Τα γλυπτά του Μιχαήλ Αγγέλου

Ένα από τα πρώτα γλυπτά του Μικελάντζελο. Ο Βάκχος Ένα από τα πρώτα γλυπτά του Μικελάντζελο. Το κεφάλι του είναι χαμηλωμένο, τα μάτια του πάνε σχεδόν να κλείσουν, το μισάνοιχτο στόμα και το στήθος του δίνουν την εντύπωση ότι αναπνέει βαριά σαν μεθυσμένος, αλλά αυτό που ολοκληρώνει την αίσθηση του μεθυσιού του είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται χαλαρά τα μέλη του.

Πιετά στη Ρώμη Η Πιετά δηλαδή η Παναγίας να κρατά το νεκρό Χριστό είναι το πρώτο σημαντικό έργο του Μιχαήλ Αγγέλου(1498) για τον τάφο του Γάλλου Καρδινάλιου Jean de Villiers στη Ρώμη. Ακρίβεια στην απόδοση χωρίς να χάνεται η δραματικότητα. Χαρακτηριστικό το νεαρό του προσώπου της Παναγίας.

Δαβίδ Η λάξευση του μαρμάρου ξεκίνησε το 1501 και το άγαλμα ήταν έτοιμο το 1504. Η θέση όπου τοποθετήθηκε ήταν μπροστά στο Παλάτσο ντελα Σινιορία το κυβερνείο της Φλωρεντίας δηλαδή στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης Για τους φλωρεντινούς ο Δαβίδ ήταν ένα σύμβολο των αρετών του πολίτη (θάρρος, ευψυχία, πίστη) Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου δεν είναι πια ένα ήρεμο αγόρι που έχει μόλις θριαμβεύσει στη σύγκρουσή του με το Γολιάθ, αλλά ένας νέος που σφύζει από ενέργεια και δύναμη, μ’ ένα βλέμμα απλανές αλλά και άγρυπνο ταυτόχρονα.. Το δεξί του χέρι ακουμπάει στον ρωμαλέο του μηρό, ενώ το αριστερό είναι ανασηκωμένο και κρατά τη σφεντόνα. Είναι ένας Δαβίδ της εγρήγορσης, της πίστης, της ελπίδας.

Ο ημιτελής Άγιος Ματθαίος Ο ογκώδης Ματθαίος που, καθηλωμένος ακόμα στο μάρμαρο, αγωνίζεται σαν τον Λάζαρο να απαλλαγεί από ένα είδος σάβανου, αποκαλύπτει με τον καλύτερο τρόπο τη μέθοδο που ακολουθούσε ο Μιχαήλ Άγγελος στα γλυπτά του: ξεκινούσε από την μπροστινή επιφάνεια του μαρμάρου, προχωρούσε προς τα πίσω, έτσι που η μορφή να ξεπροβάλλει βαθμιαία από τον πέτρινο όγκο

Οι σκλάβοι Οι δυο σκλάβοι αποτελούσαν αρχικά μέρος του σχεδίου για τη δημιουργία του ταφικού μνημείου του πάπα Ιούλιου μαζί με το άγαλμα του Μωυσή, στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης. Τελικά ο Μιχαήλ Άγγελος αρνήθηκε να τους χρησιμοποιήσει καθώς δεν ταίριαζαν στα απλουστευμένα μεταγενέστερα σχέδια.

Με το Δεμένο Σκλάβο ο Μιχαήλ Άγγελος δίνει μια από τις πιο ολοκληρωμένες προμηθεϊκές μορφές όλης της ευρωπαϊκής τέχνης, στην οποία η διαμαρτυρία του ανθρώπου για τη μοίρα του και η άρνηση υποταγής παρουσιάζεται όχι μόνο σαν μια εξωτερική πράξη, αλλά και σαν μια πνευματική θέση και εκφράζεται τόσο με κάθε λεπτομέρεια όσο και στο σύνολο.

Με το λεγόμενο Σκλάβο που Πεθαίνει, συμπλήρωση και απάντηση στο Δεμένο Σκλάβο, δοσμένο με χαλαρά τα μέλη, πιο αρμονικές και ήρεμες τις γραμμές, πιο συγκρατημένη την κίνηση και τη μυϊκή έξαρση, ο καλλιτέχνης εκφράζει την υποταγή του ανθρώπου στη μοίρα του.

Η Πιετά(θρήνος) του Duomo

Η Πιετά(θρήνος) του Duomo Ο Χριστός πάντα μια ηρωική μορφή, παρουσιάζεται με σώμα σχετικά μεγαλύτερο από αυτό των άλλων προσώπων, το στήθος σε μετωπική θέση, το κεφάλι πεσμένο αριστερά, το δεξί πόδι απότομα φερμένο, επίσης αριστερά, τα χέρια άψυχα, το δεξί στην πλάτη της Μαγδαληνής, το αριστερό ελεύθερο σε μια στιγμή που πάει να σωριαστεί κάτω.

Η Πιετά(θρήνος) του Duomo <<Τώρα η σμίλη δεν ακολουθεί τόσο πιστά την λεπτομερειακή μορφή όπως παλιότερα, αλλά η δύναμη της φαντασίας του Μικελάντζελο έχει μείνει αμείωτη>> Ο Μιχαήλ Άγγελος δούλευε αυτό το έργο ενώ είχε φτάσει σε βαθειά γεράματα. Το προόριζε σαν μνημείο για τον τάφο του. Καθώς όμως δεν τον ικανοποιούσε ο τρόπος ολοκλήρωσής του το άφησε ατελές. Προσπάθησε μάλιστα να το καταστρέψει.

Η Πιετά(θρήνος) του Duomo Η Παναγία με το κεφάλι της ακουμπισμένο σε αυτό του Χριστού με μια βαθιά, καθαρά ανθρώπινη έκφραση παρουσιάζεται κυριολεκτικά σαν η προσωποποίηση του πόνου. Πάνω από τις τρεις στενά δεμένες μεταξύ τους μορφές του Χριστού, της Παναγίας και της Μαγδαληνής, υψώνεται το γεροντικό κεφάλι του Νικόδημου, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Μιχαήλ Αγγέλου κατά τον Βαζάρι.

Η Πιετά(θρήνος) Ροντανίνι Είναι το τελευταίο έργο του Μιχαήλ Αγγέλου που το δούλευε ακόμα και έξη μέρες πριν πεθάνει. Παρουσιάζει την Παναγία όρθια σ’ ένα βράχο να κρατά το σώμα του πεθαμένου παιδιού της, που αν και είναι άψυχο στέκει όρθιο καθώς ακουμπά πάνω της. Βασικά το θέμα του έργου είναι ο θάνατος, στην πιο ολοκληρωμένη εκφραστική διατύπωση, όχι μόνο του θανάτου του Χριστού, αλλά του θανάτου σαν την απόλυτη βεβαιότητα της ζωής.

Ο Μιχαήλ Άγγελος θεωρούσε τον εαυτό του αποκλειστικά γλύπτη, ενώ ζωγράφο κατ’ ανάγκη λόγω συνθηκών. Η ένταση και η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του καθώς και το μεγάλο του ταλέντο εκφράζονται πολύ περισσότερο στα γλυπτά του έργα. Έτσι δίκαια θεωρείται ο μεγαλύτερος γλύπτης που έχει υπάρξει.