O ταν κάποιος σκέφτεται χωρίς να θέτει απαραβίαστα σύνορα σε θέματα που αφορούν τους ρόλους των δύο φύλων, μπορεί πιο εύκολα να φανταστεί έναν άνδρα να κάνει αποτρίχωση στις πελάτισσές του ή μία γυναίκα να οδηγεί φορτηγό. Τόσο απλά... « Δεν υπάρχουν γυναικεία ή ανδρικά επαγγέλματα, γίνε αυτό που θες ». Μ ’ αυτό το σύνθημα προωθεί τις ίσες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας η Γενική Γραμματεία Ισότητας, η οποία υλοποιεί σχετικό πρόγραμμα σε σχολεία της χώρας. H δη, έχουν επιμορφωθεί περισσότεροι από εκπαιδευτικοί, ενώ εμπλουτίστηκαν οι βιβλιοθήκες 765 δημοσίων ΤΕΕ και ΙΕΚ με βιβλία που άπτονται θεμάτων ισότητας. « Ο επαγγελματικός διαχωρισμός είναι εξαιρετικά σοβαρό θέμα. Πάντως, τα πρώτα μηνύματα του προγράμματος είναι θετικά. Ιδιαίτερα, οι νέοι εκπαιδευτικοί το έχουν υποδεχτεί με αρκετά ανοιχτό μυαλό.

Δείγμα των αποτελεσμάτων θα παρουσιάσουμε το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου και το πρόγραμμα αναμένεται να ολοκληρωθεί στο τέλος του χρόνου », επισημαίνει στην « Κ » η γενική γραμματέας Ισότητας, κ. Ευγενία Τσουμάνη. Τα παραδοσιακά οχυρά των επαγγελμάτων στην Ελλάδα φαίνεται ότι γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο, έτσι ώστε να βλέπουμε τελικά γυναίκες οδηγούς φορτηγών, αλλά και άντρες νηπιαγωγούς... Η κ. Κατερίνα Βουτενιώνη, μητέρα δύο παιδιών οδηγεί ένα από τα απορριμματοφόρα του Δήμου Περιστερίου. Από το 2003, οπότε και ανέλαβε αυτό το πόστο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά.« Οι άνδρες της δουλειάς δεν το χώνεψαν πολύ εύκολα. Στην αρχή ήταν όλοι πολύ επιφυλακτικοί για το αν θα τα καταφέρω. Επειδή, όμως, εγώ ήμουν αρκετά εξοικειωμένη με την ιδέα από μικρή, λόγω του ότι ο πατέρας μου είχε φορτηγό δημόσιας χρήσης, δεν είχα πρόβλημα. Το ζητούμενο είναι να βρεις την ισορροπία και να κάνεις τους άλλους να σε σέβονται.

Εγώ, πιστεύω, ότι τα κατάφερα και έτσι δεν ήρθα ποτέ σε ρήξη με κανέναν άντρα συνάδελφό μου ». Η κ. Ρουμελιώτη είχε εργαστεί παλαιότερα σε φούρνο, αλλά και ως γραμματέας σε ιατρείο. Για τον κ. Ηλία Πίτσικα, η εμπειρία του με τα παιδάκια του νηπιαγωγείου ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Ξεκίνησε να εργάζεται την δεκαετία του ’80, μια εποχή, που άνδρας - νηπιαγωγός μόνο σε κινηματογραφική ταινία μπορούσε να υπάρξει. « Έκανα αυτή τη δουλειά επί 24 χρόνια, μαθαίνοντας στα παιδιά θεατρικό παιχνίδι. Αρχικά, ήθελα να γίνω χημικός, αλλά δεν πέρασα στη σχολή που ήθελα. Όταν οι δικοί μου άνθρωποι διαπίστωσαν ότι είχα πολύ καλή χημεία με τα μικρά παιδιά μ ’ ενθάρρυναν ν ’ ασχοληθώ με δημιουργικές δράσεις που αφορούν τα παιδιά. Κάπως έτσι εντάχθηκα στο δυναμικό της παιδικής μέριμνας της Εμπορικής Τράπεζας και έπειτα σε νηπιαγωγείο.

Αρχικά, ξένιζε λίγο στους γονείς να βλέπουν έναν άνδρα σε ρόλο νηπιαγωγού, αλλά στη συνέχεια τους άρεσε γιατί έβλεπαν ότι η επαφή μου με τα παιδιά ήταν καλή, καθώς τα ίδια τα παιδιά έδειχναν ενθουσιασμό για ό, τι κάναμε. Η θεατρική έκφραση αποδείχθηκε πολύ σημαντικό εργαλείο, διότι με βοήθησε να ανατρέψω την παραδοσιακή εικόνα του δασκάλου ».