<<ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΕ ΧΩΡΟ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ>> ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Α’ ΤΑΞΗΣ ΓΕΛ. ΚΟΛΙΝΔΡΟΥ

Το θέατρο δίνει ένα ξεχωριστό τόνο στα γεγονότα σε σύγκριση με το πώς θα αντιμετωπίζονταν στη πραγματικότητα. Οι ηθοποιοί κατέχουν ίσως και τον μεγαλύτερο <<ρόλο>> σε μια παράσταση Το άτομο δύναται να καλλιεργήσει την προσωπικότητα του αλλά και να διαφοροποιήσει τον χαρακτήρα του αντλώντας πρότυπα και ιδέες από αυτό.

Η δημιουργία του αρχαίου θεάτρου και ο διθύραμβος Γεννιέται στις αγροτικές γιορτές προς τιμήν του θεού Διόνυσου. Η ανάπτυξη του διθυράμβου οδήγησε στο αρχαίο δράμα. Ο διθύραμβος ήταν ένα αρχαιότατο αυτοσχεδιαστικό χορικό τραγούδι που ήταν ομαδική καλλιτεχνική έκφραση που είχε ως αφορμή θρησκευτικές – λατρευτικές λειτουργίες.

Αρχαίο θέατρο. Σκηνή και «σκηνογραφικά» βοηθήματα Κινητοί ζωγραφικοί πίνακες, τα «παραπετάσματα» ή « καταβλήματα » Tο «εκκύκλημα» Οι «περίακτοι» Το « θεολογείο » Το «κεραυνοσκοπείο» και το «βροντείο» : Για την αναπαράσταση καιρικών φαινομένων Οι «χαρώνειοι κλίμακες» : υπόγειος διάδρομος για την άνοδο και κάθοδο στον κάτω κόσμο των χθόνιων θεών και των φαντασμάτων. Τα «αναπιέσματα» Το«φρυκτώριο» Το «κλισίον»

Οπτικές και ακουστικές συνθήκες αρχαίου θεάτρου Τρόποι που βοηθούν στην καλή ακουστική του αρχαίου θεάτρου:Κυκλική διάταξη Ομοιόμορφη κατανομή της ηχητικής ενέργειας Ανάκλαση Ανάγκη για ησυχία

Από μηχανής θεός

Το δράμα Το δράμα είναι δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος. Γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στην Αττική από τις γιορτές που γίνονταν προς τιμήν του θεού Διόνυσου και το συνόδευαν με αυλό και ορχηστρικές ή μιμητικές κινήσεις. Τα είδη του δράματος είναι τρία : Η κωμωδία Η τραγωδία Το σατυρικό δράμα

Μεγάλα Διονύσια Γιορτάζονταν την άνοιξη, την τελευταία βδομάδα του Μαρτίου αφιερωμένα στη λατρεία του Διόνυσου Το 534 π.Χ. παρουσιάστηκε πρώτη φορά τραγωδία στα Μεγάλα Διονύσια από τον Θέσπη Εντάχθηκε και η κωμωδία με πέντε έργα, τα οποία κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου μειώθηκαν σε τρία.

Κατά τα κλασικά χρόνια η γιορτή είχε πενθήμερη διάρκεια ενώ υπεύθυνος ήταν ο επώνυμος άρχων που όριζε και τους χορηγούς για κάθε ποιητή Η εισαγωγή του δεύτερου υποκριτή ανάγεται στον Αισχύλο , όταν κέρδισε την πρώτη του νίκη Η αύξηση των μελών του χορού από 12 σε 15 και η εισαγωγή του τρίτου υποκριτή από τον Σοφοκλή.

Λήναια η αρχαιότερη γιορτή, τριήμερης διάρκειας, προς τιμή του οργιαστικού Διόνυσου γιορτάζονταν κατά τον αττικό μήνα Γαμηλίωνα(Ιανουάριος/Φεβρουάριος). Υπεύθυνος για την διοργάνωσή της ήταν ο άρχων βασιλεύς. η τραγωδία κατείχε υποδεέστερη θέση από την κωμωδία, ενώ οι μεγάλοι τραγικοί δεν μετείχαν συχνά στα Λήναια οι ποιητές της κωμωδίας ήταν και στα Λήναια αρχικά πέντε, με ένα έργο ο καθένας, ενώ κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου μειώθηκαν σε τρείς.

Τα Μικρά Διονύσια Μια θρησκευτική αγροτική εορτή και ετελείτο στους αγρούς κατα το τέλος του μηνός Δεκεμβρίου Άνοιγαν τα πιθάρια και έκαναν χρήση, για πρώτη φορά, του νέου οίνου, γι΄αυτό τα ονόμαζαν Θεοίνια, δηλαδή εορτή του θεού οίνου. Τα θεοίνια ήταν η αρχαιότερη και η απλούστερη εορτή προς τιμήν του Βάκχου και συμμετείχε μέγα πλήθος .

Κατά την πρώτη ημέρα των εορτών, διάφοροι κωμικοί ηθοποιοί πήγαιναν απο την Αθήνα στις κώμες (δηλαδή μικρές πόλεις) της Αττικής και εκεί παρίσταναν διάφορα μικρά δράματα ειδικά για την εορτή. Από αυτά ξεκίνησε και ο πρωτοπόρος του θεάτρου Θέσπις, με το περίφημο Άρμα του!. Το Άρμα Θέσπιδος μαζί με τους ηθοποιούς του έγινε γνωστό σ’όλο τον κόσμο σαν τον πρώτο θίασο που περιοδεύει και παίζει τα πρώτα αρχαία ελληνικά Δράματα

ΑΡΜΑ ΘΕΣΠΙΔΟΣ

Ανθεστήρια Ιωνική Γιορτή προς τιμή του Θεού Διόνυσου και γιορτάζονταν κυρίως στην Αθήνα, κατά το μήνα Ανθεστηρίωνα (τέλος Φεβρουαρίου - αρχές Μαρτίου). διαρκούσαν τρεις μέρες. Η γιορτή περιελάμβανε συμπόσιο όλων των Αθηναίων, διαγωνισμό οινοποσίας και προσφορά στεφανιών από λουλούδια προς τον τιμώμενο Θεό.

μια συμβολική τελετή γάμου, μεταξύ του Θεού και της γυναίκας του άρχοντα βασιλέα, μέσα από την οποία ολόκληρη η πόλη ερχόταν σε κοινωνία με το Διόνυσο και χθόνιο Ερμη. Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς και οι πιστοί πρόσφεραν μέσα σε χύτρες, σπόρους στο Διόνυσο. Η λέξη Ανθεστήρια προέρχεται από τη λέξη Άνθος – (ήταν δηλαδή η γιορτή των λουλουδιών) ή από το απαρέμφατο «αναθέσασθαι» = εξορκίζω, αφού η γιορτή των αρχαίων Ανθεστηρίων ήταν και γιορτή αφιερωμένη τις ψυχές των νεκρών και τον εξορκισμό των κακών πνευμάτων.

Οι ΚΡΙΤΕΣ Η εκλογή και ο διορισμός των κριτών, που αποτελούσαν και το τελευταίο στάδιο της διαδικασίας, γινόταν λίγο πριν από τις παραστάσεις. Διαθέτουμε μάλιστα μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι οι θεατές συχνά ασκούσαν πίεση στους κριτές, εκδηλώνοντας φανερά εύνοιά τους.

ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ Ο χορηγός δρούσε απαρατήρητος στο περιθώριο. Όταν όμως έφτανε ή μέρα της γιορτής, μπορούσε να εμφανιστεί δημόσια και να δεχτεί κάποιες τιμητικές διακρίσεις ως ανταμοιβή για τις σημαντικές δαπάνες του. Οι χορηγοί ως εκπρόσωποι της νικητήριας φυλής όχι μόνο κέρδιζαν το διονυσιακό στεφάνι από κισσό, αλλά και έναν τρίποδα, βραβείο αθλοθετημένο από το κράτος.

ΑΝΑΘΗΜΑΤΑ Αρχαιότατη είναι και η συνήθεια των αναθημάτων ή όπως τα λέμε σήμερα, των ταμάτων. Πολλά από αυτά παριστάνουν μέλη του σώματος: Μαστοί, χέρια, πόδια, αυτιά, μάτια κλπ. Έχουν αφιερωθεί στον Ασκληπιό για τη βοήθειά του στην αποκατάσταση της υγείας των εικονιζόμενων μελών. Ορισμένα αναθήματα δείχνουν όχι μόνο το όργανο αλλά και την πάθηση από την οποία θεραπεύτηκε ο ασθενής.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΑΝΑΘΗΜΑΤΑ

ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ Στις πρώτες δραματικές παραστάσεις ο υποκριτής ήταν ένας, και τον υποδυόταν ο δραματουργός. προσθήκη δεύτερου υποκριτή από τον Αισχύλο προσθήκη τρίτου από τον Σοφοκλή.

Ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων, όπως: την τέχνη της φωνής, διότι τους γυναικείους ρόλους υποδύονταν άνδρες, ενώ οι πιο επιβλητικές μορφές της τραγωδίας είναι γυναίκες (π.χ. Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη). την υποκριτική τέχνη των χεριών και των κινήσεων του σώματος, μια και το πρόσωπο, λόγω προσωπείου, δεν συμμετείχε στην υπόκριση. καλή φωνή, διότι ορισμένα μέρη του δράματος απαγγέλλονταν τραγουδιστά (χρήση αγγείων , που τα έλεγαν ηχεία). η όρχηση.

Όπως και σήμερα, υπήρχε μια διάκριση ανάμεσα στους τραγικούς και στους κωμικούς υποκριτές. ταύτιση προς την κοινωνική θέση του υποδυόμενου προσώπου αλλά και ψυχική ταύτιση. η σωματική διάπλαση.

Κοινωνική καταξίωση Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν ήταν υποτιμημένο κοινωνικά, όπως συνέβαινε σε νεώτερες εποχές, απεναντίας οι υποκριτές έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική, επειδή ασκούσαν επιρροή στο λαό. Μερικοί βγάζουν το συμπέρασμα πως οι Σπαρτιάτες δεν εκτιμούσαν τους ηθοποιούς. Γενικά οι αρχαίοι τιμούσαν πολύ τους ηθοποιούς και τους έδιναν ειδικά προνόμια, όπως π.χ. απαλλαγή από τους φόρους.

Οι κωμικοί, «φούσκωναν» την κοιλιά τους με παραγεμίσματα. Ενδυμασία Ο Αισχύλος έντυσε τους υποκριτές του με πολυτελή και μεγαλοπρεπή ενδύματα (ιερατική αμφίεση). Οι κωμικοί, «φούσκωναν» την κοιλιά τους με παραγεμίσματα. Οι τραγικοί φορούσαν κοθόρνους, υποδήματα με χοντρά καττύματα (πέλματα) για να φαίνονται ψηλότεροι. Οι κωμικοί φορούσαν εμβάδες (κετσεδενία υποδήματα). Έτσι μεταφορικά «κόθορνος» ονομαζόταν ο ασταθής, ο ευμετάβολος άνθρωπος.

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ο χιτώνας : ένα απλό , παραλληλόγραμμο επίμηκες ύφασμα πόρπες και ζώνες. Τον φορούσαν και άντρες και γυναίκες. ποικιλία των χρωμάτων κάλυπτε ολόκληρο το σώμα δεν προσέδιδε στο πρόσωπο μόνο την ιδιότητα του ήρωα , αλλά διευκόλυνε τον υποκριτή να υποδυθεί έναν γυναικείο ρόλο. εξασφάλιζε αρκετή ελευθερία κινήσεων, φοριόταν άνετα , αλλά εξαιτίας της βαριάς ύφανσης γλιστρούσε εύκολα και δεν δημιουργούσε κομψή εντύπωση.

Η χρήση του προσωπείου δεσμός με αρχέγονες τελετές.     Η χρήση του προσωπείου δεσμός με αρχέγονες τελετές. απέδιδε κάπως τονισμένα, χάρη στο ειδικό «μακιγιάζ» τις ιδιότητες του ήρωα που υποδυόταν ένας ηθοποιός. Έτσι το τραγικό προσωπείο έχει έντονα τραγικά χαρακτηριστικά (έκφραση άλγους, μεγαλοπρέπειας κ.λπ.), ενώ τα κωμικά έχουν πιο έντονο το κωμικό, δηλαδή το «γελαστικό» στοιχείο.

Οι μάσκες Η χρήση της μάσκας είχε βαθιές ρίζες μέσα στη θρησκεία και είναι κατά πολύ συνδεδεμένη με τη λατρεία του Διόνυσου, γιατί τα μέλη της ακολουθίας αυτού του θεού έφταναν στο σημείο να χάνουν την προσωπικότητά τους. Γνωρίζουμε από παραστάσεις μελανόμορφων αγγείων του 6ου αιώνα π.Χ. ότι όσοι μετείχαν σε κώμο προς τιμήν του Διόνυσου εμφανίζονταν με θηριόμορφες μάσκες. Τον ίδιο το θεό τον τιμούσαν μάλιστα με τη μορφή μάσκας που ήταν καρφωμένη σε ένα πάσσαλο, όπως διαπιστώνουμε από τις παραστάσεις των αγγείων που τα θέματά τους σχετίζονται με τα Λήναια.

Οι αντρικές αντίστοιχα ήταν περισσότερο βαθύχρωμες Οι αντρικές αντίστοιχα ήταν περισσότερο βαθύχρωμες. Το προσωπείο κάλυπτε ολόκληρο το κεφάλι, όπως το κράνος και στερεωνόταν κάτω από το σαγόνι με ταινίες ή δερμάτινους ιμάντες. Εξαιτίας των συγκεκριμένων υλικών οφείλεται, το γεγονός ότι δεν διατηρήθηκε καμία μάσκα από εκείνη την εποχή. Οι θεατρικές μάσκες κατασκευάζονταν από λινό ύφασμα που το ενίσχυαν με γύψο ή αλευρόκολλα και έπειτα το έβαφαν Περίπου στη εποχή του Λυκούργου στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ. αρχίζει να διαμορφώνεται ένας τύπος τραγικής μάσκας με μαζεμένα μαλλιά ψηλά πάνω από το μέτωπο, σε σχήμα τόξου. Αυτές οι μάσκες προσδίδουν στους υποκριτές κύρος και αρχαιοπρέπεια, καθώς τους μετατρέπουν σε ήρωες και δημιουργούν την εντύπωση ενός απολιθωμένου τρόμου. .

Το θέατρο στο Μεσαίωνα (5ο-15ο αιώνα) Λειτουργικά δράματα Προσθήκη κωμικών σκηνών Παραστάσεις σε υπαίθριους χώρους και σε διώροφες άμαξες/ άρματα Γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και σε αυτό της αναγέννησης

Το Μεσαιωνικό θέατρο Τα έργα διαβάζονταν ή απαγγέλλονταν χωρίς να παίζονται. Αυστηρή κριτική από πατέρες της εκκλησίας

Αναγεννησιακό θέατρο (15ος -17ος αιώνας) Ιταλία (Γκολντόνι) Ανανεωτική περίοδος με βάση το αρχαίο ελληνικό ιδανικό της ομορφιάς, της ελεύθερης σκέψης και του ορθού λόγου Όπερα Κομέντια Ντελ Άρτε (Commedia dell’ Arte) : σε εξωτερικούς χώρους, με μάσκες Λύτρωση και κάθαρση

Αναγεννησιακό θέατρο (15ος -17ος αιώνας) Αγγλία : Γουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) : Κωμωδία, δράμα, τραγωδία Γαλλία : Ζαν Μπατίστ Παιλέν ή Μολιέρος (1622-1673) Ισπανικό : Χουάν ντε’ Ενθίνα (1468-1534), Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1547-1616)

ΕΝΟΤΗΤΑ Α΄: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 1894 ΕΩΣ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ (1901)

ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ (1887-1954)

ΚΥΒΕΛΗ ΑΔΡΙΑΝΟΥ(1888-1978)

Η ίδρυση του ΣΕΗ: Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (1917) Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου (ΕΕΘ, 1917-1921) :η πρώτη συνεταιρική προσπάθεια επαγγελματιών ηθοποιών στην Ελλάδα

Δραματουργική παραγωγή 1922-1940 Γρηγόριος Ξενόπουλος

Σπύρος Μελάς Παντελής Χορν Σπύρος Μελάς Παντελής Χορν

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 1922 ΕΩΣ ΤΟ 1940 Ίδρυση Εθνικού Θεάτρου (1932) ΣΤΟΧΟΣ: ο εκσυγχρονισμός του θεάτρου, απαλλαγή του από την εμπορικότητα, διαμόρφωση ενός θεατρόφιλου κοινού με υψηλά γούστα. Στροφή προς το ιστορικό παρελθόν και τις ρίζες του ελληνικού πολιτισμού για τον ορισμό της ελληνικής ταυτότητας (Παραστάσεις αρχαίου δράματος ) Ελληνικότητα και λαϊκός πολιτισμός στροφή προς μορφές ελληνικού λαϊκού θεάτρου (Καραγκιόζης) Εδραίωση της σκηνοθεσίας στο ελληνικό θέατρο

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ 1930-1950 Ίδρυση της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης

ΗΘΟΠΟΙΟΙ Ελένη Χατζηαργύρη Έλλη Λαμπέτη Βασίλης Διαμαντόπουλος

ΗΘΟΠΟΙΟΙ Λυκούργος Καλλέργης Παντελής Ζερβός

Ο γυναικείος ρόλος

Αναδρομή στο γυναικείο ρόλο Αναδρομή στο γυναικείο ρόλο Είναι γνωστό ότι ηθοποιοί ήταν μόνο άνδρες, οι οποίοι αναλάμβαναν να υποδυθούν και όλους τους γυναικείους ρόλους. Ωστόσο για τη γυναικεία συμμετοχή στο κοινό, δεν υπάρχει καμία διαπιστωμένη νομική απαγόρευση. Το αττικό δίκαιο υποβάθμιζε το ρόλο των γυναικών, περιορίζοντας τον στην ενασχόληση με τα του οίκου και κυρίως με την ανατροφή των παιδιών.

H εξέλιξη του γυναικείου ρόλου Όταν όμως άνοιξε ο χώρος του θεάτρου τις πύλες του στις γυναίκες εκείνες εύκολα διέπρεψαν και ξεπέρασαν κατά πολύ σε απόδοση και δημοτικότητα τους άνδρες ομοτέχνους τους. Έκαναν τις άλλες γυναίκες υπερήφανες τους έδωσαν λόγο να διεκδικήσουν ακόμα περισσότερο όλα τα σχετικά με την ισότητα των δύο φίλων Οι πρώτες-πρώτες νύξεις στην Ιταλία από τις αυτοσχέδιες λαϊκές παραστάσεις του πλανόδιου θεατρικού είδους που ακούει στο όνομα Κομέντια ντελ Άρτε – Commedia dell arte (Mατρόνα,Κολομπίνα).

Ιταλία Η πρώτη Ιταλίδα τραγωδός που παγκόσμια χειροκροτήθηκε ήταν η Αδελαϊδα Ριστόρι (1822-1906),η οποία ερμήνευε όμορφα τους αρχαίους ελληνικούς ρόλους. Γαλλία Η εξαιρετική θεατρίνα Αντριέν Λεκουρβέρ (1692-1730) κατήργησε κάθε εξωτερική επιτήδευση στην ερμηνεία των ρόλων. Στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα συναντάμε κωμικές θηλυκές ερμηνεύτριες, οι οποίες κυριαρχούσαν στις παραστάσεις του Μολιέρου. Στην ιστορία του γαλλικού θεάτρου ,τα πρωτεία έχει πάντα η «θεϊκή Σάρα», η Σάρα Μπερνάρ που μαγνήτιζε με την γοητεία της ερμηνεύοντας υπέροχα σαιξπηρικές ηρωίδες. Αγγλία Στην κωμωδία διαπρέπει η Κίττυ Κλάιβ ενώ σε τραγικούς ρόλους η Σάρα Σίντονς. Από πολύ μικρή στο θέατρο βγήκε η Έλλεν Τέρυ η οποία συνεργάστηκε με διάσημους ηθοποιούς και θιασάρχες και σημείωσε μεγάλες επιτυχίες, μέχρι που κατόρθωσε να γίνει και η ίδια θιασάρχης.

Ρωσία To ρωσικό θέατρο καταδικάστηκε αρχικά από την Ορθόδοξη εκκλησία, αλλά υποστηρίχθηκε αργότερα από τους Τσάρους. Στο τέλος του 18ου αιώνα χτίστηκαν τα θέατρα Μπολσόι και Μάλι, που παρουσίαζαν κυρίως όπερα και μπαλέτο. Στο τέλος του 19ου αιώνα υπάρχει στη Ρωσία μια ένδοξη αναγέννηση στην σκηνική τέχνη με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίν Στανισλάβσκι. Διάσημες θεατρίνες: Tατιάνα Τρεπόλσκαγια και Όλγα Μπακλάνοβα και άλλες. Γερμανία To θέατρο της Γερμανίας διαμορφώνεται από τον δραματουργό και κριτικό Γκότλολντ Εφραίμ Λέσσινγκ Το 18ο αιώνα έχουμε στο προσκήνιο τις Καρολίνα Ντρίμπερ,Καρλόττα Σρέντερ και τη συνώνυμή της Σοφία Σρέντερ. Πολλές ταλαντούχες θεατρίνες εμφανίστηκαν στις γερμανόφωνες πολιτείες αλλά οι πιο πολλές αυτοεξορίστηκαν στα χιτλερικά χρόνια, όπως η Γκέρτρουντ Άιζολ (1870-1955) που γνώρισε ιδιαίτερη δόξα για τη Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ.

Σύγχρονο ελληνικό θέατρο (1950 και μετά) Είδη : κωμωδίες, δράματα, έργα δράσης, έργα μυστηρίου, θρίλερ, μιούζικαλ κ.λ.π Ο σκηνοθέτης είναι ο οργανωτής μιας παράστασης Οι γυναικείοι ρόλοι ενσαρκώνονται από γυναίκες ηθοποιούς Τα προσωπεία αντικατέστησε το μακιγιάζ Δεν υπάρχουν κριτές Μέρη : πλατεία, διαζώματα, σκηνή, παρασκήνια, διάδρομοι, είσοδοι, έξοδοι Αναπαράσταση δολοφονίας

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, από το 1961, όταν πρωτοεμφανίσθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου, με θεατρικά δρώμενα και άλλες συναφείς με το θέατρο εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO. Κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου αναλαμβάνει να γράψει το μήνυμα του εορτασμού, το οποίο είθισται να διαβάζεται στα θέατρα πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου. Το φετινό μήνυμα (2015) ανήκει στον Πολωνό σκηνοθέτη Κζίστοφ Βαρλικόφσκι και έχει ως εξής: <<Το κοινό όραμα των δασκάλων του θεάτρου για το αναπόφευκτο τέλος του κόσμου και της ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, είναι σοκαριστικά επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο στο εδώ και στο τώρα , για μας που ζούμε με τα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που ξεσπούν καθημερινά παντού με τέτοια ταχύτητα που ούτε τα πανταχού παρόντα Μ.Μ.Ε. δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν. Αισθανόμαστε ευάλωτοι, τρομαγμένοι και εγκλωβισμένοι. Δεν είμαστε πλέον ικανοί να κτίσουμε πύργους και τα τείχη, που επιμόνως ορθώνουμε, δεν μας προστατεύουν πλέον από τίποτα. Δεν έχουμε πλέον το σθένος να προσπαθούμε να διακρίνουμε αυτό που βρίσκεται πίσω από τις πύλες και πίσω από τα τείχη.      Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του θεάτρου κι εκεί ακριβώς πρέπει να αναζητά τη δύναμη του>>.   

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ -ΠΗΓΕΣ Γιάννη Σιδέρη, Ιστορία του Νέου Ελληνικού Θεάτρου,1794-1944, εκδ. Καστανιώτη Horst – Diter Blume, Εισαγωγή στο Αρχαίο Θέατρο Εγκυκλοπαίδεια 21ος αι. του Χάρη Πάτση Πάπυρος Larousse Britannica Θέατρο του Διονύσου – Βικιπαιδεία, http://tinyurl.com/6wtmnb7 Αρχαίο ελληνικό θέατρο – Βικιπαιδεία, http://tinyurl.com/oslmdy3 Αρχαιολογικός χώρος Επιδαύρου – Travelmagic, http://www.travelmagic.gr/magictravel/show_business/9606 Το μυστικό της ηχητικής των αρχαίων θεάτρων - http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2010/12/blog-post_4474.html Εισαγωγή στο μεσαιωνικό θέατρο – Artic.gr, http://tinyurl.com/obj2qew Ιστορία Παγκόσμιου Θεάτρου 17ος-18ος αι. - Μαρία Σπυριδοπούλου, http://tinyurl.com/ntcoplq Tο θέατρο στον μεσαίωνα – Καθημερινή, http://tinyurl.com/ppqgxgk Ελληνικό και Ρωμαϊκό θέατρο: Δύο κόσμοι σε αντιπαράθεση (Μέρος Γ') – Artic.gr, http://tinyurl.com/q2p2bm8Σελίδα 54 Το Θέατρο στο Μεσαίωνα – EN-GR, http://tinyurl.com/owfpf6b http://www.neo.gr/website/ergasiamathiti/20.htm http://www.arnos.gr/dmdocuments/eap/elp/elp31/ergasieselp31/2004-2005-1hergasiaelp31sx.pdf  http://www.sansimera.gr/worldays/12#ixzz3ZLECcuzL Σοφοκλέους “Αντιγόνη”, B’ Γενικού Λυκείου (ΟΕΔΒ) Βίκτωρ Ουγκώ – Βικιπαιδεία, http://tinyurl.com/oucj8s7 Εγκυκλοπαίδεια : ΝΕΑ ΔΟΜΗ Pωμαϊκά Θέατρα – Η Καθημερινή, http://tinyurl.com/pqqvfx5 Βικιπαίδεια Εγκυκλοπαίδεια Η ΔΟΜΗ Αρχεία από βιβλία και πληροφορίες της καθηγήτριας

Οι μαθητές Α’ τάξης Νικολοπούλου Κλαούντια Παπαϊωάννου Δημήτρης Παπαλεξίου Γιώργος Παρθενίδου Γεωργία Πιπιλίκας Χαράλαμπος Πλασταράς Γιώργος Σεραφειμίδης Γιώργος Σεραφειμίδου Αφροδίτη Τόσκα Θωμαή Τόσκας Πέτρος Τσολογιάννης Θανάσης Χασιώτη Κατερίνα Χατζόπουλος Αναστάσης Χλεμέ Μαρία Γκέκα Χαρίκλεια Γκιοκχίλαι Ετλέβα Γκόλι Κωνσταντίνα Δαραής Ραδαήλ Δεληγιάννη Αλεξάνδρα Δεληγιάννη Γλυκερία Δροσινού Χριστίνα Καμουζάς Θανάσης Κομπατσιάρης Δημήτρης Κύρκου Άννα-Μαρία Λάντζα Χαρούλα Μπαλλίου Μάριος Μπαμπάνη Φρειδερίκη Ναβροζίδου Ανθή Συντονίστρια του προγράμματος: Γκινίδου Ευγενία