ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ‘21 Ερευνητική εργασία Β’ τετραμήνου 2011 Λήδα Μπουρνού Γιώργος Παπαγεωργίου Χρύσα Ράγκου Βασίλης Σακελλαρίδης

ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΟΛΕΘΡΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ 1825-1827 Στην ξηρά οι εχθροί είχαν τον ίδιο εξοπλισμό με τους δικούς μας, πολεμούσαν με τον ίδιο τρόπο. Στη θάλασσα, όσο τεράστιος και αν ήταν ο όγκος του τουρκικού στόλου, εξαιτίας της κακής διακυβέρνησης οι δικοί μας πέτυχαν τη μερική καταστροφή του χάρη στην τόλμη και στην ικανότητα τους. Αυτός ο τολμηρός έξυπνος και επίμονος αρχηγός βασιζόταν στους άφθονους πόρους της Αιγύπτου και σε στόλο που διατηρούσε την επικοινωνία ανάμεσα στην Πελοπόννησο και στην Αλεξάνδρεια, και πρόσφερε χρήματα και πολεμοφόδια. Η Επανάσταση στην ηπειρωτική Ελλάδα άρχισε το 1821 από τη Χαλκιδική και το Σούλι, περιορίστηκε το 1827 στα τείχη του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου. Τότε έγινε ολοφάνερο πόσο άδικο είχαν εκείνοι που τις παραμονές του 1821 υποστήριζαν ότι το εγχείρημα έπρεπε να αναβληθεί. Αν όμως συνέβαινε αυτό, θα δινόταν ο χρόνος στην Τουρκία να συγκροτήσει τακτικό στρατό και ατμοκίνητη ναυτική δύναμη και η Επανάσταση δεν θα άρχιζε ποτέ. Ποτέ δεν υπήρξε πιο λαμπρός ο ελληνισμός από ό,τι στη θλιβερή εκείνη περίοδο, ούτε και στα χρόνια της πολυθρύλητης επίθεσης του Ξέρξη. Ο θάνατος του Λεωνίδα, η αυτοθυσία των Αθηναίων, η ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν μεγάλα κατορθώματα αλλά όχι αντάξια της Επανάστασης. Τρία φρούρια παραδόθηκαν, το Παλαιόκαστρο-το παλιό Ναβαρίνο-, το Νεόκαστρο και η Ακρόπολη της Αθήνας. Γυναίκες, παιδιά και γέροι κατέφευγαν στα βουνά, στις σπηλιές, στις όχθες και αντιμετώπιζαν την πείνα, τη δίψα και το κρύο. Οι αγωνιστές πέθαιναν, πιάνονταν αιχμάλωτοι, σώζονταν όπως μπορούσαν, αλλά δεν κατέθεταν τα όπλα.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ- ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ, ΜΑΝΙΑΚΙ, ΔΡΑΜΠΑΛΑ, ΜΥΛΟΙ Μετά την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, στα τέλη του 1825, ο Μαυροκορδάτος, ο Αναγνωσταράς, ο Σταύρος Σαχίνης, ο Αναστάσιος Τσαμαδός και ο Δημήτριος Σαχτουρής με 1.000 άνδρες ρίχτηκαν εναντίον της Σφακτηρίας και τους αντεπιτέθηκαν εκεί. Σκοτώθηκαν 320 άνδρες, ανάμεσα ο φιλέλληνας κόμης Σανταρόζα. ο Μαυροκορδάτος σώθηκαν στον πάρωνα του Τσαμαδού τον Άρη. Ο Παπαφλέσσας, κατέλαβε με 1.000 άνδρες το Μανιάκι. Οι περισσότεροι σύντροφοι του τον εγκατέλειψαν, όταν δέχτηκαν επίθεση από τον Ιμπραήμ και 6.000 άνδρες. Εκεί έγινε μία από τις φοβερότερες μάχες θυσίες της Επανάστασης. Από τους Έλληνες έπεσαν και οι 300 που είχαν απομείνει. Με εντολή του Ιμπραήμ, βρέθηκε το κεφάλι του Παπαφλέσσα. Λέγεται αφού τον κοίταξε για μια στιγμή, στράφηκε στους αξιωματικούς του και είπε: <<Αλήθεια, αυτός ο άνδρας ήταν γενναίος>>. Έπειτα από λίγο, ο Ιμπραήμ προέλασε στην Αρκαδία. Στο μεταξύ, ο Κολοκοτρώνης, κατέλαβε με τον Κανέλλο Δεληγιάννη, τον Πλαπούτα, τον Τσώκρη και τον Μαυρομιχάλη τα στενά που οδηγούσαν στη Μεσσηνία στην Αρκαδία. Έγινε μάχη και τελικά υποχώρησαν. Ο Ιμπραήμ κατέβηκε ανεμπόδιστος στην Αργολίδα. Ο Δημήτριος Υψηλάντης κατέλαβε το Ναύπλιο με τον Μακρυγιάννη, τον Μαυρομιχάλη και μερικούς φιλέλληνες. Ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ, είπε στον Υψηλάντη ότι μάταια θα διέτρεχε τέτοιον κίνδυνο, εκείνος απάντησε: <<Είναι καθήκον μας να πεθάνουμε>>. Ο Ιμπραήμ είχε την προσδοκία πως θα κυρίευε το Ναύπλιο. Συναντώντας όμως τόση αντίσταση επέστρεψε στο εσωτερικό της Πελοποννήσου.

Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ Λίγες μέρες αργότερα ξεκίνησε η πολιορκία του Μεσολογγίου, το πιο ένδοξο μεγαλούργημα όλης της Επανάστασης στην ξηρά. Το μικρό νησί που ονομαζόταν Βασιλάδι χρησίμευε ως οχυρό ανάμεσα στην εσωτερική όχθη και στη θάλασσα. Στην πρώτη περίοδο της πολιορκίας έγιναν τρείς έφοδοι της φρουράς, που αποκρούστηκαν. Έγιναν δύο έξοδοι της φρουράς, και έδιωξαν τους πολιορκητές από τέσσερα πυροβολεία, και ύστερα από ξαναγύρισαν στην πόλη μεταφέροντας όπλα και αιχμαλώτους. Στη δεύτερη έξοδο, οι εχθροί υπέστησαν μεγάλη ζημιά. Ο Μιαούλης και ο Σαχτούρης ανεφοδίασαν την πόλη, χωρίς ο οθωμανικός στόλος να καταφέρει να τους εμποδίσει. Στις 7 Αυγούστου μπήκε ο Κίτσος Τζαβέλας με τους Σουλιώτες του και έδωσε θάρρος στη φρουρά. Ο στρατός του Ρεσίτ πασά φαινόταν αναγκασμένος να παραιτηθεί Ο Μιαούλης κατόρθωσε τρείς φορές να ανεφοδιάσει την πόλη. Πριν από την άφιξη του βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση. Κατέλαβαν το Βασιλάδι και ο κίνδυνος για το Μεσολόγγι έγινε μεγαλύτερος Μετά από αποτυχημένη επίθεση του Ρεσίτ ο Ιμπραήμ χλεύασετην αποτυχία του και του είπε: <<Και τώρα θα δεις πώς οι Άραβες μου θα κυριεύσουν το οχυρό αυτό.>>. Ένας Άγγλος αξιωματικός, μετά την πολιορκία, έλεγε στο ναύαρχο Δεριγνύ: <<Δεν ξέρω τι έπρεπε να θαυμάζει κανείς περισσότερο, το πείσμα αυτών που έκαναν επίθεση ή την ανδρεία αυτών που αμύνονταν;>>. <<Ξέρετε>> έλεγε ο Αρμένιος Κωνσταντίνος που βρισκόταν στην τουρκική ναυαρχίδα, <<οι Σουλιώτες δεν παραδίνονται ποτέ>>. Και δεν παραδόθηκαν, αλλά βγήκαν. Τη νύχτα της 10ης Απριλίου, οι 3.000 περίπου πολεμιστές που είχαν απομείνει, αποφάσισαν να επιχειρήσουν έξοδο, με την ελπίδα ότι οι κάτοικοι θα ωφελούνταν από την έκπληξη των εχθρών και θα κατόρθωναν να τους ακολουθήσουν. Ο Ιμπραήμ όμως ήταν προετοιμασμένος. Ενώ σάρωναν τους τελευταίους αντιπάλους, άλλα τάγματα έσπρωξαν τα γυναικόπαιδα πίσω στο Μεσολόγγι και τότε έγινε μια απίστευτη θυσία στην πόλη. Οι Έλληνες έβαζαν φωτιά στα εφόδια που τους είχαν απομείνει και σκοτώνονταν οι ίδιοι και οι εχθροί. Έτσι έπεσε και ο ηρωικός Καψάλης όπου κάθισε δίπλα στον υπόνομο και βλέποντας να τον περικυκλώνουν οι εχθροί τον ανατίναξε. Την ολέθρια εκείνη νύχτα της εξόδου πέθαναν ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ,ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, πολιτικός διοικητής της πόλης, οι στρατιωτικοί Νικόλαος Στουρνάρης, Κωνσταντίνος Σαδήμας, Αθανάσιος Ραζής, ο μηχανικός Μιχαήλ Κοκκίνης, ο φιλέλληνας Μάγερ, ο οποίος έγραφε και εξέδιδε εν μέσω πυρών τα Ελληνικά χρονικά. Διασωθέντες ήταν ο Νότης Μπότσαρης,ο Μήτσος Κοντογιάννης, ο Δημήτριος Μακρής, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Χρήστος Φωτομάρας. Τέτοια πτώση ισοδυναμούσε, φυσικά, με την πιο ένδοξη νίκη. Όλος ο κόσμος συγκινήθηκε από αυτή την είδηση. Ποτέ πριν δεν είχαν συρρεύσει στην Ελλάδα περισσότερα τρόφιμα και εφόδια σταλμένα από τους φιλελληνικούς συλλόγους της Ευρώπης και της Αμερικής.

ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Ο Φιλελληνισμός είναι η αγάπη των ξένων προς την Ελλάδα και η θερμή συμπαράσταση στον ελληνικό αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Η αγάπη προς την σύγχρονη Ελλάδα αναπτύχθηκε με τον μεγαλειώδη αγώνα των Ελλήνων υπέρ της Ελευθερίας. Η φλόγα του Φιλελληνισμού πυρπόλησε τις ψυχές των λαών της Ευρώπης, που πολλοί πήγαν στην αγωνιζόμενη Ελλάδα για να αγωνιστούν.Πολλοί έδωσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο συνταγματάρχης Νόρμαν πριν καταστροφή του Μεσολογγίου όταν τραυματίστηκε και έφθασε στην Λαγκάδα για να το αναγγείλει στον Μαυροκορδάτο είπε : << Πρίγκιπα, απολέσαμε τα πάντα πλήν της τιμής.>>. Άλλοι συγκέντρωναν χρήματα, πολεμοφόδια, φάρμακακαι τα έστελναν προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες. Άλλοι έγραφαν ποιήματα ή πεζά με τα οποία εξυμνούσαν τα κατορθώματα των Ελλήνων.Τα κατορθώματα αυτά προέρχονται από έναν λαό με ένδοξο παρελθόν που θύμιζαν τους άθλους και τους αγώνες των αρχαίων Ελλήνων υπέρ της ελευθερίας. Στο άκουσμα των κατορθωμάτων τους οι ξένοι ευχαριστήθηκαν από την ιστορία των προγόνων τους και ο πατριωτισμός τους φαινόταν αντάξιος της αρχαίας Σπάρτης. Εξάλλου και ο θρησκευτικός χαρακτήρας του πολέμου των Ελλήνων έπαιξε ρόλο όπως για παράδειγμα η συμμετοχή του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄. Ο Pellion, άλλωστε έχει γράψει: <<Αμέσως τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη αντιπροσωπεύθηκαν με ευγενείς αντιπροσώπους εις τα πεδία των μαχών της Ελλάδος και η σημαία του σταυρού έγινε το σύμβολο της ανεξαρτησίας των λαών.>>

IΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Τα πρώτα χρόνια Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές του ’21. Γεννήθηκε στα 1797 στο Αβορίτι της Δωρίδας από φτωχούς γονείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον αποκαλούσαν «Μακρυγιάννη» για το ψηλό του ανάστημα, όνομα που το κράτησε και με αυτό παρέμεινε στην ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις και κακουχίες, ανάμεσα στις περιπέτειες και στους κατατρεγμούς των δικών του από τους Τουρκαλβανούς.

Οι αγώνες του Το 1820 κατέφυγε στα βουνά και ακολούθησε τον αρματολό Γώγο Μπακόλα. Στο μεταξύ είχε ήδη (1820) μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και είχε αποφασίσει με καρδιά και νου να παλέψει για την ανάσταση της φυλής του. Ενώ διαρκούσε ο αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων άρχισε ο εσωτερικός κομματικός διχασμός που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο με οδυνηρά επακόλουθα για την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μακρυγιάννης πολέμησε και στους δύο εμφυλίους ως αντιπρόσωπος των διοικήσεων.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Βαθιά λυπημένος απ’ όλα αυτά τα γεγονότα ο Μακρυγιάννης, απομακρύνθηκε από τη στρατιωτική και πολιτική ζωή. Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε και πέθανε στις 27 Απριλίου1864.

Επίλογος Εκτός όμως από τις ηρωικές του πράξεις και το παράδειγμά του αυτός ο μεγάλος Έλληνας κληροδότησε στις νεότερες γενιές ένα αθάνατο μνημείο ύφους, ήθους, λόγου και περιεχομένου ,τα Απομνημονεύματά του. Το έργο στην αρχή πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εκτός από τον Παλαμά κανείς σχεδόν δεν αντιλήφθηκε τη σημασία του. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για ν’ ασχοληθούν μαζί του λογοτέχνες και κριτικοί και να φέρουν τον Μακρυγιάννη και το έργο του στο προσκήνιο της πνευματικής μας ζωής.

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Ο Γρηγόριος Φλέσσας γεννήθηκε στο χωριό Πολιανή. Μετά από την έξοδο του από το σχολείο, έγινε μοναχός και μόναζε στο μοναστήρι της Βελανιδιάς. Ο Παπαφλέσσας ανατράφηκε με την αυστηρότητα της ζωής των μοναχών, αλλά ούτε ο μάταιος ζήλος της θρησκείας ούτε τα τείχη των μοναστηριών, κατάφεραν να επηρεάσουν τα φιλελεύθερα αισθήματα του για την πατρίδα. Μετά την κήρυξη της επανάστασης ο Φλέσσας έβγαλε το ράσο και φόρεσε τη στολή του πολεμιστή, ώστε να μην απέχει από τον αγώνα για την ελευθερία.

Στις 21 Ιουνίου του 1818 ο Φλέσσας μυήθηκε στη φιλική εταιρία σε ηλικία 32 ετών και έγινε ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της. Επιπρόσθετα σε όλα τα επίσημα έγγραφα της επανάστασης αναφέρεται πάντα ως Γρηγόριος Δικαίος. Ο Παπαφλέσσας εκτός του ότι υπήρξε πρωταγωνιστής στις πολεμικές επιχειρήσεις, διαδραμάτισε και σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Το Δεκέμβριο του 21 υπήρξε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Έλαβε μέρος στην εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου Στη συνέλευση του Άστρους Στις 27 Απριλίου του 23 ανέλαβε το υπουργείο εσωτερικών.

Στις 20 Μαΐου 1825 ο Παπαφλέσσας, εκστράτευσε κατά του Ιμπραήμ και με 1000 άντρες κατέλαβε και οχύρωσε το χωριό Μανιάκι της Πυλίας. Οι 600 έλληνες που απέμειναν με τον Παπαφλέσσα πολέμησαν με γενναιότητα και έπεσαν όλοι αφού προξένησαν μεγάλες καταστροφές στον εχθρό. Ο Ιμπραήμ Πασάς διέταξε να βρουν το σώμα του νεκρού Παπαφλέσσα και αφού τον έστησε σε ένα δέντρο, θαύμασε τον ηρωισμό του και τον φίλησε λέγοντας, < ήταν ένας αληθινός ήρωας, κρίμα να χαθούν τέτοιοι λεβέντες >

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο έλαβε χώρα στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στον όρμο Ναυαρίνο. Η Οθωμανική και Αιγυπτιακή ομάδα καταστράφηκε από τη συμμαχική βρετανική, γαλλική και ρώσικη ναυτική δύναμη. Η καταβύθιση του οθωμανικού αιγυπτιακού στόλου έσωσε την ελληνική επανάσταση. Τα οράματα του Ιμπραήμ για αιγυπτιακή κυριαρχία στο Μοριά κατέρρευσαν, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην πατρίδα του.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Λίγες πληροφορίες για τη ζωή του Το όνομά του (Καραϊσκάκης) αποτελεί σύνθεση του καρά που στα τούρκικα σημαίνει μαύρος και του «ίσκος», εξαιτίας του οξύθυμου χαρακτήρα του Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη παιδική του ηλικία, πάντως ξέρουμε ότι το παρωνύμιό του ήταν «ο γιος της Καλογριάς», καθώς η μητέρα του ήταν καλόγρια Από Αρματωλός ηγέτης της Εθνικής Επανάστασης Σε μικρή ηλικία αιχμαλωτίστηκε από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων και υπηρετεί στα στρατεύματά του. Όταν τον έφυγε από τα τούρκικα στρατεύματα ενσωματώνεται σε κλέφτικες ομάδες, ενώ το 1822 καταλήγει ξανά στα Ιωάννινα, όπου πλέον μαθαίνει να πολεμά. Στις αρχές του 1821 προσπαθεί να εξεγείρει σε επανάσταση τους κατοίκους της Βόνιτσας. Κατά τη διάρκεια του έτους, στην Άρτα, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς εμποδίζουν τον εφοδιασμό και την στρατιωτική ενίσχυση για την καταστολή της επανάστασης στην δυτική Ρούμελη και Πελοπόννησο. Κατά το 1822 και 1823 αποφεύγει στα πιο σημαντικά πολεμικά γεγονότα της επανάστασης, διατηρώντας σχέσεις και με την οθωμανική αλλά και με την ελληνική αρχή, εξασφαλίζοντας έτσι την ασφάλεια των Αγράφων (περιοχή που ήταν στρατηγός). Όταν το 1823 τα τούρκικα στρατεύματα προσπάθησαν να περάσουν από την περιοχή, ο Καραϊσκάκης τους προκάλεσε μεγάλο πλήγμα

Το καλοκαίρι του 1823 είχε καταφύγει στα Επτάνησα και συγκεκριμένα στην Ιθάκη, προκειμένου να συναντήσει έμπειρους γιατρούς για την αντιμετώπιση της φυματίωσης από την οποία έπασχε. Όταν γύρισε από την Ιθάκη κατηγορήθηκε από το Μαυροκορδάτο ότι με επιστολή είχε υποσχεθεί στον Ομέρ Βρυώνη να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Κρίθηκε ένοχος «εσχάτης προδοσίας» και του αφαιρέθηκαν όλοι οι βαθμοί και τα αξιώματα. Τον Ιούνιο του 1824 , η Κυβέρνηση στο Ναύπλιο του αναγνωρίζει όλους τους βαθμούς και τα αξιώματα. To τέλος για τον Καραϊσκάκη έμελε να γραφτεί στην μάχη του Φαλήρου στις 23 Απριλίου του 1827. Ο ήρωας υποκύπτει στο θανατηφόρο χτύπημα που δέχτηκε. Την τελευταία του πνοή αφήνει στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαλαμίνα, όπου θάφτηκε και θρηνήθηκε από το πανελλήνιο.

Ιστορίες για τον ήρωα «Η γλώσσα του» «Το βρακί της Κατερίνας» Κάποτε ο Μαγαπάνος, άρχοντας από το Καρλελέ του είπε: - Ωρέ Καραϊσκάκη δεν μαζεύεις και λίγο τη γλώσσα σου; Και ο Καραϊσκάκης του απαντάει: «Αν μαζέψεις και συ τη βρακοζώνα σου, θα μαζέψω κι εγώ τη γλώσσα μου». O Μεγαπάνος ήταν γνωστό ότι κυνηγούσε τις γυναίκες. «Το βρακί της Κατερίνας» Στον πόλεμο της Δομηραίνας, ο Καραϊσκάκης είχε διατάξει τον οπλαρχηγό Βασίλη Μπούσγο να πιάσει μια ράχη παραπέρα από κει που γινόταν ο πόλεμος και να περιμένει ωσότου τον φωνάξει. Ενώ λοιπόν συνεχιζόταν ο πόλεμος ο Καραϊσκάκης βρήκε πολύ μεγάλη αντίσταση από τους Τούρκους και έστειλε ένα παλικάρι να φωνάξει τον Μπούσγο για βοήθεια. Ο στρατιώτης όμως δείλιασε και δεν έδωσε τη διαταγή του στρατηγού στον Μπούσγο. ‘Ετσι ο Καραϊσκάκης αναγκάστηκε να τραβηχτεί και φτάνει στη ράχη, όπου φύλαγε άπραγος ο Μπούσγος. Δαιμονίστηκε καθώς τον είδε ο Καραϊσκάκης γιατί νόμισε πως από φόβο δεν είχε έρθει νατον βοηθήσει. -Το βρακί της Κατερίνας! Φέρτε μου το βρακί της Κατερίνας! Ο Καραϊσκάκης για να ντροπιάζει τους δειλούς είχε μαζί του ένα παλιόβρακο, που το ξέρανε όλοι μ’ αυτό το όνομα «το βρακί της Κατερίνας» και υποχρέωνε όσους έπιανε φοβητσιάρδες να το φορέσουν. Ο Μπούσγος όμως αφού δεν έφταιγε σε τίποτα, άναψε από το θυμό του. Τραβιέται πίσω και τραβάει έξω την καμπούρα του! Εκεί όμως ξεγηθήκανε τα πράγματα και ο Καραϊσκάκης κατάλαβε το λάθος του, ζήτησε συγγνώμη από τον Μπούσγο και δακρυσμένος τον φίλησε.