Σκοποί αγωγής υγείας-συμβουλευτικής  Διατήρηση σωματικής ισορροπίας ατόμου: υγιεινή, διατροφή, άσκηση  Διατήρηση ψυχικής-κοινωνικής ισορροπίας ατόμου- οικογένειας: διαπροσωπικές σχέσεις - εργασία, αντιμετώπιση stress, συμβουλευτική πένθους  Προαγωγή υγείας και πρόληψη ασθένειας: αποφυγή επιβλαβών συνηθειών, διαχείριση παραγόντων κινδύνου, προσυμπτωματικός έλεγχος  Αποκατάσταση υγείας: εκπαίδευση σε θεραπευτικά σχήματα, πρακτικές αυτοφροντίδας, ενθάρρυνση ανεξαρτησίας, αναζήτηση κατάλληλης βοήθειας

Για να επιτευχθούν αυτοί οι σκοποί ο νοσηλευτής πρέπει να λάβει υπόψη του τις ακόλουθες αρχές μάθησης:  Η μάθηση είναι πιο αποτελεσματική όταν ανταποκρίνεται σε αποδεκτή ανάγκη του ατόμου  Η ενεργός συμμετοχή του ατόμου είναι σημαντικό στοιχείο της μάθησης  Η μάθηση διεξάγεται αποδοτικότερα όταν το υλικό εμπίπτει στα ενδιαφέροντα του ατόμου

 Η μάθηση γίνεται ευκολότερη όταν το υλικό που προσφέρεται για διδασκαλία σχετίζεται με τις γνώσεις των ατόμων  Η μάθηση εμπεδώνεται όταν οι προσφερόμενες γνώσεις τεθούν γρήγορα σε εφαρμογή  Η μάθηση πρέπει να ανατροφοδοτείται  Η μάθηση γίνεται ευκολότερη όταν ο ασθενής είναι ενήμερος για την πρόοδό του αλλά και τα ελλείμματα γνώσης του

Διεργασία διδασκαλίας/μάθησης 1.Ανάγκες ασθενή 2.Ασθενής: προθυμία και ικανότητα μάθησης, στάσεις και κίνητρα 3. Περιβαλλοντολογικές συνθήκες 4. Διδάσκων: ικανότητα εκπαίδευσης, διάθεση, λοιπός φόρτος εργασίας Προγραμματισμένη ή μη διδασκαλία Ατομική ή ομαδική διδασκαλία

Αρχές διδασκαλίας-μάθησης ασθενή  Η διδασκαλία διευκολύνεται από την ανάπτυξη θεραπευτικής σχέσης, εμπιστοσύνης και αποτελεσματικής επικοινωνίας  Λεπτομερής αξιολόγηση αναγκών των ασθενών και των παραγόντων που ενδέχεται να επηρεάσουν τη μάθηση  Ο ασθενής πρέπει να θεωρεί σημαντικούς τους εκπαιδευτικούς σκοπούς  Εφαρμογή πλάνου διδασκαλίας με πολλαπλές στρατηγικές, που λαμβάνει υπόψη τις προηγούμενες εμπειρίες του ασθενή  Οι αλλαγές συμπεριφοράς πρέπει να είναι ρεαλιστικές βάσει των χρονικών και άλλων περιορισμών

Συμβουλευτική ασθενών  Διάγνωση αναγκών ασθενούς: έλλειψη γνώσεων, δεξιοτήτων ή στάσεων  Οι νοσηλευτές δε μπορούν να διδάξουν γνώσεις και δεξιότητες, αν δεν τις γνωρίζουν καλά οι ίδιοι  Συμβουλευτική μικρής διάρκειας: άμεσο πρόβλημα ασθενή-οικογένειας, περιστασιακή κρίση, καθοδήγηση λήψης απόφασης  Συμβουλευτική μεγάλης διάρκειας: συναντήσεις κατά διαστήματα, φροντίδα στην κοινότητα, προσαρμογή στο πρόβλημα  Συμβουλευτική κινητοποίησης: συζήτηση κινήτρων και συναισθημάτων, στάσης απέναντι στη ζωή, συμμόρφωση/συμμετοχή στη θεραπεία

Παράδειγμα: διδασκαλία μέτρησης Α.Π. (1)  Γνώση φυσιολογικού εύρους τιμών  Γνώση προειδοποιητικών συμπτωμάτων (κεφαλαλγία, τάση για έμετο) και αιτιών υψηλής/χαμηλής ΑΠ  Γνώση αποφυγής παραγόντων που μεταβάλλουν προσωρινά την ΑΠ πριν τη μέτρησή της (άσκηση, κάπνισμα, συγκίνηση, καφεΐνη)  Γνώση χρήσης κατάλληλου εξοπλισμού (περιχειρίδα κατάλληλου μεγέθους)  Εκτίμηση προηγούμενης γνώσης και εμπειρίας σχετικά με τη μέτρηση της ΑΠ  Επίδειξη ορθής τεχνικής μέτρησης και επανάληψη από τον ασθενή (όσες φορές χρειαστεί)

Παράδειγμα: διδασκαλία μέτρησης Α.Π. (2)  Κατανόηση συχνών λαθών κατά τη μέτρηση της ΑΠ (ακατάλληλη θέση βραχίονα ή τοποθέτηση περιχειρίδας, ταχεία έξοδος αέρα κλπ)  Εκτίμηση οπτικής και ακουστικής οξύτητας ασθενούς ή ατόμου που τον φροντίζει  Γνώση αποφυγής της μέτρησης επί αντενδείξεων (χειρουργημένος μαστός, fistula)  Δυνατότητα αναγνώρισης ελαττωματικού εξοπλισμού  Θέσπιση προγράμματος τακτικών μετρήσεων σε ημερήσια βάση (σε καθορισμένες ώρες)  Αναγνώριση παθολογικών τιμών και γνώση αναζήτησης βοήθειας, όταν απαιτείται