ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝTΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Γεώργιος Καζάκης1, Όλτι Χοτζόλλι1, Μαρία Πολυκανδριώτη2 1Φοιτητές Νοσηλευτικής ΤΕΙ Αθήνας 2Επίκουρη Καθηγήτρια Νοσηλευτικής ΤΕΙ Αθήνας Εισαγωγή: Η εισαγωγή ασθενούς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι μια στρεσογόνος εμπειρία τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένεια του. Η διερεύνηση των εμπειριών που βιώνουν οι συγγενείς νοσηλευομένων ασθενών στη ΜΕΘ, έχει αποτελέσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, από τη δεκαετία του 1970 και αφορά, κυρίως, ποσοτικές μελέτες. Η οικογένεια αποτελεί ένα σύστημα ατόμων που λειτουργούν ως μονάδα και αλληλοσυνδέονται με έναν οργανωμένο και προβλέψιμο τρόπο επικοινωνίας. Σκοπός της εργασίας ήταν η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, σχετικά, με τις ανάγκες συγγενών νοσηλευομένων ασθενών σε ΜΕΘ. Μέθοδος ανασκόπησης: Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιελάμβανε αναζήτηση ξένης βιβλιογραφίας σε ψηφιακές επιστημονικές βάσεις δεδομένων (κυρίως στη "pubmed"). Αποτελέσματα: Οι συγγενείς νοσηλευομένων ασθενών σε ΜΕΘ  βιώνουν  αρνητικά συναισθήματα, όπως απελπισία, άγχος και φόβο για πιθανή απώλεια του ασθενή. Βιβλιογραφικά διαφαίνεται ότι, οι ανάγκες των συγγενών είναι κυρίως  προσωπικές, συναισθηματικές, κοινωνικές, οικονομικές και πρακτικές.  Η λεπτομερής πληροφόρηση, όσον αφορά την κατάσταση, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή του ασθενή αποτελεί την επικρατέστερη ανάγκη της οικογένειας. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, όπου η πληροφόρηση είναι ελλιπής, με αποτέλεσμα να επικρατούν παρεξηγήσεις, οι οποίες ενδέχεται να επιφέρουν νομικά και άλλα δυσάρεστα ζητήματα. Η ανάγκη αυτή επηρεάζεται από την προσωπικότητα, το φύλο, την ηλικία, το κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο, την οικογενειακή κατάσταση, τις πολιτιστικές και πνευματικές πεποιθήσεις και πρακτικές, κ.ά.  Ακολουθεί η ανάγκη πρόσβασης στο εγγύς περιβάλλον του νοσηλευόμενου ασθενή, η οποία εκφράζεται με παραμονή στο χώρο έξω από την είσοδο της ΜΕΘ και σε διάφορους άλλους χώρους του νοσοκομείου. Το επισκεπτήριο στη ΜΕΘ αποτελεί πολιτική του εκάστοτε νοσοκομείου, βάσει ποικίλων λειτουργικών, χωροταξικών και κλινικών παραγόντων. Στην Ελλάδα, εφαρμόζεται η περιοριστική πολιτική επισκεπτηρίου, με επισκέψεις σε περιορισμένο χρόνο και εντός προκαθορισμένων περιόδων της ημέρας. Οι συγγενείς επιθυμούν, έντονα, ένα χώρο αναμονής, ειδικά, σχεδιασμένο, έτσι, ώστε να καλύπτει την ανάγκη στενής φυσικής απόστασης από το νοσηλευόμενο άτομο όπως επίσης την ανάγκη  άνεσης και συναισθηματικής στήριξης για τη μείωση του άγχους. Εξίσου, σημαντική είναι η ανάγκη για ελπίδα, ή, για θετική προοπτική, σχετικά, με τη βελτίωση της υγείας του νοσηλευόμενου ατόμου.  Πολύ συχνά, οι συγγενείς επιφορτίζονται   την ευθύνη για τη λήψη  αποφάσεων που αφορούν στη θεραπεία του νοσηλευόμενου. Σύμφωνα με τον Ελληνικό  Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, όταν ο ασθενής αδυνατεί να λάβει αποφάσεις για τον εαυτό του, ο σεβασμός  της αυτονομίας του κατοχυρώνεται από την αντιπροσώπευσή  από τους οικείους. Η ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης με τους επαγγελματίες υγείας αποτελεί όχι μόνο προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη λήψη αυτών των αποφάσεων αλλά επίσης ουσιαστική  ανάγκη των συγγενών. Συμπεράσματα: Οι νοσηλευτές, οι οποίοι εργάζονται σε αυτούς τους ευαίσθητους και, παράλληλα, απαιτητικούς χώρους θα πρέπει να μεριμνούν για την κάλυψη των αναγκών των συγγενών ανάλογα με την πολιτική της ΜΕΘ του κάθε νοσηλευτικού φορέα. Η μέριμνα αυτή θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παροχής ολιστικής νοσηλευτικής φροντίδας.