ΟΜΑΔΑ 2 Γ1

Ρόδος Η προνομιακή γεωγραφική θέση της Ρόδου και το εύφορο έδαφός της υπήρξε ο κύριος λόγος της συνεχούς κατοίκησης του νησιού από τη Μέση Νεολιθική περίοδο της 6 ης χιλιετίας π.Χ. Αρχαιολογικά ευρήματα ανθρώπινης παρουσίας από τα σπήλαια στη ΒΑ πλευρά του νησιού, χρονολογούνται στην Ύστερη και Τελική Νεολιθική περίοδο ( π.Χ. Επίσης ένας οικισμός της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού από τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. έχει ανασκαφεί στη θέση Ασώματος, ανάμεσα στη Κρεμαστή και το Παραδείσι. Η ανακάλυψη εντυπωσιακών κτιρίων - μεγάρων με ιδιαίτερης σημασίας ευρήματα, μας παραπέμπει στις στενές σχέσεις του οικισμού με την απέναντι μικρασιατική ακτή. Στην γόνιμη πεδιάδα της Ιαλυσσού, στη θέση Τριάντα, ήρθε στο φώς ένας οικισμός της Μέσης Εποχής του Χαλκού ( π.Χ.) που έχει μινωικά χαρακτηριστικά. Φαίνεται ότι αναπτύχθηκε σε μια ακμάζουσα πόλη, η οποία μετά τον καταστροφικό σεισμό του ηφαιστείου της Θήρας (1400 π.Χ) απόκτησε μυκηναϊκή φυσιογνωμία. Επίσης ένα εκτεταμένο μυκηναϊκό νεκροταφείο με θολωτούς τάφους και πλούσια κτερίσματα βρέθηκε στην Ιαλυσσό, που χρονολογείται μεταξύ 1400 και 1100 π.Χ. Με την έλευση των Αχαιών συνδέεται η ονομασία Αχαΐα που είχε η Ιαλυσός στους ιστορικούς χρόνους. Πολλά μυκηναϊκά νεκροταφεία είναι εγκατεσπαρμένα στα ανατολικά και νότια μέρη της Ρόδου.

Λίνδος H Λίνδος είναι πόλη και αρχαιολογικός τόπος στο ακρωτήριο Κράνα των ανατολικών ακτών της Ρόδου, στα Δωδεκάνησα, στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Στην Λίνδο δημιουργήθηκε το ναυτικό δίκαιο στίγμα στον βράχο η τριήρις απέναντι από την κλίμακα προς την ακρόπολη. Η πόλη της Λίνδου απέχει περίπου 55 χλμ. από την πόλη της Ρόδου και οι παραλίες όπως και οι αρχαιότητές της, την καθιστούν δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Πάνω από τη σύγχρονη πόλη δεσπόζει η αρχαία ακρόπολή της, μια φυσική οχυρωματική θέση που αξιοποιήθηκε από τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής, μετέπειτα από τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Ιωαννίτες Ιππότες και τέλος, από τους Τούρκους. Στην ευρύτερη περιοχή έχουν αποκαλυφθεί ευρύματα της νεολιθικής περιόδου, της εποχής του Χαλκού και των μυκηναϊκών χρόνων. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από το Δαναό και συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο, με ηγεμόνα της τότε τον Τληπόλεμο. Διατέλεσε μέλος της Δωρικής Εξαπόλεως και στην ακρόπολή της είχε περίφημο ναό της Αθηνάς Λινδίας, ο οποίος πήρε την τελική του μορφή γύρω στο 300 π.Χ. Το 700 π.Χ. ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής και είχε ναυτική δύναμη. Στους κλασικούς χρόνους, αν και δωρική πόλη, συμμετείχε στην Συμμαχία της Δήλου αλλά στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μετέστη στους Λακεδαιμόνιους. Στα αρχαϊκά χρόνια, η Λίνδος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναµη, υπό την διακυβέρνηση του μετριοπαθούς τυράννου Κλεόβουλου (6ος αιών. π.Χ.), ενός από τους «επτά σοφούς» της αρχαιότητας. Η σημασία της σταδιακά μειώθηκε μετά την ίδρυση της Ρόδου το 407.Στην πόλη σήμερα διασώζεται η ακρόπολή της καθώς και βυζαντινά αλλά και φραγκικά φρούρια

Ο ναός της Λινδίας Αθηνάς Η Ακρόπολη Πηγή Εικόνας:

Ιαλυσός Η Ιαλυσός (στην καθομιλουμένη: τα Τριάντα) είναι πόλη της Ρόδου. Ανήκει στον δήμο Ρόδου, ενώ παλαιότερα με το Σχέδιο Καποδίστριας αποτελούσε ξεχωριστό δήμο. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, 9 χλμ. νοτιοδυτικά από την πόλη της Ρόδου σε υψόμετρο 10 μ. στο μυχό του όρμου Τριάντα και αποτελεί το δεύτερο αστικό κέντρο μετά την πόλη της Ρόδου. Τα ευρήματα της σκαπάνης των αρχαιολόγων πιστοποιούν ότι υπήρξε μια σημαντική μυκηναϊκή εγκατάσταση, που τον 12ο π.Χ. αιώνα, όπως αποδεικνύουν τα ταφικά έθιμα, είχε σχέσεις με την Αττική. Οι ιταλοί αρχαιολόγοι που ανάσκαψαν τη δεκαετία του 1930 το νεκροταφείο στο Μάρμαρο, έφεραν στο φως πολυάριθμα αγγεία κορινθιακής, ιωνικής και αττικής τεχνοτροπίας (τέλη 8ου – 5ου αιώνα). Κατά τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα στα πράγματα της πόλης ασκούσε επιρροή ο περίφημος Σάμιος τύραννος Πολυκράτης. Αφού βρέθηκε κατά τους μηδικούς πολέμους στην κατοχή των Περσών, από το 479 π.Χ. η Ιαλυσσός έγινε ιδρυτικό μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας καταβάλλοντας αρχικά εισφορά 10 ταλάντων. Συμμετείχε στην αποστασία εναντίον της Αθήνας που κατέληξε, όπως στη Λίνδο, στην ήττα των δημοκρατικών. Στην ακρόπολη της αρχαίας Ιαλυσσού («Αχαΐα πόλις») στο βουνό Φιλέριμος, συναντάμε ένα ιερό της Πολιάδας Αθηνάς, έναν ελληνιστικό ναό και μια κρήνη του 4ου αιώνα π.Χ. Υπήρχαν όμως και άλλα αρχαία ιερά όπως της Ήρας Τελχινίας, του Ποσειδώνα, της Αλεκτρώνης, του Ιαλυσσού κ.ά.

Ιαλυσός Πηγή Εικόνας: B%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%82

Κάμειρος Στην Kάμειρο ανήκε το δυτικό και κεντρικό τμήμα του νησιού. Περισσότερο συντηρητική από τις δύο άλλες πόλεις-κράτη του νησιού, στήριξε τη ζωή και την ανάπτυξή της στην αγροτική παραγωγή, την οποία της εξασφάλιζε το εύφορο αργιλώδες έδαφος. Στο έδαφός της αναφέρεται και ο Όμηρος αποκαλώντας την αργινόεντα (λευκή). Τα παλαιότερα έως σήμερα γνωστά ίχνη κατοίκησης στην ευρύτερη περιοχή της Kαμείρου, την Kαμειρίδα, ανάγονται στους μυκηναϊκούς χρόνους και προέρχονται από νεκροταφείο θαλαμοειδών τάφων στο χωριό Kαλαβάρδα, λίγα χιλιόμετρα βορειανατολικά της Kαμείρου. H Aρχαϊκή εποχή ( π.X.) υπήρξε για την Kάμειρο, όπως και για τις άλλες πόλεις-κράτη του νησιού, περίοδος ακμής. Nέα νεκροταφεία κάνουν την εμφάνισή τους, από τα οποία τα σημαντικότερα, τόσο αυτή την περίοδο όσο και την κλασική, είναι τα Φικέλλουρα και το Mακρύ Λαγγόνι. Tα Φικέλλουρα δάνεισαν το όνομά τους σε μία χαρακτηριστική κατηγορία της ελληνιστικής κεραμικής, ενώ στο Mακρύ Λαγγόνι βρέθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα της ροδιακής πλαστικής των ελληνιστικών χρόνων, η στήλη της Kριτούς και Tιμαρίστας. Τα ευρήματα από τα νεκροταφεία και από τον αποθέτη της Aθηνάς μαρτυρούν ζωηρές εμπορικές σχέσεις της Kαμείρου με την κυρίως Eλλάδα, τη Mικρά Aσία και τη Nοτιοανατολική Mεσόγειο, ενώ ακμαία, εκτός από την αγροτική παραγωγή, πρέπει να ήταν και η βιοτεχνική δραστηριότητα (ελεφαντόδοντο, χρυσοχοΐα, φαγεντιανή, μεταλλοτεχνία κ.α.). Κατά τον 6ο αι. π.X. η Kάμειρος, όπως και οι δύο άλλες πόλεις-κράτη, κόβει δικό της νόμισμα με σύμβολο το φύλλο συκής, ένα από τα αγροτικά της προϊόντα.

Κάμειρος Πηγή Εικόνας: