Digital Materiality Νέες Τεχνολογίες I Υπ. : Μάντζου Π. Εξάμηνο 7ο ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Νέες Τεχνολογίες I   Digital Materiality Υπ. : Μάντζου Π. Εξάμηνο 7ο Ακ. Έτος 2015 - 2016 Καπνιτζής Τρύφων 601429

Με τον όρο ψηφιακά υλικά περιγράφουμε μια αλλαγή στην έκφραση της αρχιτεκτονικής. Αναγνωρίζουμε πως τα υλικά εμπλουτίζονται όλο και περισσότερο με ψηφιακά χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν επιπτώσεις ουσιαστικά στη φύση της αρχιτεκτονικής. Τα ψηφιακά υλικά εξελίσσουν, μέσω της αλληλεπίδρασης του ψηφιακού και του υλικού κόσμου, τον σχεδιασμό και την κατασκευή. Η σύνθεση αυτών των δύο κόσμων παράγει νέες πραγματικότητες και επιτρέπει στον αρχιτέκτονα να ελέγξει τη διαδικασία κατασκευής μέσω των σχεδιαστικών στοιχείων. Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον θα αυξηθούν οι δυνατότητες και θα διευρυνθεί το επαγγελματικό πεδίο του αρχιτέκτονα.

Η επίδραση των ψηφιακών υλικών στον προγραμματισμό των κατασκευών: Τα ψηφιακά υλικά παράγονται μέσω της ολοκλήρωσης της κατασκευής και του προγραμματισμού στη διαδικασία σχεδιασμού. Ψηφιακά υλικά και ψηφιακές τεχνολογίες: Τα ρομπότ συνδέουν την ψηφιακή πραγματικότητα του υπολογιστή με την υλική πραγματικότητα της οικοδομημένης αρχιτεκτονικής. Η επίδραση των υλικών στη διακύμανση και την πολλαπλότητα: Μέσω των ψηφιακών υλικών, η αρχιτεκτονική γίνεται όλο και περισσότερο πλούσια και συνεχώς διαφοροποιείται. Αυτή η διαφοροποίηση επηρεάζει τις διαφορετικές κλίμακες, από τα υλικά και τις δομές, μέχρι τα σπίτια και τις αστικές ζώνες ανάπτυξης. Οι διαδικασίες σχεδιασμού και ο επηρεασμός τους από τα ψηφιακά υλικά: Τα ψηφιακά υλικά μας οδηγούν από το σχεδιασμό στατικών μορφών, στο σχεδιασμό του ίδιου του υλικού. Με αυτόν τον τρόπο, σταματάει η γεωμετρία, ως πραγματικό πλάνο οικοδόμησης της αρχιτεκτονικής και ως πρωταρχική βάση για αποφάσεις σχεδιασμού. Η αλλαγή της φύσης της αρχιτεκτονικής μέσω των ψηφιακών υλικών: Μέσα από τα ψηφιακά υλικά ανακαλύπτουμε πολλαπλούς και απτούς τρόπους να σκεφτούμε, να χτίσουμε και να δοκιμάσουμε την αρχιτεκτονική με όλες τις αισθήσεις μας.

External view from Winery Gantenbein, Gramazio and Kohler Architects   Interior view from Winery Gantenbein, Gramazio and Kohler Architects New facade for kiln hall "Ofenhalle Keller AG Ziegeleien", Pfungen, Gramazio and Kohler Architects Concert hall MPI, DE-Frankfurt

Το βιβλίο ξεκινάει λέγοντας πως έχουμε εισέλθει σε ένα νέο τοπίο Το βιβλίο ξεκινάει λέγοντας πως έχουμε εισέλθει σε ένα νέο τοπίο. To τοπίο αυτό αποτελείται από ευφυή αντικείμενα κατασκευασμένα από άνθρακα και πυρίτιο, δεδομένα και νευρώνες. Στη συνέχεια επισημαίνει πως σημαντικές επιπτώσεις των αλλαγών στην κατάσταση του αντικειμένου αφορούν το σχέδιο. Όπως τα αντικείμενα μεταλλάσσονται, έτσι και η διαδικασία του σχεδιασμού θα πρέπει να αναθεωρηθεί για να αντιπροσωπεύει τέτοιες αλλαγές. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος βασίζεται στην “objectile” θεωρία του Γάλλου φιλόσοφου Deleuze και χρησιμοποιεί τη μετάβαση από το αντικείμενο στο γεγονός που σκοπεύει να αναλύσει την κατάσταση του τεχνοψηφιακού αντικείμενου. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου εξετάζει μια άλλη πτυχή του δυναμισμού εγγενής με την ύλη. Εξετάζει τη συνάντηση διαφορετικών ειδών ευφυΐας από την άποψη της υλικότητας τους. Το πυρίτιο λαμβάνεται ως η έναρξη στην υλικότητα του τεχνοψηφιακού αντικειμένου. Το αντικείμενο, γράφει ο Deleuze, έχει μια νέα κατάσταση. Δεν περιορίζεται πλέον εντός του καλουπιού από το οποίο έχει δημιουργηθεί, έχει γίνει ένα γεγονός που συνεχώς διαμορφώνεται στο χρόνο. «Αυτό το νέο αντικείμενο μπορούμε να ονομάσουμε “objectile”» κατά τον Deleuze. Το μικροτσίπ, ένα αντικείμενο κατασκευασμένο κυρίως από πυρίτιο, είναι το βασικό συστατικό του ηλεκτρονικού κόσμου. Το πυρίτιο είναι ένα κρύσταλλο που βρίσκεται κυρίως στην κοινή άμμο και τη σκόνη. Είναι το πιο κοινό στοιχείο στη γη μετά το οξυγόνο. Τα τεχνικά αντικείμενα δεν πρέπει να θεωρούνται ως επέκταση ενός σώματος που προϋπάρχει. Αντίθετα, η τεχνολογία είναι πλήρως εγγενής με την ανθρώπινη ζωή. Οι άνθρωποι είναι πάντα ήδη μεταξύ των μηχανών. Ομοίως, τα τεχνικά αντικείμενα είναι πάντα ήδη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι το φυσικό και το τεχνητό, το έμψυχο και το άψυχο έρχονται πιο κοντά. Τέλος, το μορφογενετικό μοντέλο μας αναγκάζει να δώσουμε προσοχή στην υλικότητα της ψηφιακής αλληλεπίδρασης. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αφορά το σχεδιασμό όχι μόνο ως η διαδικασία δημιουργίας πραγμάτων, αλλά και ως διαδικασία παρέμβασης στην οθόνη που χωρίζει και ενώνει το χάος και την εμφάνιση. Ο σχεδιασμός θα πρέπει να θεωρηθεί ως μειοψηφική γραμμή της δημιουργίας, ως μια νομαδική επιστήμη που δέχεται τους μη ανθρώπινους φορείς ύλης ως βασικά μέρη στη διαδικασία του σχεδιασμού.