Μαρί Κιουρί 

Νεανικά χρόνια Η Μαρία Σκουοντόφσκα (ευρέως γνωστή ως Μαρί Κιουρί) γεννήθηκε το 1867 στη Βαρσοβία και ήταν το πέμπτο παιδί μιας οικογένειας δασκάλων Η μικρή Μαρί έδειξε από νωρίς την κλίση της στα μαθηματικά και τη φυσική  Το 1874 η μητέρα της πήγε στη Νίκαια για θεραπεία από φυματίωση και τον ίδιο χρόνο ο πατέρας της έπεσε σε κυβερνητική δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο μισθός του και να του αφαιρεθεί το διαμέρισμα που του είχε παραχωρηθεί Δύο χρόνια αργότερα η αδελφή της, Σοφία, πέθανε από τύφο, ενώ το 1878 η μητέρα της, Μαρία, πέθανε από φυματίωση 

Ήταν κορυφαία μαθήτρια και στα γυμνασιακά της χρόνια η Κιουρί δεν είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, καθώς μόνο αγόρια γίνονταν δεκτά Συνέχισε βέβαια τη μάθηση στο «κρυφό σχολειό» της πόλης, μια εκπαιδευτική δομή που δρούσε υπογείως και σε πλήρη μυστικότητα.  Το 1891, σε ηλικία 24 ετών, μετακόμισε στο σπίτι τής μεγαλύτερης αδελφής της, Μπρονισουάβα, στο Παρίσι για να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή Θετικών επιστημών του πανεπιστημίου της Σορβόνης. Τελικά η Μαρία Σκουοντόφσκα αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης με τα πτυχία των μαθηματικών, της χημείας και της φυσικής.

Το 1893 θα ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη φυσική, ενώ ο επόμενος χρόνος θα της φέρει άλλο ένα πτυχίο, αυτή τη φορά στα μαθηματικά. Την ίδια εποχή, θα πάρει μια χρηματοδότηση για να ερευνήσει μια σειρά από διαφορετικούς τύπους χάλυβα και τις μαγνητικές τους ιδιότητες.

Τα χρόνια των ανακαλύψεων Ο Πιερ και η Μαρί Κιουρί ήταν αμφότεροι ταγμένοι επιστήμονες και εντελώς αφιερωμένοι ο ένας στον άλλο. Αρχικά  Μαρί να γοητεύεται από τη δουλειά του Ανρί Μπεκερέλ, του γάλλου φυσικού που είχε ανακαλύψει ότι το ουράνιο ανέδιδε ακτίνες, ασθενέστερες μάλιστα από τις ακτίνες Χ του Ρέντγκεν.  Η Κιουρί  διεξάγοντας πλέον τα δικά της πειράματα θα ανακάλυπτε λοιπόν ότι οι ακτίνες παρέμεναν σταθερές παρά τη μορφή ή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το ουράνιο. Το θεωρητικό της μοντέλο υποδείκνυε ότι οι ακτίνες προέρχονταν από την ατομική δομή του στοιχείου, μια επαναστατική επιστημονική υπόθεση που θα οδηγούσε στην ανάπτυξη της πυρηνικής φυσικής. Για να περιγράψει το φαινόμενο που είχε διαπιστώσει, η Κιουρί θα χρησιμοποιούσε τον όρο «ραδιενέργεια».

Η Μαρί και ο Πιερ θα αποκτούσαν μια κόρη το 1897, την Ιρέν, γεγονός που δεν στάθηκε φυσικά εμπόδιο στο ερευνητικό τους έργο. Την ίδια εποχή μάλιστα ο Πιερ θα βάλει κατά μέρος τις δικές του επιστημονικές μελέτες για να βοηθήσει τη Μαρί στην περαιτέρω εξερεύνηση αυτού του καινοφανούς φαινομένου που η σύζυγός του είχε ονομάσει κομψά «ραδιενέργεια». Η Μαρί Κιουρί ανακάλυψε μια σειρά από ραδιενεργά στοιχεία, όπως το Πολώνιο ( από τη γενέτειρα της Μαρί, την Πολωνία) και το Ράδιο

Η Μαρί Κιουρί έγραψε Ιστορία το 1903, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα που βραβευόταν ποτέ με Νόμπελ (Φυσικής). Μοιράστηκε βέβαια τον ιδιαίτερα τιμητικό έπαινο με τον σύζυγό της Πιερ και τον Ανρί Μπεκερέλ για τη συνολική συνεισφορά τους στην ανακάλυψη της ραδιενέργειας Με τη βράβευση, το ζεύγος Κιουρί απέκτησε διεθνή φήμη για τα επιστημονικά του επιτεύγματα, την ίδια στιγμή που χρησιμοποίησε το διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό που συνόδευε το Νόμπελ για να επεκτείνει την ερευνητική του δραστηριότητα.  το 1903 βραβεύθηκαν από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου με το βραβείο Davy Ο επόμενος χρόνος θα σημαδευτεί από ένα χαρμόσυνο γεγονός για το ευτυχισμένο ζεύγος: θα υποδεχτούν τη δεύτερη κόρη τους, Ιβ και  έλαβαν το βραβείο Matteucci. 

Το 1906 θα είναι μια πολύ κακή χρονιά για τη Μαρί, αφού θα χάσει τον σύντροφο της ζωής της και μόνιμο συνεργάτη της η Μαρί δεν θα το βάλει κάτω και σύντομα θα πάρει τη θέση του στη Σορβόννη, γινόμενη μάλιστα η πρώτη γυναίκα καθηγητής του περίφημου πανεπιστημίου.  Η φήμη της Κιουρί έμελλε ωστόσο να εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο, όταν θα της απονεμόταν άλλη μια σημαντική τιμή το 1911: το βραβείο Νόμπελ, αυτή τη φορά στη Χημεία. Έτσι έγινε  ο πρώτος επιστήμονας στα χρονικά που κέρδιζε δύο βραβεία Νόμπελ. Παρά το γεγονός βέβαια ότι το βραβείο τής απονεμήθηκε για τη δική της ερευνητική δουλειά, η Κιουρί δεν παρέλειψε στον λόγο που εκφώνησε να αποτίσει φόρο τιμής στον πολυαγαπημένο της σύζυγο.

Εκτόξευση στη δόξα Η φήμη της Κιουρί είχε αγγίξει πλέον ταβάνι. Θα ένωνε τις δυνάμεις της με άλλους περίφημους επιστήμονες της εποχής, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Μαξ Πλανκ, στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο φυσικής, το οποίο διοργανώθηκε ακριβώς για να συζητηθούν οι πρωτοποριακές ανακαλύψεις που τράνταζαν πλέον συθέμελα πολλούς τομείς της επιστήμης. 

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος Όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος το 1914, η Κιουρί άφησε αμέσως το ερευνητικό της έργο και αφιέρωσε τον χρόνο και τις πηγές της στους πολεμικούς σκοπούς. Πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη φορητών τομογράφων για το πεδίο της μάχης, με τα ιατρικά αυτά ακτινολογικά οχήματα να μένουν γνωστά ως «Μικρές Κιουρί». 

Τελευταία περίοδος και κληρονομιά Όλα αυτά τα χρόνια που πειραματιζόταν με τα ραδιενεργά υλικά θα άφηναν το στίγμα τους στην υγεία της Κιουρί, η οποία τριγύριζε μάλιστα παντού με δοκιμαστικούς σωλήνες που περιείχαν Ράδιο. ο 1934 λοιπόν η διαπρεπής επιστήμονας θα περνούσε την πόρτα σανατορίου της Γαλλίας, για να ξεκουραστεί και να ανακτήσει τις δυνάμεις της.  Δεν θα έβγαινε ωστόσο ποτέ από κει, καταλήγοντας στις 4 Ιουλίου 1934 από αναιμία, η οποία είχε προκληθεί από τη χρόνια έκθεση στη ραδιενέργεια. 

Το 1995, τα απομεινάρια της Κιουρί και του συζύγου της θα μεταφέρονταν στο Πάνθεο του Παρισιού, τον τελικό τόπο ανάπαυσης για τα μεγαλύτερα μυαλά της Γαλλίας. Η Κιουρί είναι μάλιστα η πρώτη (και η μόνη) γυναίκα που αναπαύεται στο Πάνθεο.  Η λατρεία που είχε στην επιστήμη δεν πέθανε βέβαια μαζί της: η κόρη της, Ιρέν Κιουρί, ακολούθησε τα βήματα της επιφανούς μητέρας της, κερδίζοντας το Νόμπελ Χημείας το 1935. Και όμοια με τους γονείς της, μοιράστηκε την τιμή με τον σύζυγό της, για τη δουλειά τους στη σύνθεση νέων ραδιενεργών στοιχείων

Η διαπρεπέστερη γυναίκα επιστήμονας άφησε κληρονομιά στην ανθρωπότητα την αφοσίωση και την αγάπη με την οποία περιέβαλλε σε όλο της τον βίο την επιστήμη...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ www.wikipedia.org www.nobelprize.com www.newsbeast.gr

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΜΑΡΑΣ ΝΙΚΟΣ ΑΜΟΥΡΓΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ