ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΛΑΦΙ

Πώς ζει Το ελάφι είναι φυτοφάγο ζώο και τρέφεται κυρίως με πόες, νεαρά κλαδιά από θάμνους και δένδρα, καρπούς, φρούτα

Έχουν απομείνει σ’ όλον τον κόσμο ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ: Στη Ν. Ζηλανδία, όπως και στην Αυστραλία, έχουν απομείνει μόνο δύο μικρά κοπάδια. Στη Σαρδηνία υπολογίζονται σε 300 άτομα και 160 στο Κασμίρ - και αυτά υπό αυστηρό καθεστώς προστασίας

Στην Ελλάδα έχουν απομείνει… Οι πληθυσμοί του εντοπίζονται πλέον μόνο στην Πάρνηθα και περιορισμένα στη Ροδόπη, ενώ έχουν συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κατονομάζεται ως κρισίμως κινδυνεύον στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας.

Ενώ κάποτε… Κάποτε ζούσε σε ολόκληρη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα. Μέσα σε λίγες δεκαετίες οι πληθυσμοί του συρρικνώθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε το είδος βρέθηκε στην κατηγορία των «Κινδυνεύοντων» ζώων της χώρας (Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας, 1992).

«κρισίμως κινδυνεύον» Χαρακτηρίζεται πλέον ως «κρισίμως κινδυνεύον» σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας

Απαγορεύεται το κυνήγι του Το κυνήγι ελαφιού απαγορεύεται σύμφωνα με τον Δασικό Κώδικα και ο ούτως ή άλλως πολύ μικρός πληθυσμός του στη Ροδόπη απειλείται σημαντικά από τέτοιου είδους ενέργειες. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως στη Ροδόπη έχουν ιδρυθεί 5 καταφύγια άγριας ζωής, στα οποία και απαγορεύεται συνολικά το κυνήγι!!!!!!!!!!!!!!!

ΜΑΥΡΟΓΥΠΑΣ

Με τι τρέφεται; Πώς ζει; Τρέφεται με ψόφια ζώα μικρά και μεγάλα, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της ζωής. Ο Μαυρόγυπας είναι το μόνο είδος γύπα που κάνει τη φωλιά του σε δένδρα. Προτιμά να ζει μόνος με το ταίρι του, που δεν αλλάζει για ολόκληρη τη ζωή του.

Από τι απειλείται; Ένα από τα πιο απειλούμενα αρπακτικά στην Ευρώπη είναι ο μαυρόγυπας. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το είδος αυτό είχε μεγάλη εξάπλωση και υπήρχε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Ρουμανία. Απειλές Ο βασικός παράγοντας που έχει οδηγήσει στον περιορισμό του πληθυσμού του μαυρόγυπα είναι η έλλειψη τροφής. Η αλλαγή στον τρόπο ζωής των κατοίκων των αγροτικών περιοχών και -κυρίως- η ταφή των νεκρών ζώων, στερεί από αυτό το αρπακτικό την κυριότερη πηγή τροφής.

Σε όλο του το μεγαλείο

Ο λύκος

Άλλοτε και τώρα Ο λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Σήμερα έχει εξαφανιστεί από ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης κατανομής του που κάλυπτε σχεδόν όλο το Βόρειο Ημισφαίριο. Από τον 14ο αιώνα και μετά από συστηματικές προσπάθειες εξόντωσης του, εξαφανίσθηκε από 14 χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Ο λύκος δεν υπήρξε ποτέ στόχος προσπαθειών ολοκληρωτικής εξόντωσης στην Ελλάδα. Παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά το μέλλον του λύκου στην Ελλάδα: Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου, η σταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών τη θεώρηση του επαγγέλματος του κτηνοτρόφου, η παράνομη θανάτωση λύκων, η παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων, τα μεγάλα τεχνικά έργα.  

Η διατροφή του Ο λύκος είναι ζώο σαρκοφάγο και τρέφεται κυρίως με άγρια φυτοφάγα (ελάφι, ζαρκάδι, αγριογούρουνο, αγριόγιδο), διάφορα μικρά θηλαστικά, τρωκτικά και κτηνοτροφικά ζώα (πρόβατα, γίδια). Τρώει όμως και φρούτα όπως σταφύλια, μούρα και σύκα. Δεν έχει μόνιμη κατοικία και κινείται διαρκώς σε αναζήτηση περιοχών που του εξασφαλίζουν τροφή. Κυνηγά συνήθως τη νύχτα, ενώ την ημέρα κρύβεται σε υπόγειες στοές ή κοιλότητες βράχων.

Από πού κατάγεται Ο λύκος αποτελεί το μεγαλύτερο εκπρόσωπο της οικογένειας των κυνοειδών, η οποία με τη σειρά της ανήκει στη τάξη των σαρκοφάγων. Ο πρώτος πρόγονος του λύκου εμφανίστηκε πριν από 54 εκατ. χρόνια στη Β. Αμερική ενώ πήρε τη σημερινή του μορφή πριν 1,5 εκατομμύριο χρόνια.Ο λύκος (Canis lupus) υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Στις μέρες μας υπάρχουν δύο είδη λύκων, o γκρίζος λύκος (Canis lupus) και ο κόκκινος λύκος (Canis rufus). Ο κόκκινος ζει μόνο στις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ και στο Μεξικό, ενώ ο γκρίζος έχει εξάπλωση σε όλο σχεδόν τον πλανήτη. Προτιμά τα μεγάλα πυκνά δάση. Μερικές φορές όμως πηγαίνει και σε πεδινές περιοχές που γειτονεύουν με δάση. Στη χώρα μας εμφανίζεται το είδος του γκρίζου λύκου με καφέ τρίχωμα και γκρίζα ράχη στις ορεινές περιοχές της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας.

Αναπαραγωγή Οι λύκοι ζευγαρώνουν νωρίς την άνοιξη (Φεβρουάριο ως Απρίλιο). Μετά από εγκυμοσύνη 2 μηνών η λύκαινα γεννάει 3-7 μικρά. Το πρώτο διάστημα όσο τα μικρά θηλάζουν, η λύκαινα δεν τα εγκαταλείπει καθόλου και συντηρείται από το αρσενικό. Σε δύο μήνες περίπου τα μικρά είναι σε θέση να φάνε κρέας.

Όμορφες στιγμές κοντά στη φύση . . .

…που είναι το σπίτι του

ΖΑΡΚΑΔΙ

ΖΑΡΚΑΔΙ Είναι το πιο μικρό είδος της οικογένειας των ελαφιδών Έχει μήκος σώματος 1,0-1,4 m, ύψος 68-85 cm, ουρά 2-4 cm και βάρος 15-50 Kgr. Τα αρσενικά ξεπερνούν τα θηλυκά ως προς τη σωματική ανάπτυξη και το βάρος. Τα άκρα των ποδιών καταλήγουν σε οξύληκτες οπλές. Έχει κεφάλι επίμηκες με μαύρο το άκρο του ρύγχους, αυτιά μεγάλα και όρθια, τα πίσω άκρα ψηλότερα από τα μπροστινά. Το τρίχωμά του το θέρος είναι λείο, κοντό και κοκκινόφαιο, ενώ το χειμώνα γίνεται μακρύτερο, πυκνότερο και γκριζωπό. Τα κάτω μέρη του σώματος έχουν ανοιχτότερο χρώμα. Η χώρα των γλουτών (κάτοπτρο) είναι λευκή. Εκτός από τον παραπάνω τυπικό χρωματισμό μπορεί να εμφανιστούν και άτομα λευκά ή μαύρα. Οσμοποιοί αδένες υπάρχουν στα μετατάρσια, στο πάνω μέρος της κνήμης και στο μέτωπο.

Το ζευγάρωμα Η ιδιαιτερότητα συνίσταται στο ότι τα θηλυκά, μετά το ζευγάρωμα, το γονιμοποιημένο ωάριο δεν εμφυτεύεται στα τοιχώματα της μήτρας και δεν αναπτύσσεται. Έτσι μέχρι το Δεκέμβρη με μέσα Γενάρη (4 μήνες), η κυοφορία βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση.

Μετά το διάστημα αυτό το έμβρυο αναπτύσσεται κανονικά για άλλους 5 μήνες, για να γεννηθούν τα νεογνά τον μήνα Μάιο. Αν υπάρχει έλλειψη αρσενικών και κάποια θηλυκά δεν γονιμοποιηθούν το καλοκαίρι, επανέρχονται σε οίστρο το μήνα Δεκέμβριο και αν τότε γονιμοποιηθούν, η κύηση συνεχίζεται πλέον κανόνικά, χωρίς το "λανθάνον" διάστημα και διαρκεί 5 μήνες. Γεννά 1 -2 νεογνά, σπάνια 3.

Το κυνήγι του Το κυνήγι του απαγορεύεται από το δασικό κώδικα υπαγόμενο στα λεγόμενα "ευγενή θηράματα", αλλά με ειδική ρύθμιση που προβλέπεται από τον ίδιο πάντα νόμο κυνηγιέται μόνο στις ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης, ουδεμιάς εξαιρουμένης, θηρεύεται κανονικά, συγκαταλεγόμενο στον κατάλογο των θηρευσίμων ειδών και για τον λόγο αυτό έχουν αναπτυχθεί πολλές μέθοδοι κυνηγετικής του διαχείρισης.

ΔΕΛΦΙΝΙ

Η ιστορία του Οι πρόγονοι των σημερινών δελφινιών εμφανίστηκαν πριν από 65.000.000 χρόνια. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ήταν χερσαία θηλαστικά που με την πάροδο του χρόνου προσαρμόστηκαν στο υγρό στοιχείο και έγιναν αμφίβια, προτού εξελιχθούν σε θαλάσσια θηλαστικά. Επίσης ανέπτυξαν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες, όπως ο ηχοεντοπισμός που τους επιτρέπει να προσδιορίζουν αντικείμενα μέσω της εκπομπής ήχων (σαν ένα φυσικό ραντάρ). Οι φυσικοί εχθροί των δελφινιών είναι ελάχιστοι. Κι όμως... ...τα δελφίνια κινδυνεύουν εξαιτίας ανθρωπογενών παραγόντων, όπως είναι:  * η τυχαία αιχμαλωσία τους σε αλιευτικά εργαλεία, * η παράνομη αλιεία (π.χ. χρήση δυναμίτη), * η θαλάσσια ρύπανση, και * η εκ προθέσεως θανάτωσή τους.

Δελφίνια που παίζουν

κι άλλες πληροφορίες Τα δελφίνια είναι θαλάσσια θηλαστικά, που συγγενεύουν με τις φάλαινες. Υπάρχουν περίπου 40 είδη δελφινιών από 17 γένη. Το μέγεθός τους ποικίλλει από 1,2 μέτρα και 40 κιλά (δελφίνι του είδους Maui's Dolphin) μέχρι 9,5 μέτρα και 10 τόνους (που είναι η όρκα, που λέγεται και Δολοφόνος- Φάλαινα). Απαντώνται σε όλες σχεδόν τις θάλασσες του κόσμου, καθώς και σε ορισμένα μεγάλα ποτάμια, όπως είναι ο Αμαζόνιος και ο ποταμός Γιανγκτσέ της Κίνας, και είναι ζώα σαρκοβόρα (τρέφονται κυρίως με ψάρια και καλαμάρια).

κοιτώντας το φεγγάρι

ΦΑΛΑΙΝΑ

Φάλαινες

Η τροφή της φάλαινας . . Τα Μυστακοκήτη (ή μπαλενοφόρες φάλαινες) δεν έχουν δόντια και τρέφονται φιλτράροντας νερό μέσα απ' τις μπαλένες, μεγάλες μαλλιαρές "βούρτσες" που κρέμονται απ' τον ουρανίσκο τους σαν κόσκινα. Ανοίγουν το στόμα τους και καταπίνουν νερό γεμάτο κριλ ή ψάρια και ύστερα το κλείνουν και σπρώχνουν έξω το νερό με δύναμη. Το νερό περνάει από τις μπαλένες, αλλά η τροφή παγιδεύεται μέσα στο στόμα και η φάλαινα την καταπίνει. Τα Οδοντοκήτη(ή οδοντοφόρες φάλαινες), αντίθετα, έχουν δόντια και κυνηγούν τη λεία τους πριν τη συλλάβουν και τη φάνε.

Η φάλαινα σε κίνδυνο Το 1986 η Διεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας (IWC) απαγόρευσε την εμπορική φαλαινοθηρία, φέρνοντας την ελπίδα σε πολλά είδη φαλαινών. Παρόλη όμως την απαγόρευση η Ιαπωνία συνέχισε να σκοτώνει φάλαινες με πρόφαση "ερευνητικό πρόγραμμα", που άρχισε το 1987. Το 1987 σκότωσαν 330 φάλαινες στα νερά της Ανταρκτικής και το 1998 389 φάλαινες μέσα στο Διεθνές Καταφύγιο Φαλαινών των Νότιων Ωκεανών που είχε εν τω μεταξύ ιδρυθεί.

Η φάλαινα δολοφόνος Η αρσενική φάλαινα έχει μήκος περίπου 6.7 με 7.0 μέτρα και ζυγίζει περίπου 4,000 με 5,000 κιλά. Η θηλυκιά όρκα έχει μήκος περίπου 5.5 με 6.5 μέτρα και ζυγίζει περίπου 2,500 με 3,000 κιλά. Οι φάλαινες δολοφόνοι έχουν 10 με 12 ζευγάρια μεγάλων κωνικών δοντιών σε κάθε σιαγόνα τα οποία εφαρμόζουν ακριβώς το ένα με το άλλο όταν τα σαγόνια κλείνουν

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ Περίπου διακόσιες φάλαινες έχουν εξωκοίλει σε μια παραλία του νησιού Κινγκ, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στην Τασμανία και την Αυστραλία. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Υπηρεσίας Πάρκων και άγριων Ζώων της Αυστραλίας, Κρις Άρθουρ, μαζί με τις φάλαινες έχουν ξεβραστεί στην ακτή Ναρακούπα και έξι δελφίνια.

Ο τίγρης

Η ταυτότητά του Επιστημονικό όνομα: Panthera tigris sumatrae Κοινό όνομα: Τίγρης της Σουμάτρας Βάρος: 100 – 140 κιλά (θηλυκά 75-110 κιλά) Ύψος: 0,60 μ. Μάκρος: 2,50 μ. Χρώμα: Πορτοκαλί με μαύρες ραβδώσεις Βιότοπος, εξάπλωση: Ινδονησία (Σουμάτρα) Πληθυσμός: Περίπου 400-500 άτομα Κύριες απειλές: Συρρίκνωση του βιότοπου, παράνομο κυνήγι

Πόσα έχουν απομείνει Η τίγρης είναι από τα πιο επιβλητικά ζώα του πλανήτη. Είναι επίσης από τα πιο απειλούμενα. Το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού των τίγρεων χάθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ειδικότερα η τίγρης της Σουμάτρας δεν ξεπερνά σήμερα τα 400 με 500 άτομα, ενώ κάθε χρόνο θανατώνονται τουλάχιστον πενήντα τίγρεις για το εμπόριο της γούνας τους. Σύμφωνα με έκθεση του WWF στο διάστημα 1998-2002 πέθαναν σε παγίδες 253 τίγρεις, ενώ ο βιότοπός τους μειώθηκε από 130.000 σε 42.000km².

Ο πληθυσμός της τίγρης «Ο πληθυσμός της τίγρης είναι πια τόσο μικρός, που οι ελπίδες για βιωσιμότητα του είδους είναι ελάχιστες», κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι επιστήμονες του WWF «Ο πληθυσμός της τίγρης είναι πια τόσο μικρός, που οι ελπίδες για βιωσιμότητα του είδους είναι ελάχιστες», κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι επιστήμονες του WWF

Η τροφή της τίγρης Η τίγρη ανήκει στην τάξη ‘αιλουροειδή’ και στην οικογένεια ‘αιλουρίδες’. Τα αιλουροειδή είναι όλα ζώα κυρίως σαρκοφάγα και νυκτόβια. Κοιμούνται έως και 22 ώρες το εικοσιτετράωρο και κυνηγούν τη νύχτα. Μπορούν να δουν καθαρά σε 80% απόλυτο σκοτάδι. Ακόμα και η κοινή, κατοικίδια γάτα τη νύχτα μετατρέπεται σε ένα κυνηγό που δεν του ξεφεύγει τίποτα. Άλλα αιλουροειδή είναι και το λιοντάρι, η λεοπάρδαλη, το πούμα και η αγριόγατα, τα οποία ανάλογα με το βιότοπό τους χωρίζονται και σε άλλες υποκατηγορίες.  

Ο τίγρης κολυμπάει

Ο τίγρης της Βεγγάλης

Το Πάντα

ΠΑΝΤΑ!!! Το Πάντα ζει στα βουνά της Κίνας, μέσα σε δάση με υψόμετρο από 1.200 ως 3.400 μέτρα. Δεν κατεβαίνει πιο χαμηλά γιατί συναντά ανθρώπους και τους φοβάται. Προτιμά να ζει κρυμμένο στα ψηλά πεύκα, τις οξιές και τα πυκνά μπαμπού.

ΕΝΑ ΠΑΝΤΑ … ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ   Σύμφωνα με υπολογισμούς που έγιναν το 1994, ο αριθμός των γιγαντιαίων πάντα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη είναι 1.200. Παρ' όλο που το κυνήγι τους έχει απαγορευθεί (στην Κίνα, τη χώρα «καταγωγής» τους, το κυνήγι τους απαγορεύθηκε το 1962, όταν ήδη τα πάντα κινδύνευαν να εξαφανιστούν), συνεχίζουν να απειλούνται από τους λαθροκυνηγούς που τα θέλουν για τη γούνα τους η οποία μπορεί να πωληθεί και 100.000 δολάρια στη μαύρη αγορά.     Τα πάντα είναι περιζήτητα και από τους ζωολογικούς κήπους.     Επίσης κινδυνεύουν από ασιτία αφού τα βλαστάρια μπαμπού που είναι η κύρια τροφή τους καταστρέφονται για να δημιουργηθούν γεωργικές καλλιέργειες  

η ώρα του φαγητού!

ώρα χαλάρωσης και ηρεμίας

Πολική αρκούδα

Τα χαρακτηριστικά της ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Η πολική αρκούδα έχει ένα μεγάλο και κοντόχοντρο σώμα, και το σχετικά μακρύτερο λαιμό και το μικρότερο κεφάλι από τις καφετιές αρκούδες και ο Μαύρος αντέχει. Η γούνα είναι άσπρη ή κιτρινωπή. Μερικές φορές το παλτό μπορεί να εμφανιστεί χλωμό καφετί ή χλωμό γκρι. (Όταν εξετάζεται πολύ η γούνα είναι πραγματικά διαφανής - η άσπρη εμφάνιση είναι από το φως που διασκορπίζεται από τα σαφή σκέλη). Το δέρμα είναι μαύρο. Τα πόδια είναι μεγάλα και βοήθεια με την κολύμβηση. Τα πέλματα των ποδιών είναι γούνινα για να παρέχουν τη μόνωση από τον κρύο πάγο, και για να παρέχουν το καλύτερο πιάσιμο. Οι πολικές αρκούδες περπατούν οριζόντια πληρωμένος με έναν βηματισμό μετάθεσης.

ΤΑ ΜΙΚΡΑ Μέγεθος Μήκος: αρσενικά 2.3m - 2.6m θηλυκά 1.9m - 2.1m. Ύψος μέχρι 1.6m στον ώμο. Βάρος: αρσενικά 400 - 600kg θηλυκά 175 - 300kg

παιχνίδια με τη μαμά ! ! !

…μερικές ακόμα πληροφορίες Η πολική αρκούδα (Ursus maritimus), γνωστή και σαν λευκή αρκούδα, βόρεια ή θαλάσσια αρκούδα, είναι μια μεγάλη αρκούδα που ζει στις Αρκτικές περιοχές. Είναι ένα από τα δυο μεγαλύτερα είδη σαρκοβόρων του πλανήτη και βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας της περιοχής της. Όρθια ξεπερνά τα 3 μέτρα ύψος, οι αρσενικές ζυγίζουν συχνά πάνω από 750 κιλά και οι θηλυκές γύρω στα 250 κιλά. Έχει προσαρμοστεί πολύ καλά στο περιβάλλον της: η γούνα της και το παχύ στρώμα λίπους κάτω απ' αυτή την προστατεύουν από το κρύο, ενώ το άσπρο της τρίχωμα την κάνει δυσδιάκριτη στους εχθρούς και τη λεία της. Η πολική αρκούδα κυνηγά στην ξηρά, στον πάγο αλλά και μέσα στο νερό. Τρέφεται κυρίως με φώκιες και με τα υπόλοιπα ζώα αλλά και ψάρια των πόλων. Συναντάται στην Αλάσκα, στον Καναδά, στη Ρωσία, στη Δανία και τη Νορβηγία. Το Μάιο του 2008 η αμερικανική κυβέρνηση προσέθεσε την πολική αρκούδα της Αλάσκας στον κατάλογο με τα είδη που απειλούνται με εξαφάνιση. Η γηραιότερη πολική αρκούδα στον κόσμο πέθανε σε ηλικία 42 ετών, το Νοέμβριο του 2008. :