 Η τέχνη της δημιουργίας στη σκηνή αίσθησης τόπου και χρόνου όπως τους οραματίστηκε ο συγγραφέας του θεατρικού έργου που παίζεται. Η αίσθηση αυτή αποκτάται κυρίως με εικαστικά και άλλα παραπλήσια μέσα. Ο σκηνογράφος χρειάζεται να έχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πλούσια φαντασία και επινοητικότητα. Η σκηνογραφία άλλωστε προϋποθέτει γνώση των καλών και των διακοσμητικών τεχνών, του χαρακτήρα και του στιλ της επιπλοποιίας, των ιδιοτήτων και των τρόπων χρησιμοποίησης των υφασμάτων και των υλικών οικοδομής καθώς και της ζωγραφικής και πρωταρχικά του σχεδίου. Απαιτεί επίσης γνώση του τρόπου που"στήνεται" η σκηνή, του φωτισμού της, των φωτιστικών "εφέ", του πλάτους και του μήκους της σκηνής, του ύψους του προσκηνίου κ.ά.

 Απαιτεί επίσης γνώση του τρόπου που"στήνεται" η σκηνή, του φωτισμού της, των φωτιστικών "εφέ", του πλάτους και του μήκους της σκηνής, του ύψους του προσκηνίου κ.ά.  Το έργο του σκηνογράφου αρχίζει με τη μελέτη του θεατρικού κειμένου για την κατανόηση του πνεύματος του συγγραφέα του και τη δυνατότητα αναβίωσης της ατμόσφαιρας της εποχής κατά την οποία διαδραματίζεται το έργο.

 Ο σκηνογράφος κάνει προσχέδια, πειραματίζεται με πρόχειρα μέσα και τελικό συλλαμβάνει τη μορφή του όλου σκηνικού και την εκτελεί στις διαστάσεις των δυνατοτήτων που του προσφέρει η σκηνή. Στη σκηνογραφία αναφέρονται επίσης η κατάλληλη τοποθέτηση των επίπλων και των διακοσμητικών στοιχείων (άνθη, παραπετάσματα κ.ά.) και γενικά η οργάνωση του όλου σκηνικού χώρου.

 Όταν μιλάμε για Σκηνογραφία στο Θέατρο εννοούμε την διαμόρφωση του Χώρου (Σκηνικό) για ένα Θεατρικό έργο και την μελέτη των κουστουμιών. Η Σκηνογραφία λοιπόν αφορά την εικόνα, ό,τι είναι ορατό επί Σκηνής.

 Στις περισσότερες θεατρικές παραστάσεις το Σκηνικό ενός έργου καθώς και τα κουστούμια τελειώνουν εκεί από όπου θα μπορούσαν να είχαν αρχίσει. Δηλαδή σταματούν το ταξίδι της φαντασίας εκεί όπου έχει γίνει μια Εισαγωγή στην Σκηνογραφία.

 Ένας Εικαστικός καλλιτέχνης πολύ δύσκολα θα διάλεγε την Σκηνή ενός Θεάτρου για να παρουσιάσει το έργο του.Δεν έχει ανάγκη λοιπόν από Εικαστική πινελιά με την στενή έννοια του όρου το Θέατρο. Ο Peter Brook έλεγε για κάθε τι που… καλλιτεχνίζει…στο Θέατρο χαρακτηριστικά : "To be Artistic in Theatre is horrible"

 Η Σκηνογραφία δεν είναι διακόσμηση της Σκηνής και το Θεατρικό κουστούμι δεν είναι ένα οποιοδήποτε ρούχο όμορφο η έστω απλά ευρηματικό. Δεν υπάρχουν όρια στη σκέψη όπως δεν υπάρχουν όρια στην Φαντασία.Η Σκηνογραφία δημιουργεί τον κόσμο της μέσα από την Φαντασία, χρησιμοποιεί τα υλικά της. ¨Όπως έλεγε ο Σαίξπηρ "είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη που πλάθονται τα όνειρα"

 Αξιόλογοι Έλληνες σκηνογράφοι είναι οι Γ. Τσαρούχης, Κ. Κλώνης, Σπ. Βασιλείου, Γ. Ανεμογιάννης, Π. Αραβαντινός, Μ. Αγγελόπουλος κ.ά.

Γιάννης Τσαρούχης  Από το 1929 ώς το 1935 φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών .

 Σημαντική υπήρξε και η ενασχόληση του Γ. Τσαρούχη με τη σκηνογραφία. Πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο του θεάτρου το 1928, φιλοτεχνώντας τα σκηνικά και τα κοστούμια για την Πριγκίπισσα Μαλένα του Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Φ. Πολίτη, στη Δραματική Σχολή Θεάτρου. Το 1934 με τη δουλειά του για την Ερωφίλη του Χορτάτζη σηματοδοτείται η έναρξη της συνεργασίας του με τον Κάρολο Κουν. Συνεργάστηκε με την Ντάλας Σίβικ Όπερα του Τέξας, τη Σκάλα του Μιλάνου, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Εθνικό Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας, το Τεάτρο Ολύμπικο της Βιτσέντζα και με προσωπικότητες του θεάτρου (όπως την Κ. Παξινού, την Μ. Κάλλας, τον Αλ. Μινωτή, την Ά. Συνοδινού, τον Τζεφιρέλι) και του κινηματογράφου (Ζυλ Ντασέν, Μ. Κακογιάννης

Σπύρος Βασιλείου  Ο Σπύρος Βασιλείου γεννήθηκε στο Γαλαξείδι το Η ταυτότητά του ωστόσο αναφέρει 1902 στη χρονολογία γέννησης, αφού ποτέ δεν δηλώθηκε από τους γονείς στο ληξιαρχείο η έλευση ενός νέου παιδιού που πήρε την θέση του αδελφού που χάθηκε λίγους μήνες πριν και που επίσης λεγόταν Σπύρος Βασιλείου. “έτσι έζησα (...) ογδόντα χρόνια, χωρίς να ξεκαθαρίσω αν είμαι εγώ ή ο αδελφός μου”.

 Με αφορμή ένα εξώφυλλό του στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα (1929), ο Φώτος Πολίτης, καθηγητής τότε της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, τον καλεί να σκηνογραφήσει τα Κορακιστικά του Ι. Ρίζου–Νερουλού για τις επιδείξεις της Σχολής. Έτσι ξεκινά μια πολύχρονη ενασχόληση με το θέατρο που πλησιάζει τις 140 παραστάσεις σε όλα Με αφορμή ένα εξώφυλλό του στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα (1929), ο Φώτος Πολίτης, καθηγητής τότε της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, τον καλεί να σκηνογραφήσει τα Κορακιστικά του Ι. Ρίζου– Νερουλού για τις επιδείξεις της Σχολής. Έτσι ξεκινά μια πολύχρονη ενασχόληση με το θέατρο που πλησιάζει τις 140 παραστάσεις σε όλα τα θεατρικά είδη.τα θεατρικά είδη.

 Στα 1945 σχεδιάζει για το θίασο “Ενωμένοι Καλλιτέχνες” τα σκηνικά και τα κοστούμια για τις παραστάσεις Θεοδώρα του Δ. Φωτιάδη και Ρήγας ο Βελεστινλής του Βασίλη Ρώτα. Συνεργάζεται επίσης για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο φιλοτεχνώντας τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση Στο γέρμα του χειμώνα σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού.  Δύο χρόνια αργότερα, σκηνογραφεί για την παράσταση της Εταιρείας Ελληνικού Θεάτρου Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας του Γιώργου Θεοτοκά (1947), ενώ ξεκινά και το διδακτικό του έργο ως τακτικός καθηγητής του Μορφωτικού Συλλόγου “Αθήναιον”, του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου και της Δραματικής Σχολής του Eθνικού Θεάτρου.

 Το 1948 ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην Πανελλήνια Έκθεση και η συνεργασία του – για πρώτη φορά – με την Εθνική Λυρική Σκηνή για τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης Ο βασιλιάς Ανήλιαγος. Tην επόμενη χρονιά, μεταξύ άλλων γραφιστικών εργασιών, εικονογραφεί το Αναγνωστικό της Ε’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου

 O Σπύρος Bασιλείου έφυγε το 1985 σε ηλικία 83 ετών.