@-Motion  Ασλανίδου Μαρία  Αλεξανδρίδου Χρύσα  Κυριακή Βαταμιδου  Ηλιάνα Βατιανη  Γιαννάκης Ιωάννης  Ερκεκογλου Χριστίνα

 Τι θεωρείτε από πολλούς ότι είναι η θρησκεία  Τι είναι πραγματικά η Θρησκεία?  Από πού πηγάζει και προέρχεται η θρησκεία;  Οι θρησκείες ανά την υφήλιο  Χριστιανισμός  Ιουδαϊσμός  Βουδισμός  Ταοϊσμός  Αθεΐα  Ινδουισμός  Μωαμεθανισμός  Η επιρροή των θρησκειών στην κοινωνία  Γιατί υπάρχει η θρησκεία;

Τι θεωρείτε από πολλούς ότι είναι η θρησκεία Η θρησκεία μπορεί να οριστεί ως «πίστη σε ένα Θεό ή θεούς για λατρεία που συνήθως εκφράζεται με συμπεριφορές και τελετουργίες» ή «κάθε συγκεκριμένο σύστημα πίστης, λατρείας κ.α. που συχνά περιλαμβάνει κάποιον κώδικα δεοντολογίας.» Πάνω από το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού προσκολλάται σε κάποια μορφή θρησκείας. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές θρησκείες. Ποια είναι η σωστή θρησκεία; Τι είναι αληθινή θρησκεία; Τα δύο πιο συνηθισμένα στοιχεία στις θρησκείες είναι οι κανόνες και οι τελετουργίες. Κάποιες θρησκείες είναι ουσιαστικά τίποτα παραπάνω από μια λίστα με κανόνες, πρέπει και δεν πρέπει, που κάποιος πρέπει να τηρεί έτσι ώστε να θεωρείται πιστός οπαδός της θρησκείας και κατά συνέπεια σωστός απέναντι στο Θεό αυτής της θρησκείας. Δύο παραδείγματα θρησκειών που έχουν ως βάση τους κανόνες είναι ο Ισλαμισμός και ο Ιουδαϊσμός. Και οι δύο θρησκείες, σε κάποιο βαθμό, ισχυρίζονται ότι τηρώντας κάποιος τους κανόνες της θρησκείας θα θεωρηθεί σωστός απέναντι στο Θεό. Άλλες θρησκείες επικεντρώνονται περισσότερο στη τήρηση τελετουργιών παρά στην υπακοή μιας λίστας κανόνων. Προσφέροντας αυτή την θυσία, εκπληρώνοντας αυτό το καθήκον, συμμετέχοντας σε αυτή την λειτουργία, καταναλώνοντας αυτό το κρέας κ.α. κάποιος μπορεί να είναι σωστός απέναντι στο Θεό. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας θρησκείας με βάση τις τελετουργίες είναι ο Ρωμαιοκαθολικισμός

Τι είναι πραγματικά η Θρησκεία? χάρισε όχι σε μια προσπάθεια να αποχτηθεί αυτή η σωτηρία. Η τήρηση αυτών των κανόνων και τελετουργιών δεν είναι αυτό που κάνει κάποιον σωστό απέναντι στο Θεό. Αυτός είναι το κάθε τι, αυτός είναι η ζωή, αυτός είναι ο θάνατος. Αυτός είναι το καλό και το κακό. Αυτός είναι τρομερός αλλά και ελεήμων. Δεσμός και ελευθερία, φως και σκιά, καλό και κακό, αυτός είναι όλα. Αυτή η παγκόσμια συνείδηση είναι το τέλος, εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να πραγματοποιηθεί. Τότε έχουμε την αληθινή θρησκεία. Η ουσία της θρησκεία δεν είναι ούτε με βάση τους κανόνες αλλά ούτε με βάση τις τελετουργίες. Η θρησκεία είναι μια προσωπική σχέση με το Θεό. Ένα πράγμα που όλες οι θρησκείες τηρούν είναι ότι η ανθρωπότητα είναι με κάποιο τρόπο χωρισμένη με τον Θεό και χρειάζεται να συμφιλιωθεί μαζί Του. Η θρησκεία έχει κανόνες και τελετουργίες αλλά έχει μια διαφορά ζωτικής σημασίας. Στην θρησκεία οι κανόνες και οι τελετουργίες τηρούνται από ευγνωμοσύνη για την σωτηρία που ο Θεός

Από που πηγάζει και προέρχεται η θρησκεία; Το θρησκευτικό συναίσθημα και φαινόμενο είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Και έμφυτο θα πει φυτεμένο μέσα στην ψυχή του από άλλο ανώτερο και αιώνιο παράγοντα. Του είναι δηλαδή φυσικό, βαθιά ριζωμένο μέσα του και ανεξάλειπτο. Κανείς δεν μπορεί να το ξεριζώσει και να το εξαλείψει. Μόλις παρουσιάστηκε στη γη ο άνθρωπος, αμέσως παρουσίασε και την θρησκευτικότητά του. Η πρώτη στροφή του στο Θεό, η πρώτη αναζήτησή του ο Θεός. Η πρώτη πράξη και εκδήλωσή του ήταν θρησκευτική. Ευθύς αμέσως αναζήτησε το Θεό, για να ικανοποιήσει τους πόθους του και να επαναπαυθεί σε αυτόν. Γι’ αυτό μπορούμε και πρέπει να πούμε, πως είναι θεοφύτευτο το θρησκευτικό συναίσθημα στον άνθρωπο.

Χριστιανισμός Χριστιανισμός ονομάζεται το θρησκευτικό σύστημα πίστης το οποίο αναγνωρίζει ως ιδρυτή και κεντρικό πρόσωπο του συνόλου της διδασκαλίας του, τον Ιησού Χριστό, όπως παρουσιάζεται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Αυτό σημαίνει, πως πέρα από κάθε άλλη έννοια που περιλαμβάνει η θρησκεία αυτή, οι οπαδοί του Χριστιανισμού εστιάζουν την προσοχή τους και έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αποτελείται κυρίως από την Καθολική Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Προτεσταντικές Εκκλησίες

Χριστιανικά Παρακλάδια Τα 4 κύρια παρακλάδια του Χριστιανισμού είναι: - Καθολική Εκκλησία. - Ορθόδοξες Εκκλησίες. - Προτεσταντικές Εκκλησίες. -Αγγλικανική Εκκλησία. Διαφορές Καθολικών και Ορθόδοξων:1) Στο Σύμβολο της Πίστεως (“Πιστεύω”), πρόσθεσαν αυθαίρετα την φράση «και εκ του Υιού εκπορευόμενο» (filioque). 2) Οι Καθολικοί υποστηρίζουν πως ο Πάπας έχει το αλάθητο! 3) Οι Καθολικοί επέβαλαν στους κληρικούς τους την υποχρεωτική αγαμία! Ενώ, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση, ο Κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει μεταξύ Γάμου και αγαμίας. 4) Διδάσκουν ότι υπάρχει το καθαρτήριο πυρ, γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση! 5) Διδάσκουν ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα (με τη λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη»). 6) Έχουν πέσει στην αίρεση της Μαριολατρείας, αφού πιστεύουν ότι η Θεοτόκος ανελήφθη όπως ο Χριστός και την λατρεύουν σαν θεά. 8) Τέλος, οι Καθολικοί επιδεικνύουν αιρετική συμπεριφορά και στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Δεν Βαπτίζουν όπως Δίδαξε ο Κύριος.

Το σύμβολο της πίστεως

Ιουδαϊσμός Σύμφωνα με την παραδοσιακή εβραϊκή πίστη, ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, εγκαθίδρυσε μια διαθήκη με τον εβραϊκό λαό, και τού αποκάλυψε τους νόμους Του και τις εντολές Του με τη μορφή της Τορά (συνήθως αναφέρεται και ως "Μωσαϊκός Νόμος"). Ο Ιουδαϊσμός είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Εβραίων ανά τον κόσμο με περίπου 15 εκατομμύρια πιστούς. Θεωρείται δωδέκατη σε τάξη μεγέθους οργανωμένη τηρούμενη μονοθεϊστική θρησκεία και μία από τις αρχαιότερες θρησκευτικές παραδόσεις που τελούνται στον σύγχρονο κόσμο

Βουδισμός Με τον όρο Βουδισμός εννοείται μία από τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου με κεντρικό πρόσωπο του μυθολογικού υλικού της τη ζωή και τη διδασκαλία του Βούδα, του Πεφωτισμένου όπως αποκαλείται ενίοτε. Ο Βουδισμός είναι ένα από τα αρχαιότερα θρησκεύματα. Με τον όρο αυτό περιγράφουμε «ένα ευρύ φάσμα θρησκευτικών δοξασιών, φιλοσοφικών αρχών, εθίμων, θεσμών και ηθικών κανόνων που αποδίδονται στον Βούδα»" Ο ιδρυτής του, μετά από έξι χρόνια πνευματικής αναζήτησης και άσκησης, έφθασε στη φώτιση διαλογισμόμενος κάτω από ένα δέντρο. Έτσι, ονομάστηκε Βούδας, δηλαδή φωτισμένος. Τότε και για τα επόμενα σαράντα πέντε έτη δίδασκε τους ανθρώπους σύμφωνα με τη γνώση που είχε αποκομίσει μέσω της φώτισης. Μετά το θάνατό του, η διδασκαλία του μεταφερόταν προφορικά γι' αυτό και διαιρέθηκε σε τρεις κλάδους: Χιναγυάνα, Μαχαγυάνα, Βατζραγυάνα. Περίπου μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι ακολουθούν το βουδισμό. Στη Δύση έγινε γνωστός τα τελευταία χρόνια και αντιμετωπίζεται και σαν πνευματικός δρόμος. Η έκφραση του τι είναι Βουδισμός αποτελεί μια δύσκολη υπόθεση μια και κανένα βουδιστικό κείμενο δεν μπορεί να θεωρηθεί πως εκφράζει επίσημα αυτήν τη θρησκεία.

Οι Τέσσερις Αλήθειες -->1. Η δυστυχία και ο πόνος βρίσκεται παντού και μας συντροφεύουν από την γέννηση μας καθώς και σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. -->2. Η δυστυχία και ο πόνος έχουν μια συγκεκριμένη αιτία: την εγωιστική επιθυμία. Δηλαδή, ο άνθρωπος πιστεύει ως πραγματικά εκείνα που είναι ψεύτικα και αγωνίζεται να κρατήσει πράγματα που είναι προορισμένα να χαθούν λόγω της φθαρτής τους υπόστασης. -->3. Αφορά την εξάλειψη της δυστυχίας και του πόνου που προέρχεται όταν ο άνθρωπος παύει να προσκολλάται στον απατηλό κόσμο (Σαμσάρα) και διοχετεύει τις ενέργειες του προς την αλήθεια. -->4. Εδώ αναφέρεται η Ατραπός που οδηγεί στην εξάλειψη της δυστυχίας και του πόνου και ονομάζεται Ευγενή Οκταπλή

Βουδιστικά σύμβολα

Ινδουισμός Ινδουισμός, Βραχμανισμός και βραχμανική θρησκεία είναι ονομασίες με τις οποίες περιγράφονται οι πάμπολλες τοπικές θρησκείες, θρησκευτικές πρακτικές και επιμέρους σχολές (αιρέσεις, σαμπραντάγιας ) της Ινδίας. Από τους ίδιους τους πιστούς της, η θρησκεία των Ινδών περιγράφεται συνήθως από τη σανσκριτική έκφραση Σανατάνα Ντάρμα, που σημαίνει «αιώνιος νόμος», «αιώνια τάξη» ή «πατρική πίστη». Γενικά ο Ινδουισμός είναι θρησκεία.Από τους ίδιους τους πιστούς της, η θρησκεία των Ινδών περιγράφεται συνήθως από τη σανσκριτική έκφραση Σανατάνα Ντάρμα, που σημαίνει «αιώνιος νόμος», «αιώνια τάξη» ή «πατρική πίστη». Αναφέρεται συχνά ως η αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου καθώς κάποιες από τις ρίζες της ανάγονται στην Εποχή του Σιδήρου. Ο Ινδουισμός είναι η τρίτη μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου σε αριθμό πιστών, μετά το Χριστιανισμό και το Ισλάμ, με περίπου ένα δισεκατομμύριο πιστούς, εκ των οποίων πάνω από το 90% κατοικεί στην Ινδία

Το Ιερό Σύμβολο

Ταοϊσμός Ο Ταοϊσμός ως θρησκεία δεν επικεντρώνεται γύρω από δόγματα και δεν υπάρχουν γνωστές ταοϊστικές "διακηρύξεις πίστης". Ταυτόχρονα είναι δυνατόν να αναγνωρίσει κανείς ορισμένες χαρακτηριστικές πεποιθήσεις ή υποθέσεις. Πέραν της κινεζικής λαϊκής θρησκείας, διάφορα τελετουργικά και ασκήσεις θεωρούνται από τους ακόλουθους του Ταοϊσμού ότι επηρεάζουν θετικά τη φυσική υγεία, ευθυγραμμίζουν την πνευματική ύπαρξη με τις κοσμικές δυνάμεις ή ωθούν σε εκστατικά πνευματικά ταξίδια. Αυτού του είδους οι ιδέες φαίνονται βασικές για τον Ταοϊσμό στις ελίτ μορφές του.

Το σύμβολο του Ταοϊσμού

Μωαμεθανισμός Η διάδοση της Μουσουλμανικής θρησκείας γίνεται με έναν τρόπο εύκολο. Δεν απαιτεί από τους ανθρώπους αυταπάρνηση, προσφορά και θυσίες. Ούτε αλλαγή τρόπου ζωής και αναγέννησης, όπως ζητά ο Χριστιανισμός από τους πιστούς του. Αρκεί ο προσερχόμενος στον Μουσουλμανισμό, να πιστέψει στον Αλλάχ (θεό) και στην αποστολή του Μωάμεθ, ως τον προφήτη του θεού. Την πίστη του αυτή, θα την ομολογήσει τρεις φορές και κατόπιν θα ακολουθήσει ορισμένα καθήκοντα, που επιβάλλει το Κοράνιον. Ο Μουσουλμανισμός είναι μία θρησκεία με πολύ μικρές απαιτήσεις. Είναι εύκολη στην τήρηση των εντολών και ικανοποιεί τας υλικάς επιθυμίας του ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και η γρήγορη διάδοσή του ανάμεσα στους αραβικούς λαούς και στον κόσμο. Οι ηθικές ιδέες του Ισλαμισμού δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους και δεν γίνονται εμπόδιο για εκείνους, που θέλουν να ζήσουν ελεύθερα και μία ζωή χαλαρή και υλιστική. Ακόμη και την ουράνια ζωή, στον Παράδεισο, τη συνδέουν με υλικές απολαύσεις. Επιτρέπουν την αρπαγή και την λεηλασία κατά τους ιερούς πολέμους εναντίον των απίστων. Αναγνωρίζουν την δουλεία και δέχονται το εύκολο διαζύγιο, μόνο από τον άνδρα. Δίδουν το δικαίωμα στον άνδρα να έχει τέσσερες γυναίκες, ενώ ο Μωάμεθ είχε επτά.

Η Μέκκα

Αθεΐα Αθεϊσμός ή Αθεΐα ονομάζεται η οντολογική θέση που απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Αντίκειται στον θεϊσμό και περιλαμβάνει τόσο τις απόψεις εκείνων που δεν έχουν πίστη στην ύπαρξη θεοτήτων (αρνητικός αθεϊσμός) όσο κι εκείνων που πιστεύουν ρητά στη μη ύπαρξη τέτοιων οντοτήτων (θετικός αθεϊσμός) Κατά την Αρχαιότητα, ο επικουρισμός περιέκλειε αθεϊστικές αντιλήψεις, αλλά εξαφανίστηκε από την ελληνορωμαϊκή φιλοσοφική παράδοση καθώς αυξανόταν η επιρροή του νεοπλατωνισμού. Κατά την εποχή του Διαφωτισμού η έννοια του αθεϊσμού αναδύθηκε εκ νέου ως κατηγορία εναντίον εκείνων που αμφισβητούσαν το θρησκευτικό status quo, αλλά μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα είχε γίνει η φιλοσοφική τοποθέτηση μιας αυξανόμενης μειονότητας. Μέχρι τον 20ο αιώνα, παράλληλα με την εξάπλωση του ορθολογισμού και του ανθρωπισμού, ο αθεϊσμός είχε γίνει μια κοινότοπη τοποθέτηση, με σημαντικά ποσοστά μεταξύ των επιστημόνων. Όπως συμβαίνει και με παρόμοιες μη-ντεϊστικές έννοιες στον αγνωστικισμό, δεν υπάρχουν θέσεις που να μπορούμε να πούμε ότι τις προσυπογράφουν όλοι οι αθεϊστές. Πολλοί αθεϊστές όντως μοιράζονται κοινές ανησυχίες σχετικά με τις αποδείξεις και την επιστημονική μέθοδο, αλλά υποστηρίζουν ότι ο αθεϊσμός δεν είναι ούτε θρησκεία ούτε ένα παγιωμένο σύστημα πεποιθήσεων.

Γιατί υπάρχει η θρησκεία; Για τους περισσότερους ανθρώπους η θρησκεία είναι μια προσωπική υπόθεση, κι αν έχει κάποιο ενδιαφέρον, αυτό το βρίσκουν στην πληρότητα που αισθάνονται τις στιγμές που πιστεύουν ότι επικοινωνούν με υπερφυσικές οντότητες. Αλλά πώς μπορεί η θρησκεία να εμφανίζεται ενδιαφέρουσα σε έναν άθεο; Μα πώς, ασφαλώς η θρησκεία είναι άκρως ενδιαφέρουσα και για τους άθεους, γιατί παρουσιάζει τόσα και τόσα ερωτήματα που — από τη σκοπιά ενός άθεου — απαιτούν εξήγηση: Γιατί υπάρχει η θρησκεία γύρω-μας; Γιατί ο κόσμος πιστεύει; Γιατί τόσο πολύς κόσμος πιστεύει — γιατί ο κανόνας είναι το να ’ναι κανείς θρήσκος, και η εξαίρεση το νά ’ναι άθεος; Μόνον ένας αδαής άθεος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια ερώτηση, που έχει τόσο προφανή απάντηση: Επειδή ο Θεός βρίσκεται εκεί ψηλά, και μας δημιούργησε έτσι ώστε να ’χουμε γνώση της ύπαρξής Του, ανόητε! Και μερικοί από μας τον δοξάζουμε, ενώ μερικοί άλλοι, σαν εσένα, έχουν πέσει στην παγίδα του διαβόλου. Είναι τόσο απλό! Μα μισό λεπτό, δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό. Διότι στο κάτω-κάτω, οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες που μιλούν για ένα Θεό που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, και Ισλάμ) εμφανίστηκαν μόλις τα τελευταία χρόνια. Όμως ξέρετε για πόσον καιρό έχουμε υπάρξει εμείς οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη σαν είδος, το είδος Άνθρωπος ο σοφός; Για περίπου χρόνια! Τί στην ευχή του Θεού έκανε ο Θεός όλον αυτόν τον καιρό που είμαστε στη Γη? Η έννοια “Θεός” δεν εμφανίστηκε ξαφνικά και σε πλήρη ανάπτυξη στο νου των ανθρώπων, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Ο Θεός των αρχαίων Εβραίων ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν της σύγχρονης εποχής: επρόκειτο για έναν ανθρωπόμορφο Θεό. Αλλά ο σκοπός εδώ δεν είναι να επιχειρηματολογήσω αντιπαρατιθέμενος με τους πιστούς. Γι’ αυτούς, όλα τα ερωτήματα έχουν απαντηθεί, κανένα ανοιχτό θέμα δεν υπάρχει. Στους θρησκευόμενους ανθρώπους αρέσει να έχουν την ησυχία- τους: δεν τους αρέσει να βασανίζουν το μυαλό-τους με θεμελιώδη ερωτήματα όπως αν ο Θεός υπάρχει ή όχι, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, κλπ. Αρνούνται να εξετάσουν τα θεμέλια της πίστης-τους, κι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, γιατί μια τέτοια εξέταση θα έθετε σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα, το οποίο δεν θέλουν να δουν να σείεται και — ο μη γένοιτο — ν’ αποκτά ρωγμές. Έτσι λοιπόν, υπό την προϋπόθεση οτι ο Θεός υπάρχει, ασφαλώς κανένα ερώτημα δεν χρειάζεται να τεθεί σχετικά με την προέλευση της θρησκείας.

Θρησκεία και κοινωνία: ένα αγεφύρωτο χάσμα Πρόβλημα της θρησκείας είναι ο χρόνος. Η σχέση κάθε θρησκείας με τον καιρό της, η αναφορά της στην ιστορία και η αντιμετώπιση της επικαιρότητας καθορίζουν αποφασιστικά σε κάθε εποχή την ικανότητα επιβίωσης του θρησκευτικού φαινομένου μέσα στον πολιτισμό. Ανάμεσα στη θρησκεία και στην κοινωνία σήμερα πια χάσκει μια άβυσσος: η θρησκεία είναι παραδοσιακή, προμοντέρνα, προνεωτερική και σχετίζεται με το παρελθόν, ενώ η κοινωνία είναι νεωτερική, μοντέρνα, σύγχρονη και αναφέρεται στο μέλλον. Όσο απέχουν παρελθόν και μέλλον τόσο απέχει η θρησκεία από την κοινωνία. Η απόσταση αυτή μεταβάλλεται σε χάσμα (αγεφύρωτο ή όχι, θα το δούμε στη συνέχεια) όταν μια κοινωνία επιθυμεί τον εκσυγχρονισμό της, τον εξευρωπαϊσμό, τον εκμοντερνισμό. Τότε πλέον η θρησκεία μοιάζει ακόμη πιο αναχρονιστική απέναντι στην εκσυγχρονιστική κοινωνία των μεταμοντέρνων καιρών μας. Ο όρος «εκσυγχρονισμός» δηλώνει άλλωστε πεντακάθαρα μια ορισμένη σχέση με τον χρόνο. Αν λοιπόν η θρησκεία έρχεται από το παρελθόν και η κοινωνία οδεύει προς το μέλλον, τότε πια ο εκσυγχρονισμός τής μιας συγκρούεται με τον αναχρονισμό της άλλης. Θρησκεία και κοινωνία είναι ετεροχρονισμένα ιστορικά μεγέθη. Η θρησκευτικότητα φαντάζει «παρελθοντολογική» λόγω της καταγωγικής προέλευσής της από την παραδοσιακότητα του προαναγεννησιακού κοσμοειδώλου. Η σύγχρονη κοινωνία του μοντέρνου κόσμου μοιάζει «μελλοντολογική» εξαιτίας της γενεαλόγησής της από τη νεωτερικότητα του αναγεννησιακού πολιτιστικού παραδείγματος. Η νεωτερική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την κοσμικότητα (secular), δηλαδή την άρνηση του θρησκευτικού (sacred), το οποίο περιθωριοποιείται στην καλύτερη περίπτωση (αγνωστικισμός, δεϊσμός, θρησκευτικός αδιαφορισμός) ή στη χειρότερη ­ για τη θρησκεία ­ περίπτωση καταργείται (αθεϊσμός, «λαϊκό κράτος» της Γαλλικής Επανάστασης, «αθεϊστικό καθεστώς» της Ρωσικής Επανάστασης). Η διαδικασία μετάβασης από τη θρησκευτικότητα στην κοσμικότητα επονομάζεται εκκοσμίκευση (secularization). Πρόκειται για επίτευγμα του νεότερου δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού στα δύο επάλληλα κύματά του. Το πρώτο κύμα είναι ο αστικός φιλελευθερισμός: από τον βρετανικό εμπειρισμό (Hobbes, Locke, Hume) και τον γαλλικό εγκυκλοπαιδισμό (Voltaire, Diderot) ως τον θετικισμό (Comte) και τη σοσιαλδημοκρατία. Το δεύτερο κύμα του διαφωτισμού είναι ο κοινωνισμός: από τον ουτοπικό σοσιαλισμό (Fourier, Saint-Simon, Proudhon) και τον επιστημονικό μαρξισμό (Marx, Engels) ως τον σταλινισμό και τον κριτικό μαρξισμό σε όλες ανεξαιρέτως τις ποικιλίες του. Δύο ενδεχόμενες λύσεις μπορεί να λάβει το πρόβλημα των σχέσεων θρησκείας-κοινωνίας σήμερα πια σε πλανητική κλίμακα. Η μία λύση είναι η θρησκειοποίηση της κοινωνίας και η άλλη δυνατότητα είναι η κοινωνικοποίηση της θρησκείας.

Όταν η θρησκεία εμμένει στο παρελθόν και η κοινωνία οδεύει προς το μέλλον, ο εκσυγχρονισμός της μιας συγκρούεται με τον αναχρονισμό της άλλης και οι μεταξύ τους διαφορές μεγεθύνονται.

Βιβλιογρα φία  Βιβλιογραφία : Κοκολάκης, Μ.: «Θρησκεία και τέχνη στις πρώτες κοινωνίες». Περισκόπιο της Επιστήμης 106 (1988), Markus Hattstein, Ιστορία των Θρησκειών του Κόσμου, ελληνική έκδοση 2006 Γ.Κ. Ελευθερουδάκη Α.Ε., ISBN Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων,τομ.Α΄ Τα Ινδικά θρησκεύματα, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1986, σελ Στυλιανός Παπαλεξανδρόπουλος, Κείμενα Ιστορίας Θρησκευμάτων τεύχος πρώτο ο Ινδουισμός, Αθήνα 2010 Einstein, Albert, «Θρησκεία και επιστήμη », Εὐθύνη, 55 (1976), σσ  Παραπομπές: www. blog.atheia.gr, www. epic-atheist.blogspot.gr, www. users.uoa.gr,