Ρεμπέτικο Τραγούδι

Ιστορική αναφορά Το Ρεμπέτικο Τραγούδι ξεκίνησε από τις φυλακές του Μεντρεσέ στην Αθήνα το 1834. Τα τραγούδια αυτά αρχικά ονομάστηκαν "μουρμούρικα". Τον 19ο αιώνα (1850),ο Γάλλος ευγενής Αππέρ επισκέφτηκε την Ελλάδα για να μελετήσει το πρόβλημα των οθωμανικών φυλακών και αναφέρθηκε και στα τραγούδια που ακούγονταν σ' αυτές.

Την ίδια εποχή, στον Πειραιά, τα πρωτορεμπέτικα κάνουν την εμφάνισή τους, γνωστά και ως "γιαλάδικα" (από το "γιάλα -γιάλα" που επαναλαμβανόταν συχνά στους στίχους) "αμάν γιάλα" ή "γιαλελέλι". Το 1922, παρατηρήθηκε ότι ξεκίνησε μια ανάμειξη των τραγουδιών μ΄εκείνα της Μικράς Ασίας και του Βοσπόρου, με έντονη την ύπαρξη του αμανετζίδικου λαϊκού τραγουδιού. Παράλληλα, το είδος Καφέ Αμάν έγινε η αιτία για την ευρεία εξάπλωση του Ρεμπέτικου τραγουδιού. Το 1936, τα Ρεμπέτικα τραγούδια απαγορεύτηκαν, αφού θεωρούνταν τουρκοειδή. Αξίζει να αναφέρουμε πως το 1935, στην Τουρκία, τα αμανετζίδικα είχαν απαγορευτεί, καθώς θεωρήθηκαν ως κατάλοιπο ελληνικό μουσικό είδος.

Θεματολογία: Τα θέματα του Ρεμπέτικου τραγουδιού είναι, λίγο πολύ, παρόμοια με εκείνα των υπόλοιπων ειδών μουσικής, συμπεριλαμβανομένου, βέβαια, και του χώρου της μαγκιάς. Έτσι, έχουμε τραγούδια που κινούνται γύρω στον έρωτα, τα ναρκωτικά (χασίς, κοκαΐνη κ.α.) και ο του τεκέδες, τη φυλακή, για συγγενικά πρόσωπα (π.χ. η μητέρα), το θάνατο, τη ξενιτιά, σατιρικά, για τον στρατό και τον πόλεμο, για «μικρά» θέματα της καθημερινής ζωής, για εξωτικούς τόπους, για τη φτώχεια, για πρόσωπα, για την εργασία, την ασθένεια, την πορνεία, για τις μικρές λύπες και καημούς των ανθρώπων, και άλλα.

Εκπρόσωποι: Υπάρχουν αναρίθμητοι συνθέτες, στιχουργοί, μουσικού και τραγουδιστές που εκπροσώπησαν αυτό το είδος μουσικής. Μερικοί από αυτούς είναι: Ο Μάρκος Βαμβακάρης O Ανέστος Δελιάς O Δημήτρης Γκόγκος (ή Μπαγιαντέρας) Ο Βασίλης Τσιτσάνης Ο Γιάννης Παπαϊωάννου Ο Παναγιώτης Τούντας Η Ρόζα Εσκενάζυ Ο Γιώργος Κάβουρας Ο Απόστολος Χατζήχρηστος Ο Γιάννης Σπαχάνης Ο Στέλιος Περπινιάδης Ο Βαγγέλης Παπάζογλου (ή Αγγούρης)

Αυτοί οι άνθρωποι είναι απλά κάποια παραδείγματα του Ελληνικού Ρεμπέτικου τραγουδιού. Υπάρχουν ακόμα πολλοί εκπρόσωποί του σε διάφορες περιόδους. Φυσικά, όπως σε κάθε είδος μουσικής, έτσι και το Ρεμπέτικο έχει τα δικά του μουσικά όργανα που το χαρακτηρίζουν, τα οποία είναι: Το μπουζούκι Η κιθάρα Ο μπαγλαμάς Και σπανιότερα: Το ακορντεόν Το πιάνο Το βιολί Το κοντραμπάσο Τα κουτάλια Τα ζίλια

Το Ρεμπέτικο τραγούδι, ως είδος μουσικής, εξακολουθεί και υπάρχει μέχρι σήμερα. Είναι ένα, γενικά, ευρέως αποδεκτό είδος, το οποίο τιμάται με διάφορες εκδηλώσεις (συναυλίες από γνωστούς τραγουδιστές), στις οποίες παρίσταται αρκετός κόσμος. Θεωρείται ένα διαχρονικό είδος, αφού τα θέματά του καλύπτουν μεγάλο μέρος του σύγχρονου τρόπου ζωής και των προβληματισμών που συναντώνται στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία.

Αντιπολεμικό/Λαϊκό Τραγούδι

Ιστορική αναφορά: Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δημιουργήθηκαν διάφορα τραγούδια, τα οποία αντλούσαν θέματα απ’τον πόλεμο και προέβαλαν τη δίψα του λαού για ελευθερία και ειρήνη. Αυτά τα τραγούδια, λόγω του περιεχομένου τους, ονομάστηκαν αντιπολεμικά. Το λαϊκό τραγούδι πήρε το όνομά του, κυρίως, από το χαρακτήρα της γλώσσας στην οποία ήταν γραμμένο, δηλαδή στην αστική γλώσσα του απλού λαού. Θεωρείται ότι προέρχεται από την εξέλιξη του Δημοτικού και του Ρεμπέτικου τραγουδιού λόγω των κοινών θεμάτων και των μουσικών οργάνων.

Χαρακτηριστικά: Λαϊκό Το λαϊκό τραγούδι, όπως προαναφέρθηκε, ήταν γραμμένο στη γλώσσα του απλού Έλληνα. Επίσης το λαϊκό δέχεται και αφομοιώνει  επιρροές από τη λατινοαμερικάνικη μουσική και την τζαζ. Αντιπολεμικό: Το αντιπολεμικό τραγούδι, όπως φανερώνει και η ονομασία του, έχει χαρακτήρα και θεματολογία περί ειρήνης, αντιτιθέμενο στον πόλεμο.

Σημαντικοί εκπρόσωποι του λαϊκού τραγουδιού είναι οι: Καλλιτέχνες: Σημαντικοί εκπρόσωποι του λαϊκού τραγουδιού είναι οι: Μανώλης Αγγελόπουλος Στάθης Αγγελόπουλος Χάρις Αλεξίου Πέτρος Βαγιόπουλος Στέλιος Βαμβακάρης Άννα Βίσση Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή Πέτρος Γαϊτάνος Βούλα Γκίκα Σταμάτης Γονίδης Άντζελα Δημητρίου Σοφία Εμφιετζή Αγάθων Ιακωβίδης Στέλιος Καζαντζίδης Γιάννης Κατέβας Βαγγέλης Κορακάκης Ρένα Κουμιώτη Διονύσης Μακρής Μαρινέλλα Μπάμπης Μαρκάκης Ειρήνη Μερκούρη Δημήτρης Μητροπάνος Βίκυ Μοσχολιού Γιώργος Μπάτης Γρηγόρης Μπιθικώτσης Ρόζα Εσκενάζυ Σπύρος Ζαγοραίος Νατάσα Θεοδωρίδου

Σημαντικοί εκπρόσωποι του αντιπολεμικού τραγουδιού είναι οι: Νίκος Ξυλούρης Σταμάτης Κραουνάκης Σοφία Βέμπο Μάνος Λοΐζος Μαρία Φαραντούρη Κώστας Μακεδόνας Κώστας Χατζής

Με τα δεδομένα της σύγχρονης πολιτικής κατάστασης της χώρας μας (οικονομική κρίση, κρίση αξιών), αυτά τα είδη τραγουδιών εξακολουθούν και υπάρχουν, κάνοντας, μάλιστα, έντονη την παρουσία του, αφού έρχονται σε αντίθεση/κόντρα με την ιδεολογία των σημερινών πολιτικών ηγετών και όχι μόνο. Αυτό είναι και το στοιχείο που τα κάνει να «επιβιώνουν» μέσα στο χρόνο.

Ελληνικός κινηματογράφος και μουσική

Ιστορική αναφορά: Ο Ελληνικός κινηματογράφος ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, με, σχετικά, λίγες ταινίες (περίπου 35). Μετά το ‘Β Παγκόσμιο πόλεμο, οξύνθηκε το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τον κινηματογράφο. Έτσι, η παραγωγή τους αυξήθηκε στις 4-7 ταινίες ανά έτος μέχρι το 1950, πράγμα που, όμως, δεν παρέμεινε σταθερό, καθώς, μια δεκαετία αργότερα, οι ταινίες είχαν αυξηθεί στις 60. Χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου θεωρείται από το 1960 έως το 1973, αφού η παραγωγή ταινιών, κατά μέσο όρο, έφτανε τις 80 ετησίως (με «ρεκόρ» τις 98 ταινίες σε ένα χρόνο).

Ενσωμάτωση Μουσικής στον Ελληνικό Κινηματογράφο Στη δεκαετία του '40, καθώς ο ελληνικός κινηματογράφος έχει αρχίσει να διαμορφώνεται πλήρως, η μουσική αποτελεί απαραίτητο κομμάτι στις ταινίες του. Οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες κατανοούν την αξία της μουσικής και, κυρίως, τη σημασία της λειτουργίας της μέσα στην ταινία. Έχουν αρχίσει να γίνονται επιτυχείς, θα λέγαμε, προσπάθειες τα τραγούδια να συνταιριαστούν και να σμίξουν αρμονικά με την εικόνα.

Musical Από τις αρχές της δεκαετίας του '60 και μέχρι την παρακμή του λεγόμενου παλιού ελληνικού κινηματογράφου, η χρήση των τραγουδιών στις ταινίες είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο (2-3 τραγούδια ανά ταινία), σε συνδυασμό με την προβολή σκηνών από ταβέρνες, κοσμικά κέντρα, ενώ δεν έλειπε το χορευτικό κομμάτι. Το μιούζικαλ, σαν είδος στην Ελλάδα, δεν γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση. Σε αυτό συνέβαλε τόσο το υψηλό κόστος όσο και η έλλειψη έμψυχου υλικού. Οι θεατρικές σπουδές, οι μουσικές ή οι σπουδές χορού στη χώρα μας, οι οποίες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες για την κάλυψη αυτού του είδους, δεν εκπαίδευαν καλλιτέχνες που να μπορούν να ανταποκριθούν στις τρισδιάστατες απαιτήσεις του είδους.

Εκπρόσωποι της μουσικής στον Ελληνικό κινηματογράφο: Μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι: -(σαν συνθέτες): Γιώργος Μουζάκης, Τάκης Μωράκης, Μίκης Θεοδωράκης, Γιώργος Κατσαρός, Γιάννης Μαρκόπουλος, Κώστας Κλάββας, Γιώργος Θεοδοσιάδης, Νίκος Μαμαγκάκης, Χρήστος Λεοντής, Κώστας Καπνίσης και άλλοι. -(σαν τραγουδιστές): Μαρία Δημητριάδη, Αφροδίτη Μάνου, Γιάννης Φέρτης, Μαρινέλλα, Γιάννης Πουλόπουλος, Μαίρη Χρονοπούλου, Πόλυ Πάνου, Αλίκη Βουγιουκλάκη , Δημήτρης Παπαμιχαήλ , Κατερίνα Χέλμη και άλλοι.

Οπερέτα

Ιστορική αναφορά: Η Οπερέτα είναι ένα διεθνές θεατρικό είδος όπερας σε μικρότερη, απλούστερη και ελαφριά απόδοση με περισσότερο κωμικό χαρακτήρα, της οποίας ένα μεγάλο μέρος είναι πρόζα. Στην ελληνική αποδόθηκε με τον όρο «Μελοδραμάτιο» που όμως δεν καθιερώθηκε. Ως θεατρικό είδος πρωτοεμφανίσθηκε στη Γαλλία της οποίας δημιουργός φέρεται ο Ιάκωβος Όφενμπαχ. Από την Γαλλική οπερέτα δημιουργήθηκε η Βιεννέζικη (Γερμανική) που αναδείχθηκε ιδιαίτερα από τον Γιόχαν Στράους τον νεότερο, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας πλέον είναι το βαλς. Σημαντικότερες από τις οπερέτες του Γιόχαν Στράους Β΄ είναι ο «Βαρόνος αθίγγανος» και η «Νυχτερίδα». Στην Ελλάδα σημαντικότεροι συνθέτες και δημιουργοί του είδους αυτού υπήρξαν δύο, ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης με το έργο του «Ο Βαφτιστικός» και ο Νίκος Χατζηαποστόλου με το έργο του «Απάχηδες των Αθηνών».

Επιθεώρηση Επιθεώρηση είναι ένα ιδιαίτερο νεοελληνικό θεατρικό είδος, καθαρά ελληνικό. Ένα είδος μικτού θεάματος με χορό, μουσική, σάτιρα που συνδυάζει την πρόζα με το μονόλογο, το διάλογο και το τραγούδι. Ένα είδος που χωρίς πολιτικές και κοινωνικές δεσμεύσεις ελέγχει την επικαιρότητα και καυτηριάζει με χιούμορ τα κακώς κείμενα. Στο νέο αυτό θεατρικό είδος η μουσική είχε ίση αν όχι και μεγαλύτερη βαρύτητα από το κείμενο. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θεωρούσε τη μουσική σημαντικότερη κι από την ίδια την παράσταση και δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι ενώ τα κείμενα παρέμεναν ανέκδοτα, τα τραγούδια εκδίδονταν σε παρτιτούρες και κυκλοφορούσαν ευρύτατα. Τα τραγούδια αυτά, ήταν που δημιουργούσαν τη μεγάλη επιτυχία στις επιθεωρήσεις και έκαναν τους ίδιους ανθρώπους να πηγαίνουν ξανά και ξανά σε μια παράσταση. Έντυπα των αρχών του 20ου αιώνα μιλούσαν για ένα κοινό τόσο ενθουσιώδες, ώστε οι ηθοποιοί να υποχρεώνονται να επαναλάβουν ένα τραγούδι ακόμα και ... δώδεκα φορές!

Ιστορική αναφορά: Το είδος της επιθεώρησης ξεπήδησε το καλοκαίρι του 1894 όταν το κωμειδύλλιο συναντήθηκε με την επιθεωρησιακού χαρακτήρα ισπανική «Γραν Βία» Η παράσταση αυτή έγινε μεγάλη επιτυχία, ενώ οι ελληνικές επιθεωρήσεις που ακολούθησαν λεηλάτησαν ανηλεώς τις μελωδίες της. Η πρώτη ελληνική επιθεώρηση που έκανε την εμφάνισή της στο κοινό της Αθήνας ήταν το «Λίγο απ’ όλα» του Μίκιου Λάμπρου το 1894. Ακολούθησε μια δεκάχρονη σιωπή, για να επανεμφανιστεί δριμύτερη στις αρχές του 20ου αιώνα και να φθάσει, με περιόδους ακμής και παρακμής, μέχρι τις μέρες μας. Οι ετήσιες επιθεωρήσεις όπως Τα Παναθήναια , ο Παπαγάλος, το Πανόραμα, ο Πειρασμός, κ.ά. άφησαν έναν μεγάλο αριθμό από τραγούδια που ο απόηχός κάποιων από αυτά φθάνει μέχρι τις μέρες μας.

Συγγραφείς της επιθεώρησης με μεγάλες επιτυχίες είναι οι: Γιαννακόπουλος, Σακελλάριος, Ευαγγελίδης, Ασημακόπουλος, Γιαννουκάκης, Σπυρόπουλος, Γιαλαμάς, Παπαδούκας, Μιχαηλίδης, Τραϊφόρος, Ελευθερίου, Βασιλειάδης, Φατσέας, Δόξας, Πρετεντέρης, Νικολαίδης, Οικονομίδης, Θίσβιος, Καμπάνης, Λαζαρίδης, Μακρίδης, Καραγιάννης.

Έντεχνο Τραγούδι:

Ιστορική αναφορά: Το έντεχνο τραγούδι κάνει την εμφάνισή του στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 με αρχές της δεκαετία του ΄60. Η ακριβής ονομασία του είναι «έντεχνο λαϊκό», η οποία περικλείει δυο αντιφατικές έννοιες ανάμεσα στη την λαϊκή παράδοση και τον δυτικό προσανατολισμό του Νεοέλληνα. Υπάρχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά στο έντεχνο τραγούδι. Ένα από αυτά είναι ότι όλα τα τραγούδια ακολουθούν μια ενιαία κεντρική ιδέα, την μελοποιημένη ποίηση Ελλήνων, αλλά και ξένων ποιητών και στιχουργών. Ακόμα, το μπουζούκι και οι λαϊκοί τραγουδιστές καθιερώθηκαν ως αυθεντικοί εκφραστές του γνήσιου ποιητικού πάθους. Επιπλέον, καθιερώνεται μια νέα μορφή λαϊκής συναυλίας σε ανοικτούς ή ειδικά διαμορφωμένους χώρους, η οποία είχε τη συμμετοχή και την αποδοχή της πλειοψηφίας του κοινού.

Κύριοι Εκπρόσωποι: Μίκης Θεοδωράκης Σταύρος Ξαρχάκος Διονύσης Σαββόπουλος Μάνος Χατζιδάκις Θάνος Μικρούτσικος Γιάννης Μαρκόπουλος Λευτέρης Παπαδόπουλος

Στη σύγχρονη ζωή, το έντεχνο τραγούδι κατέχει μία αρκετά καλή θέση, όχι, όμως με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, όπως παλαιότερα. Έχει, πλέον, μετατραπεί σε νεοελληνική έντεχνη μουσική, δηλαδή τη δημιουργία κοσμικής μουσικής από Έλληνες επώνυμους δημιουργούς από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και έπειτα. Γενικότερα, όμως, έχει παραμείνει στις ζωές των ανθρώπων.

Ξένη pop μουσική Με τον όρο ποπ, που προέρχεται από την Αγγλική λέξη “popular”, εννοούμε τις ελαφριές μορφές μουσικής, οι οποίες είναι ευρέως δημοφιλείς (εξ’ού και το όνομα). Δύο από τα πιο συνηθισμένα θέματα αυτής της μουσικής είναι τα συναισθήματα και η ρομαντική αγάπη. Τα αντιπροσωπευτικότερα μουσικά όργανα αυτού του είδους μουσικής είναι η κλασσική και η ηλεκτρική κιθάρα, το μπάσο, το αρμόνιο και τα ντραμς.

Κάποια από τα χαρακτηριστικά της ποπ μουσικής, εκτός τα όργανα που προαναφέρθηκαν, είναι ότι τα τραγούδια της, τα οποία ακολουθούν τη δομή κουπλέ-ρεφρέν, έχουν μικρή έως μεσαία διάρκεια και μελωδική μουσική. Επίσης, έχει ως στόχο να είναι ευχάριστη σε κάθε, σχεδόν, ακροατή και όχι να εκτιμηθεί για την υψηλή καλλιτεχνική της αξία. Οι μουσικοί της ποπ θέλουν να δημιουργήσουν μία ελαφριά μουσική, που να αγαπηθεί από τις μάζες και να έχει εμπορική αξία. Ακόμα, η ποπ χωρίζεται στις εξής κατηγορίες: Σόουλ ποπ, Ποπ R&B, Κάντρι ποπ, Ποπ ροκ, Χορευτική Ποπ, Λάτιν ποπ.

Εκπρόσωποι: Michael Jackson Madonna Justin Timberlake Prince The Beatles Robbie Williams

Η ποπ, σαφώς και εξακολουθεί να υπάρχει στη σημερινή κοινωνία παγκοσμίως, με εμφανείς, όμως, τις αλλοιώσεις της από άλλους, κυρίως οικονομικούς και εμπορικούς, παράγοντες. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αναφέρθηκαν άλλα ονόματα στους εκπροσώπους της, αφού, πλέον, οι περισσότεροι απλά έχουν ως απώτερο σκοπό το χρήμα και οι δισκογραφικές τα κέρδη… Εν κατακλείδι, είναι ελάχιστοι εκείνοι που επιλέγουν να την εκπροσωπήσουν επιτυχώς, έτσι, τον αρχικό στόχο της, που ήταν να αγαπηθεί από το ευρύ κοινό.

Νέο Κύμα

Το νέο κύμα αναπτύχθηκε λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 έχοντας ως σκοπό την ανανέωση της ελαφριάς μουσικής που προϋπήρχε. Ο όρος είναι μετάφραση του ομώνυμου κινηματογραφικού κινήματος nouvelle vauge, που επικράτησε στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του 1950 και μεταφέρθηκε στην ελληνική μουσική από τον Γιάννη Σπανό. Το Νέο Κύμα χαρακτηριζόταν από συνθέσεις με Όπως είναι φυσικό, υπήρχαν και στέκια στα οποία το Νέο Κύμα κυριαρχούσε. Αν ρωτήσετε κάποιον που ζούσε εκείνη την εποχή, θα σας μιλήσει αυθόρμητα για τις μπουάτ. Η συγκεκριμένη λέξη βγαίνει από τη γαλλική boîte που σημαίνει κουτί.

Η λέξη υποδηλώνει ακριβώς τις μικρές διαστάσεις αυτών των μαγαζιών και την ειδική ατμόσφαιρα που υπήρχε εκεί. Χαμηλός φωτισμός, καλλιτεχνική εικονογράφηση στους τοίχους, πάγκοι, σκαμνιά, ένα πιάνο, μια κιθάρα και πάνω απ' όλα παρεϊστικη διάθεση για τραγούδι. Στην πραγματικότητα το "ΝΕΟ ΚΥΜΑ" δεν ήταν μόνο τραγούδια στο ύφος της μπαλάντας, με λίγα όργανα και με φευγάτη διάθεση. Δεν είχε ένα ενιαίο ύφος, αλλά μπορούσε να χωρέσει τα πάντα. Και γνήσια λαϊκά και λαϊκότροπα και παραδοσιακά δημοτικά, ακόμα και "ροκ" καταστάσεις, ή και τραγούδια απλώς χορευτικά. Το "ΝΕΟ ΚΥΜΑ" αγαπάει τη ζωή, τον έρωτα, το καλοκαίρι, τη θάλασσα, τη γειτονιά, τη μέρα και τη νύχτα, τη μοναξιά, το χωρισμό, το παράπονο, το δάκρυ.

Εκπρόσωποι: Γιάννης Σπανός (συνθέτης) Λάκης Παπάς (συνθέτης - τραγουδιστής) Γιώργος Ζωγράφος (τραγουδιστής) Αρλέτα (στιχουργός, συνθέτης – τραγουδίστρια) Νότης Μαυρουδής (συνθέτης) Καίτη Χωματά (τραγουδίστρια) Γιάννης Πουλόπουλος

Τα χρόνια του "ΝΕΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ" είναι σίγουρα μια εποχή που αξίζει να θυμόμαστε, που οι πιο μεγάλοι, τη νοσταλγούν και οι νεότεροι θα' θελαν να την έχουν ζήσει. Γιατί το "ΝΕΟ ΚΥΜΑ" έγινε πια μύθος, όπως και οι Πλακιώτικες μπουάτ, που άνθισαν μαζί του. Και σήμερα που το τραγούδι κυκλοφορεί μέσα στη νύχτα όλο και πιο συχνά ημίγυμνο και καψουρεμένο, μπορούμε να το πούμε: το "ΝΕΟ ΚΥΜΑ" και οι δημιουργοί του είχαν ευγένεια και ήθος. Και τα τραγούδια τους ήταν μια γνήσια καλλιτεχνική έκφραση. Μια κατάθεση ψυχής από ανθρώπους με ευαισθησία, παιδεία και ταλέντο, που πολύ λίγο νοιάζονταν για το παιχνίδι της αγοράς και τους κανόνες του μάρκετινγκ.

Συγκριτικά: Η μουσική συνεχώς μεταβάλλεται. Επηρεάζεται από τις διάφορες χρονικές περιόδους, τις συνθήκες διαβίωσης, τα ιστορικά γεγονότα και τις μόδες της εποχής. Η μεταβολή αυτή συμβάλει στην ανάπτυξη των ειδών και στη διαφοροποίησή τους κατά την πάροδο του χρόνου. Έτσι, η εργασία αυτή έχει ως κύριο στόχο να μελετήσει τις διαφορές που δημιουργήθηκαν μέσα στις τελευταίες δεκαετίες.

Η μουσική τότε: Εξέφραζε το λαό σε μεγάλη κλίμακα, αφού, η κύρια πηγή άντλησης θεμάτων της ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος. Ήταν σημαντικό κομμάτι στην καθημερινότητα του ατόμου, καθώς υπήρχε ένα τραγούδι που συνόδευε σχεδόν κάθε ξεχωριστή στιγμή και περίσταση του ανθρώπου.

Οι καλλιτέχνες δούλευαν με μεράκι και αγάπη για αυτό που έκαναν, χωρίς να έχουν ως απώτερο σκοπό το κέρδος. Υπήρχαν καλλιτέχνες με που είναι γνωστοί μέχρι και σήμερα για τα έργα τους, αφού είναι διαδεδομένα σε ευρύ κοινό. Η μουσική είχε πιο «παρείστικο» χαρακτήρα. Ενέπνεε, γενικά, τον άνθρωπο να ακούσει, να συγκρίνει είδη, να διασκεδάσει.

Η μουσική σήμερα: Τα είδη της μουσικής έχουν πολλαπλασιαστεί, χωρίς, όμως, κάποια τραγούδια να έχουν ουσιώδες νόημα για τον άνθρωπο. Τα περισσότερα από αυτά απλά ακολουθούν μόδες που τα κάνουν να παλιώνουν και να ξεπερνιούνται γρηγορότερα σε σχέση με το παρελθόν. Οι καλλιτέχνες δεν δουλεύουν τόσο για την ικανοποίηση του κοινού, αλλά περισσότερο για το οικονομικό όφελος. Δεν είναι το ίδιο αφοσιωμένοι με παλιότερα. Οι στίχοι δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα (όχι πάντα)

Σε γενικές γραμμές, παρατηρείται ότι οι παλαιότερες μορφές μουσικής ήταν πιο ποιοτικές σε σχέση με τα σημερινά είδη. Όπως άλλαξαν οι άνθρωποι, έτσι άλλαξε κι εκείνη. Όπου κι αν πήγαν, πήραν μαζί τους τη μουσική και την μορφοποίησαν σε σημείο αλλοίωσης, θα μπορούσαμε να πούμε, κάνοντας την να μοιάζει μια εξαναγκαστική πράξη, μια συνήθεια, αφαιρώντας, έτσι, τη μαγεία της.

Κάποια συμπεράσματα που εξήχθησαν από αυτή την προσπάθεια αποτύπωσης της Ελληνικής μουσικής και παράδοσης, είναι τα εξής: Η μουσική ένα είδος «ζωντανού οργανισμού», αφού μεταβάλλεται κι εξελίσσεται συνεχώς. Ακολουθείται μία λογική αλληλουχία, αφού, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα είδη που δημιουργούνται, αναπτύσσονται στα θεμέλια των προηγούμενων ειδών. Κάθε μουσικό είδος έχει τα δικά του κύρια αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά, όπως τα μουσικά όργανα, τους καλλιτέχνες που το εκπροσωπούν, την ιστορία του και τις ιδιομορφίες του. Μέσα από τη μουσική και τους κλάδους της δημιουργήθηκαν μεγάλες προσωπικότητες, γνωστές μέχρι και σήμερα.

Το τραγούδι και η μουσική αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού της κάθε κοινωνίας και βοηθούν στην ανάπτυξή του. Δίνει τη δυνατότητα σε ταλαντούχους καλλιτέχνες να καταξιωθούν στο χώρο της Απαιτεί αγάπη και μεράκι για να την «κατακτήσει» κάποιος