Ιλιάδα Στέπκου Όλγα-Μαρία

Αρχαίο Νεκροταφείο-Κεραμεικός Ο Κεραμεικός ήταν το πρώτο δημόσιο και σημαντικότερο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας. Με το όνομα Κεραμεικός φέρονταν στην Αρχαία Αθήνα δύο συνοικίες που βρίσκονταν στην Αθήνα, οι λεγόμενοι "Έξω Κεραμεικός" και "Έσω Κεραμεικός". Οι δύο Κεραμεικοί χωρίζονταν μεταξύ τους από το Θεμιστόκλειο τείχος και συνδέονταν από τη μεγάλη διπλή πύλη λεγόμενη "Δίπυλο". Χρησιμοποιήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. έως και τα υστερορωμαϊκά χρόνια. Την περιοχή του Έξω Κεραμεικού διέσχιζαν τρεις μεγάλοι οδοί. Προ του τείχους και εκατέρωθεν της καθεμιάς των οδών αυτών βρίσκονταν οι τάφοι της αρχαίας Αθήνας. Ανατολικά της εσωτερικής πύλης του Διπύλου και του Θεμιστοκλείου τείχους εκτείνεται ο Έσω Κεραμεικός, που τη διέσχιζε η οδός των Παναθηναίων, που ήταν η κεντρική οδική αρτηρία της πόλης.

Αρχαίο Νεκροταφείο-Κεραμεικός Μαρμάρινος Ταύρος στον ταφικό περίβολο του Διονυσίου από τον Κολλυτό.    Το Δίπυλο. Η επισημότερη και μεγαλύτερη Πύλη της Αθήνας. Ο Ταφικός περίβολος με αντίγραφο της στήλης του Δεξίλεω.

Συμπεράσματα για τη σημασία του μνημείου / τάφου στις διάφορες εποχές Η σημασία του μνημείου / τάφου συνδέεται με την έννοια της υστεροφημίας. Η υστεροφημία ήταν απαραίτητη για κάθε ήρωα της ομηρικής εποχής, αλλά και για κάθε επιφανή άνθρωπο στις μεταγενέστερες εποχές, καθώς έμενε το όνομά του στην ιστορία και έτσι όλοι οι κόποι και οι αγώνες του ανταμείβονταν. Μάλιστα, οι λέξεις υστεροφημία και ήρωας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς ένας ήρωας θεωρούσε καθήκον και υποχρέωση όλης του της ζωής. Επίσης, η υστεροφημία ενός ήρωα περνούσε στους απογόνους του, οι οποίοι όφειλαν να την διατηρήσουν. Το μνημείο / τάφος, δηλαδή, ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής των ζωντανών προς όλους αυτούς που στιγμάτισαν την ιστορία.

Συμπεράσματα για τη σημασία του μνημείου / τάφου στις διάφορες εποχές Στη σημερινή εποχή το μνημείο / τάφος, χρησιμοποιείται για να τιμάμε τη μνήμη των αγαπημένων μας ατόμων που έχουν φύγει από τη ζωή, είναι δηλαδή ένας φόρος τιμής προς αυτούς. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο θα θυμόμαστε αυτά τα άτομα για πάντα. Με λίγα λόγια, τόσο στην ομηρική εποχή και στα αρχαία όσο και στη σημερινή, στη σύγχρονη εποχή το μνημείο / τάφος έχει την ίδια σημασία, μόνο που στην ομηρική εποχή μόνο οι ήρωες είχαν ένα δικό τους μνημείο / τάφο, ενώ στη σημερινή εποχή όλοι έχουν ένα τάφο.

Σχέση ζωντανών-νεκρών Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε το γεγονός πως οι ζωντανοί έχουν την αντίληψη ότι οι νεκροί εξακολουθούν να ζουν και μετά το θάνατο. Συνεχίζουν να ζουν με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξανασυναντηθούν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έτσι οι ζωντανοί πιστεύουν πως και οι νεκροί έχουν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες υλικές «απαιτήσεις» με τους ζωντανούς. Έτσι, για να ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες, οι άνθρωποι στην αρχαιότητα έβαζαν «κτερίσματα» στους τάφους των νεκρών, δηλαδή τα αγαπημένα αντικείμενα των νεκρών τα οποία πίστευαν οι ζωντανοί πως θα έκαναν πιο γλυκιά τη μεταθανάτια ζωή των νεκρών, διότι δε θα στερούνταν τα αγαπημένα τους αντικείμενα. Επίσης, οι ζωντανοί με τις προσφορές τους ήθελαν να δείξουν τον σεβασμό τους στη μνήμη του αγαπημένου τους νεκρού.

Σχέση ζωντανών-νεκρών Αυτό που συνέβαινε στα αρχαία χρόνια, συμβαίνει και στις μέρες μας. Οι συγγενείς και φίλοι του νεκρού περιποιούνται τον τάφο του αγαπημένου τους προσώπου, βάζουν φρέσκα λουλούδια στον τάφο, ανάβουν το καντήλι του και βάζουν μαρμάρινες πλάκες με το όνομα του νεκρού, με φωτογραφία και ίσως με κάποια ευχή. Από όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι ζωντανοί τιμούν τη μνήμη του αγαπημένου τους νεκρού και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ικανοποιούν και να ευχαριστούν την ψυχή του.