Η ολοκλήρωση σε πολεοδομική και αρχιτεκτονική κλίμακα

Στην πολεοδομική κλίμακα η ψηλή ποικιλομορφία καθιστά δυνατή την επίτευξη δομημένου χώρου ψηλής πολυπλοκότητας ο οποίος μπορεί να ικανοποιεί διαφορετικές ανάγκες μικρής κλίμακας. Η δυνατότητα χειρωνακτικής συναρμολόγησης της κατασκευής, χωρίς την χρήση βαρέων δυσκίνητων μηχανών, την ίδια στιγμή που όλη η υποδομή της κατασκευής αναδύεται ως αποτέλεσμα της συναρμολόγησης, προάγει μια χαμηλού κόστους, αποκεντρωμένη, "από το ειδικό προς το γενικό" και προσανατολισμένη στον χρήστη διαδικασία παραγωγής.

Ο φέρων οργανισμός μιας κατασκευής λειτουργεί ως ενιαίο χωροδικτύωμα. Ελαφρές δοκοί μπορεί να υποστηρίξουν μια μεγάλης κλίμακας κατασκευή, καθώς ο φέρων οργανισμός βασίζεται περισσότερο στην συνέργια παρά στην μάζα των δομικών στοιχείων. Το μικρό βάρος συνεπάγεται εξοικονόμηση υλικών και ενεργειακών πόρων, ενώ προάγει τον αποκεντρωτικό, προσανατολισμένο στον χρήστη χαρακτήρα καθώς διευκολύνει την διαχείριση της παραγωγής αλλά και της τροποποίησης της κατασκευής. Η συνεργασία δοκών κατανεμημένων σε πολλές διαφορετικές διευθύνσεις επιτρέπει ψηλή αντισεισμικότητα. Η συγκεκριμένη κατανομή επίσης μειώνει την μέση διαδρομή από ένα σημείο του τρισδιάστατου χώρου σε άλλο μέσω του φέροντος οργανισμού. Έτσι το συνολικό μήκος των καλωδιώσεων και σωληνώσεων που ενσωματώνονται στον φέροντα οργανισμό, μειώνεται επίσης. Η συνεκτική δομή και η ποικιλομορφία του πολεοδομικού χώρου μπορεί να ενισχύσει τα φαινόμενα συνέργιας τα οποία αφορούν στην βιοκλιματική και ενεργειακή συμπεριφορά της κατασκευής. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευελιξίας της μορφής της κατασκευής (η οποία καθιστά δυνατές μορφές που ευνοούν την ενεργειακή / θερμοκρασιακή συμπεριφορά) και της ψηλής συνοχής του συστήματος μεταφοράς ενέργειας στην μακρά κλίμακα.

Οι πολεοδομικές ποιότητες οι οποίες αφορούν είτε στην σχέση μεταξύ δομημένου και μη δομημένου χώρου, είτε στην διάταξη ιδιωτικού, ημι-ιδιωτικού και δημόσιου χώρου, μπορεί να κατανεμηθούν στον τρισδιάστατο χώρο σε διαφορετικές κλίμακες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στον σχηματισμό ενός είδους τρισδιάστατων γειτονιών.

Ο αρχιτεκτονικός χώρος μπορεί να κατανεμηθεί όχι μόνο σε μονάδες κλίμακας κτιρίου ή δωματίου, αλλά και σε μονάδες μεγαλύτερης, μικρότερης ή ενδιάμεσης κλίμακας.

Τέτοιες μονάδες μπορεί να διαμορφώσουν διαφορετικές κατοικίες κατάλληλα δομημένες μέσα στον πολεοδομικό χώρο. Τώρα θα παρουσιάσουμε μια κατοικία, μέρος της οποίας εμφανίζεται στις κόκκινες ελλείψεις, με σκοπό να εξετάσουμε τις δυνατότητες του συστήματος σε αρχιτεκτονική κλίμακα και σε κλίμακα διαμόρφωσης εσωτερικού χώρου.

Σε αυτό το μοντέλο τα εξωτερικά τοιχώματα εμφανίζονται διαφανή ώστε να αποκαλύπτεται ο εσωτερικός χώρος. Η περιμετρική τοποθέτηση της επίπλωσης μπορεί να υποστηριχθεί από ένα σύστημα τυποποίησης μονάδων είτε της ίδιας της επίπλωσης είτε του συστήματος σύνδεσής της στην κατασκευή, ώστε να γίνει δυνατή η προσαρμογή της στα πλάγια τοιχώματα. Καθημερινό Είσοδος Κουζίνα Τραπεζαρία Λουτρό Υπνοδωμάτιο Υπνοδωμάτια παιδιών Η κατοικία δεν φαίνεται ως διακριτό κτίριο, αλλά μάλλον ως δίκτυο αρχιτεκτονικών μονάδων κλίμακας δωματίου ή μικρότερης. Η περιμετρική τοποθέτηση της επίπλωσης σε κάθε μονάδα εκμεταλλεύεται την εργονομία των πλάγιων τοιχωμάτων. Σε περιπτώσεις μεγάλων μονάδων (πχ Τραπεζαρία – Κουζίνα) η επίπλωση μπορεί να σχηματίσει αρχιτεκτονικούς χώρους μικρότερης κλίμακας. Αυλή παιδιών Τα συγκεκριμένα τμήματα ήταν ορατά στο προηγούμενο slide.

Αυτή είναι μια εναλλακτική μορφολογία της περιμετρικής επίπλωσης

Η κεντρική τοποθέτηση επίπλων στις αρχιτεκτονικές μονάδες —αν και αντενδείκνυται— είναι δυνατή.

Είναι στενά συνδεδεμένες με την υποδομή η οποία είναι ενσωματωμένη στις κατασκευαστικές μονάδες του περιβλήματος, ενώ μπορεί να λειτουργήσουν ως συλλέκτες ενέργειας η οποία μεταδίδεται μέσω της υποδομής, ή —με όμοιο τρόπο— ως τμήμα του συστήματος δροσισμού. Επιπλέον, η εμφάνισή τους επηρεάζει την αισθητική της κατασκευής. Το αφαιρετικό τρισδιάστατο μοντέλο που παρουσιάστηκε προηγουμένως αναπαριστά τις εξωτερικές επιφάνειες όλων των κατασκευαστικών μονάδων με ένα ενιαίο λευκό υλικό. Ωστόσο, οι εξωτερικές επιφάνειες αποτελούν κρίσιμο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ κατασκευής και περιβάλλοντος. Κατά συνέπεια, η διαφοροποίηση των υλικών των εξωτερικών επιφανειών είναι σημαντική.

Η διαφοροποίηση μπορεί να βασιστεί στο αναπτυξιακό πρότυπο: προκατασκευασμένες επιφάνειες διαφορετικού υλικού μπορεί να θεωρηθούν ως διαφορετικά εναλλακτικά στοιχεία γενικών τύπων μονάδων περιβλήματος. Η ποικιλομορφία του συστήματος αυξάνεται (για ακόμη μια φορά) κατά έναν εκθετικό συντελεστή ο οποίος αντιπροσωπεύει το πλήθος των πιθανών υλικών.

Τυποποιημένες μονάδες πλαισίων προσαρτημένες στις εξωτερικές επιφάνειες μπορεί να υποστηρίξουν φύτευση η οποία συμβάλλει τόσο στην βιοκλιματική συμπεριφορά όσο και στην αισθητική της κατασκευής. Η φύτευση μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη πιθανό υλικό εξωτερικών επιφανειών.

Ένα σύστημα τυποποιημένων μονάδων "πράσινης στέγης", συμβατών με το χωροδικτύωμα της ζώνης πατώματος, μπορεί να ενισχύσει το βιοκλιματικό σύστημα …

… και να επιτρέψει την φύτευση του προσβάσιμου εξωτερικού χώρου. Η γεωμετρική μορφή της κατασκευής μπορεί να εξαφανιστεί μέσα σε μια υφή που προσομοιάζει σε αυτήν ενός φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια αισθητική πλευρά της προσπάθειας ενοποίησης του συστήματος δόμησης με το οικοσύστημα.