Π Ο Ρ Ε Ι Α Π Ρ Ο Σ Τ Ο Π Α Σ Χ Α Σύνταξη – επιμέλεια Γ. Καραμάνης Θεολόγος

Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται. Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών….ματαία η πίστις υμών. (Α΄ Κορ. 15, 13-14) Είναι η ανάσταση του Χριστού, το κεντρικό γεγονός που βιώνει ο πιστός χριστιανός μέσα στη συμμετοχή του στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού, μέσα δηλ. από την εμπειρία της κοινής πίστης όλων των αδελφών και της συνείδησης ότι η πίστη αυτή στο ίδιο Πρόσωπο μας εξασφαλίζει τη βεβαιότητα για τη κατάργηση της φθοράς και άρα, την απόλαυση της αθανασίας μέσα από την ανάσταση του Προσώπου του Ιησού. Η Ανάσταση, ως το γεγονός των γεγονότων και η συνταρακτικότερη των εμπειριών, δεν θα μπορούσε να μην εορτάζεται με τον πιο πανηγυρικό και εξέχοντα τρόπο από την Εκκλησία (σύναξη) των πιστών του Χριστού. Όπως σε κάθε μεγάλο κοσμικό γεγονός, (όπου προηγείται του εορτασμού του η κατάλληλη προετοιμασία, έπεται ο εορτασμός και ακολουθεί το επισφράγισμα) έτσι και για τον εορτασμό της Ανάστασης του Χριστού προηγείται μια χρονική περίοδος προετοιμασίας για το Πάσχα, το Τριώδιο και ακολουθεί άλλη μία περίοδος, παράτασης του εορταστικού κλίματος, το Πεντηκοστάριο.

ΜΙΚΡΟ ΤΡΙΩΔΙΟ η οριζόντια πορεία των είκοσι ημερών ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ η ανάβαση των σαράντα ημερών

Κυριακή ΤΕΛΩΝΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ Κυριακή ΑΣΩΤΟΥ Ψυχοσάββατο Κυριακή ΑΠΟΚΡΕΩ Κυριακή ΤΥΡΙΝΗΣ

Τ ῇ α ὐ τ ῇ ἡ μ έ ρα τ ῆ ς το ῦ Τελ ώ νου κα ὶ το ῦ Φαρισα ί ου ἐ κ το ῦ Ἱ ερο ῦ Ε ὐ αγγελ ί ου το ῦ Ε ὐ αγγελιστο ῦ Λουκ ᾶ ιη' παραβολ ῆ ς μνε ί αν ποιο ύ μεθα. Όλη την επόμενη εβδομάδα γίνεται κατάλυση σε όλα. Δεν νηστεύουμε δηλ. τη Τετάρτη και τη Παρασκευή.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα 10 Ἄ νθρωποι δ ύ ο ἀ ν έ βησαν ε ἰ ς τ ὸ ἱ ερ ὸ ν προσε ύ ξασθαι, ὁ ε ἷ ς Φαρισα ῖ ος κα ὶ ὁ ἕ τερος τελ ώ νης. 11 ὁ Φαρισα ῖ ος σταθε ὶ ς πρ ὸ ς ἑ αυτ ὸ ν τα ῦ τα προση ύ χετο· ὁ Θε ό ς, ε ὐ χαριστ ῶ σοι ὅ τι ο ὐ κ ε ἰ μ ὶ ὥ σπερ ο ἱ λοιπο ὶ τ ῶ ν ἀ νθρ ώ πων, ἅ ρπαγες, ἄ δικοι, μοιχο ί, ἢ κα ὶ ὡ ς ο ὗ τος ὁ τελ ώ νης· 12 νηστε ύ ω δ ὶ ς το ῦ σαββ ά του, ἀ ποδεκατ ῶ π ά ντα ὅ σα κτ ῶ μαι. 13 κα ὶ ὁ τελ ώ νης μακρ ό θεν ἑ στ ὼ ς ο ὐ κ ἤ θελεν ο ὐ δ ὲ το ὺ ς ὀ φθαλμο ὺ ς ε ἰ ς τ ὸ ν ο ὐ ραν ό ν ἐ π ᾶ ραι, ἀ λλ' ἔ τυπτεν ε ἰ ς τ ὸ στ ῆ θος α ὐ το ῦ λ έ γων· ὁ Θε ό ς, ἱ λ ά σθητ ί μοι τ ῷ ἁ μαρτωλ ῷ. 14 λ έ γω ὑ μ ῖ ν, κατ έ βη ο ὗ τος δεδικαιωμ έ νος ε ἰ ς τ ὸ ν ο ἶ κον α ὐ το ῦ ἢ γ ὰ ρ ἐ κε ῖ νος· ὅ τι π ᾶ ς ὁ ὑ ψ ῶ ν ἑ αυτ ὸ ν ταπεινωθ ή σεται, ὁ δ ὲ ταπειν ῶ ν ἑ αυτ ὸ ν ὑ ψωθ ή σεται. Το Αποστολικό Ανάγνωσμα 10 Σ ὺ δ ὲ παρηκολο ύ θηκ ά ς μου τ ῇ διδασκαλ ίᾳ, τ ῇ ἀ γωγ ῇ, τ ῇ προθ έ σει, τ ῇ π ί στει, τ ῇ μακροθυμ ίᾳ, τ ῇ ἀ γ ά π ῃ, τ ῇ ὑ πομον ῇ, 11 το ῖ ς διωγμο ῖ ς, το ῖ ς παθ ή μασιν, ο ἷά μοι ἐ γ έ νοντο ἐ ν Ἀ ντιοχε ίᾳ, ἐ ν Ἰ κον ίῳ, ἐ ν Λ ύ στροις, ο ἵ ους διωγμο ὺ ς ὑ π ή νεγκα! κα ὶ ἐ κ π ά ντων με ἐ ρρ ύ σατο ὁ Κ ύ ριος. 12 κα ὶ π ά ντες δ ὲ ο ἱ θ έ λοντες ε ὐ σεβ ῶ ς ζ ῆ ν ἐ ν Χριστ ῷ Ἰ ησο ῦ διωχθ ή σονται· 13 πονηρο ὶ δ ὲ ἄ νθρωποι κα ὶ γ ό ητες προκ ό ψουσιν ἐ π ὶ τ ὸ χε ῖ ρον, πλαν ῶ ντες κα ὶ πλαν ώ μενοι. 14 σ ὺ δ ὲ μ έ νε ἐ ν ο ἷ ς ἔ μαθες κα ὶ ἐ πιστ ώ θης, ε ἰ δ ὼ ς παρ ὰ τ ί νος ἔ μαθες, 15 κα ὶ ὅ τι ἀ π ὸ βρ έ φους τ ὰ ἱ ερ ὰ γρ ά μματα ο ἶ δας, τ ὰ δυν ά μεν ά σε σοφ ί σαι ε ἰ ς σωτηρ ί αν δι ὰ π ί στεως τ ῆ ς ἐ ν Χριστ ῷ Ἰ ησο ῦ.

Μ ὴ προσευξ ώ μεθα φαρισαϊκ ῶ ς, ἀ δελφο ί · ὁ γ ὰ ρ ὑ ψ ῶ ν ἑ αυτ ὸ ν ταπεινωθ ή σεται, ταπεινωθ ῶ μεν ἐ ναντ ί ον το ῦ Θεο ῦ, τελωνικ ῶ ς δι ὰ νηστε ί ας κρ ά ζοντες· Ἱ λ ά σθητι ἡ μ ῖ ν ὁ Θε ό ς, το ῖ ς ἁ μαρτωλο ῖ ς.

Τ ῇ α ὐ τ ῇ ἡ μ έ ρ ᾳ τ ῆ ς το ῦ Ἀ σ ώ του Υ ἱ ο ῦ παραβολ ῆ ς ἐ κ το ῦ ἱ ερο ῦ Ε ὐ αγγελ ί ου μνε ί αν ποιο ύ μεθα, ἣ ν ο ἱ θει ό τατοι Πατ έ ρες ἡ μ ῶ ν δευτ έ ραν ἐ ν τ ῷ Τρι ῳ δ ίῳ ἐ ν έ ταξαν.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα 11 Ε ἶ πε δ έ · Ἄ νθρωπ ό ς τις ε ἶ χε δ ύ ο υ ἱ ο ύ ς. 12 κα ὶ ε ἶ πεν ὁ νε ώ τερος α ὐ τ ῶ ν τ ῷ πατρ ί · π ά τερ, δ ό ς μοι τ ὸ ἐ πιβ ά λλον μ έ ρος τ ῆ ς ο ὐ σ ί ας. κα ὶ διε ῖ λεν α ὐ το ῖ ς τ ὸ ν β ί ον. 13 κα ὶ μετ' ο ὐ πολλ ὰ ς ἡ μ έ ρας συναγαγ ὼ ν ἅ παντα ὁ νε ώ τερος υ ἱὸ ς ἀ πεδ ή μησεν ε ἰ ς χ ώ ραν μακρ ά ν, κα ὶ ἐ κε ῖ διεσκ ό ρπισεν τ ὴ ν ο ὐ σ ί αν α ὐ το ῦ ζ ῶ ν ἀ σ ώ τως. 14 δαπαν ή σαντος δ ὲ α ὐ το ῦ π ά ντα ἐ γ έ νετο λιμ ὸ ς ἰ σχυρ ὰ κατ ὰ τ ὴ ν χ ώ ραν ἐ κε ί νην, κα ὶ α ὐ τ ὸ ς ἤ ρξατο ὑ στερε ῖ σθαι. 15 κα ὶ πορευθε ὶ ς ἐ κολλ ή θη ἑ ν ὶ τ ῶ ν πολιτ ῶ ν τ ῆ ς χ ώ ρας ἐ κε ί νης, κα ὶ ἔ πεμψεν α ὐ τ ὸ ν ε ἰ ς το ὺ ς ἀ γρο ὺ ς α ὐ το ῦ β ό σκειν χο ί ρους· 16 κα ὶ ἐ πεθ ύ μει γεμ ί σαι τ ὴ ν κοιλ ί αν α ὐ το ῦ ἀ π ὸ τ ῶ ν κερατ ί ων ὧ ν ἤ σθιον ο ἱ χο ῖ ροι, κα ὶ ο ὐ δε ὶ ς ἐ δ ί δου α ὐ τ ῷ. 17 ε ἰ ς ἑ αυτ ὸ ν δ ὲ ἐ λθ ὼ ν ε ἶ πε· π ό σοι μ ί σθιοι το ῦ πατρ ό ς μου περισσε ύ ουσιν ἄ ρτων, ἐ γ ὼ δ ὲ λιμ ῷ ὧ δε ἀ π ό λλυμαι! 18 ἀ ναστ ὰ ς πορε ύ σομαι πρ ὸ ς τ ὸ ν πατ έ ρα μου κα ὶ ἐ ρ ῶ α ὐ τ ῷ · π ά τερ, ἥ μαρτον ε ἰ ς τ ὸ ν ο ὐ ραν ὸ ν κα ὶ ἐ ν ώ πι ό ν σου· 19 ο ὐ κ έ τι ε ἰ μ ὶ ἄ ξιος κληθ ῆ ναι υ ἱό ς σου· πο ί ησ ό ν με ὡ ς ἕ να τ ῶ ν μισθ ί ων σου. 20 κα ὶ ἀ ναστ ὰ ς ἦ λθε πρ ὸ ς τ ὸ ν πατ έ ρα ἑ αυτο ῦ. ἔ τι δ ὲ α ὐ το ῦ μακρ ὰ ν ἀ π έ χοντος ε ἶ δεν α ὐ τ ὸ ν ὁ πατ ὴ ρ α ὐ το ῦ κα ὶ ἐ σπλαγχν ί σθη, κα ὶ δραμ ὼ ν ἐ π έ πεσεν ἐ π ὶ τ ὸ ν τρ ά χηλον α ὐ το ῦ κα ὶ κατεφ ί λησεν α ὐ τ ό ν. 21 ε ἶ πε δ ὲ α ὐ τ ῷ ὁ υ ἱὸ ς· π ά τερ, ἥ μαρτον ε ἰ ς τ ὸ ν ο ὐ ραν ὸ ν κα ὶ ἐ ν ώ πι ό ν σου, κα ὶ ο ὐ κ έ τι ε ἰ μ ὶ ἄ ξιος κληθ ῆ ναι υ ἱό ς σου. 22 ε ἶ πε δ ὲ ὁ πατ ὴ ρ πρ ὸ ς το ὺ ς δο ύ λους α ὐ το ῦ · ἐ ξεν έ γκατε τ ὴ ν στολ ὴ ν τ ὴ ν πρ ώ την κα ὶ ἐ νδ ύ σατε α ὐ τ ό ν, κα ὶ δ ό τε δακτ ύ λιον ε ἰ ς τ ὴ ν χε ῖ ρα α ὐ το ῦ κα ὶ ὑ ποδ ή ματα ε ἰ ς το ὺ ς π ό δας, 23 κα ὶ ἐ ν έ γκαντες τ ὸ ν μ ό σχον τ ὸ ν σιτευτ ό ν θ ύ σατε, κα ὶ φαγ ό ντες ε ὐ φρανθ ῶ μεν, 24 ὅ τι ο ὗ τος ὁ υ ἱό ς μου νεκρ ὸ ς ἦ ν κα ὶ ἀ ν έ ζησεν, κα ὶ ἀ πολωλ ὼ ς ἦ ν κα ὶ ε ὑ ρ έ θη. κα ὶ ἤ ρξαντο ε ὐ φρα ί νεσθαι. 25 Ἦ ν δ ὲ ὁ υ ἱὸ ς α ὐ το ῦ ὁ πρεσβ ύ τερος ἐ ν ἀ γρ ῷ · κα ὶ ὡ ς ἐ ρχ ό μενος ἤ γγισε τ ῇ ο ἰ κ ίᾳ, ἤ κουσε συμφων ί ας κα ὶ χορ ῶ ν, 26 κα ὶ προσκαλεσ ά μενος ἕ να τ ῶ ν πα ί δων ἐ πυνθ ά νετο τ ί ε ἴ η τα ῦ τα. 27 ὁ δ ὲ ε ἶ πεν α ὐ τ ῷ ὅ τι ὁ ἀ δελφ ό ς σου ἥ κει, κα ὶ ἔ θυσεν ὁ πατ ή ρ σου τ ὸ ν μ ό σχον τ ὸ ν σιτευτ ό ν, ὅ τι ὑ για ί νοντα α ὐ τ ὸ ν ἀ π έ λαβεν. 28 ὠ ργ ί σθη δ ὲ κα ὶ ο ὐ κ ἤ θελεν ε ἰ σελθε ῖ ν. ὁ ο ὖ ν πατ ὴ ρ α ὐ το ῦ ἐ ξελθ ὼ ν παρεκ ά λει α ὐ τ ό ν. 29 ὁ δ ὲ ἀ ποκριθε ὶ ς ε ἶ πε τ ῷ πατρ ὶ · ἰ δο ὺ τοσα ῦ τα ἔ τη δουλε ύ ω σοι κα ὶ ο ὐ δ έ ποτε ἐ ντολ ή ν σου παρ ῆ λθον, κα ὶ ἐ μο ὶ ο ὐ δ έ ποτε ἔ δωκας ἔ ριφον ἵ να μετ ὰ τ ῶ ν φ ί λων μου ε ὐ φρανθ ῶ · 30 ὅ τε δ ὲ ὁ υ ἱό ς σου ο ὗ τος, ὁ καταφαγ ώ ν σου τ ὸ ν β ί ον μετ ὰ πορν ῶ ν, ἦ λθεν, ἔ θυσας α ὐ τ ῷ τ ὸ ν μ ό σχον τ ὸ ν σιτευτ ὸ ν. 31 ὁ δ ὲ ε ἶ πεν α ὐ τ ῷ · τ έ κνον, σ ὺ π ά ντοτε μετ' ἐ μο ῦ ε ἶ, κα ὶ π ά ντα τ ὰ ἐ μ ὰ σ ά ἐ στιν· 32 ε ὐ φρανθ ῆ ναι δ ὲ κα ὶ χαρ ῆ ναι ἔ δει, ὅ τι ὁ ἀ δελφ ό ς σου ο ὗ τος νεκρ ὸ ς ἦ ν κα ὶ ἀ ν έ ζησε, κα ὶ ἀ πολωλ ὼ ς ἦ ν κα ὶ ε ὑ ρ έ θη.

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα 12 Π ά ντα μοι ἔ ξεστιν, ἀ λλ' ο ὐ π ά ντα συμφ έ ρει· π ά ντα μοι ἔ ξεστιν, ἀ λλ' ο ὐ κ ἐ γ ὼ ἐ ξουσιασθ ή σομαι ὑ π ό τινος. 13 τ ὰ βρ ώ ματα τ ῇ κοιλ ίᾳ, κα ὶ ἡ κοιλ ί α το ῖ ς βρ ώ μασιν· ὁ δ ὲ Θε ὸ ς κα ὶ τα ύ την κα ὶ τα ῦ τα καταργ ή σει. τ ὸ δ ὲ σ ῶ μα ο ὐ τ ῇ πορνε ίᾳ, ἀ λλ ὰ τ ῷ Κυρ ίῳ, κα ὶ ὁ Κ ύ ριος τ ῷ σ ώ ματι· 14 ὁ δ ὲ Θε ὸ ς κα ὶ τ ὸ ν Κ ύ ριον ἤ γειρε κα ὶ ἡ μ ᾶ ς ἐ ξεγερε ῖ δι ὰ τ ῆ ς δυν ά μεως α ὐ το ῦ. 15 ο ὐ κ ο ἴ δατε ὅ τι τ ὰ σ ώ ματα ὑ μ ῶ ν μ έ λη Χριστο ῦ ἐ στιν; ἄ ρας ο ὖ ν τ ὰ μ έ λη το ῦ Χριστο ῦ ποι ή σω π ό ρνης μ έ λη; μ ὴ γ έ νοιτο. 16 ἢ ο ὐ κ ο ἴ δατε ὅ τι ὁ κολλ ώ μενος τ ῇ π ό ρν ῃ ἓ ν σ ῶ μ ά ἐ στιν; ἔ σονται γ ά ρ, φησ ί ν, ο ἱ δ ύ ο ε ἰ ς σ ά ρκα μ ί αν· 17 ὁ δ ὲ κολλ ώ μενος τ ῷ Κυρ ίῳ ἓ ν πνε ῦ μ ά ἐ στι. 18 φε ύ γετε τ ὴ ν πορνε ί αν. π ᾶ ν ἁ μ ά ρτημα ὃ ἐὰ ν ποι ή σ ῃ ἄ νθρωπος ἐ κτ ὸ ς το ῦ σ ώ ματ ό ς ἐ στιν, ὁ δ ὲ πορνε ύ ων ε ἰ ς τ ὸ ἴ διον σ ῶ μα ἁ μαρτ ά νει. 19 ἢ ο ὐ κ ο ἴ δατε ὅ τι τ ὸ σ ῶ μα ὑ μ ῶ ν να ὸ ς το ῦ ἐ ν ὑ μ ῖ ν ἁ γ ί ου Πνε ύ ματ ό ς ἐ στιν, ο ὗ ἔ χετε ἀ π ὸ Θεο ῦ, κα ὶ ο ὐ κ ἐ στ ὲ ἑ αυτ ῶ ν; 20 ἠ γορ ά σθητε γ ὰ ρ τιμ ῆ ς· δοξ ά σατε δ ὴ τ ὸ ν Θε ὸ ν ἐ ν τ ῷ σ ώ ματι ὑ μ ῶ ν κα ὶ ἐ ν τ ῷ πνε ύ ματι ὑ μ ῶ ν ἅ τιν ά ἐ στι το ῦ Θεο ῦ.

Π ά τερ ἀ γαθ έ, ἐ μακρ ύ νθην ἀ π ὸ σο ῦ μ ὴ ἐ γκαταλ ί π ῃ ς με, μηδ ὲ ἀ χρε ῖ ον δε ί ξ ῃ ς τ ῆ ς βασιλε ί ας σου· ὁ ἐ χθρ ὸ ς ὁ παμπ ό νηρος ἐ γ ύ μνωσ έ με, κα ὶ ᾖ ρ έ μου τ ὸ ν πλο ῦ τον· τ ῆ ς ψυχ ῆ ς τ ὰ χαρ ί σματα ἀ σ ώ τως διεσκ ό ρπισα, ἀ ναστ ὰ ς ο ὖ ν, ἐ πιστρ έ ψας πρ ὸ ς σ ὲ ἐ κβο ῶ · Πο ί ησ ό ν με ὡ ς ἕ να τ ῶ ν μισθ ί ων σου, ὁ δι' ἐ μ ὲ ἐ ν Σταυρ ῷ τ ὰ ς ἀ χρ ά ντους σου χε ῖ ρας ἁ πλ ώ σας, ἵ να το ῦ δεινο ῦ θηρ ὸ ς ἀ φαρπ ά σ ῃ ς με, κα ὶ τ ὴ ν πρ ώ την καταστολ ὴ ν ἐ πενδ ύ σ ῃ ς με, ὡ ς μ ό νος πολυ έ λεος.

Τ ῇ α ὐ τ ῇ ἡ μ έ ρ ᾳ, μνε ί αν π ά ντων τ ῶ ν ἀ π' α ἰῶ νος κοιμηθ έ ντων ε ὐ σεβ ῶ ς, ἐ π' ἐ λπ ί δι ἀ ναστ ά σεως ζω ῆ ς α ἰ ων ί ου, ο ἱ θει ό τατοι Πατ έ ρες ἐ θ έ σπισαν.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα 24 ἀ μ ὴ ν ἀ μ ὴ ν λ έ γω ὑ μ ῖ ν ὅ τι ὁ τ ὸ ν λ ό γον μου ἀ κο ύ ων κα ὶ πιστε ύ ων τ ῷ π έ μψαντ ί με ἔ χει ζω ὴ ν α ἰώ νιον, κα ὶ ε ἰ ς κρ ί σιν ο ὐ κ ἔ ρχεται, ἀ λλ ὰ μεταβ έ βηκεν ἐ κ το ῦ θαν ά του ε ἰ ς τ ὴ ν ζω ή ν. 25 ἀ μ ὴ ν ἀ μ ὴ ν λ έ γω ὑ μ ῖ ν ὅ τι ἔ ρχεται ὥ ρα, κα ὶ ν ῦ ν ἐ στιν, ὅ τε ο ἱ νεκρο ὶ ἀ κο ύ σονται τ ῆ ς φων ῆ ς το ῦ υ ἱ ο ῦ το ῦ Θεο ῦ, κα ὶ ο ἱ ἀ κο ύ σαντες ζ ή σονται· 26 ὥ σπερ γ ὰ ρ ὁ πατ ὴ ρ ἔ χει ζω ὴ ν ἐ ν ἑ αυτ ῷ, ο ὕ τως ἔ δωκε κα ὶ τ ῷ υ ἱῷ ζω ὴ ν ἔ χειν ἐ ν ἑ αυτ ῷ · 27 κα ὶ ἐ ξουσ ί αν ἔ δωκεν α ὐ τ ῷ κα ὶ κρ ί σιν ποιε ῖ ν, ὅ τι υ ἱὸ ς ἀ νθρ ώ που ἐ στ ί. 28 μ ὴ θαυμ ά ζετε το ῦ το· ὅ τι ἔ ρχεται ὥ ρα ἐ ν ᾗ π ά ντες ο ἱ ἐ ν το ῖ ς μνημε ί οις ἀ κο ύ σονται τ ῆ ς φων ῆ ς α ὐ το ῦ, 29 κα ὶ ἐ κπορε ύ σονται ο ἱ τ ὰ ἀ γαθ ὰ ποι ή σαντες ε ἰ ς ἀ ν ά στασιν ζω ῆ ς, ο ἱ δ ὲ τ ὰ φα ῦ λα πρ ά ξαντες ε ἰ ς ἀ ν ά στασιν κρ ί σεως. 30 ο ὐ δ ύ ναμαι ἐ γ ὼ ποιε ῖ ν ἀ π’ ἐ μαυτο ῦ ο ὐ δ έ ν. καθ ὼ ς ἀ κο ύ ω κρ ί νω, κα ὶ ἡ κρ ί σις ἡ ἐ μ ὴ δικα ί α ἐ στ ί ν· ὅ τι ο ὐ ζητ ῶ τ ὸ θ έ λημα τ ὸ ἐ μ ὸ ν, ἀ λλ ὰ τ ὸ θ έ λημα το ῦ π έ μψαντ ό ς με πατρ ό ς. Το Αποστολικό Ανάγνωσμα 13 Ο ὐ θ έ λομεν δ ὲ ὑ μ ᾶ ς ἀ γνοε ῖ ν, ἀ δελφο ί, περ ὶ τ ῶ ν κοιμωμ έ νων, ἵ να μ ὴ λυπ ῆ σθε καθ ὼ ς κα ὶ ο ἱ λοιπο ὶ ο ἱ μ ὴ ἔ χοντες ἐ λπ ί δα. 14 ε ἰ γ ὰ ρ πιστε ύ ομεν ὅ τι Ἰ ησο ῦ ς ἀ π έ θανε κα ὶ ἀ ν έ στη, ο ὕ τω κα ὶ ὁ Θε ὸ ς το ὺ ς κοιμηθ έ ντας δι ὰ το ῦ Ἰ ησο ῦ ἄ ξει σ ὺ ν α ὐ τ ῷ. 15 το ῦ το γ ὰ ρ ὑ μ ῖ ν λ έ γομεν ἐ ν λ ό γ ῳ Κυρ ί ου, ὅ τι ἡ με ῖ ς ο ἱ ζ ῶ ντες ο ἱ περιλειπ ό μενοι ε ἰ ς τ ὴ ν παρουσ ί αν το ῦ Κυρ ί ου ο ὐ μ ὴ φθ ά σωμεν το ὺ ς κοιμηθ έ ντας· 16 ὅ τι α ὐ τ ὸ ς ὁ Κ ύ ριος ἐ ν κελε ύ σματι, ἐ ν φων ῇ ἀ ρχαγγ έ λου κα ὶ ἐ ν σ ά λπιγγι Θεο ῦ καταβ ή σεται ἀ π' ο ὐ ρανο ῦ, κα ὶ ο ἱ νεκρο ὶ ἐ ν Χριστ ῷ ἀ ναστ ή σονται πρ ῶ τον, 17 ἔ πειτα ἡ με ῖ ς ο ἱ ζ ῶ ντες ο ἱ περιλειπ ό μενοι ἅ μα σ ὺ ν α ὐ το ῖ ς ἁ ρπαγησ ό μεθα ἐ ν νεφ έ λαις ε ἰ ς ἀ π ά ντησιν το ῦ Κυρ ί ου ε ἰ ς ἀέ ρα, κα ὶ ο ὕ τω π ά ντοτε σ ὺ ν Κυρ ίῳ ἐ σ ό μεθα.

Θρην ῶ κα ὶ ὀ δ ύ ρομαι, ὅ ταν ἐ ννο ή σω τ ὸ ν θ ά νατον, κα ὶ ἴ δω ἐ ν το ῖ ς τ ά φοις κειμ έ νην τ ὴ ν κατ' ε ἰ κ ό να Θεο ῦ, πλασθε ῖ σαν ἡ μ ῖ ν ὡ ραι ό τητα, ἄ μορφον, ἄ δοξον, μ ὴ ἔ χουσαν ε ἶ δος. Ὢ το ῦ θα ύ ματος! τί τ ὸ περ ὶ ἡ μ ᾶ ς, το ῦ το γ έ γονε μυστ ή ριον; Π ῶ ς παρεδ ό θημεν τ ῇ φθορ ᾷ ; π ῶ ς συνεζε ύ χθημεν τ ῷ θαν ά τ ῳ ; Ὄ ντως Θεο ῦ προστ ά ξει, ὡ ς γ έ γραπται, το ῦ παρ έ χοντος το ῖ ς μεταστ ᾶ σι τ ὴ ν ἀ ν ά παυσιν.

Κόλλυβα ετοιμάζουμε τα Ψυχοσάββατα (δηλ. τά Σάββατα πρίν τις Κυριακές της Απόκρεω, της Τυρινής και της Α΄ Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής) καθώς και κάθε φορά που θέλουμε να τελέσουμε στο Ναό επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των αγαπημένων κεκοιμημένων μας προσώπων. Τα κόλλυβα συμβολίζουν την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Δηλ, όπως ο σπόρος του σιταριού πέφτει στη γη, θάβεται και χωνεύεται και σαπίζει χωρίς όμως να φθαρεί και στη συνέχεια φυτρώνει καλύτερος και ωραιότερος, έτσι και το νεκρό σώμα του ανθρώπου θάβεται στη γη και σαπίζει, για να αναστηθεί και πάλι άφθαρτο και ένδοξο και αιώνιο. Την ωραία αυτή εικόνα μας δίδει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή (κεφ. 12, στίχοι 35-44). Την ίδια εικόνα για την Ανάστασή Του χρησιμοποίησε και ο Χριστός (ευαγγέλιο Ιωάννη, κεφ. 12, στίχ. 24). Κόλλυβο είναι βρασμένο σιτάρι, το όποιο σιτάρι είναι σύμβολο του ανθρώπινου σώματος, επειδή το ανθρώπινο σώμα τρέφεται και αυξάνει με το σιτάρι. Γι' αυτό άλλωστε και ο Κύριος παρομοίασε το θεο-ϋπόστατο Σώμα Του με το σπυρί του σιταριού, έτσι λέγοντας στο 12ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη αγίου Ευαγγελίου: «Το σπυρί του σιταριού εάν πέφτοντας στη γη δεν πεθάνει, μένει μοναχό του (και δεν πολλαπλασιάζεται), εάν όμως πεθάνει, πολύ καρπό φέρνει». Είπε εξάλλου και ο μακάριος Παύλος στην προς Κορινθίους Α' επιστολή (κεφάλαιο 16): «Εκείνο που εσύ σπέρνεις δεν ζωογονείται, εάν πρώτα δεν πεθάνει», και τούτο, γιατί θάβεται στη γη το νεκρό σώμα και σαπίζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σπυρί του σιταριού. Απ' αυτή, λοιπόν, την παρομοίωση πήρε την αφορμή η Εκκλησία του Χριστού και τελεί τα αποκαλούμενα κόλλυβα, τόσο αυτά που προσφέρονται στις εορτές των αγίων, όσο και αυτά που προσφέρονται στα μνημόσυνα των κεκοιμημένων εν Χριστώ αδελφών μας. Ο δεύτερος λόγος για τον όποιο βράζουμε το σιτάρι είναι, για να φανερώνεται με το βράσιμο η διάλυση και η φθορά των σωμάτων των κεκοιμημένων, των οποίων σύμβολα είναι τα κόλλυβα. Και όπως το βρασμένο σιτάρι δεν μπορεί βέβαια να βλαστήσει με φυσικό τρόπο, μπορεί όμως και παραμπορεί με υπερφυσικό, δηλαδή με την άπειρη δύναμη του Θεού, ο όποιος μπορεί να πραγματοποιήσει τα πάντα, έτσι παρομοίως και τα νεκρά σώματα, τα όποια έχουν διαλυθεί στα μέρη από τα όποια συναρμόσθηκαν, δεν μπορούν βέβαια μ' φυσικό τρόπο να αναστηθούν και να ξαναζωντανέψουν, με υπερφυσικό όμως τρόπο, δηλαδή με την παντοδυναμία του Θεού, μπορούν και πάρα πολύ μάλιστα. Γι΄ αυτό όλοι ομολογούμε ότι η ανάσταση των νεκρών είναι έργο πού ξεπερνά όλους τους όρους της φύσεως. (Αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου) «Το θάνατο δεν τον φοβά­μαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».

Τ ῇ α ὐ τ ῇ ἡ μ έ ρ ᾳ, τ ῆ ς δευτ έ ρας κα ὶ ἀ δεκ ά στου Παρουσ ί ας το ῦ Κυρ ί ου ἡ μ ῶ ν Ἰ ησο ῦ Χριστο ῦ μνε ί αν ποιο ύ μεθα. Ονομάστηκε έτσι επειδή είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία τρώγεται κρέας. Την εβδομάδα που ακολουθεί τρώμε μόνο γαλακτοκομικά.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα 31 Ὅ ταν δ ὲ ἔ λθ ῃ ὁ υ ἱὸ ς το ῦ ἀ νθρ ώ που ἐ ν τ ῇ δ ό ξ ῃ α ὐ το ῦ κα ὶ π ά ντες ο ἱ ἅ γιοι ἄ γγελοι μετ' α ὐ το ῦ, τ ό τε καθ ί σει ἐ π ὶ θρ ό νου δ ό ξης α ὐ το ῦ · 32 κα ὶ συναχθ ή σεται ἔ μα ὐ το ὺ ς ἀ π' ἀ λλ ή λων, ὥ σπερ ὁ ποιμ ὴ ν ἀ φορ ί ζει τ ὰ πρ ό βατα ἀ π ὸ τ ῶ ν ἐ ρ ί φων, 33 κα ὶ στ ή σει τ ὰ μ ὲ ν πρ ό βατα ἐ κ δεξι ῶ ν α ὐ το ῦ τ ὰ δ ὲ ἐ ρ ί φια ἐ ξ ε ὐ ων ύ μων. 34 τ ό τε ἐ ρε ῖ ὁ βασιλε ὺ ς το ῖ ς ἐ κ δεξι ῶ ν α ὐ το ῦ · δε ῦ τε, ο ἱ ε ὐ λογημ έ νοι το ῦ πατρ ό ς μου, κληρονομ ή σατε τ ὴ ν ἡ τοιμασμ έ νην ὑ μ ῖ ν βασιλε ί αν ἀ π ὸ καταβολ ῆ ς κ ό σμου· 35 ἐ πε ί νασα γ ὰ ρ κα ὶ ἐ δ ώ κατ έ μοι φαγε ῖ ν, ἐ δ ί ψησα κα ὶ ἐ ποτ ί σατ έ με, ξ έ νος ἤ μην κα ὶ συνηγ ά γετ έ μεπροσθεν α ὐ το ῦ π ά ντα τ ὰ ἔ θνη, κα ὶ ἀ φοριε ῖ, 36 γυμν ὸ ς κα ὶ περιεβ ά λετ έ με, ἠ σθ έ νησα κα ὶ ἐ πεσκ έ ψασθ έ με, ἐ ν φυλακ ῇ ἤ μην κα ὶ ἤ λθετε πρ ό ς με. 37 τ ό τε ἀ ποκριθ ή σονται α ὐ τ ῷ ο ἱ δ ί καιοι λ έ γοντες· κ ύ ριε, π ό τε σε ε ἴ δομεν πειν ῶ ντα κα ὶ ἐ θρ έ ψαμεν, ἢ διψ ῶ ντα κα ὶ ἐ ποτ ί σαμεν; 38 π ό τε δ έ σε ε ἴ δομεν ξ έ νον κα ὶ συνηγ ά γομεν, ἢ γυμν ὸ ν κα ὶ περιεβ ά λομεν; 39 π ό τε δ έ σε ε ἴ δομεν ἀ σθεν ῆ ἢ ἐ ν φυλακ ῇ κα ὶ ἤ λθομεν πρ ό ς σε; 40 κα ὶ ἀ ποκριθε ὶ ς ὁ βασιλε ὺ ς ἐ ρε ῖ α ὐ το ῖ ς· ἀ μ ὴ ν λ έ γω ὑ μ ῖ ν, ἐ φ' ὅ σον ἐ ποι ή σατε ἑ ν ὶ το ύ των τ ῶ ν ἀ δελφ ῶ ν μου τ ῶ ν ἐ λαχ ί στων, ἐ μο ὶ ἐ ποι ή σατε. 41 Τ ό τε ἐ ρε ῖ κα ὶ το ῖ ς ἐ ξ ε ὐ ων ύ μων· πορε ύ εσθε ἀ π' ἐ μο ῦ ο ἱ κατηραμ έ νοι ε ἰ ς τ ὸ π ῦ ρ τ ὸ α ἰώ νιον τ ὸ ἡ τοιμασμ έ νον τ ῷ διαβ ό λ ῳ κα ὶ το ῖ ς ἀ γγ έ λοις α ὐ το ῦ · 42 ἐ πε ί νασα γ ὰ ρ κα ὶ ο ὐ κ ἐ δ ώ κατ έ μοι φαγε ῖ ν, ἐ δ ί ψησα κα ὶ ο ὐ κ ἐ ποτ ί σατ έ με, 43 ξ έ νος ἤ μην κα ὶ ο ὐ συνηγ ά γετ έ με, γυμν ὸ ς κα ὶ ο ὐ περιεβ ά λετ έ με, ἀ σθεν ὴ ς κα ὶ ἐ ν φυλακ ῇ κα ὶ ο ὐ κ ἐ πεσκ έ ψασθ έ με. 44 τ ό τε ἀ ποκριθ ή σονται α ὐ τ ῷ κα ὶ α ὐ το ὶ λ έ γοντες· κ ύ ριε, π ό τε σε ε ἴ δομεν πειν ῶ ντα ἢ διψ ῶ ντα ἢ ξ έ νον ἢ γυμν ὸ ν ἢ ἀ σθεν ῆ ἢ ἐ ν φυλακ ῇ κα ὶ ο ὐ διηκον ή σαμ έ ν σοι; 45 τ ό τε ἀ ποκριθ ή σεται α ὐ το ῖ ς λ έ γων· ἀ μ ὴ ν λ έ γω ὑ μ ῖ ν, ἐ φ' ὅ σον ο ὐ κ ἐ ποι ή σατε ἑ ν ὶ το ύ των τ ῶ ν ἐ λαχ ί στων, ο ὐ δ ὲ ἐ μο ὶ ἐ ποι ή σατε. 46 κα ὶ ἀ πελε ύ σονται ο ὗ τοι ε ἰ ς κ ό λασιν α ἰώ νιον, ο ἱ δ ὲ δ ί καιοι ε ἰ ς ζω ὴ ν α ἰώ νιον. Το Αποστολικό Ανάγνωσμα 8 βρ ῶ μα δ ὲ ἡ μ ᾶ ς ο ὐ παρ ί στησι τ ῷ Θε ῷ · ο ὔ τε γ ὰ ρ ἐὰ ν φ ά γωμεν περισσε ύ ομεν, ο ὔ τε ἐὰ ν μ ὴ φ ά γωμεν ὑ στερο ύ μεθα. 9 βλ έ πετε δ ὲ μ ή πως ἡ ἐ ξουσ ί α ὑ μ ῶ ν α ὕ τη πρ ό σκομμα γ έ νηται το ῖ ς ἀ σθενο ῦ σιν. 10 ἐὰ ν γ ά ρ τις ἴ δ ῃ σε, τ ὸ ν ἔ χοντα γν ῶ σιν, ἐ ν ε ἰ δωλε ίῳ κατακε ί μενον, ο ὐ χ ὶ ἡ συνε ί δησις α ὐ το ῦ ἀ σθενο ῦ ς ὄ ντος ο ἰ κοδομηθ ή σεται ε ἰ ς τ ὸ τ ὰ ε ἰ δωλ ό θυτα ἐ σθ ί ειν; 11 κα ὶ ἀ πολε ῖ ται ὁ ἀ σθεν ῶ ν ἀ δελφ ὸ ς ἐ π ὶ τ ῇ σ ῇ γν ώ σει, δι' ὃ ν Χριστ ὸ ς ἀ π έ θανεν. 12 ο ὕ τω δ ὲ ἁ μαρτ ά νοντες ε ἰ ς το ὺ ς ἀ δελφο ὺ ς κα ὶ τ ύ πτοντες α ὐ τ ῶ ν τ ὴ ν συνε ί δησιν ἀ σθενο ῦ σαν ε ἰ ς Χριστ ὸ ν ἁ μαρτ ά νετε. 13 δι ό περ ε ἰ βρ ῶ μα σκανδαλ ί ζει τ ὸ ν ἀ δελφ ό ν μου, ο ὐ μ ὴ φ ά γω κρ έ α ε ἰ ς τ ὸ ν α ἰῶ να, ἵ να μ ὴ τ ὸ ν ἀ δελφ ό ν μου σκανδαλ ί σω.

Τ ῇ α ὐ τ ῇ ἡ μέρ ᾳ, ἀ ν ά μνησιν ποιο ύ μεθα τ ῆ ς ἀ π ὸ το ῦ Παραδε ί σου τ ῆ ς τρυφ ῆ ς ἐ ξορ ί ας το ῦ Πρωτοπλ ά στου Ἀ δ ά μ. Ονομάστηκε έτσι επειδή είναι η τελευταία ημέρα που τρώμε γαλακτοκομι κά και τυρί.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα 14 Ἐὰ ν γ ὰ ρ ἀ φ ῆ τε το ῖ ς ἀ νθρ ώ ποις τ ὰ παραπτ ώ ματα α ὐ τ ῶ ν, ἀ φ ή σει κα ὶ ὑ μ ῖ ν ὁ πατ ὴ ρ ὑ μ ῶ ν ὁ ο ὐ ρ ά νιος· 15 ἐὰ ν δ ὲ μ ὴ ἀ φ ῆ τε το ῖ ς ἀ νθρ ώ ποις τ ὰ παραπτ ώ ματα α ὐ τ ῶ ν, ο ὐ δ ὲ ὁ πατ ὴ ρ ὑ μ ῶ ν ἀ φ ή σει τ ὰ παραπτ ώ ματα ὑ μ ῶ ν. 16 Ὅ ταν δ ὲ νηστε ύ ητε, μ ὴ γ ί νεσθε ὥ σπερ ο ἱ ὑ ποκριτα ὶ σκυθρωπο ί, ἀ φαν ί ζουσι γ ὰ ρ τ ὰ πρ ό σωπα α ὐ τ ῶ ν ὅ πως φαν ῶ σι το ῖ ς ἀ νθρ ώ ποις νηστε ύ οντες· ἀ μ ὴ ν λ έ γω ὑ μ ῖ ν, ὅ τι ἀ π έ χουσιν τ ὸ ν μισθ ὸ ν α ὐ τ ῶ ν. 17 σ ὺ δ ὲ νηστε ύ ων ἄ λειψα ί σου τ ὴ ν κεφαλ ὴ ν κα ὶ τ ὸ πρ ό σωπ ό ν σου ν ί ψαι, 18 ὅ πως μ ὴ φαν ῇ ς το ῖ ς ἀ νθρ ώ ποις νηστε ύ ων ἀ λλ ὰ τ ῷ πατρ ί σου τ ῷ ἐ ν τ ῷ κρυπτ ῷ · κα ὶ ὁ πατ ή ρ σου ὁ βλ έ πων ἐ ν τ ῷ κρυπτ ῷ ἀ ποδ ώ σει σοι ἐ ν τ ῷ φανερ ῷ. 19 Μ ὴ θησαυρ ί ζετε ὑ μ ῖ ν θησαυρο ὺ ς ἐ π ὶ τ ῆ ς γ ῆ ς, ὅ που σ ὴ ς κα ὶ βρ ῶ σις ἀ φαν ί ζει, κα ὶ ὅ που κλ έ πται διορ ύ σσουσιν κα ὶ κλ έ πτουσιν· 20 θησαυρ ί ζετε δ ὲ ὑ μ ῖ ν θησαυρο ὺ ς ἐ ν ο ὐ ραν ῷ, ὅ που ο ὔ τε σ ὴ ς ο ὔ τε βρ ῶ σις ἀ φαν ί ζει, κα ὶ ὅ που κλ έ πται ο ὐ διορ ύ σσουσιν ο ὐ δ ὲ κλ έ πτουσιν· 21 ὅ που γ ά ρ ἐ στιν ὁ θησαυρ ό ς ὑ μ ῶ ν, ἐ κε ῖ ἔ σται κα ὶ ἡ καρδ ί α ὑ μ ῶ ν. Το Αποστολικό Ανάγνωσμα 11 Κα ὶ το ῦ το, ε ἰ δ ό τες τ ὸ ν καιρ ό ν, ὅ τι ὥ ρα ἡ μ ᾶ ς ἤ δη ἐ ξ ὕ πνου ἐ γερθ ῆ ναι· ν ῦ ν γ ὰ ρ ἐ γγ ύ τερον ἡ μ ῶ ν ἡ σωτηρ ί α ἢ ὅ τε ἐ πιστε ύ σαμεν. 12 ἡ ν ὺ ξ προ έ κοψεν, ἡ δ ὲ ἡ μ έ ρα ἤ γγικεν. ἀ ποθ ώ μεθα ο ὖ ν τ ὰ ἔ ργα το ῦ σκ ό τους κα ὶ ἐ νδυσ ώ μεθα τ ὰ ὅ πλα το ῦ φωτ ό ς. 13 ὡ ς ἐ ν ἡ μ έ ρ ᾳ ε ὐ σχημ ό νως περιπατ ή σωμεν, μ ὴ κ ώ μοις κα ὶ μ έ θαις, μ ὴ κο ί ταις κα ὶ ἀ σελγε ί αις, μ ὴ ἔ ριδι κα ὶ ζ ή λ ῳ, 14 ἀ λλ' ἐ νδ ύ σασθε τ ὸ ν Κ ύ ριον Ἰ ησο ῦ ν Χριστ ό ν, κα ὶ τ ῆ ς σαρκ ὸ ς πρ ό νοιαν μ ὴ ποιε ῖ σθε ε ἰ ς ἐ πιθυμ ί ας. 1 Τ ὸ ν δ ὲ ἀ σθενο ῦ ντα τ ῇ π ί στει προσλαμβ ά νεσθε, μ ὴ ε ἰ ς διακρ ί σεις διαλογισμ ῶ ν. 2 ὃ ς μ ὲ ν πιστε ύ ει φαγε ῖ ν π ά ντα, ὁ δ ὲ ἀ σθεν ῶ ν λ ά χανα ἐ σθ ί ει. 3 ὁ ἐ σθ ί ων τ ὸ ν μ ὴ ἐ σθ ί οντα μ ὴ ἐ ξουθενε ί τω, κα ὶ ὁ μ ὴ ἐ σθ ί ων τ ὸ ν ἐ σθ ί οντα μ ὴ κριν έ τω· ὁ Θε ὸ ς γ ὰ ρ α ὐ τ ὸ ν προσελ ά βετο. 4 σ ὺ τ ί ς ε ἶ ὁ κρ ί νων ἀ λλ ό τριον ο ἰ κ έ την; τ ῷ ἰ δ ίῳ Κυρ ίῳ στ ή κει ἢ π ί πτει· σταθ ή σεται δ έ · δυνατ ὸ ς γ ά ρ ἐ στιν ὁ Θε ὸ ς στ ῆ σαι α ὐ τ ό ν

Ἐ κ ά θισεν Ἀ δ ὰ μ τ ό τε, κα ὶ ἔ κλαυσεν ἀ π έ ναντι τ ῆ ς τρυφ ῆ ς το ῦ Παραδε ί σου, χερσ ὶ τ ύ πτων τ ὰ ς ὄ ψεις, κα ὶ ἔ λεγεν· Ἐ λε ῆ μον, ἐ λ έ ησ ό ν με τ ὸ ν παραπεσ ό ντα. Ἰ δ ὼ ν Ἀ δ ὰ μ τ ὸ ν Ἄ γγελον, ὠ θ ή σαντα, κα ὶ κλε ί σαντα τ ὴ ν το ῦ θε ί ου κ ή που θ ύ ραν, ἀ νεστ έ ναξε μ έ γα, κα ὶ ἔ λεγεν· Ἐ λε ῆ μον, ἐ λ έ ησ ό ν με τ ὸ ν παραπεσ ό ντα. Συν ά λγησον Παρ ά δεισε, τ ῷ κτ ή τορι πτωχε ύ σαντι, κα ὶ τ ῷ ἤ χ ῳ σου τ ῶ ν φ ύ λλων, ἱ κ έ τευσον τ ὸ ν Πλ ά στην, μ ὴ κλε ί σ ῃ σε. Ἐ λε ῆ μον, ἐ λ έ ησ ό ν με τ ὸ ν παραπεσ ό ντα. Παρ ά δεισε παν ά ρετε, παν ά γιε, παν ό λβιε, ὁ δι' Ἀ δ ὰ μ πεφυτευμ έ νος, κα ὶ δι ὰ τ ὴ ν Ε ὔ αν κεκλεισμ έ νος, ἱ κ έ τευσον Θε ὸ ν δι ὰ τ ὸ ν παραπεσ ό ντα. Ἐ λε ῆ μον, ἐ λ έ ησ ό ν με τ ὸ ν παραπεσ ό ντα.

Η πρώτη μέρα της νηστείας Τ ὸ στ ά διον τ ῶ ν ἀ ρετ ῶ ν ἠ ν έῳ κται, ο ἱ βουλ ό μενοι ἀ θλ ῆ σαι ε ἰ σ έ λθετε, ἀ ναζωσ ά μενοι τ ὸ ν καλ ὸ ν τ ῆ ς Νηστε ί ας ἀ γ ῶ να· ο ἱ γ ὰ ρ νομ ί μως ἀ θλο ῦ ντες, δικα ί ως στεφανο ῦ νται, κα ὶ ἀ ναλαβ ό ντες τ ὴ ν πανοπλ ί αν το ῦ Σταυρο ῦ, τ ῷ ἐ χθρ ῷ ἀ ντιμαχησ ώ μεθα, ὡ ς τε ῖ χος ἄ ρρηκτον κατ έ χοντες τ ὴ ν Π ί στιν, κα ὶ ὡ ς θ ώ ρακα τ ὴ ν προσευχ ή ν, κα ὶ περικεφαλα ί αν τ ὴ ν ἐ λεημοσ ύ νην, ἀ ντ ὶ μαχα ί ρας τ ὴ ν νηστε ί αν, ἥ τις ἐ κτ έ μνει ἀ π ὸ καρδ ί ας π ᾶ σαν κακ ί αν. Ὁ ποι ῶ ν τα ῦ τα, τ ὸ ν ἀ ληθιν ὸ ν κομ ί ζεται στ έ φανον, παρ ὰ το ῦ Παμβασιλ έ ως Χριστο ῦ, ἐ ν τ ῇ ἡ μ έ ρ ᾳ τ ῆ ς Κρ ί σεως.