Αντώνιος Γ Κρασουδάκις Αντιπρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Χανίων

Γιατί θέλω να γίνω γιατρός; – Θέλω να βγάλω πολλά λεφτά – Θέλω να μοιάζω με πρωταγωνιστή ιατρικής σαπουνόπερας – Θέλω να μάθω μια χρήσιμη τέχνη που θα έχει πάντα ζήτηση – Θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για τον ανθρώπινο οργανισμό – Θέλω να μάθω να θεραπεύω τους ανθρώπους και να προσφέρω στην κοινωνία γενικότερα

Στην Ελλάδα οι 7 Ιατρικές σχολές απευθύνονται στους λίγους. Στους άριστους. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν μια θέση στα αμφιθέατρα των σχολών της χώρας. Εδώ οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Από τα στατιστικά στοιχεία, που αφορούν στις πρώτες προτιμήσεις των υποψηφίων για το όπως σημειώθηκαν στα μηχανογραφικά δελτία-, φαίνεται ότι η Ιατρική της Αθήνας και μετά της Θεσσαλονίκης συγκεντρώνουν τον μεγαλύτερο αριθμό των ενδιαφερομένων. Συγκεκριμένα την Ιατρική της Αθήνας σημείωσαν στο μηχανογραφικό τους ως πρώτη τους προτίμηση άτομα και συνολικά 3.889, ενώ οι θέσεις ήταν μόνο 153. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κάποιος το μέγεθος του ανταγωνισμού αλλά και τις μικρές πιθανότητας επιτυχίας που υπάρχουν. Εξίσου μεγάλη ήταν και η ζήτηση ως πρώτη προτίμηση και για την Ιατρική Θεσσαλονίκης. Συνολικά «δέχτηκε» πρώτες προτιμήσεις, ενώ οι θέσεις ήταν μόνο 171. Ακολουθεί η Ιατρική Πάτρας με 204 προτιμήσεις, η Ιατρική Ιωαννίνων με 144, της Θράκης με 153, της Κρήτης με 203 και της Θεσσαλίας με 110.

Διαβάζει πολύ και δίνει εξετάσεις – 55 μαθήματα κορμού και 8 επιλεγόμενα, όλα υποχρεωτικά – Αμφιθέατρα, Εργαστηριακές και Φροντιστηριακές Ασκήσεις – 12 εξάμηνα Εκπαιδεύεται σε βασικές εργαστηριακές δεξιότητες Εκπαιδεύεται σε βασικές κλινικές δεξιότητες Μπορεί να κάνει και λίγη έρευνα αν του αρέσει!

 Να είναι σε θέση να επιλέξει την κατάλληλη γι’ αυτόν ιατρική ειδικότητα  Να προσφέρει πρωτοβάθμια περίθαλψη για καθημερινά προβλήματα υγείας (διάγνωση και σωστή καθοδήγηση των αρρώστων)  Να αντιμετωπίζει σωστά (κατά δύναμιν) τις επείγουσες περιπτώσεις  Να μπορεί να κατευθύνει τον άρρωστο σε πλέον εξειδικευμένα κέντρα όταν είναι ανάγκη  Να είναι ενήμερος των σύγχρονων τεχνικών μέσων για τη διάγνωση των νόσων  Να είναι σε θέση να ενημερώσει την κοινότητα με βάση τις αρχές της Υγιεινής και της Κοινωνικής Ιατρικής με σκοπό την πρόληψη της νόσου

 Υπηρεσία υπαίθρου (αγροτικό) (έμμισθη): 1 έτος  Αναμονή ειδικότητας: 0-5 έτη  Άσκηση Ειδικότητας (έμμισθη): 3-7 έτη  Εξετάσεις ειδικότητας  Εγγραφή σε Ιατρικό Σύλλογο  Το επάγγελμα του γιατρού αρχίζει να το ασκεί κανείς 5-15 χρόνια μετά την εισαγωγή στην Ιατρική

 Α’ βάθμια Περίθαλψη (πρώτη επαφή με τον άρρωστο)  Β’ βάθμια Περίθαλψη (νοσοκομειακή)  Γ’ βάθμια Περίθαλψη (εξειδικευμένα νοσηλευτικά κέντρα, Πανεπιστημιακά ή Ιδιωτικά Νοσοκομεία)  Εναλλακτικές μορφές περίθαλψης (π.χ. Υπηρεσία Νοσηλείας στο Σπίτι)  Επιστημονική δημοσιογραφία  Φαρμακοβιομηχανία  Ρυθμιστικοί Οργανισμοί (π.χ. ΕΟΦ)  Ελεγκτικοί Οργανισμοί (π.χ. Ελεγκτές Δημόσιας Υγείας)  Ειδικοί επιστήμονες οργάνωσης και διοίκησης των υπηρεσιών υγείας

 Η περίθαλψη στην Ελλάδα παρέχεται από 339 Νοσοκομεία και 180 Κέντρα Υγείας  Τα Νοσοκομεία διακρίνονται σε 177 Γενικά, 139 Ειδικά και 23 Μικτά με συνολικό αριθμό κλινών  Γεωγραφική ανισοκατανομή των γιατρών  Στην Αττική απασχολείται περίπου το 45% των γιατρών της χώρας με αναλογία 1 γιατρό / 170 κατοίκους  Στις περιφέρειες των νησιών και της Θράκης η αναλογία αυτή είναι περίπου 1/500  Το υγειονομικό σύστημα υποφέρει από πληθωρισμό γιατρών  Υπερεπάρκεια σε κάποιες ειδικότητες και μεγάλες ελλείψεις στη γενική και κοινωνική ιατρική και την ιατρική εργασίας  Αυξανόμενη τάση μετανάστευσης γιατρών σε άλλες χώρες

Οδοντίατρος ονομάζεται ο γιατρός που φροντίζει για την πρόληψη και αντιμετώπιση προβλημάτων που σχετίζονται με την οδοντοστοιχία ή με τη στοματική κοιλότητα του ανθρώπου. Ένας οδοντίατρος πρέπει να διαθέτει εφόδια όπως μια ευχάριστη και ψύχραιμη προσωπικότητα ενώ παράλληλα να είναι οπλισμένος με υπομονή και αισιοδοξία. Οι κινήσεις του οφείλουν να χαρακτηρίζονται από σταθερότητα και ακρίβεια οι οποίες σε συνδυασμό με την οξυδέρκεια και τις γρήγορες αποφάσεις θα τον βοηθούν να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Για έναν εν δυνάμει οδοντίατρο καθίσταται απαραίτητη και η εξοικείωση του με μαθήματα της θετικής κατεύθυνσης όπως φυσική, χημεία, μαθηματικά και βιολογία τα οποία είναι απαραίτητα για την κατάκτηση του πτυχίου του. Το πτυχίο στην Ελλάδα αποκτάται μετά από 5ετη φοίτηση στο πανεπιστήμιο Αθηνών ή Θεσσαλονίκης ενώ στη συνέχεια παρέχεται στον οδοντίατρο από τις κατά τόπους περιφέρειες η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Οι εργασίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος ένας οδοντίατρος είναι : Σφραγίσματα, όπου αφαιρεί το χαλασμένο μέρος του δοντιού και το αντικαθιστά με συνθετικό υλικό (οδοντική χειρουργική) απονευρώσεις, όπου αφαιρείται και θεραπεύεται ο πολφός του δοντιού (ενδοντία) θεραπείες παθήσεων ούλων (περιοδοντολογία) εξαγωγές δοντιών, (εξακτική) αποκατάσταση απολεσθέντων δοντιών με κινητές οδοντοστοιχίες (κινητή προσθετική ) ή με θήκες και γέφυρες (ακίνητη προσθετική) οδοντιατρικές θεραπείες σε παιδιά (παιδοδοντία). Στις παραπάνω εργασίες έρχονται να προστεθούν νέοι τομείς ενασχόλησης των οδοντιάτρων όπως Εμφυτευματολογία όπου γίνεται αποκατάσταση απολεσθέντων δοντιών με χρήση εμφυτευμάτων Αισθητική οδοντιατρική που ασχολείται με λευκάνσεις και αποκαταστάσεις δοντιών με τη χρήση καινοτόμων υλικών.

Με τους παραπάνω τομείς ασχολείται ο γενικός οδοντίατρος ενώ τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα παρέχουν έπειτα από φοίτηση 2 ή 3 χρόνων εξειδίκευση (master degree) στον εκάστοτε από τους παραπάνω τομείς. Μετά το πέρας τον σπουδών του ένας οδοντίατρος έχει την δυνατότητα να προσχωρήσει σε ειδικότητες όπως : 1.η ορθοδοντική η οποία ασχολείται με την αναδιευθέτηση των δοντιών και την επιδιόρθωση σκελετικών ανωμαλιών του στόματος σε παιδιά και ενήλικες. 2.η γναθοχειρουργική η οποία όμως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αποκλειστική ειδικότητα της ιατρικής.

Οι επαγγελματικοί ορίζοντες ενός οδοντιάτρου μπορεί να τον κατευθύνουν να εργαστεί ως ελεύθερος επαγγελματίας λειτουργώντας ατομικό οδοντιατρείο ή μπορεί να απορροφηθεί ως μισθωτός από το εθνικό σύστημα υγειάς και τις ένοπλες δυνάμεις, ιδιωτικές κλινικές και σε εργαστήρια ως ερευνητής. Επίσης μπορεί να αναλάβει το ρόλο εκπαιδευτικού, διδάσκοντας μαθήματα της ειδικότητάς του στην δευτεροβάθμια η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι απαιτήσεις που χαρακτηριζουν την άσκηση της οδοντιατρικής ως ελεύθερο επάγγελμα είναι αρκετές, ένας οδοντίατρος έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο μόλυνσης, έκθεσης σε ακτινοβολία και επαφής με βαρέα μέταλλα στην περίπτωση μη τήρησης των μέτρων προστασίας και προφύλαξης. Η σωματική και πνευματική καταπόνηση είναι έντονη τόσο από την ορθοστασία αλλά και από την λεπτή χειρωνακτική και επιστημονική εργασία. Το ωράριο εργασίας ενός οδοντιάτρου χαρακτηρίζεται από ρευστότητα λόγω της προσφοράς των υπηρεσιών του σε έκτακτα περιστατικά οποιαδήποτε ώρα και μέρα. Τέλος πέρα από τις αντικειμενικές απαιτήσεις δεν πρέπει να λησμονήσουμε το άγχος που διακατέχει τον καθε ασθενή.

Οι Σπουδές της Φαρμακευτικής στην Ελλάδα Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία Τμήματα Φαρμακευτικής σε τρία Πανεπιστήμια στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. Οι Προπτυχιακές Φαρμακευτικές Σπουδές διαρκούν πέντε χρόνια και περιλαμβάνουν θεωρητικά μαθήματα, εργαστήρια και πρακτική 12μηνη άσκηση. Στο τέλος των σπουδών του ο φαρμακοποιός οφείλει να δώσει εξετάσεις για την απόκτηση της Άδειας Ασκήσεως Επαγγέλματος. Οι εξετάσεις διεξάγονται από δημόσιο φορέα σε συνεργασία με καθηγητές των Τμημάτων Φαρμακευτικής. Για τις Μεταπτυχιακές Φαρμακευτικές Σπουδές υπάρχουν οργανωμένοι κύκλοι και στα τρια τμήματα φαρμακευτικής, που οδηγούν τόσο σε μεταπτυχιακά διπλώματα ειδίκευσης όσο και σε διδακτορικούς τίτλους.

Όσον αφορά τη Δια Βίου Εκπαίδευση στην Φαρμακευτική, τα μεν Τμήματα Φαρμακευτικής δεν έχουν μια οργανωμένη δομή και μόνο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών γίνεται μια σειρά σεμιναριακών μαθημάτων. Για το σκοπό αυτό, ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος ίδρυσε το Ινστιτούτο Δια βίου Εκπαίδευσης (Ι.Δ.Ε.Ε.Α.Φ.) το οποίο έχει σαν στόχο τη συνεχή και Δια βίου πιστοποιημένη Εκπαίδευση των Φαρμακοποιών και των Βοηθών τους Το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών είναι εστιασμένο στο πεδίο της φαρμακοχημείας, της τεχνολογίας Φαρμάκων, της φαρμακογνωσίας, της φαρμακολογίας και φαρμακοθεραπείας. Ουσιαστικά το πρόγραμμα σπουδών είναι δομημένο ώστε ο φαρμακοποιός να εξέρχεται με ένα πολύ μεγάλο εύρος γνώσεων επί της σύνθεσης των φαρμάκων - έχοντας ως βάση τη Χημεία - και ένα στενότερο εύρος γνώσεων επί της χρήσης των Φαρμάκων. Τα τμήματα φαρμακευτικής δημιουργούν φαρμακοποιούς έτοιμους να εργαστούν στα φαρμακεία, τα νοσοκομεία και στη φαρμακοβιομηχανία.

Στο Φαρμακείο: α) Εκτελούνται οι πάσης φύσεως αναγραφόμενες από τους ιατρούς, οδοντίατρους, μαίες και κτηνιάτρους συνταγές, β) πωλούνται λιανικώς φάρμακα, φαρμακευτικά προϊόντα και φαρμακευτικές ουσίες, και γενικά τα είδη που αναφέρονται στη Φαρμακευτική νομοθεσία και σε Υπουργικές αποφάσεις, εκτός εκείνων που με απόφαση του ΕΟΦ εξαιρέθηκαν της δικαιοδοσίας των φαρμακείων, γ) επίσης στα φαρμακεία πωλούνται ελεύθερα είδη ιατρικής γενικής χρήσεως, καλλυντικά, διαιτητικά προϊόντα, γάλατα και τροφές βρεφικής ηλικίας, είδη υγιεινής βρεφών, εγκύων και λεχωϊδών, καλλωπισμού, ορθοπεδικά είδη και μηχανήματα, ιατρικά εργαλεία, μηχανήματα και βοηθήματα. δ) Τα φαρμακεία μπορούν να πωλούν και κτηνιατρικά φάρμακα, αλλά στην περίπτωση αυτή πρέπει να διαθέτουν, για φύλαξη και πώληση αυτών, ιδιαίτερη προσθήκη, στην οποία πρέπει να αναγράφεται ευκρινώς, με κεφαλαία γράμματα, η φράση «ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ».

Το επάγγελμα του φαρμακοποιού στο σημερινό ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον με την μεγαλύτερη αναλογία φαρμακείων ανά ασθενή και την χαμηλότερη από ποτέ κρατική δαπάνη στο φάρμακο, έχει ως αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη δημιουργία προβληματισμού σχετικά με την αποστολή που έχει κληθεί να εκπληρώσει, ως επιστήμονας και επιχειρηματίας. Επιπλέον εκτος από τις γνώσεις θα πρέπει ο σύγχρονος φαρμακοποιός του ιδιωτικού φαρμακείου: να διαθέτει κεφάλαια ανάπτυξης, διατήρησης και ανανέωσης της ύλης την οποία διακινεί από το φαρμακείο του και να επιδιώκει τη διαρκή επιμόρφωση σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του.

Αν θα θέλαμε να επιδιώξουμε μία σύγχρονη προσέγγιση ενός ορισμού για το φαρμακείο πιθανότατα δεν θα βρίσκαμε καλύτερη περιγραφή από αυτήν του Συμβουλίου της Επικρατείας: «Τα φαρμακεία δεν αποτελούν αμιγώς εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά ιδιότυπα καταστήματα στα οποία συνδυάζεται η υπεύθυνη επιστημονική δραστηριότητα και η κοινωνική αποστολή με την εμπορική εκμετάλλευση»