Νεοελληνικός Πολιτισμός εισαγωγή

Παραδοσιακός πολιτισμός παράδοση: προέρχεται από το ρήμα παραδίδω, δηλαδή κληροδοτώ στις επόμενες γενιές στοιχεία από το παρελθόν και το παρόν . Η παράδοση είναι γραπτή και προφορική λαϊκή παράδοση: ονομάζεται η μετάδοση όλης της γνώσης και όλων των ηθικών, πολιτιστικών, καλλιτεχνικών και θρησκευτικών αξιών από μια γενιά στην άλλη. λαϊκός πολιτισμός νοείται το σύνολο των δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων ενός λαού, την καθημερινή ζωή του λαού, τις ασχολίες του, τον τρόπο ψυχαγωγίας του, την κοσμοθεωρία του. Ήθη και έθιμα Χρονικά όρια: μακρά χρονική διάρκεια, που αρχίζει στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και φτάνει, σε κάποιες περιπτώσεις, ως τη δεκαετία του 1950

Λαογραφία Η μελέτη του λαϊκού-παραδοσιακού πολιτισμού Νικόλαος Πολίτης (1852-1921): ιδρυτής της Λαογραφίας στην Ελλάδα διαχρονικότητα και η ομαδικότητα: κύρια χαρακτηριστικά του λαϊκού πολιτισμού . ∆εν αποτελούν υποκείμενο της Λαογραφίας τα επιτεύγματα μεμονωμένων ατόμων ή εξαιρετικών προσωπικοτήτων αλλά πληθυσμιακών ομάδων με κοινά χαρακτηριστικά.

Ήθη και Έθιμα Ήθη: {το ήθος, τα ήθη} ...β. οι καθιερωμένες ηθικές αντιλήψεις και η αντίστοιχη με αυτές συμπεριφορά στα πλαίσια μιας κοινωνίας ή μιας εποχής «άγραφοι νόμοι» Έθιμα: {το έθιμο} οι πράξεις με τις οποίες εκφράζονται οι αντιλήψεις αυτές. Παραδόσεις: όταν τα έθιμα επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά δημιουργούνται οι παραδόσεις

Ήθη και Έθιμα π.χ. Ο γάμος Ήθη: οι αντιλήψεις για την ευτυχία και τη γονιμότητα του ζευγαριού Έθιμο: Η νύφη σπάει ένα ρόδι και σκορπά τους σπόρους του στην πόρτα του σπιτιού για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα Γενικά: με τα έθιμα οι άνθρωποι προσπαθούν να φέρουν το καλό και να διώξουν το κακό.

Ήθη και Έθιμα Τα ήθη και τα έθιμα προέρχονται από την αρχαιότητα και μέσα από το Βυζάντιο συνδέονται με τη χριστιανική πίστη Ο κύκλος της ζωής γέννηση-γάμος-θάνατος 2. Ο κύκλος του έτους αγροτική ζωή-οικιακή ζωή-θρησκευτικές γιορτές

Ενδεικτική Βιβλιογραφία Αγροτική παράδοση και λαϊκή τέχνη, 2000, Κείμενα: Αικατ. Πολυμέρου-Καμηλάκη, Γ. Θανοπούλος, Ε. Ανδρίτσου, έκδ. Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Αθήνα. Ακαδημία Αθηνών, 1962, Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια (Εκλογή), τ. Α ́, Λαογραφικόν Αρχείον, Αθήνα. Ακαδημία Αθηνών (υπό Σπυριδάκη Γ.Κ. και Περιστέρη Σπ.Δ.), 1968, Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια (Μουσική Εκλογή), τ. Γ ́, Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα 1999 (επανέκδοση). Γκέφου-Μαδιανού Δ. (επιμελ.), 1998, Ανθρωπολογική θεωρία και εθνογραφία. Σύγχρονες τάσεις, Αθήνα. Δαμιανάκος Στ., 1987, Παράδοση ανταρσίας και λαϊκός πολιτισμός, Πλέθρον, Αθήνα. Ήμελλος Στ. Δ., Πολυμέρου-Καμηλάκη Αικ., 1983, Παραδοσιακός Υλικός Βίος του ελληνικού λαού Κακριδής Ι.Θ., 1979, Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική παράδοση, Αθήνα. Κυριακίδης Στ., 1946, «Τα σύμβολα εν τη ελληνική λαογραφία», Λαογραφία, 12 (1938-1946), σ. 503-546. Κυριακίδου-Νέστορος Ά., 1975, Λαογραφικά μελετήματα, Εκδόσεις Ολκός, Αθήνα. Κυριακίδου-Νέστορος Ά., 1977, H θεωρία της ελληνικής λαογραφίας. Κριτική ανάλυση, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα. Λουκάτος Δ. Σ., «Η λαογραφική έρευνα τα πρώτα πενήντα χρόνια του αιώνα μας», 1950, Νέα Εστία, τ. 48. Λουκόπουλος Δ., 1925, Αιτωλικαί οικήσεις, σκεύη και τροφαί, Λαογραφικόν Αρχείον, Εν Αθήναις. Μέγας Γ.Α., 1957, Ελληνικαί εορταί και έθινα λαϊκής λατρείας, Αθήνα. Μέγας Γ.Α., 1975, Ζητήματα Ελληνικής Λαογραφίας, (επανέκδοση). Μερακλής Μιχ., 2001, Τα παραμύθια μας, Αθήνα. Πολίτης Ν.Γ., 1980-1984, Λαογραφικά Σύμμεικτα, Τόμος Δ ́, Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογρα- φίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα.