Θα αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος της σημερινής μας εκδήλωσης; Μα… να γνωρίσουμε τον Γιάννη Σκαρίμπα φυσικά! Και η αιτία; Αυτός ο σελιδοδείκτης!!!

Όταν μας ρώτησαν οι Νορβηγοί μαθητές πέρσι στο Fosen να τους πούμε ποιος ήταν, παραλίγο να γίνουμε ρεζίλι! Καλά που είχε δυο λόγια επάνω γραμμένα… Writer, dramatist, and poet who lived all his life in Chalkida and hardly ever traveled. Questioning the established values of civil ethos is what characterizes his work. He died on January 21, 1984

Ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας

Tο όνομα του πολύπλευρου πεζογράφου και ποιητή είχε από πολύ νωρίς συνδεθεί και σχεδόν ταυτιστεί με την πόλη της Χαλκίδας ως συμβόλου μιας ανεξάντλητης δημιουργικότητας, η οποία εξελίσσεται και διαμορφώνεται εκτός του αστικού κέντρου της Αθήνας και μακριά από τις θεμιτές και αθέμιτες συναλλαγές της. Π. Δ. Mαστροδημήτρης

Το έργο του, εντυπωσιακό σε έκταση και ποικιλία, σημαδεύτηκε από την έντονη αντιδικία του με τις καθιερωμένες αξίες της ζωής και του αστικού πολιτισμού. Εισήγαγε επίσης υπερρεαλιστικά στοιχεία στην ελληνική πεζογραφία. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας. Βικιπαίδεια

Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου, και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.

Εκεί δεν είναι θαμμένος; A!... το μνήμα που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο στο κάστρο του Καράμπαμπα. Εκεί δεν είναι θαμμένος;

Εμμανουήλ Διοσκουρίδης ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΤΑΠΙΑΓΚΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Θεόφιλος Θεοφίλου Πητ ή Τημ Τώφφενελ Στα γράμματα εμφανίστηκε κατά την δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά της Αθήνας και στις εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, χρησιμοποιώντας το φιλολογικό ψευδώνυμο "Κάλλις Εσπερινός”, το οποίο ακολούθησαν πολλά άλλα …. Αντί-14ος θώμος Ξαφάς ή θώμος Ξιαφάς ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ ΜΑΡΙΑΜΠΑΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λ.π.) Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.

Η πρώτη του εμφάνιση έγινε το 1929 Η πρώτη του εμφάνιση έγινε το 1929. Με το διήγημα του «Καπετάν Σουρμελής ο Στουραΐτης» απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα», για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».

Κρυφή χαρά, κρυφό καμάρι τόχε μες στην καρδιά του και το χαίρονταν τον ξαναπαγεμό του στο λιμάνι της Κάτω Μπάσιας ο Καπτα-Σουρμελής ο Στουραΐτης. Πότε να φτάσει! Εκεί σιμά στα χαμηλά παρεθυράκια των Σουρούτηδων θ' άραζε, καρσί στα μαύρα μάτια της Αννίκας. Έλα Χριστέ και Παναγιά πόσ' όμορφος πούταν ο κόσμος! Μιά φουσκοθαλασσά καλωσύνης, μιά μοσκοβολιά τρυφεράδας, έτσι έν' αγεράκι ερωτικό γλυκοφυσάμενο φούσκωνε την καρδιά του και τις σκέψεις του. Έτσι καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου αλλά και άλλοι μετέπειτα μελετητές του. Χατζηγιάννης Ν.

Και έχει στα αλήθεια τόσο σημαντικό λογοτεχνικό έργο ο Γιάννης Σκαρίμπας;

Συνέχισε το λογοτεχνικό του έργο με τα : Καϋμοί στο Γριπονήσι, διηγήματα (1930) Το θείο τραγί, διηγήματα (1933) Μαριάμπας, μυθιστόρημα (1935) Ουλαλούμ, ποιήματα (1936) Φαντασία Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη, και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει….

Το σόλο του Φίγκαρω, μυθιστόρημα (1939) Εαυτούληδες, ποιήματα (1950) Ο ήχος του κώδωνος, θέατρο (1950) Το Βατερλώ δύο γελοίων, μυθιστόρημα (1959) Η μαθητευομένη των τακουνιών, τρεις νουβέλες (1961) Βοϊδάγγελοι, ποιήματα (1968) Άπαντες στίχοι, ποιήματα (1970) Το ’21 και η αλήθεια, Η τράπουλα και Οι γαλατάδες, ιστορία (1971–1977) Ο σεβαλιέ σερβάν της Κυρίας, θέατρο (1971)

Η περίπολος Ζ΄, χρονικό από τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο (1972) Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, διηγήματα (1973) Φυγή προς τα εμπρός, μυθιστόρημα (1976) Τρεις άδειες καρέκλες, διηγήματα (1976) Αντι-Καραγκιόζης ο Μέγας, θέατρο (1977) Τα πουλιά με το λάστιχο, χρονογραφήματα (1978) Τα καγκουρώ, θέατρο (1979) Σπαζοκεφαλιές στον ουρανό, αντιδιηγήματα (1979) Η κυρία του τραίνου, θέατρο (1980) Ο πάτερ Συνέσιος, θέατρο (1980)

Στα έργα του ο Σκαρίμπας κρατά για τον πρωταγωνιστή του τον ρόλο εκείνου που με τη θεωρία και τις πράξεις του προσπαθεί να φέρει τα πάνω, κάτω· να εξαλείψει τη θλιβερή συμβατικότητα που τον περιβάλλει. Ενός απροσάρμοστου, βαθειά ρομαντικού, που τα πολύχρωμα όνειρα του μας παρασύρουν ως συνεπιβάτες στα πλοία της φυγής του. Ενός ερωτευμένου με μοιραίες γυναίκες, των οποίων η ύλη διαχέεται παντού στην ατμόσφαιρα και τον τρελαίνει.. Έχει απόλυτη συναίσθηση της καθημερινότητας του, να κινείται αφανής ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά η μοναδικότητα του έγκειται στις φαντασιώσεις του. Εκεί ζει την άλλη, την αληθινή του ζωή, όπου συντελείται μια μεγάλη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές γοητευτικούς, χαρούμενους και ανυστερόβουλους X. Παπαγεωργοπούλου

Δοκίμασα να διαβάσω κάποια διηγήματά του , αλλά δυσκολεύτηκα πολύ, γιατί χρησιμοποιεί μια γλώσσα …αλλόκοτη!

Όσο προχωράει ο Σκαρίμπας, γίνεται εκρηκτικότερος, και επαναστατικότερος στη μορφή. Δεν τον χωράνε τα καλούπια του διηγήματος, τον πνίγουν οι περιορισμοί του μέτρου και της ρίμας. Ακόμα τον πνίγουν οι κοινοί -κανόνες έκφρασης. Χρησιμοποιεί μια φράση ασύνδετη, ελλειπτική πολλές φορές, στραπατσαρισμένη, λ.χ. «Ό Βαλίσης ξίζει σκύλα», λέει κάπου αντί «Ό Βασίλης σχίζει ξύλα». Κόβει το νόημα μιας φράσης στη μέση Ακόμη κόβει και τη λέξη και την αφήνει ξεκρέμαστη: «ας ήταν καλά που τάπαιζε στα δαχτ....» ή «και του Θεού ν' αρέ. .» Ανατρεπτική γλώσσα… Δημοσθένης Ζαδές

Ιδιαίτερο πάθος και αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα Διονύσια….». Έπαιζε κι ο ίδιος Καραγκιόζη στο ταρατσάκι του σπιτιού του στον Καράμπαμπα. Χατζηγιάννης Ν.

Το περίεργο είναι ότι παρόλο που δε γεννήθηκε στη Χαλκίδα, το όνομά του πάει «πακέτο» με αυτή!

Tαξίδεψε ελάχιστα, γεγονός που ίσως συνέβαλε, και αυτό, στο να αποκτήσει ο λόγος του μια χαρακτηριστική τοπική ιδιοχρωμία και η θεματική των έργων του μιαν ιδιάζουσα τοπικότητα. H Xαλκίδα επανέρχεται διαρκώς στο έργο του όχι απλώς ως σκηνικό υπόβαθρο και αδρανές φυσικό περιβάλλον, αλλά ως μια δυναμική παρουσία που επηρεάζει, διαμορφώνει και καθοδηγεί τις ανθρώπινες συνειδήσεις, συμπεριφορές και ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Ίσως, η παρουσία της παλίρροιας, ενός τόσο παράδοξου και συναρπαστικού φαινομένου, να καθιστά τον χώρο αυτόν έως σήμερα ένα γενικότερο σύμβολο της μεταβολής των ανθρωπίνων πραγμάτων Π. Δ. Mαστροδημήτρης

Tα άστρα στον ουρανό και τα λουλούδια στη γη, κι η Xαλκίδα κάτ’ απ’ τον ουρανό κι από τ’ άστρα. Πάνω της λοιπόν ταξιδεύουν τα σύγνεφα. Kι εγώ είμαι κάτω. Πορπατώ και στοχάζομαι πως όλα αυτά –και τα πλοία– γίνονται, όσο πάει, παραμύθια. «Σόλο του Φίγκαρο» (1938)