Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ Θ.Μ. Η έννοια του άλλου. Άλλος σημαίνει «ο κάποιος άλλος» ή «ο οιοσδήποτε άλλος» και εννοούμε έτσι τον υπόλοιπο, αυτός που είναι εκτός των αναφερθέντων. Δηλώνει επίσης τη διαφορά μεταξύ προσώπων και σπάνια σημαίνει τον διαφορετικός. Χρονικά σημαίνει τον προηγούμενο ή τον επόμενο. Στην Ψυχολογία είναι το altr ego, ο άλλος εαυτός μας. Είναι κάτι το υπαρκτό που γνωρίζεται μέσα από μια σχέση. Η σχέση των ανθρώπων απαιτούν αυτόν τον τρόπο συνύπαρξης με τους άλλους, γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Ο άλλος είναι επίσης αυτός στον οποίο αντιδρούμε, γίνεται δέκτης των συναισθημάτων μας θετικά ή αρνητικά στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Οι άλλοι είναι η κόλασή μας (Ζαν Πωλ Σαρτρ) Το άλλο λέγεται πάντοτε σε σχέση με κάποιο άλλο (Πλάτωνας)

Ο Θεός ως άλλος στον Σχολαστικισμό εμφανίζεται ως μια έννοια αφηρημένη, η οποία πρέπει να εξηγηθεί και να γίνει κατανοητή με την λογική. Έτσι ο Θεός αποκτάει νόημα διαφορετικό κάθε φορά, ανάλογα με την κυρίαρχη σκέψη. Μέσα από την αγωγή και την εκπαίδευση δεν αποκτάμε γνώσεις για να κυριαρχούμε στους άλλους σύμφωνα με την ορθόδοξη αντίληψη. Η γνώση του πρώτου «Άλλου» δηλ. του Θεού, μας οδηγεί στην αυτογνωσία. Στις Κοινωνιστικές αντιλήψεις (θεωρητικά) ο άλλος πρέπει να προστατεύεται. Αποδεικνύεται όμως πρακτικά ότι γίνεται εκμετάλλευση του και αρκετές φορές εξοντώνεται. Στην Εκκλησία ο άλλος ταυτίζεται με την έννοια του πλησίον («αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν»). Η Παραβολή του καλού Σαμαρείτη είναι το διδακτικό παράδειγμα του Χριστού για τον πλησίον. Ο Απ. Παύλος τονίζει την παύση κάθε διαχωρισμού για τα μέλη της Εκκλησίας και την ισοτιμία τους μπροστά στον Θεό.

Στην Π.Δ.: Η πρώτη σύγκρουση με τον άλλον γίνεται από τους Πρωτόπλαστους, όταν επαναστατούν κατά του Θεού και στη συνέχεια εκτός του Παραδείσου αρχίζει η σύγκρουση άνδρα και γυναίκας μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις τους ως σύγκρουση ετεροτήτων. Αναπτύσσεται στη συνέχεια μια στενή αντίληψη του πλησίον από τους Ιουδαίους εξαιτίας του κινδύνου της ειδωλολατρείας και εξαιτίας της αντίληψης ότι ήταν ο περιούσιος λαός. Η αποστροφή δηλ. των Ιουδαίων προς τα άλλα έθνη δεν γινόταν για σοβινιστικούς ή ρατσιστικούς λόγους, αλλά από τον φόβο μήπως αλλοιωθεί ή εξαφανιστεί η πίστη προς τον ένα και αληθινό Θεό που τους προστάτευε. Κάτι όμως που δεν απέφυγαν. Συνεχίζεται όμως αυτή η νοοτροπία μέχρι και σήμερα για τον Ιουδαϊσμό. Ο Μωσαϊκός Νόμος δίνει την εντολή αγάπης προς τον πλησίον χωρίς να προσδιορίζει ποιος είναι ο πλησίον.

Στην Κ. Δ. : Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός, ο Απ Στην Κ.Δ.: Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός, ο Απ.Παύλος και η ίδρυση της Εκκλησίας νοηματοδοτούν συγκεκριμένα τον πλησίον και την ετερότητα. Η διδασκαλία του Χριστού φτάνει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία σχετικά με το τι πράττει κάθε Χριστιανός για τον άλλον. Η Εκκλησία ξεπερνάει τα εθνικά δεδομένα και γίνεται μια υπερεθνική κοινωνία. Ο Απ. Παύλος γίνεται Απόστολος των εθνών μεταφέροντας το μήνυμα του Χριστού σε όλα τα έθνη, όπως και οι Απόστολοι.