ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ Η ιστορία της σκλήρυνσης αρχίζει στα 1822 από ένα ημερολόγιο. Ο άγγλος ευγενής Sir  Augoust D’Este  γράφει στο ημερολόγιό του ότι παρακολούθησε μια κηδεία, έκλαψε και μετά τα μάτια του ήταν  τόσο θαμπά  που δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει.  Αργότερα παρουσιάστηκαν κι άλλα προβλήματα όπως  μούδιασμα, δυσκολία στο περπάτημα, σπασμοί και κατάθλιψη. Πέθανε ψάχνοντας μάταια να βρει θεραπεία για την ασθένειά του. Το 1883 ο σκωτσέζος παθολόγος Sir  Robert Carswel ζωγράφισε μια υδατογραφία που απεικόνιζε μια πολύ παράξενη σπονδυλική στήλη όπως την είχε δει ό ίδιος σε μια νεκροψία. Στο νωτιαίο μυελό υπήρχαν διασκορπισμένες κηλίδες αποχρωματισμένου και σκληρυντικού ιστού. Την ίδια εποχή στη Γαλλία ο γιατρός Jean Cruvelhier δημοσίευσε μια εικόνα με βλάβες στη σπονδυλική στήλη και τον εγκέφαλο 4 ασθενών. Ο ίδιος ονόμασε τις βλάβες sclerosis από την ελληνική λέξη. Την επόμενη χρονιά δημοσιεύτηκε το πρώτο βιβλίο για τη  σκλήρυνση κατά πλάκας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ; Η Πολλαπλή σκλήρυνση, είναι ένα χρόνιο νόσημα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Πρόκειται για νόσημα αυτοάνοσης αιτιολογίας. Αυτό σημαίνει, ότι το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στη μυελίνη, μία ουσία που περιβάλλει τα νεύρα με σκοπό να τα προστατεύσει και επίσης βοηθά στην μετάδοση των νευρικών ώσεων (ερεθισμάτων). Αποτέλεσμα της «επίθεσης» αυτής, είναι η σταδιακή καταστροφή της μυελίνης (απομυελίνωση) και κατά συνέπεια, η διαταραχή της μετάδοσης των νευρικών ώσεων (ερεθισμάτων-πληροφοριών) από και προς τον εγκέφαλο. Η πολλαπλή σκλήρυνση είναι μία νόσος που παρουσιάζει μεγάλη κλινική ανομοιογένεια. Ο τύπος, η βαρύτητα και η πορεία της ποικίλουν ανάλογα με την εντόπιση και την έκταση των βλαβών του ΚΝΣ. Χαρακτηρίζεται από περιόδους εξάρσεων και υφέσεων, που προοδευτικά οδηγούν κατά μεγάλο ποσοστό σε αναπηρία. Η νόσος είναι συχνότερη στις γυναίκες (1,5-2:1). Κυρίως προσβάλει άτομα ηλικίας 18-50, αλλά κάθε ηλικιακή ομάδα είναι δυνατό να προσβληθεί. Υπολογίζεται ότι παγκοσμίως 2,5 εκατ. άνθρωποι πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση. Η αιτιολογία του νοσήματος παραμένει άγνωστη. Η επικρατέστερη άποψη είναι, ότι ένας εξωγενής παράγοντας, πιθανόν ένας ιός, προκαλεί σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα μια παθολογική ανοσολογική αντίδραση, που κατευθύνεται εναντίον των πρωτεϊνών της μυελίνης. Έχει καταδειχθεί σχετικά με την εμφάνιση της νόσου, ότι υπάρχει γενετική προδιάθεση. Η νόσος πάντως δεν είναι κληρονομική, παρόλο που η συχνότητα της σε συγγενείς πρώτου βαθμού των πασχόντων είναι 20-30 φορές μεγαλύτερη απ’ ότι στο γενικό πληθυσμό.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Αδυναμία εξεύρεσης λέξεων Σκοντάπτουσα ομιλία, διστακτική άρθρωση πολλές φορές χωρίς τονικότητα Αλλαγές στο ρυθμό του λόγου Δυσκολία στην κατάποση Κόπωση Εξουθενωτική κόπωση δυσανάλογη προς τη δραστηριότητα (σύμπτωμα για το οποίο παραπονείται περίπου το 70% των ασθενών). Η κόπωση είναι σωματική και πνευματική. Αδυναμία συγκέντρωσης Προβλήματα κύστης και εντέρου Συχνή και επιτακτική ούρηση με ατελές άδειασμα της ουροδόχου κύστεως Δυσκοιλιότητα Σεξουαλικές διαταραχές Ανικανότητα Μειωμένη διέγερση Απώλεια αίσθησης Ευαισθησία στη ζέστη Συνήθως τα συμπτώματα χειροτερεύουν με τη ζέστη Συναισθηματικές διαταραχές Απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης Διάσπαση προσοχής, διαταραχή της κρίσης, της σκέψης και του συναισθήματος Κατάθλιψη, απαξίωση και έλλειψη αυτοεκτίμησης Οπτικές διαταραχές Θαμπή όραση Οπτική νευρίτιδα Διπλή όραση Ακούσια, απότομη κίνηση του ματιού Σπάνια ολική απώλεια όρασης Προβλήματα ισορροπίας και συντονισμού. Απώλεια ισορροπίας Τρόμος Ασταθές βάδισμα Ίλλιγος Αδεξιότητα των άκρων Απώλεια συντονισμού λόγω βλαβών στην παρεγκεφαλίδα Σπαστικότητα Εναλλαγή μυικού τόνου και μυική δυσκαμψία μπορεί να επηρεάσουν την κινητικότητα και τη βάδιση . Σπασμοί ,επώδυνες κράμπες τη νύχτα Αλλαγές στην αισθητικότητα Μυρμηγκιάσματα Μουδιάσματα Αίσθημα καψίματος Πόνοι (μυικοί και στο πρόσωπο από νευραλγία τριδύμου.). Διαταραχές στην ομιλία Επιβράδυνση του λόγου

ΕΞΕΛΙΞΗ Η σκλήρυνση κατά πλάκας έχει απρόβλεπτη εξέλιξη. Σε ορισμένα άτομα, η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία ήπια νόσος ενώ σε αλλά μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη αναπηρία. Οι θεραπείες μπορούν να τροποποιήσουν την πορεία της νόσου και να ανακουφίσουν από τα συμπτώματα.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗ Η διάγνωση βασίζεται στον χρόνο εκδήλωσης της νόσου (συχνότερη σε νεαρή ηλικία), στο χαρακτηριστικό ιστορικό των εξάρσεων και των υφέσεων, στην πολυεστιακή εικόνα και στις εργαστηριακές εξετάσεις. Η πιο ευαίσθητη εργαστηριακή εξέταση είναι η Μαγνητική Τομογραφία (MRI), που αποκαλύπτει την ύπαρξη ενδεχόμενων απομυελινωτικών εστιών, παλαιών ή και νέων στο ΚΝΣ. Μερικές φορές, κρίνεται απαραίτητη η οσφυονωτιαία παρακέντηση, μία διαδικασία λήψης υγρού από το κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκεφαλονωτιαίο υγρό), τα αποτελέσματα της εξέτασης του οποίου, είναι χαρακτηριστικά της νόσου. Επίσης, έχει μεγάλη διαγνωστική σημασία και η μελέτη των προκλητών δυναμικών (οπτικά, ακουστικά, σωματοαισθητικά), μιάς εξέτασης που σχετίζεται με τον έλεγχο της λειτουργικότητας των νευρικών οδών, κατά την οποία είναι δυνατό να αποκαλυφθούν βλάβες, στο 70-80% των περιπτώσεων. Η ίδια η νόσος δεν είναι θανατηφόρα. Οι θάνατοι που σχετίζονται με αυτήν έχουν να κάνουν με επιπλοκές που παρουσιάζονται σε άλλα συστήματα του οργανισμού και στα προχωρημένα στάδια της νόσου, όπως στο αναπνευστικό (πχ. ο ασθενής πεθαίνει από πνευμονικό οίδημα). Δεν είναι ψυχική πάθηση, δεν είναι διανοητική ασθένεια, δεν είναι μεταδοτική , δεν είναι κληρονομική.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Θεραπεία για ίαση προς το παρόν τουλάχιστον δεν υπάρχει. Στις εξάρσεις της νόσου τα φάρμακα εκλογής είναι τα κορτικοστεροειδή (πρεδνιζόνη ή μεθυλπρεδνιζολόνη). Σε πολύ ήπιες υποτροπές δεν υπάρχει ανάγκη χορήγησης στεροειδών, καθόσον υποχωρούν αυτόματα. Ανοσοτροποποιητικά και ανοσοκατασταλτικά φάρμακα χρησιμοποιούνται ως προφυλακτική θεραπεία. Τα ανοσοτροποποιητικά φάρμακα (ιντερφερόνες τύπου Ι και γλατιραμέρη) χρησιμοποιούνται ευρέως, μειώνουν σαφώς τη συχνότητα των υποτροπών και υπάρχουν ενδείξεις ότι καθυστερούν την εξέλιξη της νόσου. Από τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, περισσότερο έχει χρησιμοποιηθεί η αζαθειοπρίνη. Ένα νέο φάρμακο πολλά υποσχόμενο που χρησιμοποιείται ήδη στην Αγγλία έχει αρχίσει να βρίσκει εφαρμογή και στη χώρα μας στην κλινική Doctors Hostital. Το φάρμακο αυτό είναι το Mab Campath, ένα μονοκλωνικό αντίσωμα (alemtuzumab) το οποίο, από τα μέχρι τώρα δεδομένα, φαίνεται να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα, τόσο όσον αφορά την εξέλιξη της νόσου αλλά και όσον αφορά τη βελτίωση της κλινικής και απεικονιστικής εικόνας των ασθενών. Επείσης η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρολο στην καταπολέμηση της αρρώστιας γιατί η μυέλινη είναι πρωτεΐνη, η καταστροφή της προκαλεί στον οργανισμό αρνητικό ισοζύγιο αζώτου που πρέπει να αναπληρώνεται. Πρωτεΐνες υψηλής βιολογικής αξίας και βιταμίνη Β12 παρέχονται από τα κρέατα, τα αυγά, τα ψάρια, τα γαλακτοκομικά, την σόγια, το φαγόπυρο, το τόφου. Περίπου 50-80 γραμμάρια πρωτεΐνης υψηλής βιολογικής αξίας είναι καλό να προσλαμβάνονται σε καθημερινή βάση. Μία καινούργια μέθοδος θεραπείας είναι τα βλαστοκύτταρα αλλά ακόμη δεν είναι έγκυρα και τόσο διαδεδομένα στην Ελλάδα.

ΠΡΟΛΗΨΗ Η πρόληψη της σκλήρυνσης κατα πλακας ειναι μια από τις πιο δύσκολες μακροχρόνιες παθήσεις. Δεν έχουν βρεθεί από ποιά μικρόβια προέρχεται η σκλήρυνση κατά πλάκας ώστε να μπορέσουν να πάρουν και τις κατάλληλες προφυλάξεις ( π.χ. Εμβόλια).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία από τις πιο δύσκολες μακροχρόνιες παθήσεις κατά την οποία δεν έχουν βρεθεί αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισεις. Η συγκεκριμένη αρρώστια αν είναι εκτεταμένη καθηλώνει τους ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι και χάνουν όλη τους τη ζωή, διότι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους μόνοι τους αλλά χρειάζονται την βοήθεια από κάποιον άλλον.

ΕΠΙΛΗΨΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ Τα συμπτώματα της επιληψίας αναγνωρίζονται από πολύ νωρίς και δίδονται σε αυτά υπερφυσικές ερμηνείες. Οι πιο πρώιμες αναφορές σε επιληψία χρονολογούνται στη 2η χιλιετηρίδα π.Χ. στη Μεσοποταμία όπου επιληπτικές αύρες, γενικευμένοι σπασμοί και άλλες όψεις αυτού που οι αρχαίοι ονόμαζαν ασθένεια της πτώσης είχαν καταγραφεί με αξιοσημείωτα ακριβείς περιγραφές. Μία βαβυλωνιακή, μια ασσυριακή πήλινη πινακίδα, που εκτιμάται να έγιναν μεταξύ 1067 και 1046 π.Χ., θεωρούνται τα αρχαιότερα ιατρικά κείμενα για την επιληψία. Στην Κίνα, διασώζεται το κλασικό κείμενο του Κίτρινου αυτοκράτορα για την εσωτερική ιατρική, γραμμένο περίπου το 1000 π.Χ. το οποίο περιγράφει συμπτώματα της σχιζοφρένειας, της άνοιας και της επιληψίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ; Επιληψία είναι μία χρόνια διαταραχή του εγκεφάλου, η οποία χαρακτηρίζεται από υποτροπιάζοντες δηλαδή επαναλαμβανόμενους επιληπτικούς σπασμούς. Η επιληψία ξεκινά από τον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος αποτελείται από εκατομμύρια νευρικά κύτταρα η λειτουργία και η επικοινωνία των οποίων γίνεται με μικρές ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος και με τη βοήθεια μιας πολύ ευαίσθητης χημικής ισορροπίας. Ένας σπασμός συμβαίνει όταν η φυσιολογική αυτή χημική ισορροπία διαταράσσεται. Πολυάριθμες παθήσεις ή οι συνέπειες τους, μπορεί να είναι η αιτία εμφάνισης επιληπτικών σπασμών. Όταν εντοπίσουμε συγκεκριμένη αιτία της επιληψίας μιλάμε για "συμπτωματική (δευτεροπαθή) επιληψία", σε αντίθεση με την "ιδιοπαθή (πρωτοπαθή) επιληψία" όπου το αίτιο δεν ανιχνεύεται. Με τα σημερινά δεδομένα, η επιληψία αγνώστης αιτιολογίας ανέρχεται περίπου στο 65% των περιπτώσεων επιληπτικών σπασμών. Μερικές από τις παρακάτων αποτελούν γνωστές αιτίες επιληψίας: Εγκεφαλικές διαταραχές λόγω προβλημάτων κατά τον τοκετό (περιγεννητική ασφυξία). Εγκεφαλικές κακώσεις, όγκοι εγκεφάλου, αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια. οι τραυματισμοί της κεφαλής, οι λοιμώξεις η κατάχρηση αλκοόλης διεγερτικών ναρκωτικών ουσιών, οι παρενέργειες από τη λήψη κάποιας φαρμακευτικής αγωγής.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Η επιληψία μπορεί να έχει απώλεια των αισθήσεων ή όχι. Επίσης μπορεί να εκδηλωθεί με : •σπασμούς, είτε κλονικούς (όταν δηλ. τρέμουν τα χέρια ή και τα πόδια), είτε τονικούς (όταν τα χέρια ή τα πόδια μένουν καθηλωμένα σε σύσπαση), είτε μυοκλονικούς (σαν τινάγματα) • γρήγορο ανοιγοκλείσιμο των ματιών (σπασμοί στους βλεφαρικούς μυες) ή βολβοστροφή (όταν "γυρίζουν τα μάτια") •αισθητικές διαταραχές πχ .μουδιάσματα ή αίσθηση ηλεκτρικού ρεύματος •οπτικές διαταραχές πχ λάμψεις, ζιγκ-ζαγκ • ακουστικές διαταραχές όπως απλούς ήχους ή ακόμα και μουσικά κομμάτια • δυσκολία στην ομιλία, μπέρδεμα, σταμάτημα της ομιλίας, σιελόρροια, μασητικοί ήχοι και κινήσεις, τρίξιμο των δοντιών •οσφρητικές διαταραχές πχ αίσθηση άσχημης μυρωδιάς •απώλεια ούρων ή και κοπράνων, δάγκωμα της γλώσσας •περίεργη αιφνίδια συμπεριφορά δηλ. ο ασθενής καθηλώνει το βλέμμα του "σαν χαμένος", κάνει αυτόματες στερεοτυπικές κινήσεις όπως τρίβει τα χέρια του, κάνει σαν να μασάει, περπατάει γύρω γύρω σαν σε κύκλο κ.ο.κ. • η ατονική κρίση (drop attack) όπου χάνεται αιφνίδια ο μυϊκός τόνος σε όλο το σώμα και ο ασθενής σωριάζεται "σαν σακί" στο έδαφος. .

ΕΞΕΛΙΞΗ Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η συμπεριφορά των αστροκυττάρων ίσως αποτελεί το "κλειδί" για την κατανόηση της ανεξέλεγκτης εγκεφαλικής δραστηριότητας που χαρακτηρίζει τις επιληπτικές κρίσεις και οι οποίες προκαλούνται από την υπερβολική μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων μέσω των νευρώνων. Οι Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι αν και επιφανειακά το πρόβλημα της επιληψίας, σε μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις, εμφανίζεται να λαμβάνει χώρα στο επίπεδο των νευρώνων, στην πραγματικότητα υπάρχει μια άλλη υποκείμενη αιτία, στο επίπεδο των αστροκυττάρων, τα οποία γειτνιάζουν με τους νευρώνες και αποτυγχάνουν να ελέγξουν τη δραστηριότητα των τελευταίων. Τα αστροκύτταρα έχουν μια μεγάλη γκάμα λειτουργιών, όπως να παρέχουν θρεπτικές ουσίες στα άλλα εγκεφαλικά κύτταρα, καθώς επίσης να βοηθάνε τον εγκέφαλο να αποκαθιστά τις βλάβες στα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα. Σε μερικές όμως εγκεφαλικές παθήσεις, τα αστροκύτταρα πολλαπλασιάζονται υπερβολικά και συμπεριφέρονται διαφορετικά και είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση που, κατά τους ερευνητές, συνδέεται με την επιληψία.

ΜΕΤΑΔΟΣΗ Η επιληψία μεταδίδεται από γενια σε γενιά. Πρόκειται για το γονίδιο Atp1a3, το οποίο ελέγχει ουσιαστικά τα επίπεδα χημικών ουσιών στα εγκεφαλικά κύτταρα.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ Πρόκειται για μια δύσκολη υπόθεση, λόγω του μεγάλου αριθμού περιπτώσεων που εμπλέκονται στη διαφορετική διάγνωση. Ακολουθούνται τρια διαδοχικά βήματα για την επίτευξη της σωστή προσέγγισης: α) νευρολογικό ιστορικό : ερωτάται ο ασθενής για εμφάνιση κρίσεων στο παρελθόν και το χαρακτήρα αυτών) οι περισσότερες κρίσεις έχουν ξεκάθαρη έναρξη και τέλος, διαρκούν από λίγα δευτερόλεπτα έως μερικά λεπτά και συνοδεύονται από συγκεκριμένα συναισθήματα και συμπεριφορές, τις οποίες ο κλινικός ιατρός είναι σε θέση να αναγνωρίσει. Οι ασθενείς ενδέχεται να μη θυμούνται τι συνέβη, κατά συνέπεια οι περιγραφές τυχόν μαρτύρων του περιστατικού κρίνονται πολύ σημαντικές. β) κλινική εξέταση : μπορεί να αποκαλύψει προβλήματα που καταδεικνύουν ότι τμήμα του εγκεφάλου δεν λειτουργεί σωστά, με αποτέλεσμα να προκαλεί δυνητικά επιληπτικές κρίσεις. γ) ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, ΗΕΓ (EEG) : καταγράφει και αποτυπώνει τα ηλεκτρικά κύματα που παράγει ο εγκέφαλος του ασθενούς, δηλαδή την ηλεκτροφυσιολογική δραστηριότητά του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την τοποθέτηση καλωδίων κάτωθεν του τριχωτού της κεφαλής. Το ηλεκτρικό κύμα δημιουργείται από τη φυσιολογική αυξομείωση των volt, που αποστέλλονται από τον εγκέφαλο. Οι έντονες αιχμές (κορυφές) του ΗΕΓ υποδεικνύουν τα υπερδιεγερμένα τμήματα του εγκεφάλου (πιθανές εστίες των επιληπτικών κρίσεων) και σε συνδυασμό με ένα θετικό νευρολογικό ιστορικό επιβεβαιώνουν τη διάγνωση της νόσου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Με την πρώτη υποψία της επιληψίας, ο ασθενής θα πρέπει να συμβουλευθεί τον ιατρό του. Σε ένα ποσοστό άνω του 80% των περιπτώσεων μπορεί να επιτευχθεί πλήρης ή μερικός έλεγχος των κρίσεων με τη βοήθεια φαρμάκων, εφόσον γίνει σωστή διάγνωση. Επιπλέον, εάν η επιληψία εμφανισθεί στην ενήλικη ζωή, συχνά υποκρύπτεται κάποια άλλη λανθάνουσα ασθένεια, η οποία δύναται να θεραπευθεί. Στην ιδιοπαθή επιληψία χορηγείται κατάλληλη αντιεπιληπτική αγωγή υπό την επίβλεψη του υπεύθυνου νευρολόγου, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ή ακόμη και να μηδενισθεί το πλήθος των κρίσεων, καθώς και οι ανεπιθύμητες ενέργειες αυτών. Η επιλογή του φαρμάκου γίνεται βάσει των ακόλουθων κριτηρίων: α) τύπος των κρίσεων β) αποτελεσματικότητα της αγωγής γ) ηλικία και τρόπος ζωής του ασθενούς δ) ανεπιθύμητες ενέργειες ε) πιθανότητα αλληλεπίδρασης με άλλα συγχορηγούμενα φάρμακα (π.χ. αντισυλληπτικά χάπια) στ) ευκολία στη χρήση Τα αντιεπιληπτικά φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν τα άλατα βρωμίου. Στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα εμφανίστηκε η φαινοβαρβιτάλη, που κυκλοφόρησε το 1912, και αργότερα η φαινυτοΐνη, που κυκλοφόρησε το 1938. Από τη δεκαετία του 1960 και έπειτα, χρησιμοποιούνται αποτελεσματικότερα φάρμακα, με λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες. Σήμερα κυκλοφορούν πολλά αντιεπιληπτικά φάρμακα, ο ακριβής τρόπος δράσης των οποίων δεν είναι γνωστός.

ΠΡΟΛΗΨΗ Οι ασθενείς με καλό έλεγχο των επιληπτικών τους κρίσεων έχουν μια κανονική διάρκεια ζωής. Το μακροπρόθεσμο προσδόκιμο ζωής είναι χαμηλότερο από το μέσο όρο στην περίπτωση εκείνη που ούτε η φαρμακευτική αγωγή ούτε η χειρουργική επέμβαση επιτυγχάνουν να ελαττώσουν ή να σταματήσουν τις επιληπτικές κρίσεις. Το χαμηλότερο ποσοστό επιβίωσης οφείλεται εν μέρει σε μια υψηλότερη πιθανότητα θανάτου λόγω ατυχημάτων ή αυτοκτονίας σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Επιπλέον, υπάρχει μια πολύ χαμηλή πιθανότητα αιφνίδιου θανάτου σε ασθενείς με επιληψία που αποδίδεται στις περισσότερες των περιπτώσεων σε καρδιακές αρρυθμίες αν και οι ακριβείς λόγοι που προκαλούν τους συγκεκριμένους αιφνίδιους θανάτους δεν είναι απόλυτα γνωστοί. Πρέπει να τονιστεί ότι από την παγκόσμια εμπειρία προκύπτει ότι με την έγκαιρη διάγνωση και τη σωστή θεραπεία, σχεδόν στο 70% ατόμων με επιληψία θα επιτευχθεί πλήρης ή κοντά σε πλήρη έλεγχος των επιληπτικών κρίσεων και σχεδόν το 50% αυτών θα είναι σε θέση να σταματήσουν την φαρμακευτική αγωγή τους. Στα νεοδιαγνωσθέντα άτομα με επιληψία, η θεραπεία με αντί-επιληπτικά φάρμακα έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα με το 50% των ασθενών να ελέγχουν τις επιληπτικές τους κρίσεις με μονοθεραπεία. Το υπόλοιπο 50% των ασθενών θα χρειαστούν περισσότερα του ενός αντί-επιληπτικά φάρμακα προκειμένου να ελέγξουν τις επιληπτικές τους κρίσεις. Πολλά μπορούν να γίνουν για την πρόληψη, ώστε ένα άτομο να μη βλάψει τον εαυτό του στη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσης, ακολουθώντας μερικές απλές μεθόδους. Η τακτική λήψη της φαρμακευτικής θεραπείας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που μπορεί να οδηγήσει στον επαρκή έλεγχο μέχρι και τη εξαφάνιση των κρίσεων. Η αποφυγή των αιτίων που πυροδοτούν τις κρίσεις είναι εξίσου απαραίτητη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Η βελτίωση αυτή συνδέεται κυρίως με τη μειωμένη συχνότητα των κρίσεων, την καλύτερη κλινική διαχείριση της ασθένειάς τους και την αυξημένη δυνατότητα μόρφωσης και απασχόλησης. Και παρά την ύπαρξη προκαταλήψεων ακόμα και σήμερα στην Ελληνική κοινωνία σχετικά με την επιληψία, η έρευνά μας έδειξε ότι τα συγκεκριμένα άτομα δεν είναι πλέον περιθωριοποιημένα και προσπαθούν να ζουν μια φυσιολογική ζωή με τους αναγκαίους περιορισμούς της επιληψίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://www.doctorshospital.gr/medical-library- diseases/multiple-sclerosis.html http://www.healthpress.gr/diseases/ http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=6&ct=2&let=37&subI D=285 http://www.neurocenter.gr/epiliptiki-krisi.html

ΕΡΓΑΣΙΑ: ΕΠΙΛΗΨΙΑ-ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑ: ΣΑΡΑΦΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑ:ΒΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΛΑΧΑΤΗΣ