Άγγελος Σικελιανός 1884-1951

Άγγελος Σικελιανός Λυρικός ποιητής («τελευταίος απόγονος» της Επτανησιακής Σχολής) - Λευκάδα Αλαφροΐσκιωτος – 1909 (παραπέμπει στο Γ’ σχεδίασμα των Ελεύθερων πολιορκημένων) Εύα Πάλμερ Δελφική Ιδέα (Οι Δελφοί - «Ομφαλός της γης») Μήτηρ Θεού (1917-1919) – Ένωση μητριαρχικών θρησκειών Ο Δελφικός Λόγος - 1927

Άγγελος Σικελιανός Ύπνος ιερός. Λιονταρίσιος του γυρισμού, στη μεγάλη της αμμουδιάς απλωσιά. Στην καρδιά μου τα βλέφαρα μου κλεισμένα και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου… (Αλαφροΐσκιωτος)

Άγγελος Σικελιανός Δελφικές Γιορτές – 1927 και 1930 (Προμηθέας Δεσμώτης, Ικέτιδες) Δύο φορές προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ – 1946/47 Πρόλογος στη Ζωή (1915-1917 (1947)) Η συνείδηση της γης μου, Η συνείδηση της φυλής μου, Η συνείδηση της γυναίκας, Η συνείδηση της πίστης, Η συνείδηση της προσωπικής δημιουργίας Από τα πρώτα δείγματα ελεύθερου στίχου στη νεοελληνική ποίηση, με έντονα μυστικιστικό υπόβαθρο Το Πάσχα των Ελλήνων (1918-1935)

Άγγελος Σικελιανός Σαν ήρθε η ώρα όπου ο άμμος τρίζει κάτω από τα πόδια ζωντανή φωνή και τα πανιά σαν κρίνα ανοίγουν μόνα τους στον αέρα, όλοι οι σύντροφοι με μια γνώμη, εσπρώξαμε το σκάφος μεσ στη θάλασσα· και σαν η ορμή μας, βγαίνοντας την πρύμνα απ’ το χαλίκι, ανάλαφρα το χόρεψε μες στα νερά, η γη μου φάνηκε μακρά την ίδια ώρα

Άγγελος Σικελιανός Κ’ η καρδιά υψώθηκε καθώς ο αυγερινός που, μια στιγμή όμοιος με φλόγα μπιστικού που ανάφτηκε σε κορφοβούνι, ανοίγεται άξαφνα στον ουρανό! «Η Συνείδηση της Γης μου»

Άγγελος Σικελιανός Φιλία με τον Νίκο Καζαντζάκη (ταξιδεύουν μαζί στο Άγιον Όρος και την υπόλοιπη Ελλάδα) Επίδραση του Φ. Νίτσε (υπεράνθρωπος) Ένωση των ανθρώπων σε μία νέα πίστη μέσα από την αναβίωση αρχαίου ελληνικού πνεύματος «Δελφική Ένωση» και «Δελφικό Πανεπιστήμιο» Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών Φύση – Πολιτισμός Επίδραση στη Γενιά του ’30 (Σεφέρης, Ελύτης)

Άγγελος Σικελιανός «Τυραννούσαν την καρδιά μας, Άγγελε, είπα, σε όλο μας ετούτο το προσκύνημα, πολλά και πολύπλοκα ρωτήματα· και τώρα να η απάντηση! Ο φίλος μου κάρφωσε το γαλάζιο μάτι του απάνω στην ανθισμένη μυγδαλιά· έκαμε το σταυρό του, σαν να προσκυνούσε άγιο, θαυματουργό κόνισμα, και κάμποση ώρα έμεινε άλαλος. Και ύστερα, αργά: Ένα τραγούδι, είπε, ανεβαίνει στα χείλια μου· ένα πολύ μικρό τραγούδι, ένα χαϊκάι. Είπα στη μυγδαλιά: Αδελφή, μίλησε μου για το θεό. Κι η μυγδαλιά άνθισε». (Αναφορά στον Γκρέκο)

Οι περίοδοι της δημιουργίας του Α. Σικελιανού Παγανιστική (1909-1917) Χριστιανική και δελφική (1917-1934) – επιστροφή στον παραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο, Δελφική Ιδέα Ώριμη (1935-1947) - προσγειωμένος λόγος, τραγωδίες (λυρικό δράμα) Ελληνοκεντρική (ελληνικό τοπίο) Ιδεοκεντρική (πνευματική σύνθεση, ύμνος, μουσική) Ανθρωποκεντρική (αρχαίος μύθος που λειτουργεί στη σύγχρονη εποχή)

Από τον Λυρικό Βίο «Η ιερή λαχτάρα για την ίδρυση μιας Κοσμικά συνθετικής πνευματικής Εστίας, από την οποία...από το ‘να μέρος ν’ απορρέει η διαφώτιση των όρων για μια γενική εκπαιδευτική και ηθική ισορρόπηση των λαών, και από το άλλο η εντατική καλλιέργεια ενός κλίματος πνευματικού, χάρις στο οποίο αυτοί οι ίδιοι λαοί να συμμετέχουνε αυθόρμητα και να συμπράττουνε στο θαύμα και το χάρμα της απύθμενης Πνευματικής Ενότητας». (τομ. 1, σ. 41) Ποιητής – φιλόσοφος - προφήτης

Η κηδεία του Παλαμά - 1943 Ηχήστε οι σάλπιγγες καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα. Βογκήστε τύμπανα πολέμου οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

Κριτική «Ο λυρισμός του Σικελιανού είναι συχνά πλατύς και με πλούσια γλώσσα, ένας ορμητικός ποταμός, πλούσιος σε χρώματα και εκφραστικός και χρησιμοποιεί συχνά εικόνες, που ποτέ κανείς δεν τις ξεχνά. Ο λυρισμός του έρχεται από την ίδια την πηγή, ο κόσμος του από τη φωτεινή ελληνική φύση. Για τον ποιητή η Φύση δεν είναι αποτέλεσμα αναγωγής σε μια καθολικότητα. Είναι μια αισθητή και χειροπιαστή πραγματικότητα. Είναι η δική του ελλαδική φύση που μέσα της άνοιξε τα μάτια του και πήρε συνείδηση του εαυτού του». (Γιάννης Μηλιάδης, Νέα Εστία, 1952)

Κριτική «…Αγωνίζεται να κλείσει στον κύκλο της βουερής φωνής του όλη την ανθρωπότητα. Γυρεύει και διδάσκει την ενότητα, τη συναδέλφωση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, τη λύτρωσή του από τις «ματαιότητες» και την τελείωση γύρω από μερικές κεντρικές, καθολικές αρχές και ιδέες «δελφικής καταγωγής», σχεδόν απόλυτα σχηματικές, πρακτικά εντελώς ανεδαφικές και μουσειακές, μα που έχουν ένα μεγαλείο και μια χρησιμότητα σα σύμβολα μονάχα, σαν ποιητικά συνθήματα…» (Ανδρέας Καραντώνης, Νέα Εστία, 1952)