Νικολαίδου Κωνσταντίνα Τσέκου Αλεξάνδρα Σιβίλογλου Δώρα Χατζηιωαννίδου Σοφία
Τα ταφικά έθιμα και τα τελετουργικά κρατούσαν περίπου 70 ημέρες από την ώρα του θανάτου μέχρι την ταφή. Τύλιγαν την μούμια με λινό ύφασμα και σε κάθε κομμάτι έγραφαν προσευχές και έβαζαν διάφορα φυλακτά. Τα τελετουργικά αυτά είχαν ως σκοπό να μετατρέψουν ολοκληρωτικά τον νεκρό σε Όσιρη.
Πρώτα αφαιρούσαν όλα τα εσωτερικά όργανα και τα τοποθετούσαν σε 4 κανοπικά δοχεία τα οποία θάβονταν μαζί με την μούμια. Το νεκρό σώμα πλενόταν και αρωματίζονταν με αρωματικά έλαια και αλατούχες ουσίες. Το τελευταίο βήμα είναι η αποξήρανση του σώματος.
Μουμιοποίηση είναι η διαδικασία με την οποία αποσυντίθεται το νεκρό σώμα. Κάθε βήμα της συντονιζόταν με τις σχετικές ιερατικές τελετές. Το μέρος όπου γινόταν η μουμιοποίηση ήταν συνήθως μεγάλοι ναοί. Οι Αιγύπτιοι άρχισαν να θάβουν τους νεκρούς μέσα σε χώρους άνετους. Στη συνέχεια όμως, βλέποντας πως η φθορά ερχόταν αναπόφευκτα, βρήκαν τρόπους ταρίχευσης.
Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που υποστήριξε ότι η ψυχή ήταν αθάνατη και ότι μετά τον θάνατο, η ψυχή ξαναγύριζε σε σώμα ζώου. Ο χρόνος που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί αυτή η φάση εξέλιξης ήταν 3000 χρόνια. Η διαδικασία της μετενσάρκωσης αφορούσε μόνο τους Φαραώ, τους ιερείς και τους ευγενείς.
Η βίβλος των νεκρών ήταν μια σειρά διακοσίων αποσπασματικών κειμένων, ύμνων και εικόνων που θάβονταν μαζί με τον νεκρό για να διευκολύνουν το πέρασμα του στον κάτω κόσμο. Η πιο σημαντική δοκιμασία ήταν το ζύγισμα της ψυχής του νεκρού που οδηγείται στην Αίθουσα της Κρίσης και η καρδιά του ζυγίζεται με αντίβαρο ένα φτερό που συμβολίζει την αλήθεια. Αν το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό, ο νεκρός οδηγείται στον Οσίρι. Αν το αποτέλεσμα είναι δυσμενές, ο δαίμων Αμμίτ καταβροχθίζει την καρδιά και ο νεκρός παραμένει στο Ντουάτ.