ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΝΗΛΙΚΩΝ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2007

Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2007 Ο αγιασμός

Α. Ορισμός του αγιασμού

Αγιασμός Αγιασμός είναι μια διαδικασία κατά την οποία γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι από την αμαρτία, όλο και πιο όμοιοι με τον Χριστό. Στη διαδικασία αυτή ο Θεός και ο άνθρωπος συνεργάζονται.

Δικαίωση και αγιασμός: πώς διαφέρουν; Δικαίωση Νομική θέση ενώπιον του Θεού Διακήρυξη άπαξ διά παντός Έργο του Θεού Τέλεια σε αυτή τη ζωή Ίδια για όλους τους πιστούς Αγιασμός Εσωτερική κατάσταση του πιστού Συνεχιζόμενη διαδικασία Συνεργασία Θεού και ανθρώπου Ατελής σε αυτή τη ζωή Διαφέρει από πιστό σε πιστό

Β. Τρία στάδια του αγιασμού

Ποια είναι τα τρία στάδια του αγιασμού; α) Το ξεκίνημα (η αναγέννηση) β) Η πορεία (ολόκληρη η ζωή) γ) Ο θάνατος (για τις ψυχές) και η ανάσταση (για τα σώματα).

α) Πότε ξεκινάει ο αγιασμός; Ο αγιασμός ξεκινά με την αναγέννηση. «κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος» Τίτος γ’ 5 «Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού». Α’ Ιωάν. γ’ 9

Ξεριζώνεται η αμαρτία με την αναγέννηση; Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεριζώνεται η αμαρτία, αλλά ότι δεν αποτελεί καθεστώς στη ζωή του πιστού. Υπάρχει, αλλά δεν βασιλεύει, διότι ο πιστός έχει ελευθερωθεί από την κυριαρχία της: «Διότι η αμαρτία δεν θέλει σας κυριεύσει· επειδή δεν είσθε υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν […] ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας, εδουλώθητε εις την δικαιοσύνην». Ρωμ. ς’ 14, 18

Δηλαδή, υπάρχουν δύο άνθρωποι μέσα μας; Πολλές φορές λέμε ότι υπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα δύο άνθρωποι: ο παλιός άνθρωπος (ο αμαρτωλός) και ο νέος, εν Χριστώ. Αυτή η εικόνα, όμως, δεν μας βοηθά, αφού παρουσιάζει τον πιστό άνθρωπο ως σχιζοφρενή, με δύο ισοδύναμες τάσεις να παλεύουν μέσα του. Ο πιστός άνθρωπος, ωστόσο, πρέπει να βλέπει τον εαυτό του στο σύνολό τους ως νέο κτίσμα, αναγνωρίζοντας βέβαια μέσα του τα υπολείμματα της αμαρτίας. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». Β’ Κορ. ε’ 17

β) Πόσο διαρκεί ο αγιασμός; Ο αγιασμός αυξάνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Διότι η ελευθερία από την αμαρτία, ενώ είναι γεγονός, είναι ταυτόχρονα και στόχος: «Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν, μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν, αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν». Ρωμαίους ς’ 12-13

Αγιασμός σημαίνει ομοίωση με τον Χριστό «διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού». Φιλιπ. γ’ 10 «μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν,» Κολοσ. γ’ 9-10

Ποιες πλευρές του εαυτού μας αγιάζονται; Ο νους: «μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας». Ρωμ. ιβ’ 2 Τα συναισθήματα: Γαλ. ε’ 22 Η θέληση: «ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού». Φιλιπ. β’ 13 Το πνεύμα και το σώμα: «ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» Β’ Κορ. ζ’ 1 Όλος ο άνθρωπος: «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Α’ Θεσ. ε’ 23

Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από προτροπές προς αγιασμό «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον». Εβρ. ιβ’ 14 «ως τέκνα υπακοής μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας, τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών, αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον· Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος». Α’ Πέτρου α’ 14-16

Σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχει τελειότητα «Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης, όστις να πράττη το καλόν και να μη αμαρτάνη». Εκκλησ. ζ’ 20 «εις πολλά πταίομεν άπαντες». Ιακ. γ’ 2 «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν». Α’ Ιωάν. α’ 8

γ) Πότε ολοκληρώνεται ο αγιασμός; Τα πνεύματα μας με τον θάνατο ελευθερώνονται από την ενοικούσα αμαρτία: «και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα». Εβρ. ιβ’ 23 Τα σώματά μας τελειοποιούνται με την έλευση του Κυρίου: «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού». Φιλιπ. γ’ 21

Γ. Η αγιαστική θεωρία

Η αγιαστική άποψη Η εικόνα του αγιασμού που παρουσιάσαμε έρχεται σε αντίθεση από πολλές απόψεις με την αγιαστική θεωρία: Ο Ουέσλεϋ δίδαξε ότι υπάρχει ένα δεύτερο έργο χάριτος στον άνθρωπο, διαφορετικό από την αναγέννηση και μεταγενέστερο από αυτήν, όπου το Άγιο Πνεύμα εκριζώνει την αμαρτία από την καρδιά του ανθρώπου.

Διαφορές της αναμορφωμένης και της αγιαστικής αντίληψης Αναμορφωμένη αντίληψη: Ο αγιασμός ξεκινά με την αναγέννηση. Ο αγιασμός είναι μια διαδικασία. Ο αγιασμός ποτέ δεν ολοκληρώνεται σε αυτή τη ζωή. Αγιαστική αντίληψη: Ο αγιασμός ξεκινά με ένα δεύτερο έργο χάριτος, ξεχωριστό από την αναγέννηση. Ο αγιασμός είναι στιγμιαίο έργο, με το οποίο ξεριζώνεται η αμαρτία. Υπάρχει δυνατότητα αναμαρτησίας.

Ποια ήταν τα επιχειρήματα υπέρ της αναμαρτησίας; Εδάφια που τόνιζαν την ανάγκη του αγιασμού, όπως: «εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος». Ματθ. ε’ 48. «Πας όστις μένει εν αυτώ δεν αμαρτάνει·» Α’ Ιωάννου γ’ 6

Πώς ερμηνεύονται τα εδάφια αυτά; Εδάφια όπως το Ματθ. ε’ 48 απλώς θέτουν το μέτρο της αγιότητας και της τελειότητας του Θεού, το οποίο όμως κανείς δεν αγγίζει. Είναι ο στόχος, στον οποίο κανείς δεν φτάνει σε αυτή τη ζωή. Από την άλλη πλευρά, το «πας ο μένων εν αυτώ δεν αμαρτάνει» του απ. Ιωάννη, δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως ο πιστός «δεν παραμένει σε παγιωμένη κατάσταση αμαρτίας». Αυτό, διότι ο ίδιος απόστολος στην ίδια επιστολή διδάσκει ξεκάθαρα πώς ο πιστός αμαρτάνει (Α’ Ιωάν. α’ 8-10 και β’ 1).

Δ. Αγιασμός: Θεός και άνθρωπος σε συνεργασία

α) Αγιασμός: ο ρόλος του Πατέρα Θεού Ο Θεός Πατέρας είναι ο Αγιαστής μας: «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Α’ Θεσ. ε’ 23 Μας πειθαρχεί ως Πατέρας: «Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται […] προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού». Εβρ. ιβ’ 5-11.

Αγιασμός: ο ρόλος του Χριστού Ο Χριστός έγινε ο Αγιασμός μας: «Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις·». Α’ Κορ. α’ 30 Ο Χριστός αποτελεί το παράδειγμά μας: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού·» Α’ Πέτρ. β’ 21

Αγιασμός: ο ρόλος του Αγίου Πνεύματος Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που με ιδιαίτερο τρόπο εργάζεται την αλλαγή στη ζωή μας: «εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού· πληθυνθείη χάρις και ειρήνη εις εσάς». Α’ Πέτρ. α’ 2 «Ημείς όμως οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν διά σας, αδελφοί ηγαπημένοι υπό του Κυρίου, ότι σας εξέλεξεν ο Θεός απ' αρχής εις σωτηρίαν διά του αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της αληθείας». Β’ Θεσ. β’ 13

β) Αγιασμός: ο δικός μας ρόλος Ο ρόλος μας στον αγιασμός είναι: 1) παθητικός, και 2) ενεργητικός

1)Αγιασμός: ο παθητικός μας ρόλος Παραδίνουμε τους εαυτούς μας στον Θεό και ζητούμε να μας αγιάσει: «… παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν». Ρωμ. ς’ 13 «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία,» Ρωμ. ιβ’ 1

Μόνον παθητικός ο ρόλος μας; Πολλές φορές στις μέρες μας προβάλλεται μόνο ο παθητικός μας ρόλος στον αγιασμό, δηλ. η ιδέα να παραδοθούμε στον Θεό. Τέτοια είναι η προσέγγιση π.χ. του Watchman Nee. Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Αν τονιστεί μονομερώς, οδηγούμαστε σε ανισορροπία.

2) Αγιασμός: ο ενεργητικός μας ρόλος «αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει». Ρωμ. η’ 13 «μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού». Φιλιπ. β’ «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον». Εβρ. ιβ’ 14 «Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός». Α’ Ιωάν. γ’ 3

Ποια μέσα χρησιμοποιούμε για τον αγιασμό; Μελέτη του λόγου του Θεού (Μτθ. δ’ 4) Προσευχή (Εφεσ. ς’ 18) Λατρεία (Εφεσ. ε’ 18-20) Μαρτυρία (Ματθ. κη’ 19-20) Αδελφική κοινωνία (Εβρ. ι’ 24-25) Πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση (Γαλ. ε’ 23)

Ο αγιασμός: υπόθεση ατομική μόνον; Ο αγιασμός, η αύξηση, δεν μας αφορά μόνο ατομικά, αλλά ως εκκλησία (Εβρ. ι’ 24-25). Είμαστε μέλη ενός σώματος (Εφεσ. δ’ 16) Είμαστε λίθοι ενός ναού (Α’ Πέτρ. β’ 5) Είμαστε πολίτες ενός έθνους (Α’ Πέτρ. β’ 9). Οι αρετές του αγιασμού εξασκούνται μόνο μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις (Γαλ. ε’ 22-23).

Βιβλιογραφία Wayne Grudem, Systematic Theology, κεφ. 38.