ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ Αναπληρωτής Καθηγητής Αθλητικής Κοινωνιολογίας Τηλ

Η συστημική θεωρία δεν χρησιμοποιείται από την κοινωνιολογική σκέψη κατ’ αποκλειστικότητα Εφαρμόζεται σε ένα πολύ μεγάλο φάσμα επιστημών που σχετίζονται τόσο με τη φύση όσο και με την κοινωνία.

Η προσέγγιση του αθλητισμού σε μια συστημική προοπτική υπογραμμίζει την ύπαρξη μιας αθλητικής κοινωνικής πραγματικότητας ξεχωριστής από τη συνείδηση Λαμβάνει υπ’ όψιν σε μεγάλο σχετικά βαθμό τους αιτιατούς μηχανισμούς παραγωγής των αθλητικών φαινομένων Μας παρέχει εκείνα τα θεωρητικά εργαλεία που μπορούμε να αναλύσουμε, να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τον σημερινό περίπλοκο αθλητικό κόσμο

Η συστημική θεωρία του Ν. Luhmann από μια επιστημολογική προοπτική κατανοείται και σαν αντίδραση απέναντι στην αντίληψη που καλλιεργείται κυρίως από την μεταμοντέρνα εκδοχή της θεώρησης περί κοινωνικής κατασκευής η οποία σχεδόν παραπέμπει σε έναν μηδενισμό του επιστημολογικού καθεστώτος της γνώσης.

Με τη συστημική θεώρηση στο αθλητικό πεδίο για παράδειγμα επιδιώκεται πέραν των άλλων η συγκρότηση εξηγήσεων που εγείρουν την αξίωση ενός σχετικού βαθμού αντικειμενικότητας.

Η συστημική θεωρία σίγουρα συγκροτείται από περίπλοκες και πολλές φορές δυσνόητες έννοιες, οι οποίες όμως διαρθρώνονται λογικά, ορθολογικά μεταξύ τους και αυτό μας επιτρέπει να δεχόμαστε ότι αντανακλά έναν μεγάλο βαθμό διασφάλισης της επιστημονικής αξιοπιστίας της

Στη συστημική θεωρία, δεν αναφερόμαστε μόνο στα συστατικά στοιχεία του αθλητικού φαινομένου αλλά ουσιαστικά ενδιαφερόμαστε για τις σχέσεις που υφίστανται μεταξύ αυτών των στοιχείων.

Στις δυναμικές σχεσιακές αυτές προοπτικές η αταξία, η πολυπλοκότητα ή η περιπλοκότητα η ενδεχομενικότητα (άλλως είναι), η αλλαγή κ.λπ. εμφανίζονται ως συστατικά στοιχεία του αθλητικού κόσμου και γίνονται αντικείμενο αθλητικού-κοινωνιολογικού επιστημονικού στοχασμού.

Ο κεντρικός στόχος εδώ είναι η κατανόηση και η εξήγηση του κεντρικού συστατικού στοιχείου του αθλητισμού στο κοινωνικό πεδίο που είναι το αθλητικό νόημα.

Όταν αναφέρουμε ότι το αθλητικό νόημα είναι αδιαφιλονίκητο αντικειμενικό στα επίπεδα του αθλητισμού των επιδόσεων, εννοούμε ότι στις φάσεις συγκρότησής του η αθλητική δομή είναι παρούσα και κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό καταναγκάζει το υποκείμενο να προσανατολίσει τη δράση και επικοινωνιακή πρακτική του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Οι διαφορετικές εκφάνσεις του αθλητισμού, τα διαφορετικά αθλητικά μοντέλα, συγκροτούνται στη βάση μιας διαφορετικής σύνθεσης των αθλητικών στοιχείων, εμφανίζουν διαφορετικές δομές, διαφορετικά νοήματα, διαφορετικές κοινωνικές χρήσεις και χρησιμότητες, παραπέμπουν σε άλλους στόχους, σε άλλους σκοπούς και διασυνδέονται με διαφορετικές κοινωνικές- ηθικές αξίες.

Σε κάθε επιμέρους αθλητικό μοντέλο διαμορφώνεται και μια διαφορετική από πολλές πλευρές σχέση μεταξύ των δομών του επιμέρους μοντέλου και του υποκειμένου που δραστηριοποιείται εντός των πλαισίων του.

Φυσικά και το στοιχείο της υποκειμενικότητας είναι παρόν. Το στοιχείο της υποκειμενικότητας στο επίπεδο του πρωταθλητισμού μπορεί να αποτυπωθεί για παράδειγμα από την πρόθεση και την επιλογή του αθλητή Και στο αυστηρά δομικό αυτό περιβάλλον υπάρχει πάντα το στοιχείο της πρόθεσης.

Στη συστημική σκέψη δεν επιδιώκουμε τη διαμόρφωση μιας ολιστικής αντίληψης περί της πρωτοκαθεδρίας της αθλητικής δομής επί του ατόμου Ωστόσο όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε --τουλάχιστον στο επίπεδο του αθλητισμού των επιδόσεων και του πρωταθλητισμού-- και την ψευδαίσθηση περί της πλήρους ανεξαρτησίας του ατόμου από την αθλητική δομή.

Γενικές απόψεις περί της διαφοροποίησης του αθλητισμού Όταν αναφερόμαστε στην διαφοροποίηση της αθλητικής κοινωνικής περιοχής και μάλιστα στην εσωτερική της διαφοροποίηση, οφείλουμε να προσδιορίσουμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία τα οποία είναι κοινά για όλα τα εμφανιζόμενα στην κοινωνία μας αθλητικά σχήματα, ποια είναι εκείνα που τα διαφοροποιούν μεταξύ τους

Στη βάση ποιών συστατικών κριτηρίων μπορούν να προσδιορισθούν, τι προσδιορίζουμε και τι κατανοούμε με τον όρο αθλητισμός και σύμφωνα με ποια κριτήρια μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα διαφορετικά αθλητικά σχήματα, τα διάφορα αθλητικά μοντέλα.

Τα οποιαδήποτε στοιχεία με βάση τα οποία επιτυγχάνεται η εσωτερική διαφοροποίηση των επί μέρους αθλητικών περιοχών-μοντέλων έχουν δυναμικό χαρακτήρα, υπόκεινται σε χωρο-χρονικούς μετασχηματισμούς που σηματοδοτούν πολλές φορές και νοηματικούς μετασχηματισμούς της απορρέουσας από κάθε διαφοροποιημένο μέρος, επικοινωνιακής πρακτικής και δράσης.

Ακολουθώντας τις απόψεις των Alexander and Colomy (1990: ) και του Luhmann (1984: ) σχετικά με τη θεώρηση περί διαφοροποίησης, το αθλητικό σύστημα εξ αιτίας της πολυπλοκότητας των αποστολών του εξελίσσει υποσυστήματα με αντίστοιχες ιδιαίτερες δομές.

Αυτή η εσωτερική διαφοροποίηση εκτός των άλλων του επιτρέπει μια δυναμική προσαρμογή σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα Η δυναμική αυτή προσαρμογή σχετίζεται κυριολεκτικά με την παραγωγή αλλά και με την εκπλήρωση προσδοκιών.

Στις προοπτικές της συστημικής θεώρησης αυτή η εσωτερική διαφοροποίηση καθιστά ικανό το αθλητικό σύστημα, συγκεκριμένα τους αθλητικούς θεσμούς να εναρμονιστούν με τις αξιώσεις του περιβάλλοντος, ρυθμίζοντας τη σχέση τους με αυτό μέσω της αυτο-ανανέωσης των δομών τους (κλειστό σύστημα UEFA, FIFA)

Η εσωτερική διαφοροποίηση σημαίνει ότι κάθε επιμέρους τμήμα του αθλητισμού συγκροτείται στη βάση ιδιαίτερων μορφών επικοινωνιακών πρακτικών Που μπορεί να ανελίσσονται στο πλαίσιο άλλων θεσμών, οργανισμών, οργανωτικών σχημάτων κ.λπ. και να παραπέμπουν και σε διαφορετικά νοήματα και σε διαφορετικούς περιβαλλοντικούς συσχετισμούς

Εάν προσδιορίσουμε γενικά την αθλητική περιοχή ως μια περιοχή σωματικής κίνησης, η οποία υπάγεται στην αρχή της επίδοσης, ρυθμίζεται από εξειδικευμένους κοινωνικά κανόνες και δεν είναι παραγωγική διαδικασία (υπό την έννοια της πρωτογενούς παραγωγής αγαθών) οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι αυτά τα συστατικά στοιχεία τα οποία σίγουρα συγκροτούν την αθλητική περιοχή δεν είναι κοινά για όλες τις αθλητικές εκφάνσεις, δεν μπορούν να προσδιορίσουν όλα τα εμφανιζόμενα στις κοινωνίες σήμερα αθλητικά μοντέλα.

Υπάρχουν αθλητικά σχήματα τα οποία δεν τα χαρακτηρίζει μία ιδιαίτερα διαμορφωμένη σωματική κίνηση, αλλά ισχύουν ως παιχνίδια, ως αθλήματα, ως μηχανοκίνητος αθλητισμός όπως για παράδειγμα το σκάκι, οι αγώνες αυτοκινήτου κ.λπ..

O παιγνιώδης χαρακτήρας δεν είναι παρών, δεν εντοπίζεται παντού. Το παιχνίδι ως στοιχείο διαφοροποίησης μεταξύ του αθλητικού κόσμου και του κόσμου της εργασίας έχει περιορισμένη ερμηνευτική χωρητικότητα για να αναλύσουμε για παράδειγμα την ακραία οικονομικοποιημένη και εμπορευματοποιημένη περιοχή του πρωταθλητισμού

Στον αθλητισμό του ελεύθερου χρόνου η αθλητική επίδοση ή η σύγκριση επιδόσεων διαδραματίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο Η οργανωτική αυτοδυναμία την οποία συναντάμε στον ολυμπιακό αθλητισμό και γενικά στον αθλητισμό των επιδόσεων δεν υφίσταται στην περιοχή της φυσικής αγωγής ή του αθλητισμού αποκατάστασης που προσδένονται με εκπαιδευτικούς θεσμούς ή με θεσμούς υγείας.

Το κάθε αθλητικό μοντέλο έχει κάποια ιδιαίτερα Δομικά συστατικά διαμόρφωσης όπως ο βαθμός και η μορφή οργάνωσης ενός αθλητικού σχήματος, η παρουσία τυπικών ή άτυπων δομών οργάνωσης, ο βαθμός επαγγελματικοποίησης και εμπορευματοποίησης της επικοινωνίας και δράσης,

Η διαδικασία ή μη, συστηματικής προπόνησης, η διαφοροποίηση διακριτών κοινωνικών ρόλων, ο αθλητικός αγώνας, ο τρόπος και η διασύνδεση με την οικονομία, την πολιτική, τα ΜΜΕ και γενικά με το δημόσιο ενδιαφέρον, η παροχή θεσμικών πλαισίων για την ανέλιξη καριέρας και το επί μέρους σύστημα αξιών

Στο πνεύμα αυτό δεν μπορούμε να κατατμήσουμε νοηματικά και άπαξ δια παντός την αθλητική κοινωνική περιοχή γιατί δια μέσου του πολυσύνθετου συσχετισμού της με το κοινωνικό περιβάλλον γίνεται επιρρεπής σε διηνεκείς μετασχηματισμούς.

Σήμερα μπορούμε να διαφοροποιήσουμε την αθλητική περιοχή στα ακόλουθα τέσσερα μοντέλα: 1) Η φυσική αγωγή, ο σχολικός αθλητισμός που ανελίσσεται με βάση παιδαγωγικά κριτήρια. 2) Ο μαζικός αθλητισμός, ο αθλητισμός για όλους, ο αθλητισμός του ελεύθερου χρόνου (εδώ εντάσσονται και τα ακραία αθλήματα), που λαμβάνει χώρα συνήθως ως μη αυστηρά οργανωμένη αθλητική διαδικασία είτε στο ελεύθερο φυσικό περιβάλλον, είτε σε δημόσιους χώρους, είτε σε επαγγελματικά οργανωμένους ιδιωτικούς χώρους (Γυμναστήρια)

3)Ο αθλητισμός των επιδόσεων στο πλαίσιο του οποίου άτομα ή ομάδες ατόμων προπονούνται συστηματικά και συμμετέχουν σε αγώνες. 4) Ο αθλητισμός των υψηλών επιδόσεων, ο πρωταθλητισμός που συνδέεται δυναμικά με οικονομικά και πολιτικά ενδιαφέροντα και έλκει μαζικά το κοινωνικό ενδιαφέρον.

Αυτό που εννοούμε πολλές φορές ως αθλητισμό αποκατάστασης ή αθλητισμός και υγεία και πολλές άλλες εκφάνσεις που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως αθλητικές δεν θεωρώ ότι μπορούν να υπαχθούν κάτω από την εννοιολογική και νοηματική ομπρέλα του αθλητισμού ή της αθλητικής επιστήμης χωρίς να έχει πραγματοποιηθεί προηγουμένως μια επιστημολογική συζήτηση και τεκμηρίωση κάποιων απόψεων.

H σύγχρονη αθλητική περιοχή μπορεί να διαφοροποιηθεί εσωτερικά πέραν των ιδιαίτερων συστατικών και δομικών στοιχείων που εντοπίζονται στα επί μέρους αθλητικά μοντέλα, όχι με βάση κάποιες εξειδικευμένες λειτουργίες, γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται γενικά για το αθλητικό σύστημα, αλλά με βάση το ιδιαίτερο νόημα της επικοινωνιακής πρακτικής των επί μέρους αθλητικών περιοχών

Ιδιαιτερότητες της αθλητικής επικοινωνίας και δράσης Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν τόσο ελκυστικό κοινωνικά το αθλητικό φαινόμενο; Ποιες είναι οι κοινωνικές επιδόσεις του οι οποίες το καθιστούν κοινωνικά βιώσιμο;

Για τη διερεύνηση τέτοιων ερωτημάτων, βασική προϋπόθεση είναι η αναζήτηση και τεκμηρίωση του ιδιαίτερου, εάν υφίσταται, κοινωνικού νοήματος της αθλητικής επικοινωνίας και δράσης Η αναζήτηση αυτή συνδέεται άμεσα με την δυνατότητα ανάδειξης και αποδοχής κατά κύριο λόγο της αθλητικής κοινωνικής περιοχής σε μία διαφοροποιημένη περιοχή!

Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται σε επίπεδα ρόλων, σε οργανωτικά και σε λειτουργικά επίπεδα.

Σε επίπεδα ρόλων η διαδικασία της διαφοροποίησης του αθλητισμού, οδήγησε σε διαχωρισμό μεταξύ των ρόλων οι οποίοι ανήκουν στο σύστημα, από αυτούς οι οποίοι δεν ανήκουν στο σύστημα Η διαφοροποίηση λοιπόν σύρει μαζί της και μια οριοθέτηση των αθλητικών ρόλων από ευρύτερα κοινωνικούς ρόλους και επομένως φέρνει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα ορισμού της λειτουργικής τους ή καλύτερα της νοηματικής τους ιδιαιτερότητας.

Σε θεσμικά- οργανωτικά επίπεδα αποτυπώνεται η διαφοροποίηση στην δομική διαμόρφωση των αθλητικών θεσμών και οργανωτικών σχημάτων, οι οποίοι ή τα οποία έχουν διαφορετικούς οργανωτικούς στόχους από εκείνους άλλων επιμέρους κοινωνικών περιοχών.

Τέλος σε λειτουργικά επίπεδα η διαφοροποίηση γενικά του αθλητισμού, ως διαδικασία που επιβάλουν οι ευρύτερες κοινωνικές εξελικτικές διαδικασίες, είχε και έχει ως αποτέλεσμα μια αυξανόμενη λειτουργική και νοηματική ιδιαιτερότητα των επιμέρους αθλητικών περιοχών, αλλά και μια αυξανόμενη νοηματική αυτοδυναμία μεμονωμένων αθλητικών μοντέλων.

Η διαφοροποίηση του αθλητισμού των επιδόσεων Χωρίς οικονομία, πολιτικές αποφάσεις ή επιστημονικές αναζητήσεις δεν θα υπήρχε σύγχρονη κοινωνία, η οποία σίγουρα όμως θα υπήρχε για παράδειγμα και χωρίς τον αθλητισμό των επιδόσεων.

Τουλάχιστον μέχρι σήμερα είναι αδύνατον να προσδώσει κάποιος στον αθλητισμό γενικά μια κοινωνική λειτουργία, μια λειτουργική αρχή, η οποία θα είχε μια παρόμοια θεμελιώδη σημασία για τη σύγχρονη κοινωνία, όπως γίνεται με τη λειτουργική αρχή για παράδειγμα της πολιτικής, της οικονομίας και της επιστήμης.

Στο πνεύμα αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για πρωτεύοντα και δευτερεύοντα κοινωνικά συστήματα. Το οικονομικό σύστημα είναι για παράδειγμα πρωτεύον σύστημα και διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία σήμερα όσον αφορά την αυτοαναπαραγωγή των κοινωνικών συμβάντων. Τι σημαίνει αυτό ;

Επειδή σήμερα η συγκρότηση των κοινωνιών, αυτών τουλάχιστον δυτικού τύπου, πραγματώνεται στο πλαίσιο παγκοσμιοποιημένων δομών, οποιαδήποτε μεταβολή των οικονομικών δεικτών μιας κοινωνικής περιοχής, μεταφέρεται με άμεσο τρόπο σε όλες τις κοινωνίες, σε όλα τα κοινωνικά συστήματα.

Ο Luhmann προσπερνώντας τις απόψεις αυτές του Parsons αλλά και των Buckley (1968) και Miller (1978), που ισχύουν ως οι βασικότεροι εκπρόσωποι της συστημικο-λειτουργικής θεωρίας, δημιούργησε τις βάσεις της λειτουργικο- δομικής θεωρίας και μετέπειτα της θεωρίας αυτοαναφερόμενων συστημάτων, στο πλαίσιο της οποίας επαναπροσδιορίζεται η λειτουργική ανάλυση και τίθεται το ερώτημα ύπαρξης των κοινωνικών συστημάτων πέραν της λειτουργίας.

Το περιβάλλον πλέον δεν θεωρείται μόνο ως παράγοντας από τον οποίο εξαρτάται απλά ο σχηματισμός συστημάτων, αλλά ως παράγοντας από τον οποίο προσδιορίζεται εννοιολογικά και νοηματικά αυτός ο σχηματισμός Τα συστήματα μάλιστα οφείλουν το νόημά τους στην οριοθέτησή τους από ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ανήκουν

Το σύστημα στην μετανεωτερική αυτή θεώρηση δεν αναφέρεται σε ένα πλέγμα σχέσεων οι οποίες συνέχουν και διαρθρώνουν σε σύνολο τα επιμέρους τμήματα, αλλά υποδηλώνει ένα νοηματικά δομημένο μετασχηματισμό περιπλοκοτήτων, μια μεταβαλλόμενη στον χώρο και στον χρόνο διάδραση του συστήματος με το περιβάλλον Η έννοια της λειτουργίας εδώ γίνεται αντιληπτή σαν σύνθεση ενός πολυάριθμου φάσματος δυνατοτήτων

Σε αυτό το σκεπτικό οι κοινωνικές λειτουργίες είναι σχεδιασμοί ανάκλασης νοημάτων και όχι βασικοί, πρωτεύοντες μηχανισμοί οι οποίοι αναπαριστούν την ολότητα και την ενότητα ενός διαφοροποιημένου κοινωνικού μέρους. Είναι ένα νοηματικό σχήμα, το οποίο κινητοποιεί και ρυθμίζει επικοινωνίες

Η έννοια της κοινωνικής επικοινωνίας στη συστημική θεωρία δεν αναφέρεται στη διαδικασία ανακοίνωσης, αποστολής ενός μηνύματος, μιας πληροφορίας από έναν πομπό-αποστολέα προς ένα δέκτη Είναι μια διαδικασία η οποία πέραν αυτών προϋποθέτει και την ύπαρξη του συστατικού στοιχείου μηχανισμός αποκωδικοποίησης και του συστατικού στοιχείου δυνατότητα κατανόησης του μηνύματος για να μπορέσει ακολούθως να πραγματωθεί κοινωνική διάδραση και επικοινωνιακή πρακτική (Κοινωνική μοναξιά δια της επικοινωνίας με τις σύγχρονες τεχνολογίες)

Εκείνο το οποίο διαφοροποιεί τις κοινωνικές περιοχές επομένως μεταξύ τους είναι ουσιαστικά το ιδιαίτερο νόημα της επικοινωνιακής πρακτικής το οποίο εντοπίζεται στις μεμονωμένες κοινωνικές περιοχές.

Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία στη συζήτηση περί διαφοροποίησης της αθλητικής κοινωνικής περιοχής, ιδιαίτερα του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων, επειδή δεν αποδίδεται σ' αυτή καμιά λειτουργία θεμελιώδους κοινωνικής σημαντικότητας.

Ως βάση της αναζήτησης μας εκλαμβάνουμε εκείνα τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία θεωρούμε ότι ο σύγχρονος αθλητισμός των επιδόσεων μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ιδιαίτερου νοήματος κοινωνική περιοχή, σαν ένα αυτόνομο κοινωνικό σύστημα, σαν ένα διαφοροποιημένο κοινωνικό μέρος της σύγχρονης κοινωνίας.

Η κοινωνικά αυξανόμενη σημασία του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων εντοπίζεται στο γεγονός ότι επιδεικνύουν γι' αυτόν ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, συστήματα όπως η πολιτική, η οικονομία, η εκπαίδευση, η ιατρική, τα ΜΜΕ κ.λπ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μια αυξανόμενη κοινωνική σχετικότητα μιας εξειδικευμένης περιοχής κοινωνικής επικοινωνίας υπό αυτή την προοπτική, έχει σαν συνέπεια την αναγωγή και τη διαφοροποίησή της σε αυτόνομο σχετικά κοινωνικό σύστημα

Η βασική προϋπόθεση αποδοχής ενός κοινωνικού μέρους σαν διαφοροποιημένο κοινωνικό σύστημα, σαν υπαρκτή δυνατότητα μιας διαφοροποίησης αυτοαναφερόμενων επικοινωνιακών συναφειών εντοπίζεται στην ύπαρξη αυτοδύναμων νοηματικά κωδικών επικοινωνίας, δια των οποίων επιτυγχάνεται η αυτοαναπαραγωγή των στοιχείων του.

Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται αντιληπτή σαν αυτοσκοπός, αλλά σαν προϋπόθεση επιλεκτικού συσχετισμού με το περιβάλλον ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί άμεσα την αυτονομία του

Αυτή η διατύπωση μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε στη βάση αυτή ότι μια συγκεκριμένη περιοχή κοινωνικής επικοινωνίας, για παράδειγμα αυτή του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων παρουσιάζεται σαν ένα διαφοροποιημένο κοινωνικό μέρος μόνο εάν παραπέμπει στην ύπαρξη, μιας και μόνο σε αυτή ανήκουσα αμετάβλητη Επικοινωνιακή Λογική, σε σχέση πάντα με άλλες κοινωνικές περιοχές.

Αυτή η λογική κοινωνικής δράσης και επικοινωνιακής πρακτικής μπορεί να υπάρξει και να διακηρυχθεί σε σχήματα εξειδικευμένων κωδικών, ιδιαίτερων θεματικών, προγραμμάτων και αξιών

Ακολούθως ένα συγκεκριμένο πεδίο, μια συγκεκριμένη περιοχή κοινωνικής επικοινωνίας μπορεί να εμφανισθεί ως ένα διαφοροποιημένο επί μέρους σύστημα όταν εντοπίζεται, υπάρχει στα επίπεδα προσανατολισμού της μια αμετάβλητη αυθύπαρκτη λογική επικοινωνίας και δράσης, η οποία μεταφέρεται στα κοινωνικά-δομικά επίπεδα από εξειδικευμένους ρόλους

Ο σημερινός αθλητισμός των επιδόσεων ανεξάρτητα από το θεσμικό πλαίσιο ανέλιξης της αθλητικής δραστηριότητας και επικοινωνιακής πρακτικής, εμφανίζεται αναμφίβολα ως ένα διαφοροποιημένο κοινωνικό σύστημα το νόημα του οποίου ή η μορφή και το περιεχόμενο κατ' επέκταση της κοινωνικής του επικοινωνίας προσδιορίζεται, ανελίσσεται και πλοηγείται από το ιδιαίτερο σύστημα αξιών του και κυρίως από τον αθλητικά εξειδικευμένο κωδικό Νίκη-Ήττα, του οποίου οι δύο πόλοι, οι δύο αξίες (Θετική: Νίκη – Αρνητική: Ήττα) διαγράφουν και καθορίζουν τον νοηματικό ορίζοντα εντός του οποίου λαμβάνει χώρα, αξιολογείται και διερμηνεύεται ολόκληρο το μέγεθος, το φάσμα της οποιασδήποτε αθλητικής επικοινωνίας και δράσης

Η αθλητική επικοινωνία και δράση μετασχηματίσθηκε εξαιτίας του ελκυστικού κοινωνικά κωδικού της, σε σημείο αναφοράς, σε πλουραλιστικό φορέα επιδόσεων άλλων κυρίως πρωτευόντων κοινωνικών συστημάτων.

Ο αθλητισμός των επιδόσεων, του οποίου οι δραστηριότητες δια των δομικών μετασχηματισμών του τις τρεις κυρίως τελευταίες δεκαετίες εκδηλώνονται σε πανομοιότυπα πλαίσια των σύγχρονων πρωτευόντων κοινωνικών συστημάτων, ως κοινωνική πρακτική δεν δομεί τις επικοινωνίες του τυχαία

Τα εγχειρήματά του ανελίσσονται στο πλαίσιο ενός δυαδικού κωδικού, αυτού της Νίκης-Ήττας Τα εγχειρήματα αυτά πραγματώνονται από συμπληρωματικά σχετιζόμενους πρωταγωνιστικούς ρόλους (Αθλητές- προπονητές, θεσμικοί εκπρόσωποι κ.λπ.) Οι οποίοι παράγουν ή δημιουργούν διαφορές Οι διαφορές αυτές αποδεσμεύουν ακολουθίες γεγονότων.

Με τον αποκλεισμό στην ουσία τρίτων (εναλλακτικών) δυνατοτήτων, (δηλαδή δεν μπορεί να είναι όλοι νικητές), σε ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο ρυθμίζει τις εντός ή εκτός σχέσεις του με έναν κωδικό, οι πληροφορίες επεξεργάζονται στο πλαίσιο αρνητικού-θετικού διαχωρισμού και αντίστοιχα θεματοποιούνται οι εσωτερικές ή εξωτερικές προσβάσεις.

Η διαφοροποίηση της αθλητικής δραστηριότητας με βάση τον προαναφερόμενο κωδικό, δείχνει εκτός των άλλων ότι οι ίδιες οι αξίες του κωδικού είναι αυτές που χρησιμοποιούνται ως κριτήρια περαιτέρω ποιοτικής, π.χ. ηθικής αξιολόγησης της εν λόγω δράσης και επικοινωνίας. Στο πνεύμα αυτό το κάθε τι που συνηγορεί στη νίκη είναι σωστό και κάθε τι που οδηγεί στην ήττα είναι λάθος. Είναι όμως έτσι ;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ