ΧΟΥΛΙΑΡΑ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ B2 ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Το αρχαίο ελληνικό θέατρο, θεσμός της αρχαιοελληνικής πόλης-κράτους, διδασκαλία και τέλεση θεατρικών παραστάσεων, επ' ευκαιρία των εορτασμών του Διονύσου, αναπτύχθηκε στα τέλη της αρχαϊκής περιόδου και διαμορφώθηκε πλήρως κατά την κλασική περίοδο -κυρίως στην Αθήνα. Φέρει έναν έντονο θρησκευτικό και μυστηριακό χαρακτήρα κατά τη διαδικασία της γέννησής του, αλλά και έναν εξίσου έντονο κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα κατά την περίοδο της ανάπτυξής του.

Χωροι του θεατρου Η ορχήστρα: Η ημικυκλική (ή κυκλική, π.χ. Επίδαυρος) πλατεία στο κέντρο του θεάτρου. Συνήθως πλακόστρωτη. Εκεί δρούσε ο χορός. Η θυμέλη: ο βωμός του Διονύσου στο κέντρο της ορχήστρας. Ο εύριπος: αγωγός απορροής των υδάτων στην περιφέρεια της ορχήστρας από το μέρος του κοίλου. Το κοίλον: όλος ο αμφιθεατρικός χώρος (με τα εδώλια, τις σκάλες και τα διαζώματα) γύρω από την ορχήστρα όπου κάθονταν οι θεατές. Οι αναλημματικοί τοίχοι: οι τοίχοι στήριξης του εδάφους στα άκρα του κοίλου. Οι αντηρίδες: πυργοειδείς τοίχοι κάθετοι προς τους αναλημματικούς που χρησιμεύουν στην καλύτερη στήριξή τους. Τα διαζώματα: οριζόντιοι διάδρομοι που χωρίζουν τις θέσεις των θεατών σε οριζόντιες ζώνες. Οι σκάλες: κλιμακωτοί εγκάρσιοι διάδρομοι για την πρόσβαση των θεατών στις θέσεις τους. Οι κερκίδες : ομάδες καθισμάτων σε σφηνοειδή τμήματα που δημιουργούνται από τον χωρισμό των ζωνών με τις σκάλες. Τα εδώλια: τα καθίσματα, οι θέσεις των θεατών. Η προεδρία : η πρώτη σειρά των καθισμάτων όπου κάθονταν οι επίσημοι.

ΈΝΑ ΕΙΔΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΠΕΡΑ Η όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, είναι δηλαδή μουσική σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση. Οι διάλογοι των ηθοποιών της όπερας αποδίδονται με τη μορφή τραγουδιού ενώ η θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται παρουσία ενός μουσικού συνόλου που μπορεί να είναι μία πλήρης συμφωνική ορχήστρα ή και μικρότερης κλίμακας. Ως είδος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά επιτεύγματα του Δυτικού πολιτισμού και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδη. Ο όρος όπερα είναι ο πληθυντικός του λατινικού opus που σημαίνει το έργο, δηλώνοντας έτσι την ενσωμάτωση στην όπερα πολλών καλλιτεχνικών ειδών όπως η μουσική, το θέατρο, ο χορός και η σκηνογραφία. Αποδίδεται συχνά στα ελληνικά και ως μελόδραμα, αν και ο όρος αυτός είναι ευρύτερος. Όπερα ονομάζεται επίσης το θέατρο που φιλοξενεί τις παραστάσεις.

ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ Το μνημείο αποτελεί πόλο έλξης μεγάλου αριθμού επισκεπτών. Στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου γίνονται τα "Επιδαύρια", θεατρικές παραστάσεις στο πλαίσιο οργανωμένου Φεστιβάλ, που ξεκίνησαν το 1954 και καθιερώθηκαν από τον επόμενο χρόνο ως θεσμός αρχαίου δράματος. . Σήμερα στο Θέατρο της Επιδαύρου εξακολουθούν να δίνονται παραστάσεις αρχαίου δράματος, οι οποίες αποτελούν το σημαντικότερο καλλιτεχνικό και πολιτιστικό γεγονός της καλοκαιρινής σεζόν.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ Το θέατρο σκιών είναι μια τέχνη με πλούσιο παρελθόν στη χώρα μας. Αποτέλεσε την τέχνη εκείνη όπου ο καραγκιοζοπαίχτης με την μεγαλύτερη ίσως αμεσότητα παρουσίαζε και σχολίαζε γεγονότα και καταστάσεις της εποχής του. Ένας Αριστοφανικός τύπος, έξυπνος ως και πανούργος, φοβιξιάρης αλλά και ήρωας όταν το καλούσε η περίσταση, γεμάτος ζωή και δράση, αποκάλυπτε τα στραβά και τα ανάποδα , χάριζε γέλιο στους μικρούς και μεγάλους και είχε λόγο βαθιά πολιτικό...

ΛΑΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Το λαϊκό θέατρο προέρχεται από ανώνυμο δημιουργό και στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Η διάδωσή του βασίζεται στην προφορικότητα, στη μετάδοσή του από στόμα σε στόμα. Στο λαϊκό θέατρο, που επιβιώνει στις μέρες μας με τα δρώμενα του καρναβαλιού δεν ισχύει η συμβατική σχέση πλατείας και σκηνής, αφού ο ένας μπορεί να περάσει στο χώρο του άλλου. Στην ίδια κατηγορία πρέπει να ενταχθεί και το θέατρο σκιών, ο Καραγκιόζης με πλούσια παράδοση, οικείο ύφος, ιδιαίτερη γλωσσική ταυτότητα και θεματογραφία, και τέλος τυποποιημένους ήρωες(Νιόνιος, Κολλητήρι). Μορφή λαϊκού θεάτρου, που ζει και ευδοκιμεί στις μέρες μας ως αυτοσχέδιο δρώμενο και όχι ως παράσταση έργου επώνυμου συγγραφέα, είναι το «θέατρο του δρόμου». Τέλος αξίζει να αναφέρουμε και το «χάπενινγκ» με την αυτοσχέδια δραματοποίηση γεγονότων της καθημερινής κοινωνικής ζωής, στα οποία ασκείται κριτική με σατυρική διάθεση.