Αθηναϊκό Ναυτικό
Ανάπτυξη Με τον τρόπο αυτό επιδίωκε τον αθηναϊκό επεκτατισμό που θα εξασφάλιζε νέους ορίζοντες στην Αθήνα για την κυριαρχία της στην εξωτερική πολιτική ζωή και στο ελληνικό εμπόριο.
Η Αθήνα έως τότε δεν ήταν ναυτική δύναμη. Για το μεγαλύτερο μέρος του Χρυσού Αιώνα ο αθηναϊκός στόλος αποτελούνταν από 300 τριήρεις, από τις οποίες μόνο στις 200-250 υπήρχε πλήρωμα. Ακόμη υπό τον έλεγχο της Αθήνας βρισκόταν και 180 τριήρεις των ναυτικών συμμαχιών της: Χίου, Λέσβου και Σάμου. Νομίζοντας έτσι ότι θα εξουδετέρωναν τον αθηναϊκό στόλο.
H θαλάσσια δύναμη της Αθήνας δεν βρισκόταν στα σκάφη του στόλου της Το 404-370 π. Χ. Είχαν 100 τριήρεις. Οι Αθηναίοι είχαν πυγμή και ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν και ο μόνος δρόμος ήταν αυτός της θάλασσας.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Αλεξάνδρου οι Αθηναίοι κατάλαβαν ότι δεν αρκούσαν μόνο 300 πλοία για να αντιμετωπίσουν τους Μακεδόνες. Ο αριθμός τον πλοίων ήταν μεγαλύτερος από 417 στο απόγειο του αθηναϊκού ναυτικού, όχι μόνο από αριθμητικής απόψεως. Συμπερασματικά το απόγειο του Αθηναϊκού ναυτικού δεν σημειώθηκε τον 5ο αιώνα π. Χ., όπως θεωρείται ευρέως, αλλά μάλλον κατά τα έτη 325-322 π. Χ.
Στη ναυμαχία της Αμοργού 322 π. Χ Στη ναυμαχία της Αμοργού 322 π. Χ., 200-250 πλοία έμειναν και σάπισαν χωρίς κωπηλάτες, αφού 12.000 Αθηναίοι ναυτικοί κυρίως εξορίστηκαν από το Μακεδόνα στρατηγό Αντίπατρο. Αν οι Αθηναίοι ήθελαν πραγματικά να πρωταγωνιστήσουν στα πολεμικά πράγματα του ελληνικού κόσμου θα έπρεπε να κάνουν νέο στόλο, αλλά φυσικά δαπανώντας αρκετά πολλά χρήματα. Άρα το 325-322 π. Χ., ο στόλος βρισκόταν στο απόγειο του, αλλά και στο ουσιαστικό τέλος του, αφού στο εξής η Αθήνα διατήρησε έναν μικρό αριθμό τριήρων και δεν ενεπλάκη πάλι σε αξιόλογες ναυτικές επιχειρήσεις.
Το απόγειο του αθηναϊκού ναυτικοί και στόλου (325-382 π. Χ.) Χρονολογία Αριθμός πλοίων Περί το 500 π.Χ. 50 Ναυμαχία Σαλαμίνας 200 τρίηρεις 468 π.Χ. 200 τρ. Μετά την αποτυχιμένη εκστρατεία στην Αίγινα Αρχή πελοποννησιακού πολέμου (431 π.Χ.) Νικίειος ειρήνη (421π.Χ.) 300 τρ. Σικελική καταστροφή (413π.Χ.) 108 τρ. Ναυμαχία Αργυνουσών (406 π.Χ.) 180 τρ. Αιγός ποταμοί (405π.Χ.) Μετά την τελική ήττα των Αθηναίων (404π.Χ.) 12 τρ. 370 π.Χ. 100 τρ. Περί 350 π.Χ. 325-3 π.Χ. 417 πολεμικά πλοία (360 τρίηρεις, 50 τετράηρεις και 7 πεντάηρεις)
Τριήρεις Τον 7ο αιώνα ο Κορίνθιος στρατηγός Αμεινοκλής έφτιαξε την 1η τριήρη για λογαριασμό του τυράννου της Σάμου Πολυκράτη. Με 2 ιστία, το κύριο στο κέντρο που είναι και το μεγάλο και το μικρό στην πλώρη. Πλήρωμα: τριήραρχο Κελευστή 2-3 αξιωματικούς (κατά μήκος του καραβιού) 2 πηδαλιούχους Αυλητή 172 (περίπου κωπηλάτες) 10-20 πεζοναύτες (οπλίτες, τοξότες και ψηλούς) 10-15 βοηθητικό πλήρωμα=> 200 άτομα (περίπου)
Κύριο χαρακτηριστικό:(μεγάλη ταχύτητα)=>12μίλια/σε μικρό χρονικό διάστημα Εκπαίδευση πληρώματος Η καλή εκπαίδευσή τους ωφελείται στο ότι κάθε χρόνο πήγαιναν το στόλο τους για γυμνάσια στο Σαρωνικό. Νέες τακτικές : “Διέκπλου με αναστροφή” 2)”περίπλου” =>κάτι που τους έκανε αήττητους
Βασικό αίτιο δημιουργίας: πειρατεία (μάστιγα για το ελληνικό εμπόριο) Σε ολόκληρο το χώρο της εκτός της (πρώρας και της πρύμνης) υπήρχε 150- 174 ερέτες και η ταχύτητά οφειλόταν σε αυτούς, οι οποίοι ήταν χωρισμένοι σε τρεις τάξεις: 1) θρανίτες 2)ζυγίτες 3) θαλαμίτες
Ναύσταθμος Τεράστιο κτιριακό συγκρότημα: επιβλητικό και μνημειακό που στέγαζε τα πλοία. Κατείχαν θεσμικό ρόλο για την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Αποτελούσαν σημείο αναφοράς για τον αρχαίο κόσμο και ένα ισχυρό θεμέλιο της μετέπειτα ναυτικής παράδοσης των Ελλήνων. “Η ραχοκοκαλιά της Δημοκρατίας” Μετά τη νίκη των Αθηναίων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας εννοήθηκαν οι κάτοικοι της Αθήνας, κάτι που οδήγησε στη Δημοκρατία.
Η Πάραλος (παρά+αλώ) ή Παραλία ήταν ένα από τα 6 ιερά πλοία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας: τη Σαλαμίνα( ονομάστηκε έτσι λόγω του τόπου όπου αγκυροβολούσε δηλ., την πόλη της Σαλαμίνας), την Αμμωνία, την Αντιγονίς, τη Δημητριάς Τη Πτολεμαΐς Τα οποία χρησιμοποιούνταν μόνο σε επείγουσες καταστάσεις.
Η Πάραλος αγκυροβολούσε στο Σούνιο την αποκαλούμενη “Παράλου Γη” Τα ιερά πλοία αποκαλούνταν και “Θεωρίδες” (Θεωρίς) ή “Δηλιάδες”
Ταχύτητες (ανάλογα προγράμματος και σκοπού) Βραδεία: 4 μίλια/ώρα Μέση: 8 μίλια/ώρα Ταχεία: 10 μίλια/ώρα Τάχιστη: 12 μίλια/ώρα Η κατασκευή τους δεν ήταν δαπανηρή, αλλά απλή, αφού συνήθως κατασκευάζονταν σε βραχύ χρονικό διάστημα. Φυσικά τα έργα αυτά βρίσκονταν πάντα υπό το αυστηρό έλεγχο του Δήμου, ο ποίος έδινε και τα κονδύλια. Το κόστος τους άγγιζε τις 6.000 αττικές δραχμές. Ενώ το χρώμα τους ήταν πάντα μαύρο. Συμπερασματικά η Τριήρης υπήρξε έργο απλών και ρεαλιστών ανθρώπων που ήθελαν να πετύχουν κάτι με υψηλές προδιαγραφές. Η απλότητα του έργου αυτού αναδεικνύει και τη σπουδαιότητα. Διότι το σπουδαίο και μεγάλο προϋπέθετε το απλό, καθώς ήταν απλό στην κατασκευή, αλλά και στη λειτουργία.