…And Justice for All …και δικαιοσύνη για όλους Project 2 – Ερευνητική Εργασία των μαθητών του 5ου Γενικού Λυκείου Βέροιας

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα! Σας ευχαριστούμε που μας καλέσατε στην όμορφη πόλη σας! Θα σας παρουσιάσουμε το project που ετοιμάσαμε για το μάθημα της ερευνητικής εργασίας – project στο σχολείο μας, το 5ο γενικό λύκειο Βέροιας! Θα σας δείξουμε τι κάναμε στην σχολική αίθουσα βήμα προς βήμα! Στην αρχή είδαμε ένα βίντεο κλιπ! Ας το δούμε και μαζί!

Metallica - One https://www.youtube.com/watch?v=EzgGTTtR0kc

Στη συνέχεια αναλύσαμε το βίντεο κλιπ και μιλήσαμε για τις σκέψεις μας πάνω σε αυτό. Έπειτα ψάξαμε την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό και κάναμε μία μικρή έρευνα για το συγκρότημα! «…and Justice for all» είναι ο τίτλος του album των Metallica. Σημαίνει «…και Δικαιοσύνη για ΟΛΟΥΣ». Η δικαιοσύνη είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας. Για την δικαιοσύνη και την δημοκρατία θέλει να μιλήσει και ο Dulton Trumbo με την ταινία του “Johnny got his gun”, «ο Τζώνυ πήρε το όπλο του». Η ταινία μιλάει για τον πόλεμο . Ο Trumbo εμπνέεται από τα διδάγματα των αρχαίων Ελλήνων, δείχνοντας μας ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Την ταινία του την ξεκινάει με την ρήση του Πλάτωνα: «Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου». Οι Metallica εμπνέονται από τον Trumbo και γράφουν το τραγούδι One. Εμείς, στο δικό μας project, εμπνευστήκαμε από όλους τους παραπάνω και τους ενώσαμε στην έρευνά μας! Ξεκινήσαμε την έρευνα της έννοιας «Δημοκρατία» και «Δικαιοσύνη» με αφορμή το βίντεο – κλιπ των Metallica.

Οι Metallica είναι ένα Heavy – Thrash Metal συγκρότημα από τις ΗΠΑ που ιδρύθηκε την ημέρα της εθνικής μας εορτής: την 28η Οκτωβρίου του 1981! Εκείνη την ημέρα ο νεαρός τότε Λαρς Ουλριχ (Lars Ulrich) έβαλε στους δρόμους αγγελίες ζητώντας 2 κιθαρίστες και έναν μπασίστα με τους οποίους θα έφτιαχνε συγκρότημα. Στην αγγελία απάντησε ο Τζέιμς Χετφιλντ  (James Hetfield) ο οποίος έπαιζε ρυθμική κιθάρα. Αργότερα γνώρισαν τον σολίστα Ντέιβ Μαστέιν (Dave Mustaine) και λίγο αργότερα τον μπασίστα Κλιφ Μπάρτον  (Cliff Burton), και τον Κέρκ Χάμετ (Kirk Hammet). Το «..and Justice for all» ήταν το πρώτο άλμπουμ των Metallica μετά τον θάνατο του Μπάρτον και κυκλοφορησε το 1988. Έγινε εμπορική επιτυχία παίρνοντας την 6 θέση στα Billboard Charts και έγινε πλατινένιο μετά από 9 εβδομάδες.

Μετά την κυκλοφορία του Μετά την κυκλοφορία του ...And Justice for All οι Metallica έβγαλαν το πρώτο τους βίντεο κλιπ, για το σινγκλ One. Το βίντεο τραβήχτηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο και αναμείχθηκε με σκηνές από την ταινία του Ντάλτον Τραμπό Johnny got his gun. Το βίντεο πήρε βραβείο Grammy κατέκτησε την 38η θέση το 1999 στα «100 Καλύτερα βίντεο όλων των εποχών» Η υπόθεση της ταινίας: O Johnny, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, χτυπήθηκε από μία νάρκη την τελευταία ημέρα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα να μείνει ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου σε άθλια κατάσταση. Απ’ την έκρηξη ο Johnny έχει χάσει όλα του τα άκρα, τις αισθήσεις καθώς επίσης και την ικανότητα να μιλά. Οι γιατροί τον θεωρούν “φυτό” και περιμένουν θα πεθάνει. Όμως ο Johnny επιζεί και κάνει το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει…να σκέφτεται, και με αυτόν τον τρόπο φαντάζεται και κάνει αναδρομές στην ζωή του.

Όμως τι είναι πραγματικά δημοκρατία; Το μήνυμα της ταινίας Η ταινία παρουσιάζει μια μορφή δημοκρατίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή και προσπαθεί να στείλει ένα αντιπολεμικό μήνυμα, ότι «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΒΓΑΖΕΙ ΜΟΝΟ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥΣ» και ότι «ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ». Όμως τι είναι πραγματικά δημοκρατία;

Τι είναι δημοκρατία ; Βασικά γνωρίσματα της δημοκρατίας είναι: Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που στηρίζεται στην ισονομία, ισοτιμία των πολιτών και τους δίνει το δικαίωμα να αμυνθούν εναντίον των επεμβάσεων του κράτους στους τομείς της ατομικής έκφρασης και δραστηριότητας. Δηλαδή ο πολίτης έχει δικαίωμα να εκφραστεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αφού κυρίαρχο όργανο εξουσίας είναι ο λαός. Στη δημοκρατία ο άνθρωπος υπολογίζεται σαν αξία, ενώ την ουσία της επιβεβαιώνουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και του σεβασμού. Βασικά γνωρίσματα της δημοκρατίας είναι: Η διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική). Ο διάλογος. Ο σεβασμός των αποφάσεων της πλειοψηφίας και των δικαιωμάτων της μειοψηφίας.

Το θέμα της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας στην αρχαία ελληνική σκέψη

Η δημοκρατία συμφώνα : Με τον αριςτοτελη Με τον Θουκιδιδη Ορθά λοιπόν πολιτεύματα είναι η βασιλεία, η αριστοκρατία και η πολιτεία, διαστρεβλώσεις αυτών των πολιτευμάτων είναι - αντίστοιχα τυραννία, η ολιγαρχία και η δημοκρατία. Σημασία έχει το πολίτευμα να ασκεί την εξουσία για την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεκβάσεις, επειδή η εξουσία ασκείται όχι για την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος αλλά για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος των ασκούντων την εξουσία. Το πολίτευμα που έχουμε δε ζηλεύει τους νόμους των άλλων, απεναντίας πιο πολύ εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε τους άλλους. Ονομάζεται δημοκρατία, γιατί η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της πλειοψηφίας, σύμφωνα με τους νόμους όμως όλοι έχουν ίσα δικαιώματα. Προτιμούν στη διοίκηση των κοινών όχι εκείνον που έχει κάποια υψηλή κοινωνική σειρά αλλά με βάση την ικανότητά του. Ούτε πάλι αν είναι κάποιος φτωχός εμποδίζεται (στην άσκηση της εξουσίας) από την ασημότητα της κοινωνικής του θέσης, παρόλο που μπορεί να κάνει κάτι καλό στη πόλη.

Τι είναι δίκαιο; Οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν και για την Δικαιοσύνη. Οι Σοφιστές έλεγαν ότι το δίκαιο είναι σχετικό: καθένας από την μεριά του έχει δίκιο, γι’ αυτό υπήρχαν και διττοί λόγοι (επιχειρήματα με δύο απόψεις). Ο Αριστοτέλης συμφωνούσε και έλεγε ότι το δίκαιο είναι πράγματι σχετικό και πρέπει να εφαρμόζεται με την πειθώ και να ασκείται από τα δικαστήρια. Κάθε άνθρωπος από τη μεριά του έχει δίκιο, όμως το δίκιο που επιβάλλεται με την βία των όπλων μετατρέπεται αυτομάτως σε άδικο. Μία δημοκρατία ποτέ δεν πρέπει να στηρίζει το δίκιο της με την βία των όπλων, ειδάλλως δεν είναι δημοκρατία.

Το άγαλμα της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή επειδή δεν κάνει διακρίσεις. Ακούει επιχειρήματα και κρίνει με την πειθώ. Κρατάει στο ένα χέρι της τη ζυγαριά, με την οποία ζυγίζει το δίκαιο, και στο άλλο κρατάει το σπαθί, με το οποίο προφυλάσσει το δίκαιο. Το σπαθί χωρίς τη ζυγαριά είναι γυμνή βία και η ζυγαριά χωρίς το σπαθί είναι η αδυναμία της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό σπαθί και ζυγαριά πρέπει να συνδυάζονται.

Όμως τι λογής δημοκρατία είναι αυτή που κάνει πόλεμο; Τι λογής δικαιοσύνη δικαιολογεί τον ακρωτηριασμό των άκρων ενός ανθρώπου; To φιλμ ο Τζόνι πήρε το όπλο του είναι μια αντιπολεμική ταινία. Μιλάει για τον νεαρό Τζώνη, ο οποίος αποφασίζει να πάει στον πόλεμο για να υπερασπιστεί την δημοκρατία.

Και εδώ είναι το «περίεργο», θα έλεγε κανείς στην όλη ιστορία …. Ο Τζονι καταφέρνει να επικοινωνήσει και ζητά να τον θανατώσουν για να τον γλιτώσουν από τη μοίρα του. Οι γιατροί και οι στρατιωτικοί το θεωρούν αυτό υπερβολικό και αρνούνται κρατώντας τον ως το τέλος της ζωής του στην άθλια αυτή κατάσταση. Εδώ θίγεται η έννοια της δικαιοσύνης. Πως είναι δυνατόν ένας στρατηγός να θεωρεί την αφαίρεση εκατομμυρίων ζωών στον πόλεμο κάτι το δίκαιο και την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής για να γλυτώσει έναν συνάνθρωπο του από την απαίσια μοίρα του υπερβολή;

Στην αρχή της ταινίας επίσης αναφέρεται η έννοια της δημοκρατίας από τον πατέρα του Τζόνυ. Δεν μπορεί να δώσει σαφή εξήγηση για το τι είναι δημοκρατία αλλά γνωρίζει πως είναι κάτι για το οποίο πεθαίνουν και αξίζει να πεθάνουν άνθρωποι για να σωθεί. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Τραμπό ήθελε να δείξει την Αριστοτελική άποψη πως η δημοκρατία που στηρίζεται στον πόλεμο θα οδηγήσει στον παραλογισμό και πως η αληθινή δημοκρατία πρέπει να μάχεται για έναν κόσμο στον οποίο δεν θα γίνει ποτέ κανένας πόλεμος.

Η διαλεκτική Το κλειδί για την ερμηνεία της ταινίας μας το δίνει ο γνωστός κριτικός ταινιών και δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης Ο Ραφαηλίδης μας μιλάει για την διαλεκτική. Η διαλεκτική είναι μια δύσκολη έννοια αλλά στο project μας την ερευνήσαμε και αυτήν! Διαλεκτική σημαίνει κατανόηση της αναγκαιότητας ύπαρξης και της αντίθετης άποψης. Διαλεκτική σημαίνει ότι αν υπάρχει κάτι τότε υποχρεωτικά πρέπει να υπάρχει και το αντίθετό του. Κατανοητό; Μάλλον μερικά παραδείγματα θα βοηθούσαν καλύτερα!

Ο πόλεμος είναι μια διαλεκτική έννοια γιατί είναι και καλή και κακή! Μα είναι δυνατόν; Υπάρχει κάτι καλό στον πόλεμο; Το κακό είναι εύκολο να το δούμε: νέοι άνθρωποι πεθαίνουν, πόλεις βομβαρδίζονται, χώρες καταστρέφονται. Το καλό που είναι; Το καλό είναι ότι οι πολεμοκάπηλοι κερδίζουν. Κάποιοι έχουν κέρδος από τον πόλεμο. Φυσικά το καλό είναι για τους λίγους και το κακό για τους πολλούς, όμως αυτό δεν αναιρεί την διαλεκτικότητα του πολέμου: υπάρχει κάτι καλό και κάτι κακό σε αυτόν άσχετα αν αφορά λίγους ή πολλούς! Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον πόλεμο θα πρέπει να τον δούμε διαλεκτικά: ποιοι καταστρέφονται και ποιοι ωφελούνται από αυτόν. Μόνο τότε θα σταματήσουμε τον πόλεμο.

Οι κοινωνίες μας είναι καπιταλιστικές. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Αυτό το σχήμα αναγκαστικά θα οδηγήσει στον πόλεμο. Το καλό με τον πόλεμο είναι ότι κάποιοι κερδίζουν λεφτά. Το κακό είναι ότι σκοτώνονται νέοι άνθρωποι (να τη πάλι η διαλεκτική!) Πως θα πείσουμε τους (πολλούς) νέους ανθρώπους να σκοτωθούν για να βγάλουν λεφτά οι (λίγοι) πλούσιοι και να σωθεί το καπιταλιστικό μας σύστημα; Μα φυσικά με το να τους πείσουμε ότι σκοτώνονται για την δημοκρατία! Όμως αυτό δεν είναι δημοκρατία, λέει ο Αριστοτέλης. Αυτό είναι επίφαση δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης λέει ότι το δίκιο είναι μεν σχετικό και πρέπει να επιβάλλεται με την πειθώ, όμως το δίκαιο που επιβάλλεται με την βία μετατρέπεται αυτομάτως σε άδικο. What is democracy? Ρωτάει το μικρό παιδί It has to do about young men killing each other…απαντά ο ώριμος ενήλικας One…λένε οι Metallica Ένας, λέει ο Μπιτσάκης: Αν σκεφτούμε πιο ψύχραιμα, θα δούμε ότι καμιά θυσία δεν δικαιώνεται: δεν αξίζει να θυσιαστεί ούτε ένα άτομο, για να ζήσουν τα άλλα καλύτερα.

Ο Μπιτσάκης μιλάει για την «βάρβαρη εκείνη πρακτική, όπου το άτομο θυσιαζόταν παρά τη θέληση του. Οι σημερινές θυσίες, οπού το άτομο προσφέρει τη ζωή του για να υποστηρίξει μία ιδέα, υπογραμμίζουν την τραγικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι: η πρόοδος πραγματοποιείται με τη θυσία ατόμων ή και ολόκληρων γενεών, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά ο Μαρξ.» Και συμπληρώνει: «Ούτε η νόηση, ούτε ή φαντασία μας, ούτε ή ηθική μας συνείδηση μπορούν να συλλάβουν την τραγικότητα της ανθρώπινης θυσίας. Κι ωστόσο, εκείνοι πού κόπτονται για το απαραβίαστο του ανθρώπινου προσώπου δε διστάζουν να θυσιάζουν λαούς και άτομα για την εξυπηρέτηση, πολλές φορές, των πιο άθλιων συμφερόντων.

«Χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι αλληλοσφάζονται, και καθένας πιστεύει στο δίκιο του. Είναι αμέτρητη ή στρατιά των ανθρώπων πού θυσιάστηκαν για τα «ιδανικά», πιστεύοντας στην επίγεια ή στην επουράνια ευδαιμονία και όλα αυτά κάτω από το πρίσμα μιας ηθικής που έμαθαν όταν ήταν μικρά παιδιά. Σήμερα μπορούμε να αντιληφθούμε την τραγική αυταπάτη τους, αλλά και τη γνώση πού προέκυψε από τις θυσίες γενεών και γενεών. Και η ανθρώπινη τραγωδία δε λέει να τελειώσει. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις δεν έλειψαν από την εποχή μας. Οι ιδεολόγοι δεν έπαψαν να αραδιάζουν λόγους για τους «ήρωες», θα ήταν όμως καλά να μη χρειάζονταν οι ήρωες. Άλλα ή «επιστημονική» εποχή μας χρειάζεται ακόμα το αίμα των ανθρώπων, για να επιτρέ­ψει κάποια πρόοδο και δικαιοσύνη. Αν σκεφτούμε πιο ψύχραιμα, θα δούμε ότι καμιά θυσία δεν δικαιώνεται: δεν αξίζει να θυσιαστεί ούτε ένα άτομο (ΟΝΕ), για να ζήσουν τα άλλα καλύτερα. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναπόφευκτοι στις κοινωνίες όπου υπάρχουν τάξεις, και όλες οι αντινομίες πού συνεπάγεται το γεγονός αυτό. Αν μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε κάποια δικαίωση μπροστά σε τούτη την αδυσώπητη αναγκαιότητα, αυτή θα βρίσκεται στην ελπίδα ότι οι σημερινοί αγώνες θα οδηγήσουν σε κοινωνικές σχέσεις πού δε θα χρειάζονται ούτε θυσίες ούτε ήρωες.»

Αυτά που αναφέραμε δείχνουν ότι η αληθινή δημοκρατία δεν προετοιμάζεται για πόλεμο αλλά εργάζεται για ειρήνη. Το πρόβλημα με τις πολεμικές ταινίες - λέει ο Ραφαηλίδης - είναι ότι συνέχεια μας δείχνουν νέους να σκοτώνονται στα πεδία του πολέμου. Αυτό οδηγεί τελικά οδηγεί στην ωραιοποίηση του πολέμου. Μία πραγματικά αντιπολεμική ταινία θα έδειχνε όχι τα πεδία των μαχών αλλά τους πλούσιους να απολαμβάνουν τα κέρδη τους στις πολυτελείς τους πισίνες όταν νέοι ακρωτηριάζονται για την πατρίδα και την δημοκρατία! Το βασικό μας συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει η Δημοκρατία να μην οδηγεί σε πόλεμο ή ότι καμία Δημοκρατία δεν πρέπει να στηρίζεται σε πόλεμο και ότι αυτό είναι δικαιοσύνη. Όμως ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας μας που προσπάθησε να στηρίξει τις απόψεις του έπεσε θύμα της βίας της δημοκρατίας που υποστήριξε καθώς το 1950 μπήκε στη φυλακή για 11 μήνες κατηγορούμενος ως κομμουνιστής από τον Αμερικανό γερουσιαστή Μακάρθι!

Ποιοι καλλιτέχνες διώχθηκαν εκείνη την εποχή; (1947-1951) Μετά από κλήση του γερουσιαστή Μακάρθι πολλοί σκηνοθέτες του Hollywood έσπευσαν να καταθέσουν τα αντικομουνιστικά τους φρονήματα φοβούμενοι ίσως να μην χάσουν την δουλεία τους. Κάποιοι σκηνοθέτες όμως αρνήθηκαν να δηλώσουν κάτι τέτοιο επικαλούμενοι το άρθρο 1 του συντάγματος των Η.Π.Α. που μιλάει για την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου. Αυτοί έμειναν στην ιστορία ως «Οι δέκα του Hollywood» και είναι οι εξής: 1.Ντάλτον Τραμπό (ο σκηνοθέτης της ταινίας μας) 2. Αλμπερτ Μαλτζ 3. Λέστερ Κόουλ 4. Τζον Λόσον 5. Αλβα Μπέσι 6. Σάμιουελ Ορνιτζ 7. Ρινγκ Λάρντνερ 8. Εντ Ντμίτρικ 9.Αντριαν Σκοτ 10. Χέρμπερτ Μπίμπερμαν.

Όμως το project μας δεν τελειώνει εδώ! Μελετήσαμε την εποχή του Μακαρθισμού στις Η.Π.Α. Μελετήσαμε την αντίστοιχη εποχή στην Ελλάδα, όταν λογοκρίθηκε και η δική μας ταινία για παρόμοιο λόγο: «Συνοικία το Όνειρο» Μελετήσαμε και την ταινία «Συνοικία το Όνειρο» σε σενάριο των Τάσου Λειβαδίτη και Κώστα Κοτζιά και σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη και είδαμε το πόσο δύσκολο είναι να είναι δημοκρατικός άνθρωπος σε μία δημοκρατική κοινωνία που λογοκρίνει! Σε συνέντευξή του στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της ταινίας θυμάται, «[Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία] αλλά με τους τραμπούκους. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους[...] τα αρνητικά (ενν. της ταινίας) τα είχε εξαφανίσει η λογοκρισία.[...] Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο», στο: Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.102, 103

Αποτελέσματα project Κι έτσι από ένα βίντεο κλιπ των Metallica καταλήξαμε στον Μπιθικότση! Τι περίεργο πράγμα! Και φαινόντουσαν όλα τόσο άσχετα στην αρχή! Κάναμε και άλλα πολλά πράγματα στο project Όμως η ώρα πέρασε! Κι αν συνεχίσουμε κι εμείς θα κουραστούμε κι εσείς θα βαρεθείτε! Και είναι τόσο όμορφη σήμερα η Θεσσαλονίκη! Θα ξανάρθουμε μια άλλη φορά να σας μιλήσουμε για την συνέχεια του project μας που μιλάει για την διαφορά ηθικής σκέψης και ηθικής πράξης! Γι’ αυτό και θα κλείσουμε τώρα με τα συμπεράσματά μας! Στην έρευνά μας καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα: 1ον: Όλα τα πολιτεύματα, ανεξάρτητα από το όνομά τους πρέπει να έχουν σαν αφετηρία και σκοπό το κοινό συμφέρον 2ον: Μια δημοκρατία που στηρίζεται στον πόλεμο δεν είναι δημοκρατία. 3ον: Μια πραγματική δημοκρατία δεν λογοκρίνει αλλά δέχεται ισότιμα όλες τις απόψεις και στηρίζεται στην ισονομία, ισότητα και αξιοκρατία. Υπάρχει σε αυτήν ελευθερία έκφρασης.

Ζαρογιάννης Αλέξανδρος Α2 Καγκελίδου Ιωάννα Α3 Κουμπατής Νικόλαος Α3 Ευχαριστούμε! Στέργιος Φύκατας Αμπατζίδης Κυριάκος Α2 Γκαλίτσιος Ιωάννης Α2 Ζαρογιάννης Αλέξανδρος Α2 Καγκελίδου Ιωάννα Α3 Κουμπατής Νικόλαος Α3 Κωσταντινίδης Κων/νος Α1 Λοικο Εριον Α3 Οικονομίδου Κατερίνα Α4 Παπαδοπούλου Παρθένα Α4 Πέτρου Ελένη Α5 Πλαστήρας Απόστολος Α5 Πορλίδα Ευδοξία Α5 Πρελορέντζος Μάρκος Α5 Σακαλής Αντώνης Α5 Τζεναλίδου Χριστίνα Α5 Τσαγκαλίδου Βάσω Α2 Τσιαμήτρου Κατερίνα Α5 Χριστοδούλου Ειρήνη Α5 Χριστοφορίδης Γιώργος Α5