ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο γερμανός ιστορικός Φαλμεράγιερ υποστηρίζει τη δεκαετία του ’30 ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε σβήσει την εποχή του Βυζαντίου και ότι οι νεοέλληνες δεν ήταν απόγονοι των αρχαίων. Τα επιχειρήματά του αποκρούονται από 2 μεγάλους έλληνες ιστορικούς του 19ου αιώνα.

ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ Πρώτος ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος προσπαθεί να συνδέσει το Βυζάντιο με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο υποστηρίζοντας ότι η συνάντηση αυτών των δύο δεν εξέλειψε αλλά μετάλλαξε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό σε ελληνοχριστιανικό. Πάνω σ’αυτή τη βάση, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο «πατέρας της ελληνικής ιστοριογραφίας» θα γράψει το μνημειώδες έργο του Ιστορία του Ελληνικού Έθνους από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Σημαντικές πληροφορίες για την Επανάσταση θα μας δώσουν τα Απομνημονεύματα πολλών αγωνιστών της. Μέσα από αυτά θα μας δώσουν την προσωπική τους εκδοχή για τα γεγονότα, ενώ συχνά θα εκφράσουν μία δυσαρέσκεια για την περιθωριοποίησή τους στην μετεπαναστατική κοινωνία. Τα σημαντικότερα είναι αυτά που θα μας αφήσει ο Μακρυγιάννης.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ Ανάδειξη του αρχαίου παρελθόντος της Ελλάδας. Γύρω από αυτό χτίζεται η εθνική συνείδηση. Πρώτα μέτρα προστασίας των αρχαιολογικών της θησαυρών από τον Καποδίστρια. Το 1837, ιδρύεται η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών που θα πραγματοποιήσει ανασκαφές σε Ακρόπολη, Ελευσίνα και Επίδαυρο.

Η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή θα δραστηριοποιηθεί κυρίως στην περιοχή των Δελφών και της Δήλου Οι Γερμανοί θα εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στην Ολυμπία και στις Μυκήνες όπου ο Heinrich Schliemann θα φέρει στο φως σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα

ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ Δεν υπάρχουσιν όμως πλέον Αθήναι. Είς τον τόπον της ωραίας δημοκρατίας απλούται σήμερον πενιχρά πολίχνη, μαύρη εκ των καπνών, σιωπηλή ως φύλαξ των νεκρών μνημείων. Δεν υπάρχει όμως πλέον Αθήνα. Στον τόπο της ωραίας δημοκρατίας απλώνεται σήμερα μια φτωχή μικρή πόλη, μαύρη από τους καπνούς, σιωπηλή ως φύλακας των νεκρών μνημείων.

ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ - ΑΡΧΑΙΖΟΥΣΑ Έμοιαζε περισσότερο με την αρχαία αττική διάλεκτο. Έτσι τόνιζε περισσότερο τη σχέση αρχαίας και νέας Ελλάδας. 2. Στο κλίμα αρχαιολατρίας του 19ου αιώνα, η καθαρεύουσα έγινε η γλώσσα του κράτους, της διοίκησης, των κοινωνικών και πνευματικών ελίτ. 3. Σύμφωνα με αυτές, μόνο η καθαρεύουσα μπορούσε να εκφράσει υψηλές ιδέες και συναισθήματα.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ Αποτελεί τη φυσική εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας στο πέρασμα των αιώνων. Την καταλάβαινε και τη μιλούσε ο λαός. Ήταν όμως ανομοιογενής, γεμάτη τοπικούς ιδιωματισμούς. Υιοθετήθηκε από τους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής και από τη γενιά του ’80 που προσπάθησε να τη συστηματοποιήσει και να αναδείξει τον πλούτο της.