ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ

O ΠΟΔΟΣΦΑIΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΠΟΝΤΟΣ" Πόντιοι πρόσφυγες της Νεάπολης, μετά την πρωτοβουλία τους για την ίδρυση του γεωργικού συνεταιρισμού το 1925, τρία χρόνια αργότερα, θέλησαν να εντάξουν στις δραστηριότητες τους και τον αθλητισμό. Στις αρχές του 1928, παρά του ότι οι πληγές από τον ξεριζωμό ήταν ακόμη ανοιχτές, ίδρυσαν με επίσημο καταστατικό την πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της κωμόπολης. Θέλοντας να κρατήσουν ζωντανό τον σύνδεσμο με την πατρίδα τους έδωσαν σ' αυτήν το όνομα «Ο ΠΟΝΤΟΣ». Τον ιδρυτικό πυρήνα απετέλεσαν οι Χρ. Χρυσόπουλος, Δημ. Τσερμενίδης, Γρηγ, Νικολαΐδης, Δημ. Λαμπριανίδης, Χαρ, Τσακμανίδης, Π. Χρυσόπουλος, Στ. Κωνσταντινίδης, Γιώργος Φιρτινίδης. Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου, υπήρξε ο Χρ. Χρυσόπουλος.

Η φανέλες της ομάδας έφεραν κατακόρυφες ρίγες λευκού και μαύρου χρώματος. Το μαύρο χρώμα ήταν ενδεικτικό του πένθους για την απώλεια της αγαπημένης πατρίδας. Το λευκό είχε τον συμβολικό χαρακτήρα της αισιοδοξίας και της ελπίδας για ένα νέο ξεκίνημα στον ελλαδικό χώρο. Μπροστά στο στήθος οι φανέλες έφεραν κυκλικό σήμα με το γράμμα Π που ήταν το αρχικό γράμμα της ονομασίας συλλόγου. Αναπόσπαστο εξάρτημα της στολής του ήταν και ο σκούφος, που κι αυτός έφερε στην πρόσοψή του το γράμμα Π.

Η επίδοση των στο ποδοσφαίρου δεν άργησε να αποτελέσει το έναυσμα για τη δημιουργία του αντίπαλου δέους. Νέοι, μέλη του άλλου πολιτιστικού σωματείου, του ερασιτεχνικού ομίλου «ΚΑΛΥΨΩ», συνέταξαν άτυπα ποδοσφαιρική ομάδα και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε η πρώτη συνάντηση ανάμεσα τους. Ο αγώνας, που διεξήχθη στις 6 Μαΐου του 1929 και έληξε ισόπαλος χωρίς τέρματα. Αυτή η ομάδα των νέων της Καλυψούς αποτέλεσε τον πρόδρομο για την επίσημη ίδρυση, προς το τέλος του 1929, του Γυμναστικού Συλλόγου ΑΛΙΑΚΜΩΝ, στις αθλητικές δραστηριότητες του οποίου, εντάχθηκε και ο κλασικός αθλητισμός.

Η ενασχόληση των νέων με τον αθλητισμό είχε ευμενή απήχηση μεταξύ των παραγόντων αλλά και των κατοίκων της Νεάπολης. Όμως η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο τοπικές ομάδες άρχισε να παίρνει οξύτατη μορφή, όπως φαίνεται από τα αποσπάσματα εφημερίδων της εποχής. Σε κάποια στιγμή μάλιστα εκδηλώθηκε πρωτοβουλία εκ μέρους των Μικρασιατών για τη σύσταση και τρίτης ομάδας που θα ονομάζονταν «Ελλήσποντος».

Αυτό όμως θα αποδυνάμωνε το αθλητικό δυναμικό της κωμόπολης και θα όξυνε ακόμη περισσότερο το κλίμα ανάμεσα στις πληθυσμιακές ομάδες της. Ευτυχώς αυτό έγινε αντιληπτό από τις διοικήσεις των δύο ομάδων, στις οποίες προήδρευαν φωτισμένοι άνθρωποι, ο Αβραάμ Μιχαήλ για τον Αλιάκμονα και ο Γεώργιος Φιρτινίδης για τον Πόντο. Δάσκαλοι και οι δύο, διαπνεόμενοι από ενωτικό πνεύμα, συγκάλεσαν γενικές συνελεύσεις των σωματείων τους, στις οποίες πάρθηκαν αποφάσεις για τη συγχώνευση των δύο ομάδων. Στις αρχές Αυγούστου του 1931, υλοποίηθηκε η συγχώνευση. Το νέο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Νεάπολης, ο «ΘΡΙΑΜΒΟΣ», που προήλθε από την ενοποίηση των δύο ιστορικών ομάδων, ήταν πια γεγονός.

ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Η δράση του ποντιακού συλλόγου δεν περιορίστηκε μόνο σε αθλητικές δραστηριότητες, αλλά είχε και καλλιτεχνικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Οι διοικούντες το σωματείο, ίδρυσαν, παράλληλα με το ποδοσφαιρικό, και καλλιτεχνικό τμήμα. Στα πλαίσια του καλλιτεχνικού τμήματος διοργανώνονταν χοροεσπερίδες, έρανοι, λαχειοφόρες αγορές και θεατρικές παραστάσεις. Από τις πρώτες δραστηριότητες του τμήματος ήταν η συγκρότηση θεατρικής ομάδας.

Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΠΟΝΤΙΑΚΟΙ ΟΜΙΛΟΣ «ΣΠΙΝθΗΡ» Με τη δημιουργία του Θριάμβου, έκλεισε το κεφάλαιο του ποδοσφαιρικού τμήματος του Πόντου. Το καλλιτεχνικό όμως τμήμα του, έχοντας επί κεφαλής τον δραστήριο Σπ. Παπαδόπουλο, συνέχισε τη δραστηριότητά του ως αυτόνομος καλλιτεχνικός όμιλος με την επωνυμία «ΣΠΙΝΘΗΡ» δόθηκαν δύο παραστάσεις για την αποπεράτωση και τον εξοπλισμό του δημοτικού σχολείου, δυο παραστάσεις για την κατασκευή του περίβολου και την αναστήλωση του ναού της Αγ. Τριάδας, μια παράσταση για τους αναξιοπαθούντες κατοίκους της κωμόπολης, μια παράσταση για τη λειτουργία του θεσμού των μαθητικών συσσιτίων. Με πρωτοβουλία επίσης της διοίκησης, οι Πόντιοι του συνοικισμού προσέφεραν εθελοντική εργασία δύο Κυριακών και διέθεσαν τα κάρα τους για τη μεταφορά οικοδομικών υλικών από τους εγκαταλειμμένους πρώην τουρκικούς στρατώνες για τις κατασκευαστικές ανάγκες του δημοτικού σχολείου και των προαυλίων του. Η δραστηριότητα του ποντιακού καλλιτεχνικού ομίλου συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '30 και μόνο ο πόλεμος και η κατοχή στάθηκαν η αναπότρεπτη αιτία για τη διακοπή της λειτουργίας του.

Ο ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΛΙΑΚΜΩΝ Στις αρχές ή, το πιθανότερο, στα μέσα του 1929 ιδρύθηκε ο Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος «Αλιάκμων», που έγραψε σύντομη, αλλά λαμπρή σελίδα στην ιστορία του αθλητισμού της Νεάπολης,’ Φαίνεται ότι υπήρχε και παλαιότερα σύλλογος με την ίδια ονομασία που, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπαυσε να είναι ενεργός, κυρίως λόγω της μεσολάβησης του Α' παγκοσμίου πολέμου.

Πρωτοβουλία για την ίδρυση του Αλιάκμονα είχε ο δάσκαλος Άβραάμ Μιχαήλ συνεπικουρούμενος από τους Γιάννη Κεραμάρη, Κων/νο Τραπεζινό και Ηλία Λιάκο, οι οποίοι, αποτελώντας τον πυρήνα του πρώτου διοικητικού συμβουλίου με πρόεδρο τον Αβραάμ Μιχαήλ,προχώρησαν στην επίσημη αναγνώρισή του στο Πρωτοδικείο Κοζάνης. Τους ανωτέρω πλαισίωναν οι Αρ. Χατζής, Απ. Νέτας και Γ. Χαραλαμπίδης.

Σημαντική συμβολή στην άρτια κατάρτιση της ομάδας από τεχνικής πλευράς είχε ο γενικός αρχηγός της ομάδας Δημοσθένης Αδαμαντίδης, φοιτητής της Γεωπονικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Τίμησε τη φανέλα της ομάδα και ως γενικός αρχηγός, αλλά και ως αθλητής. Συμμετέχοντας ο ίδιος στην ομάδα στίβου του Αλιάκμονα στους Δεληνάνειους αγώνες της Καστοριάς στις 7 Σεπτεμβρίου 1930 κατέκτησε 5 πρώτες νίκες σε ισάριθμα αγωνίσματα που έλαβε μέρος, αναδεικνύοντας τον Αλιάκμονα πολυνίκη σύλλογο. Οι Νεαπολίτες ανταποδίδοντας την αγάπη τους, επιφύλαξαν σ' αυτόν και τους συναθλητές του αποθεωτική υποδοχή. Επίσημο χρώμα της φανέλας ήταν το κίτρινο. Ως χώρος για την προπόνηση των ποδοσφαιριστών και την εκγύμναση την αθλητών στίβου υπήρξε η θέση «Περιβόλι» που βρισκονταν μεταξύ των τοποθεσιών «στρατώνα» και «Νοσοκομείο», η γνωστή αργότερα ως «Σχολικός Κήπος».

Γήπεδο της εποχής ήταν εκεί που σήμερα βρίσκονται οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις «Συνεργείο». Βέβαια οι πολλές αλάνες της Νεάπολης, ήταν τα βοηθητικά στέκια των ποδοσφαιριστών και μόνο ποδοσφαιρικοί αγώνες γίνονταν στο γήπεδο. Δύο κάθετα δοκάρια (όχι μόνιμα) και μια τριχιά από γάϊδαρο για οριζόντιο ήταν τα τέρματά τους. Η μπάλα δυσεύρετη, πάντα μία, με βυζί και χιλιοραμμένη από τους τσαγκάρηδες. Τα παπούτσια, ότι βρισκόταν και οι πιο δυνατοί έπαιζαν και με κάλτσες. Υπήρχε ποδόσφαιρο, ομάδα, άμιλλα. Έτσι συνεχίσθηκε η κατάσταση και μετά τον πόλεμο του 40. Άλλαξε το γήπεδο στη συνέχεια. Ήταν αυτό στα αλώνια, μετά τον συνοικισμό «τα πόντια» και όταν η σιτοσυγκέντρωση ή τα άχυρα δεν το επέτρεπαν, γήπεδο γινόταν, περνώντας τον Αλιάκμονα και πριν το Βρατίνι.

Η γέννηση και ο θάνατος του "κεραυνού " Η γέννηση και ο θάνατος του "κεραυνού " Στις αρχές τις δεκαετίας του πενήντα, δύο τρία παιδιά από την συνοικία των Ποντίων της Νεαπόλεως είχαν την ιδέα να φτιάξουν μια ποδοσφαιρική ομάδα στην συνοικία. Έτσι το είπαν στα άλλα παιδιά της συνοικίας τα οποία το δέχτηκαν με ενθουσιασμό και έτσι έγινε n ομάδα. Σ' αυτήν συμμετείχαν: Ανδρεανίδης Ανδρέας, Λασκαρίδης Κωνσταντίνος, Χαλτογιαννίδnς Χριστόφορος, Τσιπίδης Δημήτριος (Τάκης) , Κομνηνός Αθανάσιος, Μυλωνάς Γρηγόρης, Μυλωνάς Λάζαρος, Νικολαϊδης Δημήτριος, Γιαπουτζόπουλος Κωνσταντίνος (Κουτσούλης), Τσαλαπίδης Δημήτριος του Ανδρέα, Χρηματόπουλος Στέλιος και αναπληρωματικοί οι μικρότεροι: Κομνηνός Γεώργιος, Λαμπριανίδης Στυλιανός, Χατζηπαυλίδης Παύλος (Λάκης), Κομνηνός Δημήτριος (Τρούλης). Για να συγκεντρώσουμε χρήματα για μπάλα και άλλα είδη είχαμε στήσει ένα σεντόνι στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού και παίζαμε Καραγκιόζη. Το εισιτήριο ήταν ένα πενηνταράκι ή ένα αυγό που στην συνέχεια πουλούσαμε. Θεατές είχαμε τα μικρότερα παιδιά, κορίτσια και μερικές μητέρες (τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις). Το πώς παίζεται ο Καραγκιόζης και πώς φτιάχνονται οι φιγούρες μάθαμε από ένα παιδί που ερχόταν από Αθήνα τα καλοκαίρια. Την ομάδα την ονομάσαμε "Κεραυνό".

Τα χρώματα της ομάδας ήταν λευκές και κόκκινες κάθετες ρίγες Τα χρώματα της ομάδας ήταν λευκές και κόκκινες κάθετες ρίγες. Τη φανέλα την φορούσα και εκτός γηπέδου και καμάρωνα σαν το Μουσολίνι πριν πάθει το στραπάτσο από τους Έλληνες. Είχαμε δώσει αρκετούς αγώνες στη Νεάπολη και στα γύρω χωριά. Πολλές φορές με ενίσχυση του Ξανθόπουλου Δημήτρη (Τάκη) που ήταν μεγαλύτερος και ταλαντούχος κατορθώσαμε και νικήσαμε την πρώτη ομάδα της Νεαπόλεως. Σε όλους τους τοίχους γράφαμε με κιμωλία "Ζήτω ο Κεραυνός". Επειδή στη διάρκεια της κατοχής και μετέπειτα στον εμφύλιο, υπήρχε ένας καπετάνιος με το όνομα καπετάν κεραυνός, ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Νεαπόλεως άρχισε έρευνα έως ότου πληροφορήθηκε ότι επρόκειτο για ομάδα ποδοσφαίρου και έτσι σταμάτησε. Η δερμάτινη μπάλα που αγοράσαμε, από την πολλή χρήση, κάθε τόσο ξηλωνόταν και έπρεπε να την ράβουμε. Τη δουλειά αυτή ανέλαβα εγώ παρόλο που η μόνη σχέση μου με βελόνες ήταν οι βελόνες που αραματιάζαμε τα καπνά. Η ομάδα δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής, εξαιτίας της μετανάστευσης στις πόλεις κι έτσι πέθανε ο "Κεραυνός". Νικολαϊδης Δημήτριος Κάτοικος Αλίμου, Συνταξιούχος μηχανουργός.