пам. 20 апр. и в Соборе Синайских преподобных; пам. греч. 21 апр.

Slides:



Advertisements
Παρόμοιες παρουσιάσεις
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ – ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΣΚΗΣΕΙΣ
Advertisements

Εισαγωγη στην εκκλησιαστικη ιστορια – 2ο κεφαλαιο
Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Β΄ Γυμνασίου «Ένα στοργικός ηγέτης»
Κλίση ουσιαστικών Β΄ κλίσης.
Η προσευχή είναι το πνευματικό μας κινητό τηλέφωνο
Κλίση ουσιαστικών Γ΄ κλίσης.
Platon, Le Timée Aide à la traduction Dominique Augé.
Αλίκη Αποστολάκη. Ω, Μούσα των δασόπυκνων βουνών! Στα ματόκλαδά σου πάνω οι κερασιές δένουν τον πρώιμο εύχημο καρπό για το φιλί των εραστών. Αφήνοντας.
Φύγαμε για αρχαία Αθήνα! Έχει διάλεξη ο Ισοκράτης... Θα μιλήσει:
Αντώνης Ι. Παππού Σχολικός Σύμβουλος 7ης Περιφέρειας Δ. Ε. Σερρών
Αντώνης Ι. Παππού Σχολικός Σύμβουλος 7ης Περιφέρειας Δ. Ε. Σερρών
Александрийская библиотека
ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Κορυφαία εκκλησιαστική μορφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε το 354 μ.Χ. και πέθανε το 507 μ.Χ. Το έργο του ανεκτίμητο και διαχρονικό,
Exercise 5.8, p Matthew 9:2 καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν ______ αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον, ἀφίενταί σου αἱ ἁμαρτίαι. Matthew 9:22 ὁ δὲ Ἰησοῦς.
Η Αιτιατική ως ετερόπτωτος προσδιορισμός
Το θαύμα της γέννησης Η ιστορία ενός παιδιού.
Ιωάννης Χρυσόστομος Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Οικουμενικός διδάσκαλος Άγιος της Εκκλησίας Ικανός ρήτορας, γι’ αυτό Χρυσόστομος Προσπάθησε να καταπολεμήσει.
φα ὁ δεινός ἡ δεινή τό δεινόν ὁ ὀλίγος ἡ ὀλίγη τό ὀλίγον ὁ ἅγιος
Αναφορικές προτάσεις Οι αναφορικές προτάσεις αναφέρονται σε όρο άλλης πρότασης που υπάρχει ή εννοείται.
Ἡ μερίδα Συνοδικ ῆ ς Ἐ πιτροπ ῆ ς Θείας Λατρείας καί Ποιμαντικο ῦ Ἔ ργου «Τό πνε ῦ μα ὅ που θέλει πνε ῖ » ( Ἰ ωάννου 3,8) Ὀ ρθόδοξη πνευματική ζωή - Σύγχρονοι.
Ουρανός Γη Άτομα και αδιαίρετα σωματίδια Όγκοι Πόροι.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η αγιαστική ιδιότητα του νερού βασίζεται στην ενέργεια επ΄ αυτού της χάριτος του Πανάγιου Πνεύματος. Τα Θεοφάνεια και η αποκάλυψη.
Παλαιά και Καινή Διαθήκη Ισαβέλλα Παπαδοπούλου Ά3.
Επανάληψη για το διαγώνισμα του β΄ τρίμηνου
Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Ομάδα: Οι Κωνσταντινουπολίτες Αχιλλέας, Ελίζα, Λαέρτης, Σωτήρης.
Ευίνα Τσιχρηντζή Φανή Παπαχρήστου.  Στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στο 3 ο κεφάλαιο του βιβλίου Βασιλειών Γ ' (3, 16-28) πρωτοαναφέρεται η ιστορία.
Learning To Use New Testament Greek Lesson XXI. The disciple reads a parable about the kingdom. ajnaginwvskei oJ maqhth;V parabolh;n peri; th:V basileivaV.
Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Γ΄ Γυμνασίου Συντακτική ανάλυση Ενότητα 2η Θυσία για την πατρίδα Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Γ΄ Γυμνασίου Συντακτική ανάλυση Ενότητα.
ΑΤΑΛΟΤΑΤΑ ΠΑΙΖΕΙ Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Γ Γυμνασίου Ενότητα 6 Ελένη Αδαμοπούλου 3 ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου.
ΑΙΓΟΣ ΠΟΤΑΜΟΙ Οι κινήσεις Αθηναίων και Λακεδαιμονίων Ξενοφώντος Ελληνικά Βιβλίο 2, κεφάλαιο 1, §16 και εξής Παρουσίαση Δοϊρανλή Άννα, φιλόλογος.
11. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος Αποστολικός πατέρας Αποστολική παράδοση Φρόνημα, διδασκαλία, τρόπος ζωής των αποστόλων Αποστολικοί Πατέρες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες.
Κοινωνιογλωσσικές παρατηρήσεις Αρχαία Ελληνική.
Преформативный период (IΙ–XV вв.)
Βασίλειος ὁ Μέγας / Basilius Caesariensis
пять принципов патристической экзегетики
ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Βασίλειος ὁ Μέγας / Basilius Caesariensis
Κείμενα Ελληνιστικής – Ρωμαϊκής περιόδου
Ἱστορία ἀρχαία καὶ μεσαιωνικὴ
Χρόνος καί αἰωνιότητα στόν Πλωτῖνο Ενότητα 6η: Αἰωνιότητα ΙV Ελένη Περδικούρη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Σπουδών Τμήμα Φιλοσοφίας.
Γενικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Α´
Γλωσσική επαφή στην Αρχαιότητα
Γενικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Α´
John 3:16 οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον, this is how for loved God the world ὥστε τὸν υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, so that the Son the only he.
Χρόνος καί αἰωνιότητα στόν Πλωτῖνο Ενότητα 9η: Κριτική των Πρότερων Θεωριών Περί Χρόνου ΙΙ Ελένη Περδικούρη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Σπουδών.
Texte 1 : Aristophane - Les Nuées - v
Texte 1 : Aristophane - Les Nuées - v
Αρχαίες Ελληνικές Επιγραφές
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ
ΘΕ4 Κατακουζηνός Βασίλης Α
Γενικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Α´
Αναστάσιμη Προσευχή ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!.
Η συνταξη τησ αε.
Texte 1 : Platon - Hippias majeur - 290d-291a
Jesus Is the Son of God. Jesus Is the Son of God.
Ενότητα 3 η Τα επαγγέλματα των αρχαίων Αθηναίων. Tα επαγγέλματα των αρχαίων Αθηναίων Ἀθηναῖοι, ὡς καὶ οἱ ἑτέρας πόλεις κατοικοῦντες, πολλὰ ἐν τῷ βίῳ ἐπιτηδεύουσι,
Αρχαίο Ελληνικό Δράμα: Ευριπίδης
ΑΡΧΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
Croy 15 - Exercises 1. ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἦν ὁ υἱὸς αὐτῆς μικρός, νῦν δὲ γέγονεν ἄνθρωπος καὶ ἔχει αὐτὸς υἱόν.
пам. 20 апр. и в Соборе Синайских преподобных; пам. греч. 21 апр.
первое иконоборчество 726–780 (ок. 50 лет), правители: имп
Le DYSCOLOS (Ménandre)
Croy 7 - Exercises 1. λέγετε λόγον κατὰ τοῦ κυρίου τοῦ οὐρανοῦ;
ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ Θεοφάνεια σημαίνει Φανέρωση το ῦ Θεο ῦ, ἀ πό τίς λέξεις Θεός + φαίνομαι.
Croy 14 - Exercises 1. ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἡμεις ἐπίομεν οἶνον
Croy 11 - Exercises 1. Οἱ οφθαλμοὶ τοῦ τέκνου ἐθεραπεύοντο
Croy 5 - Exercises 1. δίκαιος καὶ ἅγιος ὁ κύριος τοῦ οὐρανοῦ.
конец III – cередина VII в.
Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ
ΟΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΙ.
Μεταγράφημα παρουσίασης:

пам. 20 апр. и в Соборе Синайских преподобных; пам. греч. 21 апр. Anastasius Sinaita 640 – после 700 гг. (v † 685 г.) пам. 20 апр. и в Соборе Синайских преподобных; пам. греч. 21 апр.

Анастасий I Синаит Антиохийский патр. (559-599) Анастасий II (599-609) Анастасий Синаит Догматик Анастасий Синаит Канонист Анастасий Синаит Повествователь (два) Анастасий Аллегорист

«̓Ερωτήσεις καὶ ἀποκρίσεις περὶ διαφόρων κεφαλαίων» (Вопросы и ответы на разные темы) // в Избронике Святослава 1073 г. «Три слова об устроении человека по образу и подобию Божиему» «О святом собрании» «Беседа на 6-й псалом» «О Преображении» «Слово на Великую пятницу» «Слово на схождение Христа во ад» «Надгробная речь» «Беседа на Фомино воскресение» (фрагменты)

Три слова об устроении человека // Прп. Анастасий Синаит Три слова об устроении человека // Прп. Анастасий Синаит. Избранные творения. М.: «Паломник», 2003 Путеводитель 1–3 // Там же Беседа на 6-й псалом // Там же О святом собрании // Там же

Τάδε ἐστὶν ἐν τῇδε τῇ βίβλῳ τῇ λεγομένῃ ΟΔΗΓΩΙ (1.) αʹ Προθεωρία κατ’ ἐπιτομήν, ὧν δεῖ (4)  ἐξασκεῖν τὸν περὶ πίστεως θεοῦ (5)  λαλεῖν καλῶς βουλόμενον βʹ Ὅροι δογματικοὶ κατὰ τὴν ἐκκλη- σιαστικὴν παράδοσιν γʹ Προοίμιον πρὸ τῆς πραγματείας δʹ Ἐξήγησις κατ’ ἐπιτομὴν περὶ τῶν αἱ (10)   ρέσεων τῶν ἐξ ἀρχῆς ἕως Νεστορίου καὶ Σευήρου εʹ Περὶ τῶν ἁγίων συνόδων ϛʹ Πόθεν τὴν ῥίζαν ἔχει τὸ δόγμα  Εὐτυχοῦς καὶ Σευήρου (15) ζʹ Ἀπόδειξις, ὅτι ἀπεβάλετο Σευῆρος   τοὺς ἁγίους πατέρας καὶ ἐνομοθέτη-  σεν ἀκύρους εἶναι τὰς χρήσεις  αὐτῶν ηʹ Ἀπόδειξις ἐκ παλαιᾶς καὶ καινῆς (20)   διαθήκης καὶ ἀπ’ αὐτοῦ Μωϋσέως   καὶ Σολομῶντος, ὅτι οὐ ταὐτὸν ἡ   φύσις καὶ τὸ πρόσωπον @1 θʹ Ὁμοίως παράστασις ἐκ τῆς ἐν Νι-   καίᾳ ἁγίας συνόδου, ὅτι οὐ ταὐτὸν (25)   <ἡ> φύσις, ἤγουν ἡ οὐσία, καὶ ἡ   ὑπόστασις, ὡς Σευῆρος νομίζει ιʹ Διήγησις διαλέξεων τεσσάρων, ὧν   ἐδογματίσαμεν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ μετὰ   τῶν Θεοδοσιανῶν καὶ Γαϊανιτῶν, ἐν (30)   αἷς ἠλέγξαμεν αὐτούς, ὅτι, ἐὰν ταὐ-

ιγʹ Συζήτησις περὶ τῶν χρήσεων τῶν πατέρων, ὧν προφέρουσιν ἡμῖν οἱ (45) σευήρου κατὰ τῆς συνόδου Χαλκηδόνος, καὶ ἐπίλυσις αὐτῶν εὐσεβής ιδʹ Ἀμμωνίου Ἀλεξανδρέως κατὰ Μο- νοφυσιτῶν ιεʹ Ἕτερον κεφάλαιον κατὰ τῆς νέας (50) αὐτῶν ἑορταστικῆς ιϛʹ Εἰς τὸ ἐν Χριστῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος, ἑρμηνεία εὐ- σεβής @1 ιζʹ Ἀπόδειξις ὅτι οὐ συνεσαρκώθη τῷ (55) υἱῷ ὁ πατήρ, ἢ τὸ ἅγιον πνεῦμα ιηʹ Κατὰ τῶν κακῶς ἐπὶ Χριστοῦ λαμ- βανόντων τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἀνθρώ που ιθʹ Κεφάλαιον μιαροῦ Παυλιανιστοῦ (60) κʹ Κεφάλαια συλλογιστικὰ κατὰ Σευη- αἷς ἠλέγξαμεν αὐτούς, ὅτι, ἐὰν ταὐ-   τόν ἐστι φύσις καὶ ὑπόστασις, Νε-   στοριανοὺς ποιοῦσιν ὅλους τοὺς ἁγίους πατέρας, καὶ αὐτὸν τὸν   ἅγιον Κύριλλον. Ἐν ᾧ καὶ περὶ (35)  τῆς μιᾶς τοῦ θεοῦ λόγου φύσεως τῆς σεσαρκωμένης ιαʹ Παρασημείωσις περὶ τῆς φωνῆς τῆς  λεγούσης τὰς φύσεις ὑποστάσεις,  πόθεν αὕτη; (40) ιβʹ Περὶ τοῦ σωτηρίου πάθους τοῦ Χριστοῦ, καὶ περὶ τοῦ ἅγιος, ἀθάνα- τος ὁ σταυρωθείς

κʹ Κεφάλαια συλλογιστικὰ κατὰ Σευη  ριανῶν ἀφρόνων καʹ Ἕτερον κεφάλαιον σύντομον, ἐν ᾧ   ἀπόδειξις, ὅτι οὐ δεῖ ἀλληνάλλως   μεταλλάττειν τὰ δόγματα (65) κβʹ Κεφάλαια γραφικὰ ἀπορηθέντα ἡμῖν  ὑπὸ ἀπίστων. Καὶ Ἀνδρέου Νεστοριανοῦ κεφάλαιον κγʹ Κατὰ Γαϊανιτῶν ἐν ἐπιτομῇ κδʹ Ἐκ τοῦ ἁγίου Διονυσίου ἀπόφασις (70)   φάσκουσα, ὅτι «κατ’ οὐδένα τρόπον  ἐκοινώνησεν ὁ πατὴρ ἢ τὸ ἅγιον   πνεῦμα τῇ τοῦ λόγου σαρκώσει εἰ   μὴ τῇ εὐδοκίᾳ μόνῃ». Τοῦτο δὲ   παρεθέμεθα διὰ τὸ φάσκειν Σευῆρον (75)   συσσεσαρκῶσθαι τῷ υἱῷ τὸν πατέρα καὶ τὸ ἅγιον πνεῦμα

правила ведения богословской дискуссии о вере о человеке христология

Viae dux I, 1 (1.) Σὺν θεῷ. Προγυμνασία κατ’ ἐπιτομὴν ὀμματίζουσα (1t) τὸν φιλόπονον, περὶ ὧν δεῖ πρὸ πάντων ἐξασκεῖν καὶ τὴν εἴδησιν ἔχειν·    ὅτι δεῖ προηγουμένως βίον σεμνὸν καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θεοῦ ἔνοικον ἔχειν·    ὅτι δεῖ τοὺς ὅρους καὶ μάλιστα τοὺς ἀναγκαιοτέρους ἐπίστασθαι ἐκ στήθους·   ὅτι δεῖ γινώσκειν κατὰ ἀκρίβειαν τὰ φρονήματα τῶν ἐξ ἐναντίας καὶ ἐγκύπτειν ταῖς τούτων γραφαῖς· πολλάκις γὰρ ἐξ αὐτῶν αὐτοὺς καταισχύνειν δυνάμεθα·    ὅτι οὐ δεῖ τοῖς ἀμυήτοις καὶ ἄφροσιν ὅλως συντυγχάνειν, ἀλλ’ οἷς χρή, καὶ ὅτε χρή, καὶ ὅσα χρὴ περὶ πίστεως· Прежде всего необходимо вести жизнь досточтимую и стяжать вселение Духа Божиего. Следует [всем] сердцем познать определения, особенно наиболее нужные. Необходимо обстоятельно познать образ мыслей [своих] противников и внимательно изучить их сочинения, ибо мы можем часто посрамлять их, исходя из их же собственных произведений. Вообще нет нужды встречаться [для собеседований с людьми] непосвященными и неразумными, но следует [вступать в общение] с теми, у кого есть эта потребность ради веры, и [встречаться с ними], когда это необходимо и насколько это необходимо.

  ὅτι δεῖ μετὰ φόβου θεοῦ πάσῃ γραφῇ ἐγκύπτειν, μὴ κακούργως, ἀλλ’ ἐν ἁπλότητι καρδίας·  ὅτι οὐ δεῖ τὰ βαθύτερα ἡμῶν ψηλαφᾶν, οὐδὲ τὰ σεσιωπημένα τῇ θείᾳ γραφῇ· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ μὴ συντρίβειν ὀστοῦν, τουτέστι, μὴ ἅπτεσθαι τῶν στερεῶν·   ὅτι δεῖ ἀνακρίνειν τὰ ὁριστικῶς λεγόμενα, καὶ πάλιν τὰ μέσως πως, καὶ πάλιν τὰ καταχρηστικῶς καὶ ἀκάκως, οἷόν ἐστι τὸ λεγόμενον, ὅτι Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης, καί, Οὐκ ἔστιν ποιῶν χρηστότητα ἕως ἑνός. Следует со страхом Божиим изучать все Писание, но делать это не с каким-либо злым умыслом, а в простоте сердечной. Нельзя исследовать глубины нашего естества; также нельзя исследовать обойденное молчанием в Священном Писании. Это есть заповедь «не сокрушать кости» (Исх. 12 10. 46; Чис. 9,12, Притч. 23, 15; Ис. 33, 3; Ин. 19, 36), то есть не прикасаться к твердому. Следует внимательно изучать как сказанное ясно, так и изреченное кое-как, а также в несобственном смысле или простодушно. Например, [к числу последних относятся] слова: «Всяк человек ложь» (Пс. 115, 2) и «несть творяй благостыню» (Пс. 13, 1).

Σκοποὶ διαλέξεώς εἰσι δύο, ὁ μὲν διὰ γραφικῶν ῥήσεων, ὁ δὲ διὰ πραγματικῶν παραστάσεων, ὃς καὶ ἰσχυρότερος καὶ ἀληθέστερός ἐστι· τὰ μὲν γὰρ ῥήματα τῶν γραφῶν ἴσως καὶ ὑπονοθεύονται. Ὅθεν ἔστιν ἰδέσθαι, ὅτι, <εἰ> χρῆσιν προφέρεις τῷ δι’ ἐναντίας, κἀκεῖνος εὐθέως ἑτέραν χρῆσιν προφέρει, καὶ ὁ αἱρετικός, καὶ ὁ Ἰουδαῖος· ὅθεν ὁ δυνάμενος διὰ πραγματικῶν ἀποδείξεων μᾶλλον ὁπλιζέσθω πρὸς τοὺς ἐναντίους. Δεῖ καὶ τοὺς χρονογράφους ἐπίστασθαι, καὶ τὸ κατὰ ποίους καιροὺς οὗτος ὁ πατήρ, καὶ πότε ἡ δεῖνα καὶ ἡ δεῖνα αἵρεσις ἦν Есть две цели бесед; одна [убеждение] посредством изречений Писания, а другая [убеждение] посредством действительных доказательств; последнее - более сильно и истинно, ибо речения Писания могут подделываться. Должно знать, что если ты приводишь противнику свидетельство [из Писания в качестве доказательства], то он еретик или иудей тотчас приводит другое свидетельство. Поэтому могущий [спорить] посредством действительных свидетельств выступает навстречу противникам более [сильно] вооруженным. Следует знать и хронографов и ведать, в какое время [жил] такой-то отец и когда была та или иная ересь

Πίστις ἐστὶν ἑκούσιος συγκατάθεσις. Περὶ πίστεως. Τί πίστις; καί, Κατὰ τί εἴρηται πίστις; καί, Ὁσαχῶς ἡ ὀρθὴ πίστις;  Πίστις ἐστὶν ἑκούσιος συγκατάθεσις.    <Σχόλιον.> Πίστις ἐστὶν ἐνδιάθετος ὕπαρξις. Πίστις δὲ εἴρηται κατὰ τὸ πείθεσθαι εἴς τι. Διττῶς δὲ νοεῖται ἡ πίστις ἡ ὀρθή· ἔστι γὰρ πίστις ἐξ ἀκοῆς τοῦ κηρύγματος, καὶ ἔστι βεβαιοτέρα πίστις, ἡ τῶν ἐλπιζομένων ἀγαθῶν ὑπόστασις. Καὶ τὴν μὲν ἐξ ἀκοῆς πάντες ἄνθρωποι ἔχειν δύνανται· τὴν δὲ δευτέραν μόνοι οἱ δίκαιοι κέκτηνται.   Ὀρθοδοξία ἐστὶν ἀψευδὴς περὶ θεοῦ καὶ κτίσεως ὑπόληψις· ἢ ἔννοια περὶ πάντα ἀληθής· ἢ δόξα τῶν ὄντων καθάπερ εἰσίν Viae dux II, 6 О вере. Что есть вера? Почему она называется верой? Сколькими способами [мыслится] правая вера? Вера есть добровольная убежденность. Схолия. Вера есть то, что существует внутри [человека |. Она называется «верой» от быть убежденным в чем-либо. Правая вера понимается в двух смыслах: вера есть «от слышания» (Рим. 10, 17), от проповеди [Благовествования], и есть [еще] более прочная вера — «осуществление ожидаемых» (Евр. 11,1) благ. Верой «от слышания» могут обладать все люди, а вторую веру стяжают только праведники. Православие есть неложное мнение о Боге и твари; или — истинная мысль обо всем; или — представление о сущих [вещах], как они суть [на самом деле

(1.)   Οἱ τὴν ἑαυτῶν ἀπλανῶς τοῦ προσώπου θεόκτιστον ὡραιότητα κατανοεῖν βουλόμενοι οὐκ ἄλλως πως τὴν οἰκείαν εἰκόνα καὶ τοῦ προσώπου τὸν χαρακτῆρα ἐνοπτρίζεσθαι δύναται, ἀλλ’ ἢ διά τινος καθαρωτάτου ἐσόπτρου, ἐν ᾧ τὴν οἰκείαν τῆς ὄψεως εἰκόνα προσεγγίζοντες, ἐν αὐτῷ καὶ δι’ αὐτοῦ ὁρῶσι τρανῶς ἔνδον ἀντίμιμόν τινα χαρακτῆρα κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν ἑαυτῶν. Οὐκοῦν καὶ ἡμεῖς, ὥσπερ ἐν ἐσόπτρῳ τινὶ πρὸς τὴν θείαν ἀκτῖνα τοῦ νοεροῦ ἡλίου ἀτενίσαντες, ἐκεῖθεν ἐναργῶς τὸ ἀποσκίασμα καὶ τὴν μορφὴν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τῆς ἡμετέρας καταμάθωμεν φύσεως Homilia I De creatione hominis, 1 1. Желающие неложно постигнуть богозданную миловидность лика своего не иначе могут зрить собственный образ и своеобразие лица, как только посредством некоего чистейшего зерцала, благодаря которому они, приближаясь к отражаемому образу, ясно видят некоторые характерные черты свои, воспроизводимые [зеркалом] по образу и по подобию их. Так и мы, обращаясь взором к божественному лучу умного Солнца, словно к некоему зерцалу, ясно усматриваем там очертание, внешний вид и образ нашего естества, [созданного] по образу и по подобию [Божиему]

  Πολλαὶ μὲν οὖν καὶ διάφοροι γνῶμαι περὶ τούτου τοῖς ἐξηγηταῖς ἐῤῥέθησαν. Οἱ μὲν γὰρ τὸ ἀρχικὸν καὶ ἐξουσιαστικὸν τοῦ ἀνθρώπου τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν θεοῦ εἶπαν, ἕτεροι δὲ τὸ νοερὸν καὶ ἀόρατον τῆς ψυχῆς, ἄλλοι τὸ ἄφθαρτον καὶ ἀναμάρτητον ὅτε γέγονεν ὁ Ἀδάμ, ἕτεροι προφητείαν αὐτὸ εἴρηκαν περὶ τοῦ βαπτίσματος. Ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὥφθη κἀμοὶ ἔννοια περὶ τούτου εἰπεῖν. Καὶ πρῶτόν γε πάντων ἐκεῖνο ζητῆσαι ἄξιον, τὸ τί δήποτε μὴ μᾶλλον τοὺς νοεροὺς καὶ ἀΰλους καὶ οὐρανίους καὶ πλησιοθέους ἀγγέλους ὠνόμασεν ὁ θεὸς κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν αὐτοῦ. Καὶ γὰρ καὶ τὸ ἀρχικὸν καὶ τὸ ἐξουσιαστικὸν πάσης τῆς γῆς καὶ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοὶ ἔχουσι, μᾶλλον ὑπὲρ τὸν ἄνθρωπον. Ὁμοίως καὶ τὸ ἄφθαρτόν τε καὶ τὸ ἄϋλον καὶ τὸ ἀόρατον καὶ τὸ καθαρὸν καὶ πάντα ὅσα ἄλλα ἐγκώμια περὶ τοῦ Ἀδὰμ εἴπῃς, ὑπερβαλλόντως εἰσὶν ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ οὐρανίοις τῶν ἀσωμάτων χοροῖς Homilia I De creatione hominis, 1 На сей счет экзегетами высказываются многие и различные мнения. Одни говорят, что под [выражением] «по образу и по подобию Божию» подразумевается начальст-вующее и самовластное [положение] человека [в мире], другие — что умное и незримое начало души [человеческой], третьи — что нетленное и негреховное начало, [имевшееся тогда], когда появился на свет Адам, и, наконец, четвертые утверждают, что здесь изрекается пророчество о кре-щении. «А после всех и мне, как некоему извергу» (1 Кор. 15,8) явилась мысль высказаться об этом. И прежде всего достоин исследования следующий вопрос: почему Бог не назвал «по образу и по подобию Своему» разумных, невещественных, небесных и близких к Нему Ангелов? Ведь они куда в большей степени, чем человек, обладают самовластным и начальствующим [положением, царствуя] над всей землей и над самим человеком. Равным образом нетленность, невещественность, незримость, чистота и все другое похвальное, высказываемое об Адаме, [значительно более] преизбытучествует в духовных и небесных хороводах нетелесных [сил, чем в человеке]

  Οὐκοῦν τι βαθύτερον ἡμῖν τῶν προειρημένων τὸ κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου αἰνίττεται. Οὐ γὰρ μίαν τινὰ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν θεοῦ ὁ ἄνθρωπος κέκτηται, ἀλλὰ καὶ δευτέραν καὶ τρίτην καὶ τετάρτην καὶ πέμπτην, ἐξεικονίζων ὥσπερ ἐν ἐσόπτρῳ τινὶ καὶ σκιαγραφίᾳ τυπικῇ, οὐ φυσικῇ, τῆς τρισυποστάτου θεότητος τὸ μυστήριον, οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ ἑνὸς τῆς αὐτῆς ἁγίας τριάδος θεοῦ λόγου σαφῶς προδιαγράφων. Καὶ τάχα κατ’ εἰκόνα μέν ἐστι γυμνὴ ἡ ψυχὴ τῆς γυμνῆς θεότητος, καθ’ ὁμοίωσιν δὲ τῆς τοῦ λόγου σαρκώσεως τὸ σύνθετον ἡμῶν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος Homilia I De creatione hominis, 1 Разве кое-что из вышесказанного не намекает нам на более глубокий [смысл повествования о сотворении] человека по образу [Божиему]? Ведь человек был создан не только как некий первый образ и подобие Божие, но и как второй, третий, четвертый и пятый, наглядно представляя, словно в некоем зерцале и отпечатлеваемой (а не естественной) тенеписи, таинство Триипостасного Божества. Человек также ясно предызображает и Вочеловечивание Бога Слова - Единого от Святой Троицы. Пожалуй, одна душа есть [сотворенное] по образу одного Божества, а сочетание души и тела в нас есть [сотворенное] по подобию Воплощения Слова

…καὶ μήπως ἄρα αἱ τρεῖς αὖται τῶν προγόνων κεφαλαὶ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος ὁμοούσιοι ὑποστάσεις κατ’ εἰκόνα τινά, ὡς καὶ Μεθοδίῳ δοκεῖ, τυπικῶς γέγοναν τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου τριάδος, τοῦ μὲν ἀναιτίου καὶ ἀγεννήτου Ἀδὰμ τύπον καὶ εἰκόνα ἔχοντος τοῦ ἀναιτίου καὶ πάντων αἰτίου παντοκράτορος θεοῦ καὶ πατρός, τοῦ δὲ γεννητοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰκόνα προδιαγράφοντος τοῦ γεννητοῦ υἱοῦ καὶ λόγου τοῦ θεοῦ, τῆς δὲ ἐκπορευτῆς Εὔας σημαινούσης τὴν τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐκπορευτὴν ὑπόστασιν· διὸ οὐδὲ ἐνεφύσησεν αὐτῇ ὁ θεὸς πνοὴν ζωῆς διὰ τὸ τύπον αὐτὴν εἶναι τῆς τοῦ ἁγίου πνεύματος πνοῆς καὶ ζωῆς, καὶ διὰ τὸ μέλλειν αὐτὴν δι’ ἁγίου πνεύματος δέξασθαι θεόν, τὸν ὅντως ὄντα πάντων πνοὴν καὶ ζωήν И не являются ли эти три лица пращуров всего человечества, или [три] единосушные ипостаси, отпечатлительно созданными, как это представляется Мефодию, по некоему образу Святой и еди-носущной Троицы: беспричинный и нерожденный Адам есть образ и изображение беспричинного Бога и Отца — Вседержителя и Причины всяческих, рожденный сын Адама предначертывает рожденного [от Отца] Сына и Слово Божие, а исшедшая Ева обозначает исшедшую Ипостась Святого Духа. Поэтому Бог и не вдунул в Еву дыхание жизни (Быт. 2, 7), поскольку она есть изображение Святого Духа — дыхания и жизни, и поскольку ей надлежало, посредством Святого Духа, воспринять Бога — подлинно сущее Дыхание и Жизнь всяческих Homilia I De creatione hominis, 1

(5.) Περὶ ἑνώσεως. Τί ἐστιν ἕνωσις; καί, Κατὰ τί εἴρηται ἕνωσις; καί, Ὁσαχῶς νοεῖται ἡ ἕνωσις;   Καὶ ἕνωσις μέν ἐστι διεστώτων πραγμάτων κοινωνικὴ συνδρομή. Ἕνωσις δὲ εἴρηται διὰ τὸ εἰς ἓν ὦσαι, τουτέστινσυνωθῆσαι τὰ πράγματα. Πενταχῶς δὲ λέγεται ἡ ἕνωσις· συγχυτική, ὡς ἡ τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ὕδατος· διαιρετή, ὡς ἡ ἀνθρώπου πρὸς ἄνθρωπον· σχετική, ὡς τὰ ἔθνη ἐν τῇ πίστει· θετική, ὡς χρυσὸς πρὸς χρυσόν· ἡ δὲ τοῦ Χριστοῦ ἕνωσις ὑπὲρ πάσας ταύτας καθ’ ὑπόστασιν εἴρηται. Καθ’ ὑπόστασιν δὲ ἕνωσίς ἐστιν ἡ ἀμφύπαρκτος ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς ἁγίας θεοτόκου τῶν δύο φύσεων συνδρομή· οὔτε γὰρ τὸ σῶμα πρὸ τοῦ θεοῦ λόγου ὑπέστη ἐκεῖ, οὐδὲ ἡ ψυχή, ἀλλ’ ἅμα σάρξ, ἅμα θεὸς λόγος· ἅμα θεὸς λόγος, ἅμα σὰρξ ἔμψυχος λογική· ἐν αὐτῷ γὰρ ὑπέστη, καθάπερ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, καὶ ἡ ἡμετέρα σύλληψις (ἀμφυπάρκτως συντρέχει ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα· οὔτε γὰρ σῶμα καθ’ ἑαυτὸ συνίσταται, οὔτε δὲ ψυχὴ προϋπάρχει τοῦ σώματος, προτύπωσις οὖσα τῆς ἑνώσεως τοῦ Χριστοῦ II, 5. О соединении. Что есть соединение? Почему оно так называется? И сколькими способами оно мыслится? Соединение есть общность в сочетании разделенных вещей. Оно называется «соединением», потому что сгоняет или собирает воедино вещи. Можно говорить о пяти видах соединения: смешивающем, например соединение вина и воды; делимом, например соединение человека с человеком; относительном, например соединение народов в вере; приписываемом, например соединение золота с золотом. Единение же [природ] Христа превышает все эти [виды соединений] и называется ипостасным. Ипостасное единение есть совместное соединение двух природ в утробе святой Богородицы. Ведь ни тело, ни душа не существовали там до Бога Слова, но одновременно [стали существовать там] плоть и Бог Слово; одновременно Бог Слово и одновременно разумная и одушевленная плоть возникли в Нем. И как мне кажется, наше зачатие есть прообраз единения Христова: совместным образом сочетаются [при зачатии] душа и тело, ибо ни тело не существует само по себе, ни душа не предшествует телу Viae dux II, 5