμψας με είναι μετ' εμού· δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον, διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν». Ιωάν. η’ 12, 29 «εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου και μένω εν τη αγάπη αυτού». Ιωάν. ιε’ 10. «Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε, και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς». Πραξ. γ’ 14

Η βιβλική διδασκαλία για την αναμαρτησία του Ιησού « … ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί, Ρωμ. η’ 3 «διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού. Β’ Κορ. ε’ 21 «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». Εβρ. δ’ 15

Η βιβλική διδασκαλία για την αναμαρτησία του Ιησού «Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών» Εβρ. ζ’ 26 «αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» Α’ Πέτρ. α’ 19 «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». Α’ Πέτρ. β’ 22 «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων» Α’ Πέτρ. γ’ 18

Η ανθρώπινη φύση του Χριστού Συμπεραίνουμε από τα παραπάνω πως ο Χριστός, όχι μόνο δεν έπραξε ποτέ αμαρτία, αλλά ότι είχε ανθρώπινη φύση χωρίς αμαρτία. Ήταν άγιος. Με άλλα λόγια, είχε τη φύση του Αδάμ, πριν από την πτώση του. Δεν είχε τη ροπή προς την αμαρτία που εμείς έχουμε.

Β. Οι πειρασμοί του Χριστού. Πόσο πραγματικοί ήταν;

Οι πειρασμοί του Χριστού «Ο δε Ιησούς, πλήρης Πνεύματος Αγίου, υπέστρεψεν από τον Ιορδάνην και εφέρετο διά του Πνεύματος εις την έρημον, πειραζόμενος υπό του διαβόλου ημέρας τεσσαράκοντα, και δεν έφαγεν ουδέν τας ημέρας εκείνας· αφού δε αύται ετελείωσαν, ύστερον επείνασε». Λουκ. δ’ 1-2

Οι πειρασμοί του Χριστού Ο πρώτος πειρασμός ήταν να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. Έπρεπε να φάει. Ο δεύτερος πειρασμός ήταν να λατρέψει το διάβολο για να πάρει εύκολα την εξουσία στα βασίλεια του κόσμου. Ο τρίτος πειρασμός ήταν να πειράξει τον Θεό, πέφτοντας από τις επάλξεις του ναού, έτσι ώστε με κάποιο θαύμα να εκπλήξει τον κόσμο.

Οι πειρασμοί του Χριστού Οι πειρασμοί του Χριστού παρουσιάζουν μια αναλογία με τον πειρασμό του Αδάμ και της Εύας. Παρατηρείτε ωστόσο και κάποιες διαφορές;

Πόσο αληθινοί ήταν οι πειρασμοί του Χριστού; Είπαμε πως ο Χριστός δεν είχε τη ροπή προς την αμαρτία που έχουμε εμείς. Ξέρουμε όμως πως «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος». Ιακ. α’ 14 Πώς λοιπόν οι πειρασμοί ήταν για αυτόν το ίδιο αληθινοί, όπως και για εμάς, αν δεν είχε μέσα του την επιθυμία για την αμαρτία;

Ορισμένοι ακραίοι κενωτικοί (Smith’s Friends) Οι ακραίοι κενωτικοί πιστεύουν ότι ο Χριστός επί γης ήταν μόνον άνθρωπος, όχι Θεός. Θέλοντας να τονίσουν την ομοιότητα του Χριστού με μας δηλώνουν ότι ο Χριστός είχε αμαρτία στη σάρκα την οποία ποτέ δεν ενεργοποίησε. Δηλαδή, είχε τη δική μας ροπή στην αμαρτία, ωστόσο, δεν ενέδωσε ποτέ συνειδητά σε αυτήν. Θέλοντας να διαχωρίσουν την ύπαρξη ασυνείδητης αμαρτίας από τη συνειδητή αμαρτία χρησιμοποιούν το εδάφιο του Παύλου: «Τώρα δε δεν πράττω πλέον τούτο εγώ, αλλ' η αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί» (Ρωμ. ζ’ 17)

Ορισμένοι ακραίοι κενωτικοί (Smith’s Friends) Φτάνουν, δηλαδή, να πουν ότι ο Χριστός στη γη είχε ασυνείδητες αμαρτίες, διαστρέφοντας τα εδάφια: «όστις δεν έχει καθ' ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν». Εβρ. ζ’ 7 «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσ- μένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Εβρ.θ’ 28

Αντίκρουση της άποψης Αυτή η άποψη βλέπει τη δύναμη του Χριστού στο να αρνείται αμαρτωλές επιθυμίες που φωλιάζουν μέσα του και θέλουν να εκπληρωθούν. Αποτυγχάνει να δει τον Χριστό, πολύ περισσότερο, ως πηγή άγιων επιθυμιών, ως πηγή φωτός, αγιασμού και κάθε τελειότητας. Εξάλλου, προσπαθώντας να τονίσουν την ομοιότητα του Χριστού με εμάς, χάνουν τη διαφορετικότητά του από εμάς. Σε τελική ανάλυση, ο Χριστός εκτός από αδελφός μας είναι ο άγιος Κύριος, η κεφαλή της νέας ανθρωπότητας.

Αντίκρουση της άποψης Πέραν τούτου η ασυνείδητη αμαρτία φέρει και αυτή ενοχή (όπως και το προπατορικό αμάρτημα). Είναι εντελώς απαράδεκτη και αιρετική η άποψη πως ο Χριστός πέθανε στον σταυρό και για τις δικές του ασυνείδητες αμαρτίες.

Η δύναμη των πειρασμών στον Ιησού Από τη μια πλευρά, οι πειρασμοί του Ιησού βασίζονταν στις καταρχήν αθώες ανάγκες και τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης, να φάει, να πιει, να αναπαυτεί κ.λπ. Από την άλλη πλευρά, πειρασμοί καθαρά προς αμαρτία, όπως το να προτιμήσει την ανθρώπινη δόξα και να ανυπακούσει τον Θεό, ήταν εξωτερικοί, δηλαδή δεν ανταποκρίνονταν σε κάποια δική του πονηρή εσωτερική επιθυμία. «Δεν θέλω πλέον λαλήσει πολλά μεθ' υμών· διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου· και δεν έχει ουδέν εν εμοί». Ιωάν. ιδ’ 30

Η δύναμη των πειρασμών στον Ιησού Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός τοξικομανούς και ενός ανθρώπου που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά. Η προσφορά ναρκωτικών ουσιών στους δύο αυτούς ανθρώπους συναντά στον πρώτο μια έξη, μια εσωτερική δική του επιθυμία να πάρει τις ουσίες. Έτσι συμβαίνει με εμάς και την αμαρτία. Εκείνος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ τις ουσίες πρέπει να πειστεί για να πέσει στην παγίδα για πρώτη φορά. Έτσι συνέβη και με τον Αδάμ. Αυτό που έκανε ο διάβολος με τον Αδάμ, προσπάθησε να το πετύχει και με τον Χριστό, χωρίς όμως επιτυχία.

Γ. Θα μπορούσε ο Χριστός να αμαρτήσει;

Διϊστάμενες απόψεις Ορισμένοι πιστεύουν πως ο Χριστός δεν θα μπορούσε να αμαρτήσει. Άλλωστε, όπως είδαμε, δεν αμάρτησε ποτέ. Άλλοι πιστεύουν πως θα μπορούσε. Αλλιώς, λένε, οι πειρασμοί του δεν θα ήταν πραγματικοί. Γνωρίζουμε, όμως πως ο Χριστός πειράστηκε κατά πάντα, καθ’ ομοιότητα ημών (Εβρ. δ’ 15).

Περιπλοκή « … ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει». Ιακ. α’ 13 Αφού ο Χριστός ήταν και πλήρως Θεός, πώς μπορούσε να πειραστεί;

Οι φύσεις και το πρόσωπο του Χριστού Η ανθρώπινη φύση του Χριστού, αν και δεν ήταν αμαρτωλή, μόνη της θα μπορούσε να αμαρτήσει, όπως έγινε με τον Αδάμ. Όμως η ανθρώπινη φύση του Χριστού ήταν πάντα ενωμένη με τη θεϊκή φύση του. Αν και ο Χριστός πειραζόταν κατά την ανθρώπινη του φύση, μια επιλογή της αμαρτίας θα περιέπλεκε και τις δύο φύσεις σε αμαρτία, αφού τελικά θα αμάρτανε ολόκληρο το πρόσωπό Του. Αυτό βεβαίως ήταν αδύνατο να συμβεί.

Ήταν οι πειρασμοί πραγματικοί; Ναι, αν και η θεϊκή του φύση δεν μπορούσε να πειραστεί, ωστόσο η ανθρώπινή του φύση μπορούσε να πειραστεί. Αν και ο Χριστός δεν θα μπορούσε ποτέ να αμαρτήσει, χρειάστηκε ακριβώς γι’ αυτό να καταβάλει αγώνα υπακοής. Εξάλλου, τους πειρασμούς τους αντιμετώπιζε ως άνθρωπος, χωρίς τη βοήθεια των θεϊκών του δυνάμεων.

Δ. Γιατί ήταν απαραίτητο ο Χριστός να γίνει πλήρης άνθρωπος;

Α. Για αντικαταστατική υπακοή Αντίθετα με τον Αδάμ, ο Ιησούς υπάκουσε για λογαριασμό μας στις εντολές του Θεού. «Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν. Διότι καθώς διά της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και διά της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι». Ρωμ. ε’ 18-19

Β. Για αντικαταστατική θυσία «Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού». Εβρ. β’ 16-17

Γ. Για να γίνει Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» Α’ Τιμ. β’ 5

Δ. Για να κυβερνήσει ως άνθρωπος επάνω στην κτίση «Πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού. Διότι υποτάξας εις αυτόν τα πάντα, δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν. Τώρα όμως δεν βλέπομεν έτι τα πάντα υποτεταγμένα εις αυτόν· τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν διά το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, διά να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού». Εβρ. β’ 8-9 «και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν» Εφ. α’ 22

Ε. Για να γίνει παράδειγμα στη ζωή μας «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού·» Α’ Πέτρ. β’ 21 «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» Εβρ. ιβ’ 2

Στ. Για να γίνει το πρότυπο του αναστημένου σώματός μας «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου». Α’ Κορ. ιε’ 47-49

Ζ. Για να γίνει συμπαθών αρχιερέας μας «Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». Εβρ. β’ 18 «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». Εβρ. δ’ 15

Ε. Ο Χριστός θα είναι άνθρωπος για πάντα

Ο Χριστός, αιωνίως θεάνθρωπος Αναλήφθηκε σωματικά με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο (Πράξ. α’ 11) Στις Πράξεις σηκώνεται για να υποδεχτεί τον Στέφανο (Πράξ. ζ’ 56) Εμφανίζεται στον Παύλο στον δρόμο της Δαμασκού (Πράξ. θ’ 5). Στην Αποκάλυψη παρουσιάζεται ξανά ως Υιός Ανθρώπου (Αποκ. α’ 13). Έχει υποσχεθεί κάποια μέρα να πιει καινούριο κρασί με τους μαθητές του στη βασιλεία του Πατρός του (Ματθ. κς’ 29).

Προσευχή και περισυλλογή Δοξάζουμε τον Θεό, γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέλαβε πράγματι ανθρώπων φύση, για να μας λυτρώσει, να γίνει Μεσίτης μας και να μας ενώσει αιωνίως με τον Θεό.

Βιβλιογραφία Grudem, Systematic Theology, κεφ. 26 Zac Poonen, The “Smith’s Friends” of Today and their Teachings