Οι Εργασιακές Σχέσεις Οι εργασιακές σχέσεις αναφέρονται κυρίως στις σχέσεις εργασίας ανάμεσα στους μισθωτούς και τους εργοδότες. Οι μισθωτοί είναι οι εργαζόμενοι που απασχολούνται με σχέσεις εξαρτημένης εργασίας. Οι εργοδότες απασχολούν εργαζομένους με σχέσεις εξαρτημένης εργασίας.

Οι εργασιακές Σχέσεις Οι εργασιακές σχέσεις είναι διακλαδικός επιστημονικός κλάδος που συνδέεται κυρίως με την οικονομική της εργασίας και κατά δεύτερο λόγο με το εργατικό δίκαιο, την κοινωνιολογία και ψυχολογία της εργασίας και τη διοικητική των επιχειρήσεων. Οι εργασιακές σχέσεις δεν εξετάζουν θέματα που εμπίπτουν περισσότερο στον τομέα της οικονομικής της εργασίας όπως πληθωρισμός, ανεργία, επίπεδα απασχόλησης, κλπ. Οι διεθνώς γνωστοί όροι στην αγγλική είναι Industrial Relations και Labour Relations. Σύμφωνα με γενικότερη θεώρηση του θέματος, οι εργασιακές σχέσεις ορίζονται «ως κάθε πλευρά των επίσημων και ανεπίσημων σχέσεων ανάμεσα στους μισθωτούς, στους εργοδότες και στους εργασιακούς εκπροσώπους του κράτους». Οι Clegg και Bain ορίζουν τις εργασιακές σχέσεις ως «τη μελέτη όλων των πλευρών των συνθηκών και των όρων εργασίας» (σχολή της Οξφόρδης).

Οι Εργασιακές Σχέσεις Ο John Dunlop ορίζει το σύστημα εργασιακών σχέσεων ως την πολλαπλότητα των επάλληλων σχέσεων ανάμεσα στους μισθωτούς, στους διευθυντές των επιχειρήσεων και στους εργασιακούς εκπροσώπους του κράτους. Το σύστημα εργασιακών σχέσεων περιλαμβάνει τρεις ομάδες Λειτουργών: 1. Τους μισθωτούς και τις οργανώσεις του. 2. Τους διευθυντές των επιχειρήσεων, τις επιχειρήσεις και τις οργανώσεις τους. 3. Τους εργασιακούς εκπροσώπους του κράτους. Οι Λειτουργοί του Σ.Ε.Σ. Δρουν μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο- περιβάλλον που αποτελείται από τα ακόλουθα τρία επάλληλα πλαίσια: 1. Την τεχνολογία του συστήματος. 2. Το πλαίσιο αγοράς ή της οικονομίας. 3. Τη δυναμική των σχέσεων.

Οι Εργασιακές Σχέσεις Οι Ε.Σ. αναφέρονται στην εργασιακή συμπεριφορά των ατόμων, των ομάδων ατόμων και των σχέσεων με άλλες ομάδες, άτομα, εργοδότες ή φορείς. Κεντρικά ζητήματα των εργασιακών σχέσεων είναι: 1. οι όροι και οι συνθήκες εργασίας. 2. οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. 3. οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. 4. οι συλλογικές συμβάσεις και διαφορές εργασίας.

Οι Εργασιακές Σχέσεις Στους όρους και τις συνθήκες εργασίας περιλαμβάνονται: 1. οι αμοιβές εργασίας με μισθό ή ημερομίσθιο, 2. τα ωράρια εργασίας, οι άδειες, τα εργασιακά έθιμα, 3. οι μέθοδοι και τρόποι παραγωγής, 4. τα διάφορα επιδόματα και πριμ παραγωγικότητας, 5. οι έμμεσες αμοιβές, 6. η προστασία από απολύσεις, 7. η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, 8. τα προγράμματα συνταξιοδότησης

Οι Εργασιακές Σχέσεις Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι «ενώσεις προσώπων που αποσκοπούν στην προάσπιση και προαγωγή των συμφερόντων των μελών τους» (Sidney and Beatrice Webb, σχολή της Οξφόρδης). Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι «η διαδικαστική μέθοδος με την οποία οι ενώσεις των μισθωτών και των εργοδοτών διαπραγματεύονται τις αμοιβές, τους όρους και τις συνθήκες εργασίας». Η συλλογικής σύμβαση εργασίας είναι η συμφωνία ανάμεσα στους εκπροσώπους των μισθωτών και των εργοδοτών που περιβάλλεται ένα συγκεκριμένο νομικό τύπο και ισχύ. Η Σ.Σ.Ε. είναι η φυσιολογική κατάληξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων όταν οι εκπρόσωποι των μισθωτών και των εργοδοτών καταλήξουν σε κοινά σημεία επαφής και καταλήξουν σε συμφωνία. Η συλλογική διαφορά εργασίας προκύπτει όταν οι εκπρόσωποι των μισθωτών και των εργοδοτών ύστερα από συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν καταλήξουν σε κοινά σημεία επαφής και δεν επέρχεται συμφωνία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε συλλογική σύγκρουση (απεργία).

Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις έχουν οριστεί από τους Clegg και Flanders ως «η διαδικαστική μέθοδος με την οποία οι ενώσεις των μισθωτών και των εργοδοτών, διαπραγματεύονται τις αμοιβές, τους όρους και τις συνθήκες εργασίας». Οι Σ.Δ. Αποτελούν κεντρικό ζήτημα των εργασιακών σχέσεων, αφού εκφράζουν τη συλλογική συμπεριφορά ενώσεων προσώπων ως συνέπεια της οικονομικής ανάπτυξης και ειδικότερα της βιομηχανικής επανάστασης.

Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις «Στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, ο μεμονωμένος εργάτης που ζητάει εργασία, δέχεται ή αρνείται τους όρους που του προσφέρονται από τον εργοδότη χωρίς να επικοινωνεί με τους συναδέλφους τους εργαζομένους. Έρχεται σε επαφή με τον εργοδότη σε αυστηρή ιδιωτική διαπραγμάτευση, σχετικά με την πώληση της εργατικής του δύναμης. Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση όπου μια ομάδα εργαζομένων συμφωνούν μεταξύ τους και ορίζουν έναν ή περισσότερους εκπροσώπους οι οποίοι διενεργούν τις διαπραγματεύσεις. Ο εργοδότης δεν έρχεται σε επαφή με μεμονωμένα άτομα. Αντίθετα, συναντιέται και συνδιαλέγεται με μια επιτροπή η οποία εκφράζει τη συλλογική βούληση και κατασταλάζει σε μια μοναδική βούληση και κατασταλάζει σε μια μοναδική συμφωνία, με βάση την οποία θα προσληφθούν και θα απασχολούνται όλοι οι εργαζόμενοι στο ίδιο επάγγελμα ή στην ίδια ειδικότητα».

Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις Η έμφαση στις Σ.Δ. Δίνεται στη συλλογική αντί στην ατομική βούληση των εργαζομένων. Βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχει πραγματική και όχι φαινομενική ελευθερία της συλλογικής βούλησης και του συνδικαλιστικού δικαιώματος. Η διαδικασία των Σ.Δ. Αποσκοπεί στη διευθέτηση της σύγκρουσης συμφερόντων και των αντιθέσεων ανάμεσα στους μισθωτούς και τους εργοδότες.

Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις Η οικονομική πλευρά των Σ.Δ. μπορεί να παρομοιαστεί με τη διαδικασία με την οποία τα αντιτιθέμενα συμφέροντα της ζήτησης και της προσφοράς, του αγοραστή και του πωλητή, προσαρμόζονται ώστε τελικά να καταλήξουν στην πράξη της ανταλλαγής. Η δυναμική των Σ.Δ. Μεταβάλλεται υπό την επίδραση οικονομικών, τεχνολογικών και πολιτικών δεδομένων. Σύμφωνα με τον Flanders «οι Σ.Δ. Είναι οικονομικός και πολιτικός θεσμός που κατοχυρώνει τη μονιμότητα και επιδιώκει την αλλαγή».