Ντέσμοντ Τούτου Ο Ντέσμοντ Τούτου γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1931 στο Κλέρκσντορπ του Τρανσβάαλ της Νότιας Αφρικής, μια πόλη με χρυσωρυχεία δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ. Οι γονείς του ανήκαν στις φυλές Ξόσα και Τσουάνα. Σε ηλικία 12 ετών, η οικογένειά του μετακομίζει στο Γιοχάνεσμπουργκ. Λόγω οικονομικών στενοτήτων της οικογένειάς του, αναγκάζεται να εργάζεται και να πηγαίνει ταυτόχρονα σχολείο, στο Λύκειο Μπαντού του Γιοχάνεσμπουργκ. Αν και αρχικό του όνειρο ήταν η ιατρική, αποφασίζει να γίνει δάσκαλος, όπως και ο πατέρας του.

Βιογραφία Αρχικά εκπαιδεύτηκε ως δάσκαλος στο Κολέγιο Μπαντού της Πραιτώρια και το 1954 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Αφρικής και άρχισε να διδάσκει. Τρία χρόνια αργότερα παραιτείται από τη θέση του εξαιτίας ενός καινούργιου νόμου που περιορίζει τους μαύρους σε μια δεύτερης κατηγορίας εκπαίδευση («εκπαίδευση Μπαντού»)[2] σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Ξεκινά σπουδές θεολογίας και το 1961 χειροτονείται αγγλικανός ιερέας, έχοντας επηρεαστεί από πολλούς λευκούς κληρικούς στη χώρα, όπως τον επίσης πολέμιο του απαρτχάιντ Επίσκοπο Τρέβορ Χάντλστον.[3] Στα τέλη της δεκαετίας του '60 εγκαθίσταται μαζί με τη σύζυγό του, Λία Νομαλίζο (είχαν παντρευτεί το 1955), και τα τέσσερα παιδιά τους (Τρέβορ Ταμσάνκα, Τερέζα Ταντέκα, Ναόμι Νοντόμπι, Μφο Αντρέα) στο Λονδίνο, όπου λαμβάνει το διδακτορικό του δίπλωμα από το King's College. Κατά τη δεκαετία του '70, χρηματίζει υποδιευθυντής του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και διορίζεται πρωθιερέας του Γιοχάνεσμπουργκ κατά την περίοδο Είναι ο πρώτος μαύρος που καταλαμβάνει αυτή τη θέση.

Η Δράση του Από το 1976 ως το 1978 διατελεί επίσκοπος του Λεσότο. Αμέσως μετά αποδέχεται τον διορισμό του στη θέση του γενικού γραμματέα του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών και από αυτή τη θέση (μέχρι το 1985) διακρίνεται σε εμβληματική εθνική και παγκόσμια φιγούρα για τα δικαιώματα των Μαύρων της Νότιας Αφρικής. Αν και ήταν ήδη αναγνωρίσιμη και σεβαστή εκκλησιαστική φυσιογνωμία πριν την εξέγερση του 1976 στις επαρχίες των μαύρων, τους μήνες λίγο πριν την εξέγερση του Σοβέτο άρχισε να γίνεται γνωστός στους λευκούς Νοτιοαφρικανούς για τις μεταρρυθμιστικές του ιδέες. Ο Τούτου διακηρύσσει μια μάχιμη πολιτική μη βίας, οραματίζεται «μια δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία χωρίς φυλετικές διαφορές», ενθαρρύνει την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στην κυβέρνηση της Πραιτώρια από τις χώρες που διατηρούν εμπορικές σχέσεις μαζί της, ενώ στα κηρύγματά του τονίζει ορισμένα κύρια σημεία:  Ίσα πολιτικά δικαιώματα για όλους  Κατάργηση των νόμων της Νοτίου Αφρικής περί διαβατηρίων  Κοινό σύστημα εκπαίδευσης (κατάργηση εκπαίδευσης Μπαντού)  Παύση της αναγκαστικής απέλασης από τη Νότια Αφρική στα λεγόμενα μπαντουστάν

Ακτιβισμός Αναπόφευκτα, οι εκκλήσεις του Τούτου για δικαιοσύνη και συμφιλίωση στη Νότια Αφρική τον έθεσαν εντός της πολιτικής σκηνής, αλλά πάντοτε υποστήριζε ότι τα κίνητρα του ήταν θρησκευτικά και όχι πολιτικά. Αν και πολλοί από όσους ασκούσαν κριτική στον Τούτου προέβλεπαν ότι θα λάμβανε μέρος στην πολιτική σκηνή, όντας μέλος της κυβέρνησης, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντιθέτως, αποτέλεσε κυρίαρχο διαμεσολαβητή στη μετάβαση προς τη δημοκρατία. Το 1996, ο Νέλσον Μαντέλα τον κάλεσε να συμμετέχει στην Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης, ένα σώμα που ιδρύθηκε για να καταγράψει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να διαλευκάνει τα εγκλήματα και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν είτε από την κυβέρνηση είτε από τα απελευθερωτικά κινήματα κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ

Τα εμπόδια που βρήκε στη δράση του Ο Τούτου δέχτηκε κριτική κατά την περίοδο που ήταν μέλος της Επιτροπής: παρόλο που έρευνα διεξήχθη και για τις δυο πλευρές και η αναφορά της έγινε αποδεκτή από την κυβέρνηση, ασκήθηκε κριτική από αυτούς που πίστευαν ότι δεν είχε επιτελέσει σωστά το σκοπό της και μεροληπτούσε σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην υπόθεση της Γουίνι Μαντέλα, για παράδειγμα, οπότε και ο Ντέσμοντ Τούτου κατηγορήθηκε ότι έδειξε ελαστικότητα ενώπιον κατηγοριών για σοβαρά εγκλήματα. Ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε τον έχει χαρακτηρίσει "μοχθηρό", καθώς ο Τούτου έχει ασκήσει έντονη κριτική για την θητεία του και τον έχει καλέσει να παραιτηθεί ή να έρθει ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ωστόσο πρόκειται γενικά για μια προσωπικότητα που απολαμβάνει την αποδοχή και το σεβασμό σε όλο τον κόσμο.[3] Συχνά καλείται λόγω της εμπειρίας του για την επίλυση μακροχρόνιων αντιπαραθέσεων ανά τον κόσμο.

Τα βιβλία που έγραψε:  Tutu, Desmond. Crying in the Wilderness. The Struggle for Justice in South Africa. Michigan: Eerdmans,  Tutu, Desmond. The Rainbow People of God: The Making of a Peaceful Revolution. New York: Doubleday,  Du Boulay, Shirley. Tutu, Voice of the Voiceless. London: Penguin Books,  Sparks, Allister. The Mind of South Africa. New York: Knopf, 1990.

Δημήτρης Κυριακόπουλος