Επαγγέλματα παλιά που δεν υπάρχουν πια Άννα, Ανθή, Τζούλια Ε.

ΑΒΔΕΛΛΑΣ Το επάγγελμα του αβδελλά ξεκείνησε τον περασμένο αιώνα και έφτασε μέχρι το 1953-54. Αβδελλάδες ήταν κυρίως οι Γύφτοι. Σηκώνονταν πρωί και πήγαιναν στις λίμνες του Αγίου Βασιλείου ή στα έλη του Καλοχωρίου. Έμπαιναν μέσα στα νερά με γυμνά πόδια οπότε οι βδέλλες κολλούσαν πάνω τους, ενώ παράλληλα τις μάζευαν και με τα χέρια, και όταν έβγαιναν έξω τις ξεκολλούσαν από τα πόδια τους και τις έβαζαν μέσα σε μεγάλα βάζα που περιείχαν νερό. Αυτό γινόταν μια φορά την εβδομάδα ή ανάλογα με τη ζήτηση, και δυο φορές. Τις βδέλλες τις χρησιμοποιούσαν σαν θεραπευτικό μέσο για όσους είχαν πίεση ή τις έβαζαν σε χτυπημένα μέρη του σώματος για να τραβήξουν το «κακό αίμα». Αρκετές φορές πάντως κινδύνεψαν άνθρωποι από την αλόγιστη χρήση των βδελλών. Σήμερα χρησιμοποιούν τις βδέλλες σαν υλικό για καλλυντικά επειδή περιέχουν πολύ μαύρο αίμα.

ΚΑΠΝΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ Ο καθαριστής της καμινάδας ήταν παλιός επαγγελματίας που όταν ήταν στη δουλειά του ανήκε στη μαύρη φυλή και όταν πήγαινε στο σπίτι του και πλενόταν ήταν στη λευκή. Ο καθαριστής ή μάλλον οι καθαριστές, γιατί ήταν δύο και τρείς, ήταν ειδικοί στον καθαρισμό της καπνιάς της καμινάδας των σπιτιών, γραφείων, δημοσίων χώρων, ταβερνών, φούρνων και αλλού. Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν ήταν πρωτόγονα γιατί δεν υπήρχαν τα σημερινά βοηθήματα. Είχαν σκοινιά, αφάνες, τσαλιά, πανιά ξύστρες, σκάλες και γάντζους. Πήγαιναν σε κάποια οικοδομή και άρχιζαν την εργασία τους. Έκαναν αναγνώριση του χώρου. Κάποιος ανέβαινε στην κορυφή της καμινάδας και κρεμούσε ένα σκοινί. Ο άλλος που ήταν κάτω στο τζάκι, έδενε από το σκοινί τα φρόκαλα, τσαλιά, αφάνες και όσα άλλα είχε που θα μπορούσαν να ξύσουν την κάπνα που υπήρχε στο εσωτερικό της καμινάδας. Η μουτζούρα έπεφτε στο τζάκι και την μάζευαν και την έδιωχναν από αυτό. Επειδή πολλές φορές η κάπνα ήταν λαδωμένη και έπεφτε επάνω τους, δεν έβγαινε χωρίς σαπούνι. Έπρεπε να πάνε στα σπίτια τους, να πλυθούν με καυτό νερό για να βγει. Δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσεις τί δουλειά έκανε γιατί από τα ρούχα του και τη μουτζούρα του καταλάβαινες ότι ήταν καθαριστής μουτζούρας, καπνιάς καμινάδας και όχι μπαρουτοκαπνισμένος Στις μέρες μας αντικαταστάθηκε από τα ειδικά καυσόξυλα καθαρισμού για καμινάδες.

ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ Στους φάρους που άναψαν στις ελληνικές ακτές μέχρι τις αρχές του αιώνα, κι είχαν όλοι για καύσιμο το πετρέλαιο, η ανθρώπινη παρουσία ήταν απαραίτητη .Ο φαροφύλακας έπρεπε να ανάψει το φάρο με τη δύση του ήλιου, να φροντίζει τη φλόγα μέχρι την ανατολή και τότε να σβήσει το φάρο και να τον ετοιμάσει πάλι για την επόμενη βάρδια. Ακόμα και τα μικρά φανάρια των λιμανιών χρειάζονταν κάποια ανθρώπινη επιτήρηση για να ανάβουν, να δίνουν το φως όλη τη νύχτα και το πρωί πάλι ανθρώπινο χέρι να τα σβήνει. Οι φαροφύλακες είναι έξω από τους φάρους απέναντι από τις παραλίες και προσέχουν τις εισόδους των φάρων. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν απλά απαραδεκτές. Περιορισμένα ήταν τα μέσα διαβίωσης, ενώ σε πολλές περιπτώσεις τις συνθήκες χειροτέρευαν μακράς διάρκειας κακοκαιρίες, αυτό συμαίνει θέματα ανεφοδιασμού και υγείας. Γίνεται έτσι εύκολα κατανοητό πως για να ευδοκιμήσει κανείς στο επάγγελμα του φαροφύλακα, δεν έπρεπε να είναι μόνο ανθεκτικός σωματικά, αλλά και ψυχολογικά και να αντέχει σε μακρές περιόδους απομόνωσης και προσαρμογής στο απλό περιβάλλον. Για να γίνει κανείς φαροφύλακας έπρεπε να έχει ευθύνη και προσήλωση στο καθήκον, αφού η κακή ή πολυμελής λειτουργία του φάρου προκαλεί τεράστιους κινδύνους για την ασφάλεια των ναυτικών και των πλοίων τους .

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://blogs.sch.gr/1lykthiv/files/2013/05/E%CF%80%CE%B1% CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE %B1-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C.pdf