Ιστορίες Καθημερινής Επισφάλειας νο2
Η ιστορία της Μαρίας
όπως και η Jeniffer Lopez… Η Μαρία γεννήθηκε το 1970, όπως και η Jeniffer Lopez…
Λάτρευε σαν παιδί να παίζει με τις κούκλες της…
Το 1981 η οικογένεια της Μαρίας, μαζί και η μικρή Μαρία, πανηγυρίζουν την «αλλαγή»…
Το 1988 η Μαρία δίνει πανελλήνιες…δεν περνά…
Το 1989 η Μαρία δίνει ξανά πανελλήνιες. Θα κρατήσει το βαθμό από 2 μαθήματα
Το 1990, η γκαντεμιά του πρωθυπουργού Κων. Μητσοτάκη δεν θα εμποδίσει τη Μαρία να περάσει στο Πανεπιστήμιο…
Η Μαρία θα σπουδάσει Κοινωνιολογία στην Πάντειο. Εκείνη την εποχή η Αθήνα βράζει από διαδηλώσεις, απεργίες, κόσμο… Η Μαρία περνάει καλά…
Η Μαρία είναι στο τρίτο έτος σπουδών όταν κλείνει η «προβληματική» επιχείρηση στην οποία δούλευε ο πατέρας της. Η Μαρία αρχίζει να δουλεύει ανασφάλιστη ως σερβιτόρα…
Το 1995 η Μαρία παίρνει το πτυχίο της. Θέλει να μείνει στην Αθήνα και να συνεχίσει με μεταπτυχιακές σπουδές, αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογενειάς της την φέρνουν πίσω στη Θεσσαλονίκη…
Περιπλανιέται εργασιακά από bar σε bar. Πότε δουλεύει νόμιμα, πότε παράνομα. Η επιστροφή στο σπίτι είναι δύσκολη. Η Μαρία ξεκινάει να ψάχνει για δουλειά αμέσως.
Στέλνει βιογραφικά αλλά κανείς δε χρειάζεται μια κοινωνιολόγο. Βρίσκεται πολύ πίσω στην επετηρίδα της.
Το καλοκαίρι του 1996 βρίσκει τη Μαρία πάλι άνεργη. Έχει χωρίσει με το φίλο της και της την βιδώνει που ζει ακόμα με τους γονείς της…
Το Σεπτέβρη θα δουλέψει για λίγο στη ΔΕΘ…
τον Οκτώβρη κάνει ιδιαίτερα σε παιδιά Δημοτικού
τον Νοέμβρη θα δουλέψει στο Φεστιβαλ Κινηματογράφου…
Το 1997 η Θεσσαλονίκη είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η Μαρία πιάνει δουλειά ως γραμματέας σε κατασκευαστική εταιρεία. Ενώ συμφωνεί να δουλεύει 8ωρα κάνει τελικά πολλές υπερωρίες.
Η Μαρία θα μείνει στη δουλειά δύο χρόνια. Θα παραιτηθεί όταν το αφεντικό της δοκιμάζει να της πιάσει τον κώλο για 5η φορά.
Είναι πάλι άνεργη αλλά παιρνει επίδομα. Δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από το σπίτι της οικονομικά. Δεν θέλει να δουλέψει πάλι ως σερβιτόρα, νιώθει «μεγάλη».
Τελικά βρίσκει δουλειά με μερική απασχόληση ως γραμματέας σε Φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης. Πληρώνεται το βασικό.
Το 2001 σκέφτεται να δώσει ΑΣΕΠ. Είναι διστακτική γιατί υποστήριξε τις κινητοποιήσεις ενάντια στον ΑΣΕΠ το 1998. Τελικά θα δώσει ΑΣΕΠ. Δεν περνά.
Το 2002, σε ηλικία 32 χρονών η Μαρία φεύγει από το σπίτι της για να συζήσει με το φίλο της. Αναρωτιέται αν θέλει να κάνει παιδιά. Μένει όμως πάλι άνεργη καθώς το Φροντιστήριο κλείνει. Τα σχεδιά της αλλάζουν.
Μετά από 6 μήνες ανεργίας η Μαρία πιάνει δουλειά ως τηλεφωνήτρια σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Έχει σύμβαση ορισμένου χρόνου. Θα απολυθεί και θα επαναπροσληφθεί με άλλο τύπο σύμβασης από την ίδια εταιρεία για 2 ακόμα φορές.
Το 2004 η Μαρία θα δουλέψει εθελοντικά σε πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Στο μεταξύ συντηρείται με βοήθεια από το φίλο της και την οικογενειά της.
Η Μαρία είναι σήμερα άνεργη. Δούλεψε τα τελευταία χρόνια περιστασιακά με προγράμματα μερικής απασχόλησης του ΟΑΕΔ. Δεν σκέφτεται να παντρευτεί ούτε να κάνει παιδιά. Παίρνει αντικαταθλιπτικά χάπια.
Τι έχει κάνει λάθος η Μαρία και ζει στην επισφάλεια;
Η απάντηση είναι μόνο μια: Δεν ήρθε… στην Αdeho!