ΜΑΡΑΓΓΙΔΗΣ ΣΥΜΕΩΝ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΔΟΥΚΑ

Υπάρχουν στα κείμενα της Μάρως Δούκα κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι πρέπει να επισημανθούν, όπως οι κοινωνικές δομές της μεταπολεμικής Ελλάδας, οι οποίες οδήγησαν σε στάσιμη κατάσταση την ελληνική κοινωνία, η αναβίωση του μικροαστισμού και της μιζέριας αλλά και η ελπίδα της αλλαγής που διακατέχει τους πολίτες της χώρας. Οι άνθρωποι είναι ξεριζωμένοι, φτωχοί στην πλειονότητα τους, με τις αξίες τους καταβαρθρωμένες και εύκολα θύματα για τον οποιονδήποτε κατέχει την εξουσία.

Έντονα διαγράφεται η αντίληψη ότι αν φύγουν οι Έλληνες, μεταναστεύσουν, θα μπορέσουν να επιτύχουν πάρα πολλά πράγματα, ενώ αν αποφασίσουν να μείνουν, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για αυτούς. Αν μείνουν στην πατρίδα, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να αποκτήσουν κάποια ασήμαντη θέση στο δημόσιο με χαμηλό μισθό και να εγκαταλείψουν όλα τους τα όνειρα.

Επιλέξαμε να μελετήσουμε το έργο της βραβευμένης συγγραφέως Μάρως Δούκα. Πιο συγκεκριμένα, ασχοληθήκαμε με το βιβλίο της: «Καρρέ Φιξ», το οποίο πραγματεύεται τις αντιξοότητες με τις οποίες πάλευαν οι παλαιότερες κοινωνίες, όπως η φτώχεια και η ανεργία.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Δεκαπέντε διηγήματα που έχουν εκδοθεί το 1976 με το γενικό τίτλο: "Καρρέ φιξ" και στα οποία προστέθηκαν άλλα τέσσερα το 1990 στην αναθεώρηση της πρώτης έκδοσης. Το "Καρρέ φιξ" ανήκει στην κινηματογραφική ορολογία και σημαίνει ακίνητο πλάνο. Αυτό το πλάνο που δεν κινείται, που σταματάει τη ροή του φιλμ. Χρησιμοποιείται στη γλώσσα της έβδομης τέχνης, όχι δραματικά αλλά σαν έμφαση, κάλεσμα στο θεατή να στοχαστεί. Kαι αυτό ακριβώς κάνει η Mάρω Δούκα. Το βιβλίο της είναι ολόκληρο ένα «καρρέ φιξ», ένα φίλμ της ελληνικής ιστορίας, που προβάλλει µε το λόγο του το ακίνητο πλάνο του ελληνικού παρόντος, εκείνης της εποχής.

Δεν αποτελείται ουσιαστικά από διαφορετικά διηγήµατα αλλά από περιγραφές προσώπων και καταστάσεων που λαµβάνουν χώρα στο ίδιο, ακίνητο, πλάνο, σε μια εικόνα ελώδους ακινησίας δύο χρόνια μετά την µεταπολίτευση. Τότε, που τίποτα δεν λύθηκε, αντίθετα, όλα είχαν γίνει ένα θολό, ασαφές «κίτρινο τέλµα». Τόσο, που συχνά έχουµε την αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνουμε τη ροή των γεγονότων χωρίς όµως και να το οµολογούµε. Από φόβο, από ντροπή; Ίσως…

Στο έργο παρουσιάζεται η ανατομία του µικροαστικού χώρου με τις ψυχογραφίες των µεσαίων κοινωνικών στρωµάτων και ιδιαίτερα των γυναικείων προσώπων. Προβάλλεται ο µικροαστισµός και η µιζέρια των σύγχρονων νεοελλήνων, αλλά διαφαίνεται και η ελπίδα για την αλλαγή που θα έρθει µέσα από τις κοινωνικές ανατροπές και ανακατατάξεις.