Το Ναύπλιο στην εποχή της Λατινοκρατίας Αθανασία Ποντικάτη, Βασιλική Σακελλαρίου

Λατινοκρατία Με τον όρο Λατινοκρατία χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος κατά την οποία κυριάρχησαν στο Βυζάντιο οι δυτικοευρωπαίοι, καθώς οι Βυζαντινοί τότε ονόμαζαν Φράγκους και Λατίνους σχεδόν αδιακρίτως όλους τους μη σλάβους Ευρωπαίους που ζούσαν δυτικά και βόρεια των Βαλκανίων. Έναρξη της Λατινοκρατίας θεωρείται το 1204 (μ.Χ.), τότε που οι Ενετοί και οι Σταυροφόροι σύμμαχοί τους κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Τέλος της θεωρείται το 1566 μ.Χ., όταν πια κυριάρχησαν παντού στην περιοχή οι Τούρκοι και καταλύθηκαν τα ενετικά φεουδαλικά κράτη, που είχαν συσταθεί στον ελληνικό χώρο, δηλαδή μία περίοδος 3,5 αιώνων. Ειδικότερα όμως, με τον όρο Λατινοκρατία καθιερώθηκε τελικά να χαρακτηρίζεται η παλαιότερη περίοδος επί εποχής Βυζαντίου, ενώ με τον όρο Ενετοκρατία να χαρακτηρίζεται η νεότερη περίοδος της κυριαρχίας των ελληνικών χωρών από τους λαούς της Δύσης, μετά την πτώση του Βυζαντίου.

Λατινοκρατία Χάρτης της Λατινοκρατίας

Το Ναύπλιο την εποχή της λατινοκρατίας Η πρωτεύουσα του νομού, το Ναύπλιο, χτίστηκε σύμφωνα με τη μυθολογία από το Ναύπλιο, γιο του Ποσειδώνα και της Δαναΐδας Αμυμώνης. Οι Τούρκοι αποπειράθηκαν τέσσερις φορές να κατακτήσουν το Ναύπλιο. Η τέταρτη πολιορκία κράτησε τρία χρόνια και τρεις μήνες και αποδείχτηκε μοιραία γιατί οι υπερασπιστές παραδόθηκαν τελικά (1540). Πολλοί Έλληνες ακολούθησαν τότε τους Βενετούς. Ανάμεσα στους Έλληνες εκείνους ήταν και ο Νικόλαος Μαλαξός, λόγιος ιερέας πού έγραψε για την πολιορκία τού Ναυπλίου. Οι Βένετοί όμως δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν πώς θα ξανακατακτήσουν την πόλη. Και πραγματικά το 1686 οι Βένετοί έγιναν πάλι κύριοι τού Ναυπλίου. Τότε έχτισαν και το φρούριο τού Παλαμηδιού.

Το Ναύπλιο την εποχή της λατινοκρατίας Κατά τη διάρκεια τής βενετικής κατοχής το Ναύπλιο έγινε ή ωραιότερη πόλη των βενετικών κτήσεων στην Ελλάδα και μετονομάστηκε σε «Νάπολι ντί Ρομάνια» («Νεάπολη τής 'Ελλάδας»). Ωστόσο, παρά την ενίσχυση της φρουράς και των οχυρωματικών έργων της, η πόλη υπέκυψε και πάλι στους Τούρκους (1714). Μετά την έκρηξη της Επανάστασης οι Τούρκοι με τις οικογένειές τους κλείστηκαν στα φρούρια του Παλαμηδιού και της Ακροναυπλίας.

Το Παλαμήδι ΠΑΛΑΜΗΔΙ. Το ξακουστό κάστρο στεφανώνει την πόλη του Ναυπλίου με την έντονα μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Ο απόκρημνος λόφος, που έδωσε το όνομά του στο κάστρο, οχυρώθηκε από τους Βενετούς, αφού ο Φραγκίσκος Κηροζίνης απέσπασε την πόλη (1686) από τους Τούρκους. Τα οχυρωματικά έργα στη σημερινή τους μορφή ανήκουν στη β' περίοδο της βενετσιάνικης κυριαρχίας. Την κατασκευή τους ανέλαβε ο Γάλλος Λα Σαλ για λογαριασμό των Βενετών, ο ίδιος που σε λίγο τους πρόδωσε αχρηστεύοντας τα κανόνια τους για χάρη των Τούρκων. Στην κορυφή του λόφου, σε ύψος 216 μέτρων και πάνω σε ίχνη προϊστορικού φρουρίου, δεσπόζουν τα ερείπια εφτά οχυρών, έξι από τα οποία έχουν τα ονόματα αρχαίων πολεμιστών (Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Αχιλλεύς, Φωκίων, Επαμεινώνδας, Λεωνίδας). Εάν ανέβει κανείς με τα πόδια τα 857 απότομα σκαλοπάτια που οδηγούν στο Παλαμήδι, σκαλιστά στο βράχο, πιθανόν θα κουραστεί, αλλά θα ανακαλύψει το θαυμάσιο θαλάσσιο φόντο που πλαισιώνει το Ναύπλιο, περνώντας κάτω από αλλεπάλληλες πύλες. Στην κορυφή του φρουρίου διατηρείται ακόμη το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, που χρονολογείται από την εποχή των Βενετών. Ο θυρεός τους, «το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου», βρίσκεται σε πολλά σημεία του φρουρίου. Διατηρούνται ακόμη τα κελιά, που χρησίμευσαν σαν φυλακές. Σ' ένα απ' αυτά φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης. Το Παλαμήδι θεωρούνταν απόρθητο οχυρό, γι' αυτό το λόγο η κατάληψή του, το 1822, από τους Έλληνες, έπειτα από πολύμηνη δύσκολη πολιορκία, προξένησε κατάπληξη σε όλο τον κόσμο.

Το Παλαμήδι Το Παλαμήδι

Ακροναυπλια ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ. Χτισμένη στα πόδια του Παλαμηδιού, συγκοινωνούσε μαζί του μ' ένα μυστικό πέρασμα. Η Ακροναυπλία εδαφολογικά αποτελείται από τρία διαφορετικά επίπεδα, το καθένα από τα οποία αποτελούσε ένα ιδιαίτερο κάστρο, με αρχαιότερο το δυτικό, όπου βρισκόταν στην αρχαιότητα η ακρόπολη οχυρωμένη μ' ένα πολυγωνικό κυκλώπειο τείχος. Σύμφωνα με μαρτυρίες του Παυσανία, ήταν ήδη οχυρωμένη από το 2ο αι. π.Χ., αλλά υπάρχουν μόνο ερείπια από το τείχος αυτό. Όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την πόλη, η Ακροναυπλία είχε δυο φρούρια, το ανατολικό ή φράγκικο και το δυτικό ή ρωμαίικο. Οι Βενετοί έχτισαν τα δικά τους τείχη (φρούριο) στην ανατολική πλευρά τα οποία ενίσχυσαν με πέντε κανόνια, που ονομάστηκαν «Πέντε Αδέλφια». Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Ακροναυπλία επισκεύασαν τις οχυρώσεις. Σήμερα σώζονται μερικά μόνο κτίσματα από τα τέσσερα οχυρά, που συνυπάρχουν στην Ακροναυπλία, όπως τα ερείπια του ελληνικού κάστρου της αρχαίας ακρόπολης, που αναφέραμε πριν, με ρωμαϊκές και βυζαντινές προσθήκες..

Ακροναυπλια . Στη νότια πλευρά της χερσονήσου του Ναυπλίου κυριαρχεί «το Κάστρο των Ελλήνων», βυζαντινό κατάλοιπο, χτισμένο πάνω σε μυκηναϊκή ακρόπολη. Δυτικά του βρίσκεται το «Κάστρο των Φράγκων», έργο των Γάλλων δουκών Ντε λα Ρος, με πυροβολεία και επάλξεις με πολεμίστρες, ενώ δυστυχώς δεν σώζεται τίποτε από το ενετικό κάστρο, γνωστό στους Ναυπλιώτες ως «φρούριο Τόρο», διότι πάνω στα ερείπιά του χτίστηκε το ξενοδοχείο «Ξενία». Σίγουρα θα εντυπωσιαστεί κανείς από τις ενετικές οχυρώσεις με τα εντοιχισμένα ανάγλυφα του Αγίου Μάρκου, τον προμαχώνα των Γκριμάνι, έργο του 1706 και το σύγχρονό του (1701 - 1704) οχυρό του Ντανιέλ Ντολφίν (οχυρό Δολφίνου). Σώζονται ακόμα δεξαμενές προχριστιανικής ακρόπολης, σκαλισμένες στο βράχο, στη δυτική πλευρά της Ακροναυπλίας. Ανηφορικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, που ξεκινά από την πλατεία Νικηταρά της παλιάς πόλης, βοηθά να γνωρίσει κανείς το φρούριο της Ακροναυπλίας, ενώ παραλιακός δρόμος περιτρέχει όλο το φρούριο και οδηγεί στο μικρό εκκλησάκι της Παναγίας με την κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Η Ακροναυπλία

Μπούρτζι ΜΠΟΥΡΤΖΙ. Μικρό ξερονήσι - φρούριο στην είσοδο του λιμανιού μόλις 450 μέτρα από το μόλο του Ναυπλίου, ενωνόταν με την Ακροναυπλία με μια αλυσίδα που, επί Βενετών, έκλεινε την είσοδο του λιμανιού στα ανεπιθύμητα πλοία. Αρχικά το νησί ονομαζόταν «των Αγίων Θεοδώρων», από την εκκλησούλα με το ίδιο όνομα που το στόλιζε, αργότερα μετονομάστηκε σε «Passage» από τους Ευρωπαίους και σήμερα ονομάζεται Μπούρτζι. Οχυρώθηκε το 1471 από τους Βενετούς και αποτέλεσε ισχυρό στρατηγικό σημείο. Αργότερα οι Τούρκοι πρόσθεσαν έναν ακόμη πύργο στον περίβολο των Βενετών, συμπληρώνοντας την οχύρωση. Μετά την απελευθέρωση, το Μπούρτζι υπήρξε κατοικία των δημίων για τους θανατοποινίτες του Παλαμηδιού, ενώ για μικρό διάστημα λειτούργησε ως ξενοδοχείο. Σήμερα το Μπούρτζι καταρρέει χωρίς φροντίδα και συντήρηση (είναι επισκέψιμο με βενζινάκατο).

Μπούρτζι

Άγιος Γεώργιος Σημαντική είναι η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε από τους Βενετούς στις αρχές του 16ου αι. και στο εσωτερικό διακοσμήθηκε με τοιχογραφίες και εικόνες, αντίγραφα μεγάλων Ιταλών ζωγράφων, από τις οποίες διατηρείται μία, αντίγραφο του Μυστικού Δείπνου του Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Άγιος Γεώργιος

Η Παλιά Πόλη Η ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ με τα ιστορικά κτίρια ήταν όχι μόνο πρωτεύουσα του Μοριά το 16ο και το 17ο αιώνα, αλλά και πρώτη πρωτεύουσα της σύγχρονης Ελλάδας. Περιδιαβαίνοντας τους γραφικούς δρόμους θα δει κανείς δίπλα βενετσιάνικα μπαλκόνια, τούρκικα σιντριβάνια και κομψά νεοκλασικά σπίτια, όπως είναι το πρώτο ελληνικό γυμνάσιο που ίδρυσε ο Άθωνας το 1833.

Η Παλιά Πόλη

Η Παλιά Πόλη

Η Παλιά Πόλη

Η Παλιά Πόλη