ΤΑ ΓΟΥΝΟΦΟΡΑ ΖΩΑ

Γενικά για τα γουνοφόρα ζώα. Η παγκόσμια γουνοποιία χρησιμοποιεί πρώτη ύλη (γουνοδέρματα) που προέρχεται συνήθως από δύο πηγές: Από δέρματα άγριων γουνοφόρων ζώων που είναι προϊόντα θηραμάτων που ζουν σε άγρια κατάσταση και δεν εκτρέφονται από τον άνθρωπο και από δέρματα που προέρχονται από εκτρεφόμενα γουνοφόρα ζώα. Και οι δύο πηγές είναι σημαντικές για τη γουνοποιία πλην όμως λόγω της σημαντικής μείωσης της άγριας πανίδας ο τομέας προσανατολίστηκε στην προμήθεια γουνοδερμάτων από εκτροφές γουνοφόρων ζώων.

Άγρια γουνοφόρα ζώα Τα άγρια γουνοφόρα ζώα είναι πολλά και με μεγάλη ποικιλία. Σχεδόν κάθε άγριο ζώο μπορεί να δώσει δέρμα το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη γουνοποιία. Παράλληλα, άγρια ζώα μπορεί να είναι και αντικείμενα εκτροφής ανάλογα με το είδος του ζώου. Στη συνέχεια παρουσιάζονται ορισμένα άγρια ζώα που θηρεύονται κυρίως για τη γούνα τους:

1. Το ρακούν Το τυπικό ρακούν της Βόρειας Αμερικής (Προκύων ο πλύντης) είναι ρωμαλέο ζώο, με κοντά πόδια, φουντωτή ουρά, μυτερό ρύγχος και μικρά όρθια αυτιά. Έχει μήκος 75-90 εκ., συμπεριλαμβανομένης και της ουράς 25 εκ., και βάρος περίπου 10 κιλά. Το πυκνό και αδρό τρίχωμά του είναι μολυβί ή μαύρο με καφετιές αποχρώσεις.

Πολύ χαρακτηριστική είναι η μαύρη «μάσκα» στην περιοχή των ματιών και η ραβδωτή ουρά που φέρει 5-10 μαύρους δακτυλίους. Τα μικροσκοπικά πόδια, προπαντός αυτά των μπροστινών άκρων, μοιάζουν με λεπτά ανθρώπινα χέρια. Ζει κυρίως σε δάση κοντά στο νερό, αλλά συμβιώνει ικανοποιητικά και με τον άνθρωπο, φτάνοντας μάλιστα κοντά σε μεγάλες πόλεις Η εξάπλωσή του, εκτός από τις Η.Π.Α. επεκτείνεται μέχρι και την Νότια Αμερική.

Είναι νυκτόβιο και παμφάγο, τρεφόμενο με μικρόσωμα ζώα, καρπούς κ. λπ Είναι νυκτόβιο και παμφάγο, τρεφόμενο με μικρόσωμα ζώα, καρπούς κ.λπ. Αναρριχάται με ευκολία και συνήθως κρύβεται σε κουφάλες δέντρων. Όταν κάνει πολύ κρύο, κοιμάται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά δεν πέφτει σε γνήσια χειμερία νάρκη. Το θηλυκό γεννά συνήθως 3-4 νεογνά μετά από κύηση 60-73 ημερών. Κυνηγιέται τόσο για τη γούνα του όσο και για τη σάρκα του. Όταν δέχεται επίθεση, το ρακούν αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις.

2. Ο γκρίζος λύκος Ο γκρίζος λύκος συναντάται σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου, με πολλές παραλλαγές. Έχει πολύ πυκνή και αφράτη χειμερινή γούνα, με κοντό επιφανειακό στρώμα (underfur) και μακριές, σκληρές τρίχες προστατευτικού στρώματος (guard hair). Η χειμερινή γούνα του γκρίζου λύκου τον καθιστά πολύ ανθεκτικό στο ψυχρό περιβάλλον και παρέχει καλύτερη μόνωση από την γούνα του σκύλου, έχοντας το πλεονέκτημα να μην κρατάει παγοκρυστάλλους όταν η ζεστή ανάσα συμπυκνώνεται πάνω της.

Παρά την ονομασία τους, ο χρωματισμός των γκρίζων λύκων κυμαίνεται από σχεδόν καθαρό λευκό μέχρι διάφορες αποχρώσεις του ξανθού, του κρεμ και της ώχρας, του γκρι, του καφέ και του μαύρου, με την χρωματική διαφοροποίηση να αυξάνεται στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη. Οι διαφορές στον χρωματισμό των φύλων δεν είναι αξιολογήσιμες, αν και τα θηλυκά τείνουν να εμφανίζουν κάποιες πιο ροζέ αποχρώσεις από τα αρσενικά.

Τρέφεται κυρίως με μεγάλα οπληφόρα, μικρότερα ζώα κάθε είδους (λαγούς, πουλιά κ.α.), ζώα κτηνοτροφίας, θνησιμαία και απορρίμματα. Ο τρόπος οργάνωσης και επικοινωνίας των μελών του, με κυρίαρχα ηθολογικά στοιχεία το ουρλιαχτό και τις οσμητικές σημάνσεις, προκαλεί τον θαυμασμό ακόμη και στους διώκτες του.

Ο γκρίζος λύκος

3. Ο Σκίουρος. Ο Σκίουρος ή βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρίδες. Απαντάται στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Παρόμοια γένη υπάρχουν και στην Αφρική. Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του σκίουρου είναι η μακριά φουντωτή ουρά, που σε μερικά είδη έχει μήκος περίπου ίδιο με αυτό του κορμιού του. Τα πισινά του πόδια είναι σχετικά μεγάλα και το ζωάκι μπορεί άνετα να κάθεται πάνω τους με τα μικρά μπροστινά να κρατάνε καρπό ή άλλο αντικείμενο. Τα μπροστινά όσο και τα πισινά πόδια εξοπλίζονται με μικρά αλλά δυνατά νύχια κατάλληλα για σκάψιμο στο έδαφος και σκαρφάλωμα σε δέντρα.

Ο σκίουρος

Σπάνια είναι ολόλευκοι οι σκίουροι Σπάνια είναι ολόλευκοι οι σκίουροι. Το χρώμα του σκίουρου διαφέρει ανάλογα με το είδος, με τα πιο συνηθισμένα χρώματα το μαύρο, το κόκκινο, το γκρίζο και το καφέ στην πλάτη και το λευκό στην κοιλιά. Οι σκίουροι έχουν διπλό τρίχωμα, το εσωτερικό είναι πυκνό κι απαλό στην αφή, ενώ το εξωτερικό αποτελείται από μακριές σκληρές τρίχες. Οι μεγαλύτεροι σκίουροι, οι μαρμότες, φτάνουν μέχρι 8 κιλά, ενώ οι μικρότεροι, που βρίσκονται στη δυτική Αφρική, έχουν βάρος μόλις 15 γραμμάρια.

Οι σκίουροι γενικώς είναι παμφάγοι, τρώνε μια μεγάλη ποικιλία τροφών φυτικής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένων καρυδιών, καρπών, φρούτων, μυκήτων, καθώς και εντόμων όπως μυρμήγκια, πεταλούδες και σκαθάρια, και τροφές ζωικής προέλευσης, όπως αυγά ακόμη και μικρά θηλαστικά (κουνέλια), πουλιά, βατράχια και νεκρά ζώα (ψοφίμια). Στις τροπικές περιοχές, αυτού του είδους οι τροφές αντικαθιστούν τα φθινοπωρινά καρύδια. Το ζώο εκτιμάται πολύ για την ποιότητα της γούνας του, από την οποία φτιάχνονται ενδύματα. Η γούνα συχνά βάφεται ώστε να μοιάζει με τις πιο πολύτιμες άλλων ζώων.

4. O Κάστορας. Ο κάστορας ανήκει στο γένος απλόδοντων τρωκτικών ζώων. Είδος Νούτρια (Myocastor coypus). Είναι θηλαστικό και ανήκει στην οικογένεια των καστοριδών. Υπάρχουν δύο είδη καστόρων: ο ευρωπαϊκός, που ζει στην Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία, και ο καναδικός, που ζει στη Β. Αμερική.

Ο κάστορας ζει στα ποτάμια και στις λίμνες. Είναι αρκετά μεγαλόσωμο τρωκτικό και τρέφεται με φλούδες δέντρων, με υδρόβια φυτά, με τρυφερά φύλλα και με καρπούς. Το μήκος του φτάνει μέχρι 90 εκ. Είναι άριστος κολυμβητής, γιατί τα δάχτυλα των πισινών ποδιών του είναι ενωμένα με μεμβράνη. Η ουρά του είναι πλατιά, σκεπασμένη με λέπια και τη χρησιμοποιεί ως πηδάλιο, όταν κολυμπά. Στο κάτω μέρος της κοιλιάς του έχει δύο αδένες, που εκκρίνουν μία λιπαρή ουσία, το καστόριο, που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική ως αντισπασμωδικό και καταπραϋντικό.

Τα αυτιά του και τα ρουθούνια του κλείνουν, ώστε να μπορεί να κολυμπά και κάτω από το νερό. Ο κάστορας κατασκευάζει τη φωλιά του υπόγεια, κοντά σε υδάτινα ρεύματα και κατόπιν κλείνει την είσοδο με τα νερά που συγκεντρώνονται σε φράγματα που κατασκευάζει, τοποθετώντας κορμούς δέντρων, κλαδιά πέτρες και λάσπη. Η φωλιά του έχει κωνικό σχήμα και αποτελείται από την κυρίως κατοικία και μία αποθήκη τροφής. Κατασκευάζει επίσης μία τρύπα στην κορυφή, έξω από το νερό, για τον εξαερισμό, και πολλές υποβρύχιες εισόδους

Κάθε ζευγάρι καστόρων έχει ξεχωριστή φωλιά Κάθε ζευγάρι καστόρων έχει ξεχωριστή φωλιά. Έχει παρατηρηθεί ότι το χτίσιμο της φωλιάς αναλαμβάνουν οι θηλυκοί κάστορες, ενώ οι αρσενικοί κουβαλούν τα υλικά. Ο κάστορας τρέφεται με φλούδες δέντρων, με υδρόβια φυτά, με τρυφερά φύλλα και με καρπούς. Ο θηλυκός κάστορας, μετά από 90 περίπου ημέρες εγκυμοσύνης, γεννά 1-5 μικρά, τα οποία, μόλις μπορέσουν να κολυμπήσουν άνετα, μετακομίζουν σε άλλη φωλιά. Ζει 20-50 χρόνια.

Ο κάστορας κυνηγιέται για το πολύτιμο σκουρόχρωμο δέρμα του, με το οποίο κατασκευάζονται γουναρικά. Για το λόγο αυτό στην Ευρώπη, όπου ζουν κάστορες, τους παρέχεται μεγάλη προστασία. Επίσης προσφέρει στον άνθρωπο και τη λιπαρή ουσία καστόριο.

5. Η αλεπού Η αλεπού (Vulpes) είναι ανώτερο θηλαστικό, που ανήκει στην οικογένεια Κυνίδες. Το πιο γνωστό είδος είναι η Κόκκινη αλεπού (Vulpes vulpes), της οποίας το τρίχωμα είναι κοκκινωπό, με μαυριδερά το πίσω μέρος των αυτιών της και το μπροστινό μέρος των ποδιών της, ενώ το άκρο της ουράς της είναι πάντα λευκό.

Η αλεπού

Το μεγαλύτερο είδος είναι η κόκκινη αλεπού, η οποία φτάνει σε μήκος έως και τα 90 εκατοστά και ζυγίζει 7 - 10 κιλά. Το εντυπωσιακό είναι ότι η ουρά της φτάνει σε μήκος έως και τα 60 εκατοστά, δηλαδή είναι αρκετά μεγάλη συγκριτικά με το σώμα της. Στα περισσότερα είδη, τα πόδια της είναι κοντά και λεπτά και έτσι η ουρά της χρησιμεύει και σαν μέσο ισορροπίας.

Υπάρχουν όμως και άλλα είδη αλεπούδων, με σχετικά μεγάλη εξάπλωση ανά την υφήλιο, που ζουν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, στην βόρεια Αφρική, την Μέση Ανατολή, εύκρατα τμήματα της Ασίας και την Βόρεια Αμερική. Επίσης, η Νοτιοαμερικανική γκρίζα αλεπού (Lycalopex griseus) ζει στην Χιλή και την Αργεντινή, ενώ η Αρκτική αλεπού (Alopex Lagopus) ζει στις πολικές περιοχές του βόρειου ημισφαιρίου.

Όλα τα είδη αλεπούδων είναι παμφάγα Όλα τα είδη αλεπούδων είναι παμφάγα. Το διαιτολόγιό τους αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από ασπόνδυλα. Ωστόσο, καταναλώνουν και τρωκτικά, λαγούς, κουνέλια και άλλα μικρά θηλαστικά, καθώς και ερπετά (όπως φίδια), αμφίβια, χόρτα, μούρα ενώ δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση και σε καρπούς (φρούτα), ψάρια, πτηνά, αυγά, σκαθάρια, έντομα και όλα σχεδόν τα είδη μικρών ζώων. Τα περισσότερα είδη δείχνουν μεγάλη προσαρμοστικότητα σε πολλά διαφορετικά είδη τροφής και κατά μέσο όρο καταναλώνουν 1 κιλό τροφής την ημέρα. Όλες οι αλεπούδες έχουν την χαρακτηριστική συνήθεια να θάβουν (συνήθως με φύλλα, χώμα ή χιόνι) υπολείμματα τροφής όταν έχουν περίσσευμα, για να τα φάνε αργότερα.

Η αλεπού θηρεύεται για το πολύτιμο δέρμα της το οποίο αποτελεί πρώτη ύλη για τη γουνοποιία. Η παραπάνω αναφορά σε ορισμένα γουνοφόρα ζώα που ζουν ελεύθερα και αποτελούν ελκυστικά θηράματα για το δέρμα τους, δεν εξαντλεί το θέμα των άγριων γουνοφόρων ζώων. Υπάρχουν και άλλα που είτε είναι σπάνια, είτε βρίσκονται σε προστασία λόγω ελάττωσης του πληθυσμού τους, είτε λόγω της επικινδυνότητας της θήρευσής τους.

H Bίδρα

Ενυδρίδα ή βίδρα (Lutra lutra)

Η γούνα της ενυδρίδας της προσφέρει, λόγω της δομής των τριχών, μια ιδιαίτερα αποτελεσματική μόνωση από το κρύο και την υγρασία: Η γούνα της συνολικά έχει από 80 έως 100 εκατ. τρίχες αρκετές ώστε να της παρέχουν επαρκή μόνωση από το κρύο και την υγρασία, συγκεκριμένα υπάρχουν ώς και 50000 τρίχες ανά τετραγωνικό εκατοστό και ξοδεύει καθημερινά το δέκα τοίς εκατό του χρόνου της για την φροντίδα της γούνας της.

Αναπαραγωγή Η κύρια εποχή αναπαραγωγής είναι το Φεβρουάριο και το Μάρτιο. Η εγκυμοσύνη διαρκεί 58-62 ημέρες. συνήθως γεννά από ένα έως τέσσερα μωρά, τα οποία γεννιούνται τυφλά, ζυγίζουν περίπου 80 έως 100 γραμμάρια και έχει μήκος σώματος, το οποίο σπάνια υπερβαίνει τα 15 εκατοστά. Τα μικρά ανοίγουν τα μάτια τους νωρίτερα από 30 μέρες και την πρώτη απόπειρα να κολυμπήσουν την κάνουν από την έκτη εβδομάδα της ζωής τους. Αρχικά θηλάζουν από 8 έως 14 εβδομάδες και παραμένουν υπό την προστασία της μητέρας τους περίπου 14 μήνες μέχρι να μάθουν να κυνηγούν μόνα τους. Τα αρσενικά ωριμάζουν σεξουαλικά στα δύο χρόνια ενώ τα θηλυκά μπορούν να αναπαράγουν από το τρίτο έτος.

Εχθρoί Αιχμάλωτες βίδρες μπορούν να φθάσουν στην ηλικία μέχρι 22 ετών. Στη φύση, που ζουν οι βίδρες δεν μπορούν να φτάσουν σε αυτή την ηλικία, καθώς μόνο το 15 τοις εκατό των νεογνών ενός χρόνου καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα τρία χρόνια. Κατά μέσο όρο, ζουν 8 μέχρι 13 ετών. Οι εχθροί της Βίδρας είναι ο λύκος, ο λύγκας, οι αετοί και τα ελεύθερα σκυλιά . Ιδιαίτερα οι νεαρές Βίδρες πέφτουν εύκολα θύματα στους παραπάνω εχθρούς. Ωστόσο ο πιο επικίνδυνος εχθρός της ενυδρίδας, είναι ο άνθρωπος. Η καταστροφή και η ρύπανση των υδάτων, η διατάραξη του φυσικού περιβάλοντος τα μολυσμένα ψάρια, είναι ο κύριος λόγος που οι ενυδρίδες δεν θα καταφέρουν να φτάσουν σε μεγάλη ηλικία.

Εκτρεφόμενα γουνοφόρα ζώα. Η εκτροφή των γουνοφόρων ζώων υπήρξε απολύτως αναγκαία κυρίως για να καλύψει την αυξημένη ζήτηση των γουνοδερμάτων από τις επιχειρήσεις επεξεργασίας αυτών και παραγωγής γούνας. Η φυσική πανίδα δεν είναι ικανή να δώσει την απαραίτητη ποσότητα σε γουνοδέρματα, λόγω του γεγονότος ότι ο πληθυσμός των γουνοφόρων ζώων σε άγρια μορφή δεν αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς, ούτε είναι διαθέσιμος στην κατάλληλη στιγμή.

Τα ζώα που επιλέχθηκαν να αποτελέσουν αντικείμενο συστηματικών εκτροφών είναι εκείνα που είναι προσιτά στη διαδικασία της εκτροφής, ενώ παράλληλα αποδίδουν ποιοτική πρώτη ύλη και συμφέρουσα ποσότητα. Ήδη τα ζώα που εκτρέφονται έχουν προσαρμοστεί καλά στο σύγχρονο τρόπο παραγωγής, αναπαράγονται και αναπτύσσονται με επιτυχία, σύμφωνα με το φυσικό κύκλο ζωής των ζώων.

Τα κυριότερα είδη που εκτρέφονται στον κόσμο και στην Ελλάδα είναι το Μινκ, η αλεπού, το φιλανδέζικο ρακούν, το τσιντσιλά και το νούτρια από τα οποία τα δύο πρώτα είναι και τα σημαντικότερα (Κουσουνής, 2013).

Οικογένεια Mustelidae, Υποοικογένεια Mustelinae: Είδος: Μινκ (Mustela vision) (ή Neovison vison). Το εκτρεφόμενο Μινκ προέρχεται από το άγριο αμερικανικό Μινκ, το λεγόμενο Standard, χρώματος καφέ με άσπρη ζώνη από το λαιμό μέχρι την κοιλιά του.

Είδος: Mustela putorius (Φιτς, Ίλτις, Ferret, κουνάβι). Η γούνα του είναι μικρότερης αξίας από εκείνη του Μινκ. Εκτρέφεται σε μικρή κλίμακα παγκοσμίως. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικό ζώο στο κυνήγι του λαγού.

Είδος: Marten Zibellina (Σαμούρι, Ζιμπελίνα, Sable). Αυτόχθονο είδος της Σιβηρικής στέπας. Η μεταξένια γούνα του είναι η αιτία να κάνει πανάκριβο το γουνόδερμά του. Εκτρέφεται σε μικρή κλίμακα στη Ρωσία. Η εκτροφή του παρουσιάζει πολλές δυσκολίες λόγω της ιδιαιτερότητας των βιολογικών του χαρακτηριστικών. Τα περισσότερα γουνοδέρματα προέρχονται από το κυνήγι του κάτω από αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες, ενώ απαγορεύεται αυστηρότατα η εξαγωγή ζώντων ζώων από τη χώρα.

Στην ίδια οικογένεια, Mustelidae ανήκουν τα άγρια κουνάβια (Πετροκούναβο, Martes Foina, Martes martes και Pine) και το Ευρωπαϊκό Μινκ (Μustela lutveola) χωρίς αξιόλογο εμπορικό ενδιαφέρον. Από το αρχικό άγριο αμερικάνικο Μινκ (καφέ χρώματος- Standard) προήλθαν όλοι οι εκτρεφόμενοι, σήμερα, χρωματικοί τύποι του Μινκ, είτε με φυσικές μεταλλάξεις, είτε με την τεχνητή γενετική επιλογή οι οποίοι, αφού αξιολογήθηκαν βάσει βιολογικών και εμπορικών κριτηρίων, δημιούργησαν τους σημερινούς πληθυσμούς των εκτρεφόμενων διαφόρων χρωματικών τύπων (Albino, Aleutian, Royal pastel, Silver blue, Black cross, Palomino κλπ.). Πέραν αυτών, στα εκτροφεία μπορούν να παραχθούν με διασταυρώσεις και άλλοι χρωματικοί τύποι του Μινκ με εμπορικό ενδιαφέρον (π.χ. Zapphire, Pearl κλπ.).

2. Οικογένεια Canidae, Υποοικογένεια: Caninae Η Αλεπού Silver Fox (Αρζεντέ, silver ) είναι μαύρου χρώματος με τις άκρες των μακριών τριχών της γούνας της αργυρόχροες. Ανήκει στο είδος Vulpes vulpes που κύριος εκπρόσωπος του είναι η κοινή κόκκινη αλεπού, από την οποία προήλθε με μετάλλαξη η Silver Fox. Ως συγγενικές φυλές έχουν γόνιμη σύζευξη.

Η Άσπρη (λευκή) Πολική Αλεπού ανήκει στο είδος Alopex lagopus από την οποία προήλθε με μετάλλαξη η Blue Fox, της οποίας το βασικό χρώμα είναι το λευκό, αλλά με έντονη γκρίζα ή φαιά-γκρίζα απόχρωση. Και αυτές μεταξύ τους έχουν γόνιμη σύζευξη. Εκτρέφονται αμφότερες σε μεγάλη κλίμακα καθώς και άλλες αποχρώσεις (χρωματικοί τύποι) αλεπούδων που προήλθαν από τα δύο ανωτέρω είδη με διαδικασίες παρόμοιες των Μινκ.

Ρακκούν (Nyctereutes procynoides): Από αυτό το άγριο Ρακκούν προήλθε το εκτρεφόμενο σήμερα σε μονάδες της Σκανδιναβίας (στη Φινλανδία το λεγόμενο Φίνρακκούν).

3. Στην τάξη των τρωκτικών (Rodedia) υπάγονται τα εκτρεφόμενα είδη Τσιντσιλλά (Chinchilla laninger) και Νούτρια (Myocastor coypus).

1. Το Μινκ (Βιζόν). Το Μινκ ανήκει στην κατηγορία των μουστελλίδων. Έχει σώμα μακρόστενο, μήκους 40-50 εκ., με ουρά που μπορεί να φτάσει τα 14 εκ. Χάρη στα μεμβρανώδη πίσω πόδια, μπορεί να κινείται άνετα μέσα στο νερό. Υπάρχουν δύο είδη βιζόν: το αμερικανικό (Mustela vison) που προέρχεται από την Βόρεια Αμερική, εισήχθη στην Ευρώπη το 1920 και είναι μεγαλόσωμο με καφέ γούνα , και το ευρωπαϊκό (Mustela lutreola) , που είναι μικρότερο μέγεθος και έχει σκούρα γκρίζα γούνα .

Το ευρωπαϊκό βιζόν συναντάται κυρίως στην Ρουμανία, στην Φινλανδία και την Ρωσία, όπου ζει κοντά σε έλη, λίμνες και ποτάμια, σε δάση με πλούσια βλάστηση Είναι σαρκοφάγο και τρέφεται με μικρά ζώα, όπως βατράχους, ψάρια και τρωκτικά, αλλά και με αυγά.

Μινκ (βιζόν) το αμερικανικό (Mustela vison)

το ευρωπαϊκό (Mustela lutreola)

Κυνηγήθηκε για την γούνα του, και μάλιστα έφτασε στα όρια της εξαφάνισης. Σήμερα, αριθμεί ελάχιστα άτομα τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Εκτρέφεται όμως σε ειδικά εκτροφεία για την γούνα του.

2. Η Ζιμπελίνα Η Ζιμπελίνα (Martes zibellina - Ικτίς η ζιβελίνη), γνωστό στη γουνοποιία και ως σαμούρι, είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των μουστελιδών. Πρόκειται για κουνάβια τα οποία παρουσιάζουν έντονο φυλετικό διμορφισμό. Σήμερα επιβιώνουν μόνο επειδή προστατεύονται από αυστηρές θηρευτικές διατάξεις. Σχεδόν όλες οι γούνες της στο εμπόριο προέρχονται από ζώα που εκτρέφονται. Ωστόσο και η εκτροφή της είναι δύσκολη εξαιτίας του δύστροπου χαρακτήρα της.

Τα αρσενικά άτομα είναι μεγαλύτερα, με μήκος σώματος 38-56εκ Τα αρσενικά άτομα είναι μεγαλύτερα, με μήκος σώματος 38-56εκ. και μήκος ουράς 9-12 εκ., ενώ στα θηλυκά τα αντίστοιχα μήκη είναι 35-51εκ. και 7-11 εκ. Το μαλακό πλούσιο τρίχωμά τους έχει μαύρο ή καστανό χρώμα και είναι μακρύτερο τον χειμώνα.

Martes Zibellina (Σαμούρι, Ζιμπελίνα)

Είναι ημερόβια ζώα και τρέφονται κυρίως με μικρά τρωκτικά, πουλιά και αβγά. Μεγάλος αριθμός των ζώων αυτών ζούσε τον 19o αιώνα στα κωνοφόρα δάση της Σιβηρίας (Τάιγκα) από τα Ουράλια Όρη και δυτικά, το ανατολικό Καζακστάν, στη βόρεια Μογγολία, στην Κίνα, στη Βόρεια και στη Νότια Κορέα και στο νησί Χοκάιντο της Ιαπωνίας. το αδιάκοπο όμως κυνήγι για τη θαυμάσια γούνα τους περιόρισε σημαντικά τους πληθυσμούς.

Τα θηλυκά, μετά από περίοδο κύησης 9-10 μηνών, γεννούν την άνοιξη 1-7μικρά με κλειστά μάτια, τα οποία εγκαταλείπουν τη φωλιά περίπου ένα μήνα αργότερα.

3. H αλεπού Η αλεπού (Vulpes) είναι ανώτερο θηλαστικό, που ανήκει στην οικογένεια Κυνίδες. Το πιο γνωστό είδος είναι η Κόκκινη αλεπού (Vulpes vulpes), της οποίας το τρίχωμα είναι κοκκινωπό, με μαυριδερά το πίσω μέρος των αυτιών της και το μπροστινό μέρος των ποδιών της, ενώ το άκρο της ουράς της είναι πάντα λευκό.

η Κόκκινη αλεπού (Vulpes vulpes)

Η κόκκινη αλεπού (Vulpes vulpes) είναι το πιο γνωστό και αναγνωρίσιμο είδος αλεπούς, όπως επίσης και το είδος αλεπούς με την μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση παγκοσμίως και σε πολλές περιοχές της υφηλίου αναφέρεται απλώς ως «η αλεπού». Επί του παρόντος, έχουν αναγνωριστεί 45 υποείδη κόκκινων αλεπούδων, τα οποία διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τις μεγάλων διαστάσεων κόκκινες αλεπούδες των βορειότερων χωρών και τις κάπως μικρότερες και πιο πρωτόγονες της Ασίας, της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Το 2010, ανακαλύφθηκε ακόμα ένα πιθανό υποείδος στην Κοιλάδα του Σακραμέντο, στην Καλιφόρνια. Η κόκκινη αλεπού θηρεύεται και εκτρέφεται με μεγάλη επιτυχία.

Ασημένια ή Ασημότριχη αλεπού

Στο είδος Vulpes vulpes ανήκει και η αλεπού Silver Fox (Αρζεντέ, silver ) η οποία είναι μαύρου χρώματος με τις άκρες των μακριών τριχών της γούνας της αργυρόχροες. Η αλεπού Silver Fox προήλθε από την κόκκινη αλεπού με μετάλλαξη. Ως συγγενικές φυλές έχουν γόνιμη σύζευξη. Η ασημένια αλεπού εκτρέφεται ως γουνοφόρο ζώο σε πολλές χώρες για την ιδιαίτερη γούνα της με το πυκνό τρίχωμα και το ξεχωριστό χρώμα της.

η αρκτική αλεπού. Ένα άλλο είδος αλεπούς που εκτρέφεται ως γουνοφόρο ζώο είναι η αρκτική αλεπού. Το είδος αυτό ζει στην Αρκτική, δηλαδή στις πολικές περιοχές του βόρειου ημισφαιρίου. Στο μέγεθος είναι λίγο μικρότερη από την αλεπού των εύκρατων περιοχών. Το χειμώνα δεν πέφτει σε χειμερία νάρκη όπως άλλα ζώα. Είναι σαρκοφάγο ζώο που τρέφεται συνήθως με σάπιο κρέας φάλαινας ή τα αποφάγια από τα θύματα των πολικών αρκούδων. Επίσης τρέφεται με μικρότερα ζώα όπως λαγούς, αμφίβια και ευάλωτα νεογνά φώκιας, που έχουν απομακρυνθεί από το κοπάδι τους. Κάνει το κρησφύγετό της κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Η αρκτική αλεπού ή Λευκή αλεπού.

Αντέχει σε θερμοκρασίες έως -50 βαθμών Κελσίου Αντέχει σε θερμοκρασίες έως -50 βαθμών Κελσίου. Καθώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα σαρκοφάγα ζώα του αρκτικού κύκλου δεν έχει πολλούς εχθρούς. Πιο ευάλωτα είναι τα αλεπουδάκια. Γεννά μια φορά το χρόνο έως 15 αλεπουδάκια κατά την έναρξη του καλοκαιριού και αφού τα θηλάσει μερικούς μήνες είναι αρκετά ανεξάρτητα για να ζήσουν τον Αρκτικό χειμώνα μόνα τους. Είναι περιζήτητη για το δέρμα της, που το χειμώνα είναι άσπρο για να μην διακρίνεται εύκολα από την λεία ή τους εχθρούς της ανάμεσα στο χιόνι και το καλοκαίρι γίνεται καφετί. Διαθέτει την πιο ζεστή γούνα όλων των θηλαστικών.

Η αλεπού Φενέκ

Η αλεπού φενέκ είναι ένα ακόμη σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των Κυνιδών το οποίο είναι αντικείμενο εκτροφής σε πολλές χώρες. Το είδος έχει την επιστημονική ονομασία Vulpes zerda και απαντά αποκλειστικά στην Βόρεια και Βορειοκεντρική Αφρική. Η αλεπού φενέκ είναι, όχι μόνον η μικρότερη αλεπού στον κόσμο, αλλά και το μικρότερο σε μέγεθος μέλος της οικογενείας Canidae, όπου ανήκει. Είναι προσαρμοσμένο να ζει στα αφιλόξενα ερημικά και ημι-ερημικά ενδιαιτήματα των περιοχών εξάπλωσής του, έχοντας αναπτύξει ιδιαίτερα δομικά και φυσιολογικά χαρακτηριστικά που τού επιτρέπουν να αντέχει σε συνθήκες ξηρασίας και σε μεγάλες θερμοκρασιακές διαφορές.

4. Το ρακούν Το ρακούν, εκτός από την φυσική διαβίωση, αποτελεί και αντικείμενο εκτροφής για χρήση ως γουνοφόρου ζώου. Η εκτροφή του άρχισε πρώτα σε χώρες της άπω ανατολής (Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα) και αργότερα μεταφέρθηκε και στις χώρες της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Γενικά, η ποιότητα του δέρματος και της γούνας του εκτρεφόμενου ρακούν βασίζεται στην απαλότητα της γούνας, και στην διαμόρφωση των τριχών που χαρακτηρίζουν το προϊόν μεταξένια γούνα. Οι γούνες ρακούν με χαμηλό τρίχωμα πετυχαίνουν υψηλότερες τιμές από τις γούνες με μεγάλο, χοντρό τρίχωμα.

Το ασιατικό ρακούν

5. Το Τσιντσιλά. Το Τσιντσιλά είναι ένα μικρό τρωκτικό που κατάγεται από τα βουνά των Άνδεων, στις περιοχές της Βολιβίας, του Περού, της Χιλής και της Βενεζουέλας. Εκεί ζει σε υψόμετρο 4000 μέτρων. Η ονομασία του είναι Chinchilla Lanigera που σημαίνει «Τσιντσιλά με μακριά ουρά» και προέρχεται από τους ιθαγενείς της περιοχής, που λεγόταν Chincha, οπότε Τσιντσιλά σημαίνει «Μικροί Τσίντσα». Το μόνο άλλο ζώο της οικογένειας Chichillidae που υπάρχει είναι το Viscasha.

Το Τσιντσιλά

Το μέγεθός του φτάνει περίπου τα 33 εκ Το μέγεθός του φτάνει περίπου τα 33 εκ. (μαζί με την ουρά) και το βάρος του είναι 400 – 600 γρ. Τα αρσενικά είναι λίγο πιο μικρόσωμα από τα θηλυκά. Φυσικό χρώμα του Τσιντσιλά είναι το γκρι αλλά έχουν δημιουργηθεί και άλλοι χρωματισμοί όπως λευκό, μοζάϊκ, μαύρο βελούδο, βιολετί, μπεζ και άλλες παραλλαγές τους. Χαρακτηριστικό του Τσιντσιλά είναι η παχιά σαν βελούδο και απαλή σαν μετάξι γούνα του. Είναι το ζώο με το πιο παχύ και απαλό τρίχωμα πάνω στη γη – ενώ ο άνθρωπος έχει μία τρίχα από κάθε ρίζα, το Τσιντσιλά έχει πάνω από πενήντα ή αλλιώς 20.000 τρίχες ανά τετραγωνικό εκατοστό. Επίσης χαρακτηριστικό του Τσιντσιλά είναι ότι η γούνα του δε μυρίζει καθόλου!

Σε αιχμαλωσία τα τσιντσιλά ξεπερνούν τα 20 χρόνια ζωής, και φτάνουν το ένα πόδι σε μήκος, αλλά δεν ξεπερνούν τα 10 χρόνια ζωής σε χώρες όπου δεν μπορούν να συνηθίσουν το κλίμα. Ζώα του ίδιου φύλου - αρσενικά ή θηλυκά - μπορούν να ζήσουν ειρηνικά σε κλουβί με κατάλληλο μέγεθος, όταν όμως βρεθούν εκεί και ζώα του αντίθετου φύλου, θα μονομαχήσουν οπωσδήποτε για να ζευγαρώσουν. Και τα θηλυκά τσιντσιλά μονομαχούν σε τέτοιες περιπτώσεις. Επίσης εάν μικρά αρσενικά αφεθούν στο ίδιο κλουβί με τη μητέρα τους, μεγαλώνοντας θα ζευγαρώσουν μαζί της.

http://unichilla. blogspot http://unichilla.blogspot.gr/2014/02/wanger-maior-estrutura-em-chinchila-do.html

Η φροντίδα του Τσιντσιλά ως κατοικίδιου Η φροντίδα του Τσιντσιλά δεν είναι δύσκολη εφόσον ο ιδιοκτήτης προσέξει κάποια σημαντικά πράγματα. Πρέπει να αποφεύγονται οι υψηλές θερμοκρασίες – θερμοκρασίες άνω των 30 βαθμών μπορεί να είναι θανατηφόρες – η πολύ υψηλή υγρασία, οι απότομες αλλαγές θερμοκρασίας και οι απότομες αλλαγές διατροφής. Το καλοκαίρι – εφόσον δεν υπάρχει στο σπίτι κλιματισμός – το ζωάκι θα πρέπει να μένει στο πιο δροσερό μέρος του σπιτιού και να μην ενοχλείται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η διατροφή του αποτελείται από τροφές ειδικές για Τσιντσιλά, ξερό χόρτο και αποξηραμένα φρούτα. Ειδικές βιταμίνες και άλλα συμπληρώματα διατροφής μπορούν να δίνονται περιοδικά. Επίσης θα πρέπει να έχει συνέχεια στη διάθεσή του μία πέτρα για να ακονίζει τα δόντια του.

Η στέγαση τους πρέπει να γίνει σε ένα ευρύχωρο, ψηλό κλουβί, διαστάσεων τουλάχιστον 80x80x50. Το κλουβί θα πρέπει να είναι εξοπλισμένο με ένα σπιτάκι και θα πρέπει να έχει τουλάχιστον και ένα δεύτερο επίπεδο καθότι τους αρέσει να κάθονται ψηλά. Η στρωμνή πρέπει να καθαρίζεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα καθότι είναι πολύ καθαρά ζώα και νιώθουν πολύ άβολα αν το κλουβάκι τους είναι λερωμένο. Θα πρέπει να αποφεύγεται η στρωμνή από ξύλο κέδρου γιατί είναι τοξικό για τα Τσιντσιλά. Στο κλουβί θα πρέπει να υπάρχουν επίσης διάφορα ξύλινα παιχνίδια, η «μπανιέρα» τους και ένας μεγάλος τροχός – τουλάχιστον 37 εκ. διάμετρος – για την άσκησή τους.

Είναι δυνατή η συστέγαση πολλών αρσενικών ή θηλυκών μαζί, εφόσον ο χώρος είναι επαρκής. Προσοχή χρειάζεται όταν υπάρχουν 2 αρσενικά να διεκδικήσουν μία θηλυκιά ή το αντίθετο. Επίσης προσοχή χρειάζεται όταν ένα ζωάκι έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με ένα άλλο, αν και μετά από λίγο καιρό θα γίνουν καλοί φίλοι. Η αναπαραγωγή στο κλουβί είναι εύκολη. Η κύηση διαρκεί 111 μέρες και τα νεογνά γεννιούνται με ανοιχτά μάτια και πλήρες τρίχωμα. Τα νεογνά απογαλακτίζονται μετά από 2 μήνες

Τα Τσιντσιλά αποτελούν θαυμάσια κατοικίδια διότι είναι πεντακάθαρα, πανέξυπνα ζωάκια, κοινωνικά και παιχνιδιάρικα. Η φροντίδα τους είναι εύκολη και το κόστος διατροφής τους χαμηλό. Αυτό που χρειάζονται όμως περισσότερο από όλα είναι η αγάπη μας, την οποία είναι πρόθυμα να μας επιστρέψουν στο πολλαπλάσιο! http://www.quiko.gr/8A21729D.el.aspx

6. Νούτρια ή Μυοκάστορας Πρόκειται για ημιυδρόβιο τρωκτικό της Νότιας Αμερικής, το οποίο έχει μεταφερθεί και εγκλιματιστεί στις περισσότερες εύκρατες και τροπικές περιοχές του κόσμου. Ο μυοκάστορας, γνωστός και με τις κοινές ονομασίες νούτρια και κοϊπού, μοιάζει με μεγάλο αρουραίο, με συνολικό μήκος σώματος (με την ουρά) περίπου 1 μ. και βάρος 6 -12 κιλά.

Νούτρια

Έχει μεγάλο, σχεδόν τριγωνικό κεφάλι με μικρά μάτια, κυρτή ράχη και φολιδωτή ουρά, μήκους 35 εκ. Τα πίσω πόδια του είναι μακρύτερα από τα μπροστινά και καταλήγουν σε 5 δάχτυλα, τα 4 από τα οποία είναι ενωμένα με νηκτική μεμβράνη. Οι κοπτήρες του έχουν ζωηρό πορτοκαλί χρώμα. Η γούνα του αποτελείται από κοντό απαλό τρίχωμα γκριζωπού χρώματος, που είναι πιο πυκνό κοιλιακά και φέρει διάσπαρτες πολυάριθμες, μακριές, μεταξοειδείς, καστανοκόκκινες ή καστανόξανθες τρίχες. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μυοκάστορα είναι ότι το θηλυκό φέρει τους μαστούς στη ράχη, διατεταγμένους σε τέσσερα ζεύγη κοντά στη σπονδυλική στήλη

https://www.gpeppas.gr/periodiko/28-4-15.html

Ο μυοκάστορας είναι επιδέξιος κολυμβητής και ζει στις όχθες των λιμνών, των ποταμών και των βάλτων, όπου σκάβει βαθιές φωλιές. Είναι περισσότερο δραστήριος κατά τις νυχτερινές ώρες και τρέφεται με υδρόβια φυτά, ρίζες και καρπούς. Παλαιότερα το κυνήγι του ήταν ελεύθερο στη Νότια Αμερική, ωστόσο σήμερα έχει περιοριστεί πολύ από τους προστατευτικούς νόμους καθώς και από το γεγονός της διάδοσης της εκτροφής του. Το τρωκτικό αυτό εκτρεφόταν σε μεγάλη κλίμακα κατά το παρελθόν, κυρίως στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, για την πολύτιμη γούνα του. Σε ορισμένες περιοχές, ωστόσο, ορισμένα ζώα διέφυγαν της αιχμαλωσίας με αποτέλεσμα, το πολλαπλασιασμό τους σε παρυδάτιες περιοχές και την πρόκληση μεγάλων καταστροφών στις αγροτικές καλλιέργειες.

Υπάρχουν και πολλά άλλα ζώα είτε άγρια είτε κατοικίδια των οποίων η γούνα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης στη γουνοποιία. Τέτοια άγρια ζώα μπορούν να αναφερθούν: η αντιλόπη, ο ασβός, η Λεοπάρδαλη, το Κογιότ, το Λίγκας, ο τυφλοπόντικας και μοσχοπόντικας, η Θαλάσσια Ενυδρίδα, η φώκια και πολλά άλλα. Επίσης από τα κατοικίδια τα οποία εκτρέφονται για άλλο σκοπό μπορούν να αναφερθούν: Τα βοοειδή μικρής ηλικίας (μοσχάρια), το πρόβατο, το κατσικάκι,το αρνί, το πόνι, τα κουνέλια κ.ά.

Βιβλιογραφία 1. Στανόγιας Γεώργιος, Γουνοφόρα ζώα 2.Καβουρίδου Αικατερίνη, Σημειώσεις Γουνοφόρων ζώων. 3.Καλομενίδου Χρυσούλα, Ματθιου Χρυσούλα, Μπιμπίκα Μαρία, Σύστημα διαχείρισης φάρμας & παραγωγής γούνας 4. Νικόλαος Σέμος «Φυσιογνωμία ζωοτεχνικής και οικονομικήςδιαχείρισης εκτροφής γουνοφόρων ζώων στηνΠεριφέρεια Δ. Μακεδονίας» 5. Γεωργία Μιχαήλ Γιαννακοπούλου «Εκτροφή μινκ στην Βόρειο Ελλάδα για παραγωγή Γούνας-δυνατότητες και προοπτικές»