Ο ΙΝΔΟΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ

Εισαγωγή Θρησκεία, «Ορθοδοξία» και «Αίρεση» Κεντρικά γνωρίσματα «ορθόδοξου ινδοϊσμού» Πηγές και ιερή γραμματεία του Ινδοϊσμού

Ι. ΣΡΟΥΤΙ (= θεία Αποκάλυψη= άκουσμα) Α΄ ΟΜΑΔΑ: α. Ρικ-βέδα β. Γιατζούρ-βέδα γ. Σάμα-βέδα δ. Αθάρβα-βέδα Β΄ ΟΜΑΔΑ: α. Βραχμάνες β. Αρανύακες γ. Ουπανισάδες Γ΄ ΟΜΑΔΑ: Σούτρα

ΙΙ. ΣΜΡΙΤΙ (=ιερή παράδοση= ανάμνηση) Ντάρμα-Σάτρα α. Νόμοι Μανού (2ος μ.Χ. αιώνας) β. Γιαζνιαβάλκυα-σμρίτι (300 μ.Χ.) Έπη α. Μαχαμπαράτα (4ος π.Χ. – 4ος μ.Χ. αιώνας) α1. Μπαγκαντατ-γκιτά β. Ραμαγιάνα 3. Πουράνας Άτζαμα-Τάντρα

ΤΟ ΙΝΔΟΪΣΤΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟ 1. ΒΡΑΧΜΑ – ΒΙΣΝΟΥ – ΣΙΒΑ

2. Ο ΒΙΣΝΟΥ ΚΑΙ ΒΙΣΝΟΥΪΣΜΟΣ «Όταν ο μεγάλος Βισνού αποφάσισε να δημιουργήσει το σύμπαν, χωρίστηκε στα τρία: Δημιουργός, Συντηρητής, Χαλαστής. Για να δημιουργήσει, έβγαλε από τη δεξιά μεριά του κορμιού του τον Βράχμα, για να συντηρήσει (τη θεία τάξη), από το αριστερό μέρος έβγαλε τον Βισνού, και για να μπορεί να χαλάσει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει έβγαλε από τη μεσαία μεριά του τον Σίβα. Άλλοι λατρεύουν το Βράχμα, άλλοι τον Βισνού και άλλοι τον Σίβα. Ο Βισνού όμως είναι τριπλός: δημιουργεί, συντηρεί και καταστρέφει. Για τον πιστό δεν πρέπει να υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους τρεις».

Οι «ενσαρκώσεις» (Αβατάρας) του Βισνού Ψάρι Χελώνα Αγριόχοιρος Λεοντάνθρωπος Νάνος Ποθρούσα-ράμα Ράμα Κρίσνα Βούδα Καλκίν

ΚΡΙΣΝΑ

ΚΡΙΣΝΑ Η όγδοη αυτή «ενσάρκωση» είναι η πιο σπουδαία από όλες τις εμφανίσεις του Βισνού. Ο Κρίσνα ως αβατάρα του Βισνού είναι ο πιο δημοφιλής από όλους τους θεούς του ινδικού πανθέου. Είναι ο θεός της Μαχαμπάρατα, και ιδίως της Μπαγκαβατγκιτά όπου παίζει μεγάλο ρόλο και περιγράφεται τόσο ως ιστορική προσωπικότητα όσο και ως «κάθοδος» (αβατάρα) του Βισνού. Αντί της αχίμσα, της «μη βίας», που είναι ένα από τα ιδεώδη και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ινδικής ψυχής και φιλοσοφίας, ο Κρίσνα εισηγείται τον αγώνα. Γύρω από τις δυο αυτές έννοιες πλέκεται μια νέα φιλοσοφία περί θεού και κόσμου, που διατυπώνεται με βαθιά σκέψη στη Μπαγκαβατγκιτά. Στις αντιρρήσεις του Αρζούνα «Πως είναι θεμιτό να πολεμήσει και να φονεύσει άνδρες οικείους και περιφανείς» (Μπαγκαβατγκιτά, κεφ. Α΄), ο Κρίσνα του υπενθυμίζει την βασική ινδική διδασκαλία, ότι η ψυχή είναι αιώνια και αναλλοίωτη μονάδα και ταυτόσημη με την απόλυτη αρχή του παντός. Συνεπώς ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει και ούτε αναιρείται, όταν αναιρεθεί το σώμα. Η μία και η ίδια ψυχή μετενσαρκώνεται συνεχώς: «Δεν υπήρχε, του λέγει, ο χρόνος κατά τον οποίο δεν υπήρχαμε ούτε εγώ ούτε εσύ, ούτε αυτοί οι βασιλείς και ηγεμόνες, αλλά και δεν θα υπάρξει χρόνος κατά τον οποίο δεν θα υπάρχουμε. Όλοι ήμασταν και εξάπαντος θα υπάρξουμε» (Μπαγκαβατγκιτά Β,5). Ώστε ο σοφός δεν λυπείται και δεν ανοηταίνει βλέποντας τις μεταβολές και την φθορά του σώματος. Γιατί όποιος πιστεύει ότι η ψυχή είναι άφθαρτη, αΐδια, αγέννητη και αμετάτρεπτη, δεν πρέπει να νομίζει ότι σκοτώνει ή ότι γίνεται αίτιος να σκοτωθούν άλλοι. Τα όπλα δεν τέμνουν την άτμητη ψυχή και το πυρ δεν την καίει. Γι’ αυτό και λέγεται και λέγεται άτμητη, αδιάφθορη, αμετάτρεπτη, άναρχη και απαθής, που διεισδύει στα πάντα (Β, 21-25).

3. Ο ΣΙΒΑ ΚΑΙ Ο ΣΙΒΑΪΣΜΟΣ

4. Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ (ΝΤΕΒΙ) Σακτισμός (Σάκτα) – Ταντρισμός (Τάντρα)