Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΡΗΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ BAUHAUS Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΡΗΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΡΗΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Την περίοδο που διανύσαμε μελετήσαμε την σχολή του Bauhaus και αυτό το οποίο μας απασχόλησε είναι η χρησιμότητα των αντικειμένων της στην καθημερινή μας ζωή αλλά και το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι συνδυασμός ομορφιάς και πρακτικότητας. Ο άνθρωπος ήδη από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης του στην Γη κατασκεύαζε αντικείμενα προκειμένου να βελτιώσει και να διευκολύνει την καθημερινότητα του .Έτσι από τα πέτρινα εργαλεία του προϊστορικού ανθρώπου περνάμε στα κεραμικά αγγεία και καταλήγουμε στα μαρμάρινα αγάλματα και τα αντικείμενα από χαλκό, μπρούτζο, ασήμι και σίδερο για να φτάσουμε στην προσωπίδα του Αγαμέμνονα, στις ολόχρυσες λάρνακες της Βεργίνας και γενικά σε ένα πλήθος αντικειμένων μεγάλης χρηστικής και ιστορικής αξίας. Το Bauhaus είναι μια καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που ιδρύθηκε από τον Βάλτερ Γκρόπιους και λειτούργησε στην Γερμανία την περίοδο 1919-1933. Στόχος της ήταν η κατασκευή κτιρίων και αντικειμένων της καθημερινής ζωής με κύρια χαρακτηριστικά τον περιορισμό της υπερβολής και την απλότητα των γραμμών χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την ομορφιά και την χρηστικότητα τους. Τα αντικείμενα του Bauhaus ξεχωρίζουν για την φίνα σχεδίαση και κομψότητα τους και αγγίζουν την πολυτέλεια χωρίς να υπάρχουν περιττά στολίδια και ακριβά υλικά. Η αισθητική και ιστορική τους αξία αποδεικνύεται καθημερινά καθώς ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να πωλούνται αποδυκνείωντας περίτρανα την διαχρονικότητα τους.

Με τον όρο Βauhaus αναφερόμαστε στην καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που ιδρύθηκε από τον Βάλτερ Γκρόπιους και αναπτύχθηκε την περίοδο 1919-1933στη Γερμανία. Το ύφος της σχολής Μπαουχάους επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης, ειδικότερα στους τομείς της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανικού σχεδιασμού, ενώ τα έργα που παράχθηκαν μέσα από τα εργαστήρια της σχολής έγιναν αντικείμενα εκτεταμένης αναπαραγωγής. Λειτούργησε σε τρεις διαφορετικές πόλεις της Γερμανίας, στη Βαϊμάρη (1919-25), στο Ντεσάου (1925-32) και στο Βερολίνο (1932-33), υπό την διεύθυνση των Βάλτερ Γκρόπιους (1919-28), Χάνες Μέγιερ (1928-30) και Μις βαν ντερ Ρόε (1930-33) αντίστοιχα.

ΣΧΟΛΕΣ Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ(1919-1925) H ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΕΣΑΟΥ(1925-1928) Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ(1932-1933)

ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ Μπαουχάους ιδρύθηκε το 1919 από τον Βάλτερ Γκρόπιους στη συντηρητική πόλη της Βαϊμάρης. Το όνομά της προήλθε από αντιστροφη την γερμανικής λέξης Hausbau («οικοδόμηση»). Ο απώτερος σκοπός του Μπαουχάους ήταν να αποτελέσει μια ενιαία σχολή τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στις καλές τέχνες. Βασική αρχή της σχολής ήταν το ανοιχτό πνεύμα μπροστά στις νέες προκλήσεις της εποχής αλλά και ειδικότερα η προσέγγισή τους, περισσότερο από μια πρακτική άποψη και λιγότερο θεωρηΤο πρόγραμμα σπουδών περιλάμβανε ένα αρχικό προπαρασκευαστικό στάδιο (Vorlehre) διάρκειας έξι μηνών και στη συνέχεια ακολουθούσε μία τριετής περίοδος φοίτησης, κατά την οποία οι σπουδαστές εκπαιδεύονταν πρακτικά σε εργαστήρια (Werklehre), λαμβάνοντας παράλληλα θεωρητικά μαθήματα (Formlehre). Κάθε εργαστήριο διέθετε ως επικεφαλής δύο δασκάλους, έναν καλλιτέχνη (Meister der Form) και έναν τεχνίτη ή τεχνικό (Meister des Handwerks), που ειδικεύονταν σε μία ή περισσότερες μορφές τέχνης. Η εκπαίδευση αποσκοπούσε στην απόκτηση τόσο πρακτικών τεχνικών γνώσεων όσο και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων, με κύρια φιλοσοφία την μάθηση μέσα από την πράξη. Στα εργαστήρια, οι σπουδαστές διδάσκονταν ελεύθερο σχέδιο, μεταλλοτεχνία, υφαντουργική, ξυλοτεχνία, κεραμεική, τυπογραφία, βιβλιοδεσία και εν γένει τη χρήση διαφορετικών υλικών, όπως γυαλί, ξύλο, μέταλλο κ.λπ. τικά.

Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΕΣΑΟΥ Μετά την πολιτική απόφαση διακοπής τής λειτουργίας της σχολής της Βαϊμάρης, αρκετές γερμανικές πόλεις εξέφρασαν ενδιαφέρον να φιλοξενήσουν τη σχολή Μπαουχάους, μεταξύ αυτών το Μόναχο, το Αμβούργο, το Ντάρμσταντ και η Φραγκφούρτη, προκειμένου να συνεχιστεί το έργο της. Τελικά, η σχολή μεταφέρθηκε στο Ντεσάου, πόλη περισσότερο προοδευτική και βιομηχανική. Το κτίριο της σχολής στο Ντεσάου, καθώς και οι κατοικίες των δασκάλων που σχεδίασε ο Γκρόπιους, αποτέλεσαν την επιτομή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στηΓερμανία και κατατάσσονται στα σημαντικότερα κτίρια του 20ού αιώνα.[7] Η αλλαγή στην έδρα της σχολής συνοδεύτηκε από βαθύτερες διαφοροποιήσεις στον τρόπο λειτουργίας της. Η διάρκεια του προπαρασκευαστικού μαθήματος διπλασιάστηκε, ενώ ο αριθμός των εργαστηρίων μειώθηκε με την κατάργηση του εργαστηρίου κεραμεικής. Η σχολή έλαβε επίσης τον τίτλο του Ινστιτούτου Σχεδιασμού (Hochschul für Gestaltung) και αναβαθμίστηκε στο ίδιο επίπεδο με άλλες ακαδημίες καλών τεχνών.

Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ Λειτούργησε στο Βερολίνο, με πρωτοβουλία του βαν ντερ Ρόε, μέχρι το καλοκαίρι του 1933, αυτή τη φορά ως ιδιωτικό «Ανεξάρτητο Εκπαιδευτικό και Ερευνητικό Ινστιτούτο». Η σχολή του Βερολίνου είχε διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών, διάρκειας επτά εξαμήνων, που αποσκοπούσε στην εκπαίδευση των σπουδαστών πάνω σε κάθε τομέα της αρχιτεκτονικής. Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Αδόλφο Χίτλερ το 1933, σημειώθηκε η οριστική παύση λειτουργίας της σχολής Μπαουχάους. Το Ναζιστικό κόμμα είχε αντιταχθεί στο Μπαουχάους σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '20, καθώς το εκλάμβανε ως ένα μέτωπο κομμουνιστών, ειδικά επειδή πολλοί Ρώσοι καλλιτέχνες αναμίχθηκαν με αυτό. Ο Υπουργός Εσωτερικών και Εκπαίδευσης, Βίλχελμ Φρικ, υπήρξε ο πρώτος που κινήθηκε κατά των ρευμάτων της μοντέρνας τέχνης, που από το 1934 χαρακτηρίζονταν από το ναζιστικό καθεστώς ως «μη γερμανικά».

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΑΝ Μερικοί από τους πλέον σημαντικούς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες που δίδαξαν στη σχολή Bauhaus είναι: Βιομηχανικοί σχεδιαστές και αρχιτέκτονες: Μις βαν ντερ Ρόε (Mies van der Rohe) Βάλτερ Γκρόπιους (Walter Gropius) Μαριάνε Μπραντ (Marianne Brandt) Μαρσέλ Μπρόιερ (Marcel Breuer) Κρίστιαν Ντελ (Christian Dell) Ludwig Hilberseimer Ιωάννης Δεσποτόπουλος (Jan Despo) Ζωγράφοι και γλύπτες Γιόζεφ Άλμπερς Γιοχάνες Ίττεν Βασίλι Καντίνσκυ (Wassily Kandinsky) Πάουλ Κλέε (Paul Klee) Γκέρχαρντ Μαρκς Λάσλο Μόχολι-Νάγκι Λάιονελ Φάινινγκερ

ΓΙΟΧΑΝΕΣ ΙΤΤΕΝ O Γιοχάνες Ίττεν ηταν Ελβετός ζωγράφος, σχεδιαστής, συγγραφέας, δάσκαλος και θεωρητικός της τέχνης που συνδέθηκε με τη σχολή Μπαουχάους. Γεννήθηκε στο Südern-Linden της Ελβετίας. Την περίοδο 1904-6 εκπαιδεύτηκε ως δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Βέρνη, ερχόμενος σε επαφή με τις καινοτόμες ιδέες του παιδαγωγού Φρίντριχ Βίλχελμ Φρέμπελ, αλλά και την ψυχανάλυση. Το 1909 αποφάσισε να αφιερωθεί στη ζωγραφική και γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της ΓενεύηςΤην περίοδο 1904-6 εκπαιδεύτηκε ως δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Βέρνη, ερχόμενος σε επαφή με τις καινοτόμες ιδέες του παιδαγωγού Φρίντριχ Βίλχελμ Φρέμπελ, αλλά και την ψυχανάλυση. Το 1909 αποφάσισε να αφιερωθεί στη ζωγραφική και γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γενεύης

ΒΑΣΙΛΙ ΚΑΝΤΙΝΣΚΙ O Βασίλι Καντίνσκι ήταν Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός της τέχνης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα και ένας από τους πρωτοπόρους της αποκαλούμενης αφηρημένης τέχνης. Έλαβε μέρος σε ορισμένα από τα σημαντικότερα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης εισάγοντας τις δικές του καινοτομίες και μία νέα αντίληψη για τη ζωγραφική, καταγράφοντας ένα πλούτο θεωριών και ιδεών στην πραγματεία για το πνευματικό στην τέχνη. Γεννήθηκε στη Μόσχα, παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής, ζωγραφικής και σχεδίου. ξεκίνησε σπουδές νομικής και οικονομικών στο Πανεπιστήμιο, ασχολούμενος παράλληλα στον ελεύθερο χρόνο του με τη ζωγραφική. Ο Καντίνσκι δίδαξε στη σχολή Μπαουχάους, προσκεκλημένος - όπως και άλλοι διακεκριμένοι καλλιτέχνες της εποχής - του ιδρυτή της Βάλτερ Γκρόπιους και κλήθηκε να αναλάβει το εργαστήριο τοιχογραφίας. Παράλληλα zανέλαβε ένα μάθημα με θέμα τη φόρμα, σε συνεργασία με το Πάουλ Κλέε και η διδασκαλία του ήταν εμπλουτισμένη με στοιχεία από προσωπικές του θεοσοφικές και αποκρυφιστικές μελέτες. Οι πίνακες του, εκείνης της περιόδου, διακρίνονται από μία αυστηρότητα και εμφανή γεωμετρικά στοιχεία. είχε συνεργαστεί με τα μέλη του Γαλάζιου Ρόδου, μίας ομάδας συμβολιστών καλλιτεχνών, έχοντας συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις τους. Μετά την εκστρατεία των Ναζί εναντίον του Μπαουχάους και το κλείσιμο της σχολής

ΠΟΛ ΚΛΕΕ ‘Hταν Γερμανός ζωγράφος. Μολονότι δεν εντάχθηκε επισήμως σε καμία σχολή ή κίνημα, το έργο του είχε σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση των περισσοτέρων καλλιτεχνικών τάσεων της μοντέρνας τέχνης, ενώ υπήρξε και δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους. Άφησε συνολικά περισσότερα από 9.000 έργα, μεταξύ αυτών υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων φιλοξενείται σήμερα στο Κέντρο Πάουλ Κλέε της Βέρνης. Από νωρίς, ο Πάουλ Κλέε ήρθε σε επαφή με την μουσική και τη ζωγραφική. Ξεκίνησε να παίζει βιολί σε ηλικία επτά ετών, επιδεικνύοντας τέτοιες ικανότητες Στη συνέχεια στον Ά ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ συνέχισε να ζωγραφίζει και να εξελίσσεται καλλιτεχνικά, συμμετέχοντας σε εκθέσεις μέχρι το Φεβρουάριο του 1916,. . Μετά Στις 29 Οκτωβρίου του 1920, ο διευθυντής της σχολής του Μπάουχαους, Βάλτερ Γκρόπιους, πρότεινε επίσημα στον Κλέε να διδάξει στη σχολή της Βαϊμάρης. Εκείνος δέχτηκε τον διορισμό του στις αρχές του 1921 καθώς ήταν ταυτισμένος με τις γενικές αρχές και ιδέες του Μπαουχάους. Υπήρξε αρχικά "δάσκαλος των μορφών" στο εργαστήριο της βιβλιοδεσίας, για έναν περίπου χρόνο. Για το χειμερινό εξάμηνο, προετοίμασε μία σειρά διαλέξεων με θέμα την καλλιτεχνική φόρμα, οι οποίες αργότερα εκδόθηκαν και σε μορφή βιβλίου. Αργότερα, είχε την επίβλεψη των εργαστηρίων τοιχογραφίας και υαλογραφημάτων. Η διδασκαλία στη σχολή είχε για τον Κλέε πάντα δευτερεύουσα σημασία, προσπαθώντας να μην αποτελεί τροχοπέδη στις δημιουργικές του δραστηριότητες. Παρέμεινε στη σχολή για περίπου δέκα χρόνια και την εγκατέλειψε το 1930

ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ O Ιωάννης Δεσποτόπουλος ή Jan Despo γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στις 7 Ιανουαρίου 1903 και ήταν ένας πρωτοπόρος της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Τελείωσε το σχολείο στη Χίο και στη συνέχεια σπούδασε στο περίφημο Bauhaus στη Βαϊμάρη, κατά τα έτη 1924-1925. Αποφοίτησε, τελικά, από το πανεπιστήμιο του Ανόβερου. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1930. Το 1943 εκλέγεται καθηγητής της Ειδικής Κτηριολογίας και Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Αργότερα έχτισε το μοντέρνο σχολικό συγκρότημα στην Ακαδημία Πλάτωνος, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα της κυβέρνησης Βενιζέλου για την ανέγερση σχολικών κτηρίων. . Το 1959 κέρδισε το Α΄ βραβείο και την ανάθεση έργου σε πολεοδομικό διαγωνισμό ιδεών για το πνευματικό κέντρο της Αθήνας. Τελικά το 1961 επανεκλέγεται καθηγητής στο ΕΜΠ μέχρι το 1968 που συνταξιοδοτείται. Ανάμεσα στα έργα του συμπεριλαμβάνονται η Μαγαζιώτισσα Χίου, τα Δημοτικά λουτρά Χίου, το Σανατόριο Σωτηρία στην Αθήνα 1932-35, το Σανατόριο Τρίπολης 1936-40, το Νοσοκομείο Ασβεστοχωρίου 1937-40, το Κινηματοθέατρο Χίου, το Σχολικό Συγκρότημα Ακαδημίας Πλάτωνος. Από το μεγάλο προσχέδιο για το Πνευματικό Κέντρο πραγματοποιήθηκε μόνο κτήριο του Ωδείου Αθηνών (1969-85). Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του παραμένει αδημοσίευτο. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις ΕΜΠ το βιβλίο του «Η Ιδεολογική Δομή των Πόλεων».

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ Στη σχολή Bauhaus ο σουρεαλισμός ,dada και κυρίως ο εξπρεσιονισμός ήταν τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα. Στη διδακτέα ύλη περιλαμβάνονταν η κατεργασία της πέτρας, του ξύλου, των μετάλλων, των χρηστικών υλών, η κεραμική και η υφαντουργία. Ακολούθησε η διδασκαλία των γραφικών τεχνών της φωτογραφίας και της σκηνογραφίας καθώς επίσης και της αρχιτεκτονικής και χρωματολογίας. Στόχος της ήταν οι καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες να εργαστούν από κοινού για τη δημιουργία μιας νέας ενότητας στην τέχνη. Στην αρχή το ύφος ήταν εξπρεσιονιστικό ,το Bauhaus όμως έφτασε γρήγορα στην άκαμπτη απλότητα του λειτουργισμού. Πρώτο και στοιχειώδες μάθημα στην σχολή του Bauhaus ήταν η εισαγωγή στη σύνθεση της μορφής, στο χρώμα και στην τεχνική επεξεργασία των υλικών. Βασική αρχή της θεωρητικής και πρακτικής προσέγγισης ήταν η αντίληψη πως η μορφή ακολουθεί τη λειτουργία. Στην εκπαίδευση κύριο λόγο είχε η δουλειά στα εργαστήρια, αφού η εξασφάλιση βασικών χειροτεχνικών γνώσεων ήταν παράγοντας εκπαίδευσης, αλλά και πρακτικός σκοπός

ΧΡΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ Μέσα σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο βάζουμε τα τρία βασικά χρώμα έτσι ώστε το κίτρινο να βρίσκεται στην κορυφή, το κόκκινο κάτω δεξιά και τι μπλέ κάτω αριστερά. Τα τρίγωνα που θα σχηματίσουμε έξω απ το τρίγωνο θα είναι ισόπλευρα και το χρώμα που θα βάλουμε θα είναι αντίστοιχα τα συμπληρωματικά των δύο παραπλεύρων χρωμάτων. Ο χρωματικός Κύκλος του Ίττεν είναι ένας δωδεκαμερής χρωματικός κύκλος που περιλαμβάνει βασικά, συμπληρωματικά και παράγωγα χρώματα Τρία τα κύρια χρώματα είναι το κίτρινο, το κόκκινο και το μπλε. Απ την ανάμειξής τους βγαίνουν τα συμπληρωματικά τους που είναι το πορτοκαλί, το πράσινο και το μωβ.

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ Αρχιτεκτονική είναι η τέχνη ή η επιστήμη της οικοδομικής. Η λέξη χρησιμοποιείται ειδικά για να δείξει τη διαφορά μεταξύ της δόμησης και της τέχνης σχεδιασμού κτιρίων. Οι σπουδές αρχιτεκτονικής τείνουν να επικεντρώνουν το ενδιαφέρον σε ανώτερης μόρφωσης και κουλτούρας θέματα και ειδικά στην τέχνη. Εντός της σχολής διδασκόταν ό, τι είχε σχέση με την αρχιτεκτονική, το σχέδιο αλλά και την τελική κατασκευή. Το παράδοξο στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ήταν ότι, αν και υποστήριζε ότι ο απώτερος στόχος όλης της δημιουργικής δραστηριότητας ήταν το χτίσιμο και η κατασκευή έργων, η σχολή δεν πρόσφερε μαθήματα αρχιτεκτονικής παρά μόνο μετά το 1927. Κατά την περίοδο της διεύθυνσης της σχολής από τον Walter Gropius, η αρχιτεκτονική παραγωγή του Bauhaus ουσιαστικά ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο τον Gropius με σημαντικότερο ίσως έργο τον πύργο "TribuneTower" στο Σικάγο, το οποίο προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον για τη σχολή. Το κτίριο της σχολής Bauhaus στο Dessau θεωρείται επίσης πολύ σημαντικό και ανήκει και αυτό στον Gropius. Οι σπουδαστές του Bauhaus συνεισέφεραν κυρίως σε μικρότερης εμβέλειας εργασίες στους εσωτερικούς χώρους (σχεδίαση γραφείων, αγγειοπλαστική, εσωτερική διακόσμηση κ. τ. λ ). Σε ότι αφορά την αρχιτεκτονική παραγωγή, η άποψη πως η σχολή Bauhaus ευθύνεται για ένα εκτενές έργο κατασκευής πολλών κατοικιών δεν είναι ακριβής. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητα των Gropius και van der Rohe. Ωστόσο οι σύχρονοι του Bauhaus αρχιτέκτονες Bruno Taut, Ηans Poelzig και ιδιαίτερα ο Ernst May ,των πόλεων του Βερολίνου, της Δρέσδης και της Φρανκφούρτης αντίστοιχα, είναι υπεύθυνοι για πλήθος πρωτοποριακών κατοικιών που χτίστηκαν την περίοδο εκείνη στη Γερμανία, επηρεασμένοι ασφαλώς και από την φιλοσοφία της σχολής Bauhaus.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Ο βιομηχανικός σχεδιασμός (Industrial Design ή Product Design) δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με τον καταμερισμό της εργασίας στην βιομηχανία. “Βιομηχανικός Σχεδιασμός είναι η επαγγελματική υπηρεσία της δημιουργίας και εξέλιξης ιδεών και χαρακτηριστικών που βελτιώνουν τον τρόπο λειτουργίας, την αξία και την αισθητική εμφάνιση των προϊόντων και συστημάτων προϊόντων, με σκοπό την εξίσου μέγιστη ωφέλεια τόσο του χρήστη όσο και του κατασκευαστή.” Η θεωρία και η πρακτική του Βιομηχανικού Σχεδίου συνιστούν την εξειδικευμένη γνώση με την οποία αποδίδονται οι μορφές και οι λειτουργίες στα σύγχρονα προϊόντα χρήσης. Η έννοια του σχεδιασμού έχει καθιερωθεί κυρίως ως ταυτοσημία με την αισθητική πρόταση, χάρη στην οποία ένα προϊόν θα γίνει επιθυμητό στον χρήστη του. Για να υπάρξει όμως ως αισθητική πρόταση θα πρέπει πρώτα απ΄όλα να συνδυαστούν οι θεωρητικές γνώσεις και οι πρακτικές εμπειρίες, τόσο από τον χώρο της τέχνης, όσο και από τον χώρο της επιστήμης. Το γνωστικό αντικείμενο του Βιομηχανικού Σχεδίου εκτείνεται σε ευρέα ακαδημαϊκά πεδία, στα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται η ιστορία της υλικής παραγωγής, η πολιτική οικονομία, η γεωμετρία, η θεωρία της αισθητικής και της τέχνης, η παραστατική, η εργονομία, η κιναισθητική, η πραξεολογία, η τεχνολογία των υλικών και η μεθοδολογία του σχεδιασμού.

  Την τελευταία δεκαετία η εξέλιξη της τεχνολογίας σαφέστατα επηρεάζει το design. Στα πλαίσια αυτών των αλλαγών δεν νομίζω πως η ρομποτική είναι το πραγματικά καινούργιο δεδομένο ή είναι καινούργιο όσο ήταν ή αυτοκίνηση και το αυτοκίνητο κάποιον αιώνα πριν. Το computer βοηθά το σχεδιασμό, βοηθά την παραγωγή, καθετοποιεί τη σχέση σχεδιασμού και παραγωγής και στη συνέχεια, στα πλαίσια κάποιου δικτύου ON LINE, που συνδέει παραγωγική μονάδα με σημεία πώλησης-κατανάλωσης, συνδέει κάθετα και την πώληση με το σχεδιασμό και την παραγωγή. Θα λέγαμε λοιπόν μέχρις εδώ, πως με την βοήθεια του computer διευκολύνεται και επιταχύνεται η ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στους συντελεστές και τα στάδια του design κατά τον De Fusco. Μέχρις εδώ όμως, θα λέγαμε πως η παρέμβαση είναι ποσοτική, αυξάνει απλά κάποιες ταχύτητες ροής. Το design όπως το μάθαμε, από τις προσπάθειες του Thonet μέχρι το Bauhauς, τη σχολή της Ούλμ, και την πρακτική της πλούσιας σε σχετική βιομηχανική παράδοση βόρειας Ιταλίας (με εξαίρεση ίσως τις προσπάθειες των Κονστρουκτιβιστών στις αρχές της ρωσικής επανάστασης), είναι όσον αφορά αυτή τη κεντρική ιδέα, του μαζικού πολλαπλού προϊόντος, απόλυτα το ίδιο, άσχετα από τις μεταξύ των εκδοχών περισσότερο ή λιγότερο έντονες, σχεδιαστικές διαφοροποιήσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι λειτουργούν στη βάση του μαζικού, από τα πράγματα που τους περιβάλλουν ,τα ρούχα το σπίτι και τον εξοπλισμό του, μέχρι την ίδια την Εικόνα της Παρουσίας τους στον κόσμο. Δεν είναι πια ρομαντικός εξτρεμισμός να μιλά κανείς για σχεδιασμένο βιομηχανικό προϊόν χαμηλού κόστους με χαρίσματα ποίησης, ποιότητας και άνεσης, προορισμένο για πολύ περιορισμένη πελατεία μέχρι και για μεμονωμένη οικογένεια ή άτομο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Η φωτογραφία έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που εκτείνεται σε βάθος αρκετών αιώνων. Η ανακάλυψή της σχετίζεται με την επινόηση ενός είδους σκοτεινού θαλάμου, που οι εικόνες αποτυπώνονταν σε πλάκες αργύρου και χαλκού, και φτάνει μέχρι τη σημερινή εποχή όπου υπερσύγχρονες ψηφιακές μηχανές μπορούν να αποτυπώνουν εκατομμύρια χρώματα και σχέδια με τέλεια ανάλυση. Η ιστορία της ξεκινάει τον 4ο αιώνα από παρατηρήσεις του Αριστοτέλη και με τη γεωμετρική θεωρία του Ευκλείδη και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Ήδη από τον 19ο αιώνα αρκετοί επιστήμονες συνέβαλαν στην τεχνολογική εξέλιξή της, ενώ οι καινοτομίες που εισήγαγε προσέλκυσαν το ενδιαφέρον ακόμη και εθνικών κοινοβουλίων. Κατά την περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης οι προσπάθειες αρκετών ερευνητών οδήγησαν στην δημιουργία των πρώτων συσκευών φωτογράφησης που αξιοποιούσαν με επαρκέστερο τρόπο της camera obscura. Μία από τις πρώτες πλήρεις φωτογραφικές μηχανές παρουσιάστηκε το 1847. Ήταν μια μηχανή με φυσούνα η οποία είχε ικανοποιητική εστίαση και αποτέλεσε το πρότυπο για το σχεδιασμό μεταγενέστερων φωτογραφικών μηχανών.

ΜΟΔΑ- ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ Τι είναι ενδυμασία; Η ενδυμασία είναι και ένα είδος τέχνης. Ανήκει στις λεγόμενες εφαρμοσμένες τέχνες, όπως είναι η κεραμική, η επιπλοποιία και άλλες, που παράγουν αντικείμενα τα οποία έχουν πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή. Η ενδυμασία κάθε ιστορικής περιόδου παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά με τις άλλες τέχνες που άνθησαν την ίδια εποχή. Από τον 20ό αιώνα μάλιστα η σχέση ενδυμασίας και τέχνης έγινε πιο στενή, μια και διάφοροι σχεδιαστές ενδυμάτων εμπνεύστηκαν συχνά από έργα τέχνης. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ενδυμασίας αποτελεί η μόδα. Μόδα ή συρμός είναι οι αλλαγές στον τρόπο ντυσίματος που χαρακτηρίζουν μια χρονική περίοδο. Οι αλλαγές της μόδας εξαρτώνται από τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, από τις αισθητικές αντιλήψεις κάθε περιόδου, καθώς και από την εξέλιξη της τεχνολογίας. Σήμερα η μόδα καθορίζεται κυρίως από επιχειρήσεις που ασχολούνται με την ενδυμασία. Σε γενικές γραμμές, η ενδυμασία αποτελεί ένα είδος κώδικα επικοινωνίας. Είναι μια σιωπηλή γλώσσα που φανερώνει πολλά, όχι μόνο για το άτομο που τη φοράει, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο και το πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο το άτομο αυτό ζει. Είναι συγχρόνως μια μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τι είναι μόδα; Με τον όρο αυτό έχει επικρατήσει να δηλώνονται οι τάσεις, οι εκδηλώσεις και οι προτιμήσεις που επικρατούν για ορισμένη χρονική περίοδο και αφορούν κυρίως την αμφίεση, αλλά και άλλες εκφράσεις του πολιτισμού και της μαζικής συμπεριφοράς. Η μόδα, επίσης, αποτελεί ένα ιδιάζοντα τρόπο επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας κοινωνικής ομάδας σε μια συγκεκριμένη περιοχή, καθώς μέσω αυτής επιδιώκεται η αποδοχή κάθε ατόμου από τους άλλους.  

ΚΟΣΜΗΜΑ Τι είναι σύγχρονο - εικαστικό κόσμημα; Όλα ξεκίνησαν την δεκαετία του 60' , κυρίως στην Αμερική (US), την Αγγλία και την Ολλανδία,  από καλλιτέχνες που ήθελαν να εξελίξουν το κόσμημα σε κάτι πιο πειραματικό, το οποίο άγγιζε την τέχνη, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του “Arts & Crafts Μovement”, (ένα κίνημα που δίνει έμφαση στα χειροποίητα έργα και εναντιώνεται στη βιομηχανοποίηση και τη φτηνή-μηχανική απομίμηση διακοσμητικών στοιχείων). Παρόλο που ήταν αδύνατη η κατάργηση της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει και προτιμούσαν το γνήσιο, το απλό και το χειροποίητο. Στη ελληνική γλώσσα θα το αποδίδαμε ως σύγχρονο-εικαστικό κόσμημα.  Το σύγχρονο κόσμημα λοιπόν στέκεται ανάμεσα στη παράδοση (παραδοσιακές τεχνικές) και στην ατομική έκφραση του δημιουργού. Χρησιμοποιώντας νέα εναλλακτικά υλικά και αναπτύσσοντας νέες τεχνικές, με βάση μια πρωτότυπη ιδέα, ο καλλιτέχνης δημιουργεί συναισθήματα και ερωτήματα στο θεατή του. Σε αυτή τη περίπτωση το σώμα αποκτά εναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Γίνεται “τόπος” έκθεσης του κάθε κομματιού και ταυτόχρονα μέσο έκφρασης του ανθρώπου που το φοράει. Θα μπορούσαμε να πούμε οτι είναι ένα είδος μεταξύ  Art, Craft &design

Το Ψηφιδωτό   Αρχικά, το ψηφιδωτό είναι μια τέχνη η όποια βοηθά τον άνθρωπο να διακοσμήσει διάφορα αντικείμενα ή ακόμα και το σπίτι στο όποιο ζει. Το ψηφιδωτό είναι σχέδιο ή παράσταση για την διακόσμηση δαπέδου, τοίχου ή οροφής, που σχηματίζεται με την συναρμολόγηση μικρών ποικιλόχρωμων κύβων ή άλλων σχημάτων, με τον όρο αυτό ψηφιδωτό δηλώνεται η τέχνη της διακόσμησης μιας επιφάνειας με την μέθοδο αυτή. Μεταξύ, ψηφιδωτού και ζωγραφικής, υπήρξε μια αμοιβαία επίδραση, μεγαλύτερη ή μικρότερη. Ως προς τα χρώματα και την τεχνοτροπία, τα παλαιοτέρα γνωστά ελληνικά ψηφιδωτά με παραστάσεις, χρονολογούνται από τα τέλη του 5ου π.χ. αιώνα, παρουσιάζουν αναλογίες με την σύγχρονη τους αγγειογραφία, ιδίως στην σχεδιάσει των περιγραμμάτων και την χρησιμοποίηση πολύ σκοτεινού φόντου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Διαφήμιση είναι διαδικασία γνωστοποίησης και επηρεασμού του καταναλωτικού κοινού για ένα προϊόν ή μία υπηρεσία επί πληρωμή. Θεωρείται μηχανισμός πληροφόρησης αλλά και χειραγώγησης του ανθρώπου. Αποτελεί μια μορφή για ένα προϊόν/ιδέα/ αγαθό, έχει σαφή σχεδιασμό, είναι αισθητικά ελκυστική και έχει ευφυές περιεχόμενο που έχει σκοπό να αναγκάσει τον καταναλωτή να γίνει υπερκαταναλωτής. Συγκεκριμένα προσπαθεί να κάνει πιο ελκυστικό έτσι ώστε να παραπλανήσει τον καταναλωτή να το αγοράσει. Σκοπός της είναι να αυξήσει τις πωλήσεις ενός προϊόντος ή να το κάνει αποδεκτό από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ατόμων αναφερόμενη στα θετικά στοιχεία του προβαλλόμενου είδους/προσώπου/ιδέας/αγαθού/υπηρεσίας/φορέα. Παράλληλα μπορεί να ενημερώνει το κοινό για την τιμή, τη διαθεσιμότητα, τους τυχόν κινδύνους από τη χρήση του προβαλλομένου είδους κ.λπ.   Η διαφήμιση μπορεί να χρησιμοποιεί άλλοτε συγκινησιακά χαρακτηριστικά (επίκληση στο συναίσθημα) που συνδέουν τον χρήστη με την αγορά ή την χρήση του προϊόντος και άλλοτε λογικά χαρακτηριστικά (επίκληση στη λογική) όπως τεχνικά χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα του προϊόντος σε σχέση με τα ανταγωνιστικά. Με τον τομέα αυτόν έχουν ασχοληθεί ψυχολόγοι, διαφημιστές, καλλιτέχνες, κάνοντας έρευνα και αναζητώντας τρόπους να τραβήξουν το ενδιαφέρον των καταναλωτών. Το κείμενο, ο ήχος και η εικόνα σε οποιοδήποτε είδος διαφήμισης είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να είναι ενδιαφέροντα και να τραβούν την προσοχή του κοινού, να έχουν τα κατάλληλα χρώματα, την κατάλληλα μουσική επένδυση (ανάλογα με το προβαλλόμενο είδος) κ.λπ.

Το άτομο διαθέτει μηχανισμούς άμυνας, αλλά τελικά υποκύπτει κάτω από τον συνεχή βομβαρδισμό της διαφήμισης. Τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι, είναι χρήσιμο να γνωρίζουν για την διαφήμιση, μεταξύ άλλων τα εξής: Η διαφήμιση δημιουργεί πλασματικές ανάγκες. Πολλές ανάγκες μας δεν είναι πραγματικές αλλά δημιουργούν την αίσθηση της έλλειψης. Η τάση για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες δημιουργούν πολλά προβλήματα όπως είναι το άγχος, η περισσότερη εργασία κλπ. Ο κόσμος της διαφήμισης είναι εικονικός και διαφέρει από τον πραγματικό κόσμο. Προβάλλουν έναν ουτοπικό κόσμο που διαφέρει από την πραγματικότητα και πρότυπα ομορφιάς προσπαθώντας να μας πείσουν ότι με την χρήση του προτεινόμενου προϊόντος θα έχουμε το αντίστοιχο αποτέλεσμα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αφού οποιοδήποτε προϊόν και αν καταναλώσουμε δεν θα γίνουμε τόσο όμορφοι, δυνατοί, φανταχτεροί κλπ. όπως δείχνει η διαφήμιση. Η γλώσσα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.) παρουσιάζει ιδιαιτερότητες. Κάθε Μ.Μ.Ε. χρησιμοποιεί τον δικό του τρόπο, την δική του γλώσσα (μουσική, λέξεις, χρώμα κτλ.) για να «περάσει» το μήνυμα που θέλει στο κοινό. Κάθε άτομο/ δέκτης ερμηνεύει/ αποκωδικοποιεί με τον δικό του τρόπο το ίδιο διαφημιστικό μήνυμα. Ανάλογα με την κουλτούρα, την νοοτροπία και την συνολική προσωπικότητα κάθε ανθρώπου το ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο. Η διαφήμιση στηρίζει οικονομικά τα μέσα επικοινωνίας, τον επαγγελματικό αθλητισμό, τη τέχνη και γενικά τη κοινωνία του θεάματος. Χρηματοδοτεί εθελοντικές πρωτοβουλίες, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, πολιτιστικές δραστηριότητες και προβάλλει κοινωνικά μηνύματα ευαισθητοποιώντας την κοινή γνώμη. Βοηθάει στην αισθητική καλλιέργεια του ατόμου όταν χαρακτηρίζεται από φαντασία, πρωτοτυπία και υψηλή αισθητική.

Διαφημιστικά µέσα Η διαφήμιση μπορεί να χρησιμοποιήσει αρκετά μέσα για να επιτύχει την αποστολή της (δηλαδή την γνωστοποίηση του προϊόντος) ανάλογα με την αγορά-στόχο που έχει, την αποτελεσματικότητα του μέσου και το κόστος που είναι διατεθειμένη να πληρώσει η επιχείρηση η οποία προβαίνει στην ενέργεια αυτή. Ορισμένα μέσα είναι: Τηλεόραση: Θεωρείται η πρωταγωνίστρια στην αποδοτική διαφήμιση και γι' αυτό η τηλεοπτική διαφήμιση είναι και η πιο ακριβοπληρωμένη. Η διάρκειά της είναι συνήθως γύρω στα 30 δευτερόλεπτα. Η τιμή ρυθμίζεται ανάλογα με την ώρα προβολής της διαφήμισης (άλλη τιμή στις 3 η ώρα τη νύχτα και άλλη στις 9 το βράδυ), από το σημείο (στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος ενός προγράμματος), το πρόγραμμα αυτό καθαυτό (άλλη τιμή για ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και άλλη τιμή για έναν μέτριου ενδιαφέροντος αγώνα) και με άλλες παραμέτρους. Επίσης η επανάληψη στην καθημερινή ζωή μιας έξυπνης ατάκας που πρωτοκαθίστηκε στην τηλεόραση ή που εκεί εδραιώθηκε ταυτιζόμενη με ένα συγκεκριμένο προϊόν, θεωρείται μεγάλη επιτυχία για το διαφημιζόμενο.   Ραδιόφωνο: Στηρίζεται μόνο ακουστικά και οι άλλες αισθήσεις ατονούν. Έτσι όσες πληροφορίες παίρνει σε μια διακοπή διαφημίσεων, καταγράφονται πιο έντονα. Η ραδιοφωνική διαφήμιση στηρίζεται περισσότερο στη μουσική και στο κείμενο, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να πείσει με την εικόνα, οπότε παίζει σημαντικότερο ρόλο η επιλογή της μουσικής υπόκρουσης και η φωνή του ατόμου που μιλά για το προϊόν καθώς βεβαίως και όσα λέει για αυτό. Κινηματογράφος: Η κανονική διαφήμιση προβάλλεται πριν από την έναρξη της ταινίας ή στα διαλείμματά της. Εντούτοις ο κινηματογράφος προσφέρεται ιδιαίτερα για την έμμεση και πιο αποδοτική διαφήμιση, δηλαδή την προβολή προϊόντων που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί στη διάρκεια της ταινίας (καπνού, ποτών, ρουχισμού, αυτοκινήτων κ.λπ.) Πρόσωπα: Τα πρόσωπα χρησιμοποιούνται κυρίως στην έμμεση διαφήμιση. Τύπος: (Εφημερίδες, Περιοδικά, κ.α.): Όσο μεγαλύτερη κυκλοφορία έχει ένα έντυπο, τόσο ακριβότερα διαθέτει τις σελίδες του προς διαφήμιση. Στην έντυπη διαφήμιση έχουν και πάλι σημασία τα χρώματα, τα κείμενα, τα πρόσωπα, η θέση (αν θα είναι ολοσέλιδη ή αν θα είναι στην πάνω δεξιά γωνιά θα κοστίσει περισσότερο από όσο μια στην κάτω αριστερή γωνία). Στον τύπο υπάρχει η ολοφάνερη διαφήμιση ενός προϊόντος και το λεγόμενο "Πουέμπλα" όπου ο δημοσιογράφος γράφει ένα διαφημιστικό κείμενο το οποίο ίσως να μην αποτελεί ολοφάνερη διαφήμιση με την κλασική έννοια, αλλά που υποχρεωτικά αναγράφει σε κάποιο σχετικά εμφανές σημείο ποιος το χορηγεί. Και στον τύπο όπως και σε άλλα μέσα, η διαφήμιση μπορεί να είναι και έμμεση ή κρυφή, κάτι που θεωρείται παράνομο αφού ο αποδέκτης (το καταναλωτικό κοινό) δεν ενημερώνεται σαφώς ότι πρόκειται για πληρωμένη διαφήμιση. Διαδίκτυο: Σε αυτό το χώρο η διαφήμιση γίνεται με αποστολή μηνυμάτων ή με διαφημίσεις στους ιστοτόπους που κάποιος επισκέπτεται ή με στοιχεία που συνοδεύουν εγκαταστάσεις προγραμμάτων ή σε κοινωνικούς ιστοτόπους ή με σπάμε. 

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Πολλές φόρες, συναντάμε διαφημίσεις οι όποιες για να κάνουν αρεστό αυτό που διαφημίζουν χρησιμοποιούν διάφορα έργα τέχνης. Πινάκες ζωγραφικής, πολιτιστικά μνημεία ακόμα και φράσεις από ποιητικά συγγράμματα συναντώνται σε διαφημίσεις αυτοκίνητων, αρωμάτων, ρούχων καθώς και κοσμημάτων διότι με αυτό τον τρόπο γίνονται πιο ελκυστικά. Η διαφήμιση θέλει να «υπνωτίσει» τους καταναλωτές, να τους επιβάλει δηλαδή τις δίκες της αξίες. Η τοποθέτηση της τέχνης, του πνευματικού κόσμου του καλλιτέχνη, της πολιτιστικής κληρονομίας του ανθρωπινού γένους με σκοπό την πώληση προϊόντων είναι δείγμα εκμετάλλευσης. Επομένως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την τέχνη ως εμπορευματοποιημένη, που κίνητρο και σκοπός της είναι αποκλειστικά το κέρδος. Αυτό έχει ως συνέπεια την μαζική παράγωγη τυποποιημένων έργων κατώτερης ποιότητας και ευτελούς άξιας, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της πνευματικής ζωής. Οι λόγοι που οδηγούν στην εμπορευματοποίηση της τέχνης είναι το καταναλωτικό πνεύμα, η επιδίωξη για εύκολο πλουτισμό από την πλευρά των καλλιτεχνών, η έλλειψη παιδείας, αισθητικής αγωγής και κριτικής σκέψης από την πλευρά του κοινού. Η τέχνη, όπως εκφράζεται μέσα από τις πολυάριθμες μορφές της, αποσκοπεί κυρίως στην απόδοση των αξιών που διέπουν και χαρακτηρίζουν τις εκάστοτε κοινωνικές δομές στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Όποια δημιουργία και έκθεση άπτεται στο ευρύ πεδίο της τέχνης οφείλει, κατά γενική ομολογία, πρωτίστως να ανιχνεύει τα στρατηγικά σημεία της κοινωνίας στην οποία και λειτουργεί, ώστε να καταστεί αντικείμενο τέχνης.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ(Bauhaus) Όπως είναι φυσικό, για να εξαπλωθεί σε παγκόσμια κλίμακα το κίνημα του Bauhaus, πρέπει να είχε διαφημιστεί και στο παρελθόν. Το πρώτο τεύχος του περιοδικού Bauhaus δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1926 η οποία ημερομηνία συμπίπτει με το άνοιγμα του κτιρίου Bauhaus στο Dessau. Από τότε, και για κάποιο χρονικό διάστημα, κάθε τρεις μήνες κυκλοφορούσε το περιοδικό που περιείχε τα νέα της σχολής. Σήμερα αυτό το περιοδικό δεν υπάρχει φυσικά. Όμως έπιπλα Bauhaus κάνουν πολύ συχνές εμφανίσεις σε σύγχρονες διαφημίσεις, τροποποιημένα μεν, αλλά το ίδιο ξεχωριστό μοτίβο παραμένει.   Τα δημιουργήματα των σχολών Bauhaus κατακλύζουν της διαφημίσεις που αφορούν την διακόσμηση. Στα περιοδικά καθώς και στην τηλεόραση, προωθούνται έπιπλα, τα περισσότερα από τα οποία είναι παρόμοια με αυτά του Bauhaus

ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Η παρουσία της γυναικείας μορφής στις διαφημίσεις έχει στόχο να προσελκύσει κυρίως τη γυναίκα καταναλώτρια αλλά και το ανδρικό καταναλωτικό κοινό κάνοντας διαφορετική χρήση της γυναικείας μορφής. Υπάρχουν διαφημίσεις όπου η παγκόσμια εμβέλεια του προϊόντος προβάλλεται μέσα από διαφορετικούς εθνικούς τύπους γυναικών, οι οποίοι περιγράφονται μέσα από την εξωτερική εμφάνιση και πολιτισμικά στοιχεία. Γενικά μιλώντας, οι γυναίκες που εμφανίζονται στις διαφημίσεις είναι πάντα καλοντυμένες (ή ξεντυμένες), με όμορφο μακιγιάζ, νεαρές, αδύνατες, με τέλειες αναλογίες σώματος, αισθησιακές και σέξι, για να προσελκύουν τους άνδρες καταναλωτές και να σπρώξουν τις γυναίκες-καταναλωτές να ταυτιστούν με αυτές. Η γυναικεία φωνή σπάνια ακούγεται στη διαφήμιση ενώ η εικόνα της είναι σχεδόν σε όλες τις διαφημίσεις δεδομένη, και όταν αυτό συμβαίνει, οι γυναίκες παίζουν το ρόλο της μητέρας ή της νοικοκυράς που γνωρίζει τα προϊόντα και όχι το ρόλο του ειδήμονα.  

Ο ΆΝΔΡΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Οι σύγχρονες έρευνες έχουν αναδείξει την ιεραρχική δομή η οποία αποδίδει θέση εξουσίας στον άνδρα και υποταγής στη γυναίκα. Στις διαφημίσεις συμβουλεύουν τις νοικοκυρές με μια επιβλητική φωνή για τα προϊόντα του νοικοκυριού σαν να μην ήταν αρκετά ικανές ή έξυπνες οι ίδιες για να καταλαβαίνουν την απόδοσή τους. Πάντα κατέχουν ένα αξιόλογο επάγγελμα το οποίο ενισχύει κιόλας την προσωπικότητά τους. Είναι αποκλειστικά επιστήμονες, γιατροί και δημοσιογράφοι και φαίνονται πάντα πιο ευφυείς. Η εικόνα του είναι αυτή του δυναμικού αρσενικού, με αυτοπεποίθηση, ισχύ και δύναμη. Προκειμένου να στηρίξει το προϊόν, εμφανίζεται όμορφος και καλοντυμένος, σοβαρός, ενώ περιφέρεται σε πολυτελέστατα περιβάλλοντα, με οικονομική άνεση και βρίσκεται σε μία πιο πλεονεκτική θέση από ότι εμφανίζεται στην πραγματικότητα. Ακόμα έχει προστατευτικό ρόλο απέναντι στη γυναίκα και η σωματική του διάπλαση καθώς και η όρθια θέση του συμβολίζουν την ανωτερότητά του.

Ύστερα από την πολύμηνη αναζήτηση του θέματος «Η αισθητική στη χρηστική λειτουργία», καταλήξαμε στα παρακάτω πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα αυτού του θέματος. Το κύριο πλεονέκτημα είναι ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ζει περιτριγυρισμένος από χρήσιμα αλλά παράλληλα και όμορφα αντικείμενα, αυτό σημαίνει ότι θα αποδώσει καλύτερα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον και με καλαίσθητα αντικείμενα. Ωστόσο, μέσω της προώθησης τέτοιων προϊόντων νοθεύεται η κρίση του καταναλωτή καθώς και ότι είναι όμορφο δεν είναι απαραίτητα και χρήσιμο.

2o ΓΕΛ ΜΕΓΑΡΩΝ ΠΡΟΤΖΕΚΤ-ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ Υπεύθυνη καθηγήτρια: Σταματία Σταυροπούλου Τμήμα Α’3: Αφροδίτη Παπαθανασίου, Γιώργος Παπαθανασίου, Δέσποινα Παπαθανασίου, Ευδοξία Παπαχρήστου, Ιωάννης Παππάς, Λάζαρος Πολυχρονάκης, Ειρήνη Πομώνη, Μελπομένη-Άννα Πομώνη, Κωνσταντίνος Ρήγας, Σακελλαρίου Δήμητρα, Σακελλαρίου Φανή, Άννα Σαμούρη, Μανώλης Σηφάκης, Απόλλων-Νικόλαος Σούντης, Βασιλική Στρατούρη, Τάσος Ταμπακος, Άγγελος Τζαφέρης, Νίκος Τσικαλάς, Κωνσταντίνος Τσιούνης, Γιώργος Φουρνάρης, Βασιλική Φουρτουλάκη, Κωνσταντίνος Φουρτουλάκης, Ελένη Φυντανή, Κλεονίκη Χατζημελετιάδη ΘΕΜΑ: Η αισθητική στη υπηρεσία της χρηστικής λειτουργίας (βιομηχανικό design, σχολή Bauhaus)