ΑΛΑΜΑΝΙΩΤΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗ ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΑΡΓΥΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ταχτσης ΑΛΑΜΑΝΙΩΤΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗ ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΑΡΓΥΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ.. Ο Κώστας Ταχτσής 1927-1988, ήταν διακεκριμένος Έλληνας λογοτέχνης της λεγόμενης  μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Ο πατέρας του Ταχτσή, ο Γρηγόριος και η μητέρα του η Έλλη, κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία.  Οι πρόγονοι του πατέρα του ήταν Έλληνες που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη πρόσφυγες γύρω στα ¨1860¨, όταν η Βουλγαρία έκανε την εθνική της επανάσταση κι ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος.

… Σε ηλικία επτά ετών, μετά τον χωρισμό των γονέων του, αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα για να ζήσει με τη γιαγιά του. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του.

Και κατι ακομα… Το 1947 κλήθηκε να υπηρετήσει στον στρατό, από όπου τελικά απολύθηκε με τον βαθμό του εφέδρου ανθυπολοχαγού. Το1951 προσλήφθηκε ως βοηθός του αμερικανού διευθυντή στα έργα για το φράγμα του Λούρου. Από τις αρχές του 1954 έως το τέλος του 1964 ταξίδεψε και έζησε σε διάφορες χώρες της δυτικής Ευρώπης, στην Αφρική, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα: από ναύτης έως βοηθός μάνατζερ στην κουζίνα εστιατορίου.

Ο θανατος του.. Στις 27 Αυγούστου 1988, η αδελφή του τον βρήκε δολοφονημένο στο σπίτι του στον Κολωνό. Η Αστυνομία δεν μπόρεσε ποτέ να διαλευκάνει το έγκλημα. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε μόνον ότι ο θάνατος είχε επέλθει από στραγγαλισμό περί τα δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα.

Το εργο του.. Ο Ταχτσής εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τις ποιητικές συλλογές Δέκα ποιήματα, Μικρά ποιήματα και Περί ώραν δωδεκάτην, που αργότερα αποκήρυξε. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές Συμφωνία του «Μπραζίλιαν» (1954) και Καφενείο «Το Βυζάντιο» (1956).

ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΑΝ tΑ ΕΞΗΣ ΕΡΓΑ ΤΟΥ: Το φοβερό βήμα (ημιτελής αυτοβιογραφία, 1989), Από τη χαμηλή σκοπιά (1992), Συγγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Ταχτσής; (1996) Τετράδιον εκθέσεων Κωνσταντίνου Γρηγ. Ταχτσή (εκθέσεις από τα σχολικά χρόνια του συγγραφέα, 1996), και Ένας έλληνας δράκος στο Λονδίνο (2002).

Το κορυφαιο του εργο… Το κορυφαίο έργο του Κώστα Ταχτσή είναι το μυθιστόρημα Το τρίτο στεφάνι (1963) από το 1970 και μετά εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στα πλέον ευπώλητα βιβλία και το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το βιβλίο εκτυλίσσεται στα χρόνια πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από τη ρέουσα προσωπική αφήγηση δύο γυναικών: της Εκάβης και της Νίνας, οι οποίες με άμεση και καθημερινή γλώσσα μιλάνε για όσα έζησαν. Οι διηγήσεις γίνονται σε γλώσσα «καθημερινή, ρέουσα, ανθρώπινη και οικεία», αναφέρει ο Γιώργος Μανιώτης. Σύμφωνα με τον ίδιο, όλα σχεδόν τα πρόσωπα έχουν διαμορφωθεί επάνω σε πρότυπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ Χαρακτηριστικό για την προφορικότητά του, πρωτότυπο και πρωτοποριακό για την εποχή του είναι το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Ταχτσή, που, ενώ απορρίφτηκε από τρεις εκδοτικούς οίκους όταν γράφτηκε, εκτιμήθηκε στη συνέχεια τόσο ώστε να διασκευαστεί για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και πρόσφατα για το θέατρο.

Αρχικά διασκευάστηκε για το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου το 1979 με την Ρένα Βλαχοπούλου και την Σμαρώ Στεφανίδου η οποία απέδωσε με ευρηματικότητα το δράμα της πονεμένης λαϊκής γυναίκας. Στη συνέχεια το 1995 μεταφέρθηκε με πιστότητα στην τηλεόραση από τον ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη με τη Νένα Μεντή στο ρόλο της Νίνας και τη Λήδα Πρωτοψάλτη στο ρόλο της Εκάβης. Το χειμώνα του 2009 έγινε η θεατρική του διασκευή από τον Σταμάτη Φασουλή για τοΕθνικό Θέατρο, με τη Νένα Μεντή αυτή τη φορά στον ρόλο της Εκάβης και τηνΦιλαρέτη Κομνηνού στο ρόλο της Νίνας.

περιεχομενο Το «Τρίτο στεφάνι» αποτελεί ουσιαστικά έναν εσωτερικό μονόλογο της πρωταγωνίστριας, της Νίνας∙ μιας γυναίκας της γειτονιάς, απλής και λαϊκής, που κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη αλλά ζει στην Αθήνα του μεσοπολέμου. Μιλά για τα «στεφάνια» της, για τους τρεις δηλαδή γάμους της, ενώ μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι η εγκιβωτισμένη (πάλι σε λαϊκό προφορικό ύφος) της Εκάβης, της γυναίκας που έμελλε να γίνει η πεθερά της του τρίτου γάμου (ο ίδιος ο Ταχτσής είχε δηλώσει πως αυτός ο χαρακτήρας είναι βασισμένος στην γιαγιά του που τον μεγάλωσε).

Άπειρες ιστορίες αγάπης, πάθους αλλά και φτώχιας και μιζέριας έρχονται στο μυαλό των δυο αφηγητριών καθόσον μας εκμυστηρεύονται τους καημούς τους, συνθέτοντας έναν ολόκληρο κόσμο «με πολλές διαστρωματώσεις», όπως λέει ο Τάκης Σπετσιώτης. Μάστορας στην τεχνική του μονόλογου, ο Κώστας Ταχτσής μας κάνει κοινωνούς της ατμόσφαιρας της μικροαστικής Αθήνας από τους Βαλκανικούς πολέμους μέχρι την Κατοχή και τον εμφύλιο.

Το τριτο στεφανι με τη ρενα βλαχοπουλου

 Μας δείχνει ακόμα έναν κόσμο «γυναικών», που κινείται παράλληλα με τον «κόσμο των αντρών», τον συμπληρώνει, τον πλουτίζει, τον χρωματίζει. Είναι η κοινωνία όπου τα κατώφλια είναι τόσο κοντά το ένα με το άλλο ώστε οι οικογενειακοί δεσμοί μπλέκονται με τους γειτονικούς- ο κόσμος του μουχαμπετιού, του κουτσομπολιού, με τις μικροκακίες και τις προκαταλήψεις, αλλά και τη μεγάλη καρδιά, τη φιλοξενία και το κιμπαρλίκι.

Παρόλο που πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια είναι η Νίνα, κεντρική μορφή είναι η Εκάβη, η μάνα του Θεόδωρου (του τρίτου συζύγου), που πολύ μετά τη γνωριμία της με τη Νίνα γίνεται και πεθερά της.

Τέλος, ένα θέμα που σόκαρε την κοινωία της δεκαετίας του ’60 και κατά τη γνώμη μου υπερτονίστηκε στις διασκευές που έγιναν για τηλεόραση και θέατρο, είναι το στοιχείο της ομοφυλοφιλίας. Στο βιβλίο τουλάχιστον, πολύ επιφανειακά και σύντομα θίγεται αυτό το ζήτημα, καθώς ο χαμένος αδερφός της Νίνας, ο Ντίνος, φαίνεται να είχε αυτήν την τάση. Δεν υπάρχει καμία έμφαση, αντίθετα μια προσπάθεια ψυχολογικής κατανόησης του φαινομένου.

Κριτικεσ για το τριτο στεφανι Το «Τρίτο στεφάνι», έργο αυτοβιογραφικό, καταγράφει αληθινά σενάρια ζωής, έστω και μέσα από «τα παραμορφωτικά φίλτρα που περνάει μια πραγματική εμπειρία» ή τον εμπλουτισμό της με πλασματικά στοιχεία, όπως ομολογεί ότι εφηύρε ο συγγραφέας τους. Ο Ταχτσής δεν στέκεται μόνο στην ψυχαναλυτική σκιαγράφηση χαρακτήρων. Από τη μια αρπάζει ένα φευγαλέο άγγιγμα, κάποιο επιθετικό μυωπικό βάδισμα, ένα τσακισμένο βλέμμα, τετριμμένες καθημερινές συμπεριφορές, λαϊκότροπες μέχρι αγοραίες κουβέντες, μεγάλα και μικρά πάθη και τα μετατρέπει σε λογοτεχνία. Από την άλλη, οι ζωές των ηρώων του σταθμεύουν στα σημαντικά ιστορικο- πολιτικά γεγονότα που σφράγισαν το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.

Χωρίς ψευδαισθήσεις, ιδεολογικές ή άλλες, ο κ Χωρίς ψευδαισθήσεις, ιδεολογικές ή άλλες, ο κ. Ταχτσής παραμένει ένας "αδέσμευτος" παρατηρητής της κοινωνίας. [...] Η επίμονη αναζήτηση της "αλήθειας" και του "πραγματικού" δεν του επιτρέπει να αφήσει σκοτεινή πλευρά τής κοινωνίας ή του ανθρώπου που να μην την διερευνήσει. Η "αλήθεια" όμως αυτή δεν είναι ποτέ μονόπλευρη. Όπως στη ζωή, έτσι και στον κόσμο του κ. Ταχτσή το χυδαίο με το αγνό, το ταπεινό με το υψηλό εναλλάσσονται και συνυπάρχουν. [...] Τα πρόσωπα του βιβλίου του, ως πυρήνες συλλήψεως τουλάχιστο, διατηρούν αυτάρκεια μοναδική, που μονάχα η παρατηρητικότητα και η διαίσθηση ενός προικισμένου πεζογράφου μπορεί να επιτύχει".

Πηγεσ... https://www.google.gr/search?q=%CE%9A%CE %A9%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3+%CE%A4% CE%91%CE%A7%CE%A4%CE%A3%CE%97%CE%A3 &es_sm=93&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei =w8BQVMzWO4H5ygPt4oD4Dg&ved=0CAgQ_A UoAQ#imgdii=_ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E %CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B 1%CF%87%CF%84%CF%83%CE%AE%CF%82 http://anagnosi.blogspot.gr/2012/01/blog- post_27.html

ΤΕΛΟΣ!!!!