Τα κύρια συστατικά του κινηματογράφου, ο οποίος αποτελεί ένα οπτικοακουστικό θέαμα, είναι: ο λόγος, η εικόνα, ο ήχος/μουσική. Αυτά τα συστατικά αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν το κατάλληλο κινηματογραφικό περιβάλλον. Επομένως, η κινηματογραφική μουσική δεν μπορεί να απομονωθεί από το περιβάλλον αυτό και να αντιμετωπιστεί σα να προορίζεται για ακρόαση. Υπάρχουν βέβαια και μουσικά έργα που χρησιμοποιήθηκαν ως σάουντρακ (soundtrack: μουσική επένδυση μιας ταινίας).

Η μουσική μπορεί να μεταφέρει μηνύματα, σχολιάζοντας ή επεξηγώντας τη δράση, ή ακόμη και να αποκαλύψει κρυφές πτυχές, που δεν εκφράζονται στο διάλογο. Παρατηρώντας τη μουσική που χρησιμοποιείται στον κινηματογράφο καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι συγκεκριμένα είδη μουσικής συνδέονται με συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις, συναισθήματα, χαρακτήρες ηρώων. (the phantom of the opera)

Με την εμφάνιση του κινηματογράφου η μουσική μπαίνει στην λειτουργία του κυρίως με μηχανικό τρόπο. Η μεγάλη αρχή όπως είναι φυσικό γίνεται γύρω στην δεκαετία του ’30 όταν ο βωβός κινηματογράφος μετατράπηκε σε ομιλούντα. Η κάθε προβολή συνοδευόταν πάντα από τη μουσική του πιανίστα που υπήρχε στην αίθουσα. Κάποιες φορές μαζί με τον πιανίστα υπήρχαν κι άλλοι μουσικοί (μια μικρή ορχήστρα). Η μουσική έδινε μια αίσθηση ζωής στις βωβές ταινίες. Όμως πολλές φορές δεν υπήρχε αντιστοιχία δράσης, συναισθημάτων και μουσικής. Δεν υπήρχε συγχρονισμός. Προβλήματα που έπρεπε να λυθούν.Από το 1908 και μετά άρχισαν να γράφονται «ειδικές παρτιτούρες» που εξυπηρετούσαν την ταινία πολύ πιο δημιουργικά από την μουσική του πιανίστα.

Όπως είδη αναφέραμε η μουσική έχει τη δύναμη να εκφράσει οποιαδήποτε κατάσταση και οποιοδήποτε συναίσθημα. Έτσι στην διάρκεια της ταινίας η μουσική παρεμβαίνει απότομα ή με ήρεμο τρόπο στη δράση. Μεταφέρει μηνύματα επεκτείνει τα νοήματα, τονίζει ή αποκαλύπτει κρυφές σκέψεις ή συναισθήματα συμπληρώνοντας τον διάλογο. Πολλές φορές η μουσική εκφράζει αυτό που δεν μπορεί να εκφράσει ο λόγος. Μας προϊδεάζει για ότι θα ακολουθήσει. Η μουσική πάντα καταφέρνει να δώσει ζωή, ρυθμό στον χρόνο στον τόπο και στα πρόσωπα και επίσης βοηθάει στην ισορροπία των αντιθέσεων και το βασικότερο έχει τη ικανότητα να μεταφέρει μηνύματα. Είναι σίγουρο πως ακριβώς οι ίδιες ταινίες αν βλέπονταν με διαφορετική μουσική επένδυση θα βλέπονταν σαν κάτι τελείως διαφορετικό. Η μουσική χαρακτηρίζει κάθε ταινία ξεχωριστά. (Harry Potter)

Η εύκολη λύση ήταν να φύγει η μουσική από τη μέση κατά την άποψη κάποιων σκηνοθετών. Όμως έπρεπε να χειριστούν σωστά όλους τους ήχους ακόμα και θορύβους και μουσική γραμμένη από αξιόλογους συνθέτες για συνδεθούν όλα αυτά κατά τρόπο λειτουργικό μέσα στην ταινία. Η μουσική έπρεπε να πάψει να είναι μόνο συνοδεία και υπόκρουση, να γίνει ουσιαστική και λειτουργική να κορυφώνει συναισθήματα και καταστάσεις. Απαραίτητη η συνεργασία συνθέτη και σκηνοθέτη. Στη σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο, σημαντικό είναι το ύφος που θα δοθεί, χρησιμοποιώντας κατάλληλα όργανα ή ορχήστρα. (Pirates Of the Caribbean)

To μιούζικαλ είναι ένα είδος Θεάτρου που περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους και χορό. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως πχ τα οπτικά εφέ, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο. Πάρ’ολο που το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δίνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το αποτελούν, δίνει στο είδος έναν άλλο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που αναγνωρίζεται ως το μουσικό θέατρο. Πρόδρομος του είδους θεωρείται η ταινία «ο τραγουδιστής της τζαζ. Στο Χόλλιγουντ από το γυρίστηκαν 1433 ταινίες. (Μιούζικαλ Mama mia)

Η αφετηρία μιας ταινίας που βιογραφεί ένα συνθέτη ή έναν τραγουδιστή δεν είναι η ζωή του αλλά η μουσική του.Η ζωή του είναι το πλαίσιο και η μουσική Είναι το ζητούμενο. «Γαλάζια Ραψωδία» (1945) για τον συνθέτη Τζορτζ Γκέρζουιν «Νύχτα και μέρα» (1946) για τον Κολ Πότερ «Μέγας Καρούζο» (1951) για τον διάσημο Ιταλό συνθέτη Ενρίκο Καρούζο «Λιστομανία» (1975) που αναφέρεται στη ζωή και το έργο του μεγάλου Λίστ από την Ουγγαρία ( Η μελωδία της ευτυχίας 1965)

Καθαρά εισαγόμενο είδος το μιούζικαλ, δεν άνθησε στην Ελλάδα, ίσως γιατί το μουσικό θέατρο και η ε π ιθεώρηση π ου π ροϋ π ήρχαν, δεν του άφησαν π ολλά π εριθώρια. Σε αυτό συνέβαλε τόσο το υψηλό κόστος όσο και η έλλειψη έμψυχου υλικού. Ούτε οι θεατρικές σ π ουδές, ούτε οι μουσικές ή οι σ π ουδές χορού στη χώρα μας εκ π αίδευαν καλλιτέχνες π ου να μ π ορούν να αντα π οκριθούν στις τρισδιάστατες α π αιτήσεις του είδους. Στη μουσική των μιούζικαλ ξεχωρίζουν τα ονόματα των Μίμη Πλέσσα και Γιώργου Κατσαρού. Μίμη Πλέσσα Γιώργου Κατσαρού

Κατσιέρη Θεοδώρα Μαριόλη Παναγιώτα Μουχταρίδη Κατερίνα Μάθημα Project Α2