Αχ. Παράσχου, Προς τον Χριστόν Τη θλιβερή μου τη ζωή μονάχος δεν γυμνώνω Θέλω να έχω κάτι τι σα φυλαχτό κοντά μου Όταν με δέρνει συμφορά, το μάτι να υψώνω Και να δροσίζω με νερό ελπίδος την καρδιά. Κι όταν αγαπημένους μου στη γη ο Χάρος βάλη Να λέγω «εταξίδεψεν» θ’ ανταμωθούμε πάλι Θέλω και γη και ουρανό να γεφυρώνη ελπίδα Μαλλιά και μάτι αγγελικό να βλέπω στ’ όνειρό μου. Τον τάφο μου αθάνατο να σχίζω χρυσαλίδα Και παναγιάς χαμόγελο εις το προσκέφαλό μου Θέλω ν’ αγιάζει ο Σταυρός στον τάφο το κορμί μου Και να μ’ανάφτει ένα κερί θλιμμένο το παιδί μου.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Ο βιολογικός ή σωματικός θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα και ο πνευματικός θάνατος είναι η πλήρης απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό, δηλ. την πηγή της ζωής, ο οποίος συμβαίνει πριν από τον βιολογικό θάνατο. Ο θάνατος είναι συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος. Ο θεός δεν έπλασε τους ανθρώπους για να πεθάνουν. Ο θάνατος μπήκε στην ζωή του ανθρώπου σαν παράσιτο προερχόμενο από την αμαρτία. Είχε προειδοποιήσει ο Θεός τον Αδάμ, ότι την ημέρα που θα αμαρτήσει, θα πεθάνει (Γεν.2,17). Νεκρός άνθρωπος πνευματικά είναι εκείνος που δεν δημιουργεί θετικά, δεν προσφέρει στον συνάνθρωπο του, ζει ιδιοτελώς, η ψυχή του είναι συνεχώς ταραγμένη και επιζητεί τη λύτρωση σε ανούσια και άχρηστα πράγματα. Βιολογικά ο άνθρωπος απονεκρώνεται από το γεγονός ότι οι «δερμάτινοι χιτώνες» που ο Θεός «έντυσε» την ψυχή του ανθρώπου είναι φθαρτοί και πρόσκαιροι. Ο θάνατος είναι και αυτός ένα μυστήριο στην παράδοση της Εκκλησίας. Συμβαίνουν δηλ. γεγονότα που δεν τα αντιλαμβανόμαστε κατά την ώρα του θανάτου με τη λογική. Δεν είναι όπως τα υπόλοιπα μυστήρια που μετέχουμε της άκτιστης Χάριτος του Θεού.

Το φοβερό στοιχείο του θανάτου είναι η στιγμή του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα για τον άνθρωπο που πεθαίνει και διασπάται η ενότητά τους, ενώ για τους υπόλοιπους η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, με την οποία διασπάται η ενότητα μεταξύ αγαπημένων προσώπων. Ο φόβος οφείλεται στο ότι η ψυχή γεμάτη αμαρτίες νιώθει την στιγμή εκείνη εμπειρικά την κατάσταση που πρόκειται να ζήσει αιώνια μακριά από τον Θεό. Αντίθετα οι καθαρές ψυχές αισθάνονται χαρά γιατί θα ζήσουν κοντά στον Θεό. Αυτό βλέπουμε από τις εμπειρικές μαρτυρίες αμαρτωλών ή αγίων. Η προαίρεση της ψυχής είναι εξάλλου αυτή που προσδιορίζει την θέση που παίρνει μετά τον θάνατο, όποιος πεθαίνει. Οι μεταθανάτιες ή επιθανάτιες εμπειρίες δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή παρά τις αναστάσεις που πραγματοποιήθηκαν από Προφήτες, τον ίδιο τον Χριστό ή και Αποστόλους. Αυτό συμβαίνει γιατί οι Χριστιανοί δεν έχουν αυτήν την περιέργεια αφού έχουν σαν παράδειγμα τον ίδιο τον Χριστό. Ούτε και να περιγράφονταν τέτοιες μαρτυρίες σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θα πίστευαν σ’ αυτές. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις οι κλινικά νεκροί που επανήλθαν στη ζωή έχουν τις εξής εμπειρίες: α) εξωσωματική εμπειρία, β) συνάντηση με άλλους και γ) φωτεινή ύπαρξη.

Μέση κατάσταση των ψυχών 1. Η περίοδος από τον βιολογικό θάνατο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όπου τα σώματα αφθαρτοποιημένα θα ενωθούν με τις ψυχές. 2. Η δυτική αντίληψη εννοεί την περίοδο εκείνη μετά τον βιολογικό θάνατο, όπου η ψυχή περνάει σκληρές δοκιμασίες στο καθαρτήριο πυρ, για να καθαρισθεί από τις αμαρτίες της. Ο θάνατος των νηπίων Η πληγή του Φαραώ με τα πρωτότοκα παιδιά και η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη. Γνωρίζει ο Θεός τον προορισμό κάθε ανθρώπου; ΑΔΗΣ: 1.Ενδιάμεση κατάσταση και τόπος παραμονής όλων των ψυχών που πέθαναν πριν την έλευση του Κυρίου και την κάθοδο του εκεί. 2.Κατάσταση και τόπος για τις ψυχές. 3. Ενδιάμεσος τόπος, όπου διαμένουν οι ψυχές μέχρι την τελική κρίση. 4. Πρόκειται για κατάσταση και όχι για τόπο.

ΩΦΕΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ Ωφελούν τους ζωντανούς Η Εκκλησία κηρύττει την αθανασία της ψυχής την έναρξη, μετά τον θάνατο, νέας και αιώνιας. Σχέση ζωντανών και κεκοιμημένων Ελπίδα σωτηρίας και μετά τον θάνατο Απόδειξη αγάπης προς του μεταστάντες Παρηγοριά στους ζωντανούς Μνήμη θανάτου: η θύμηση ότι κάθε μέρα είναι η τελευταία μέρα της ζωής μας. Προσδιορισμός της ζωής μας για την μετά θάνατο κατάσταση. Σάββατο (προ της Απόκρεω – προ της Πεντηκοστής) Ψυχοσάββατο

Επιχειρήματα για την Ανάσταση: Η Αγία Γραφή διδάσκει πολλές περιπτώσεις ανάστασης νεκρών. Πρώτη και κύρια ως παράδειγμα η Ανάσταση του Χριστού με την οποία νίκησε τον θάνατο. Η φύση μας δίνει επίσης παραδείγματα ως σύμβολα της Ανάστασης. Η νέκρωση τον χειμώνα και η άνθηση και καρποφορία την άνοιξη και το καλοκαίρι δείχνουν πως μετά τον θάνατο ακολουθεί η ανάσταση. Οι Προφητείες της Αγίας Γραφής. Πολλές απ’ αυτές εκπληρώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν, ενώ άλλες παραμένουν ανεκπλήρωτες. Η ανάσταση είναι λοιπόν κάτι που θα γίνει στο μέλλον. Η κακία όπως και το σκοτάδι είναι η απουσία του αγαθού και του φωτός. Η κακία δεν είναι αιώνια. Θα φτάσει κάποτε το τέλος της Το τέλος θα είναι η Ανάσταση και η παρουσία του αγαθού. Πώς θα αναστηθούν οι ψυχές και τα σώματα; Η Ανάσταση του Χριστού Η Ανάσταση στην ζωή της Εκκλησίας