32. Ο Ινδουϊσμός (Α’) Σελίδες 256 - 262

Με τον όρο «Ινδουϊσμός» εννοούμε το πολύμορφο σύνολο των παραδόσεων της Ινδίας, που διαμορφώθηκε διαμέσου χιλιετιών και χαρακτηρίζει την κοινωνική και θρησκευτική ζωή της χώρας αυτής. Ινδουϊστικές κοινότητες (Μπαλί, νοτιοδυτική Αφρική). Μόνο στην Ινδία 700 εκατομμύρια πιστοί.

Α) Το πρόβλημα του ορισμού Ο Ινδουϊσμός είναι ένα πολυσύνθετο σύστημα που κατόρθωσε να συνδέσει αρμονικά θρησκευτικές διδασκαλίες, παραδόσεις και τρόπους λατρείας που πολλές φορές είναι τόσο αντίθετες μεταξύ τους, σαν να πρόκειται για διαφορετικές θρησκείες. Ο Ινδουϊσμός δεν αποτελεί μια ενιαία θρησκεία, γι’ αυτό δεν μπορεί να δοθεί κάποιος συγκεκριμένος ορισμός.

Β) Ο πολιτισμός του Ινδού και οι Άριοι Αφετηρία του Ινδουϊσμού είναι ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού μεταξύ του 3000 - 1500 π.Χ.

Μετά την εισβολή και εγκατάσταση των Αρίων (1500 π. Χ Μετά την εισβολή και εγκατάσταση των Αρίων (1500 π.Χ.), δημιουργήθηκε ένας πολιτισμός που απορρόφησε πολλά από τα στοιχεία του ήδη υπάρχοντος πολιτισμού, και σταδιακά διαμορφώθηκε ο Ινδουϊσμός.

Γ) Η βεδική θρησκεία ΟΙ ΒΕΔΕΣ (γνώση): γράφτηκαν ανάμεσα στο 1500 και το 1000 π.Χ. Σύμφωνα με τις Βέδες, η θρησκεία των Αρίων ήταν πολυθεϊστική, με κυριότερους θεούς τον ουρανό, που δημιούργησε τον κόσμο, τον ήλιο, τη φωτιά, την καταιγίδα κ. ά. Η κυριότερη μορφή λατρείας ήταν η θυσία προς τους θεούς.

Η κοινωνία των Αρίων χωριζόταν σε τέσσερις τάξεις (κάστες): Τους ιερείς (βραχμάνους), Τους πολεμιστές – αριστοκράτες, Τους καλλιεργητές, Τους χειρωνάκτες (αυτοί που ασκούσαν χειρωνακτική εργασία, τους αποτελούσαν οι κατακτημένοι). Κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν οι βραχμάνοι, που καθόριζαν τους κανόνες της θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής.

Οι Βέδες υποστηρίζουν την ύπαρξη μιας παγκόσμιας τάξης που συγκροτεί τον κόσμο και ονομάζεται ντάρμα. Το ντάρμα είναι θεϊκής καταγωγής, γι’ αυτό η διαγωγή των ανθρώπων πρέπει να είναι σύμφωνη μ’ αυτό. Η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις (κάστες) και το σύνολο των κανόνων που συνδέεται με κάθε τάξη είναι θείας καταγωγής. Η μετάβαση σε άλλη τάξη στην παρούσα ζωή ήταν απαγορευμένη και μπορούσε να επιτευχθεί μόνο στην άλλη ζωή.

Δ) Οι Ουπανισάδες ΟΙ ΟΥΠΑΝΙΣΑΔΕΣ: Είναι το δεύτερο ιερό βιβλίο του Ινδουϊσμού (800 – 500 π.Χ.). Σύμφωνα με το βιβλίο αυτό υπάρχουν: Το Μπράχμαν: Η θεία πραγματικότητα, στην οποία οφείλονται όσα υπάρχουν, ακόμα και οι θεοί. Το Άτμαν: Είναι μέρος της θείας πραγματικότητας και υπάρχει στον άνθρωπο και στον κόσμο.

Το κάρμα (πράξη): Καθορίζει τη μετενσάρκωση και εξαρτάται από τις πράξεις του ανθρώπου. Η μετάβαση σε μια άλλη μορφή ύπαρξης μπορεί να είναι ζωική ή δαιμονική, η ακόμα και θεϊκή σε κάποιον ουρανό.

Η Μόξα: Είναι η απελευθέρωση του κόσμου από την οδύνη που προκαλεί η συνεχής παραμονή σε κάποια κατάσταση.

Η γιόγκα: Είναι η απόσυρση του ανθρώπινου νου από τον εξωτερικό κόσμο και η στροφή προς τον εσωτερικό κόσμο με σκοπό τη γνώση και την ταύτιση με το Άτμαν και μέσω αυτού με το Μπράχμαν. Η σωτηρία του ανθρώπου, σύμφωνα με τη γιόγκα, είναι προσωπική υπόθεση.

Βέδες = Ινδική συλλογή ιερών κειμένων. Ριγκ – Βέντα (βασιλική γνώση): Περιλαμβάνει τους αρχαιότερους ύμνους, 1028 διατεταγμένους σε 10 βιβλία. Σάψα – Βέντα: Περιέχει ύμνους για τις θυσίες και αναφέρεται κυρίως στη λατρεία του θεού Ίντρα. Γιατζούρ – Βέντα: Τελετουργικό των θυσιών. Ατάρβα – Βέντα: Περιλαμβάνει μαγικούς εξορκισμούς, κατάρες και ευλογίες σε 730 ύμνους.

Ουπανισάδες: Ινδουϊστικά κείμενα Ουπανισάδες: Ινδουϊστικά κείμενα. Περιλαμβάνουν 108 κείμενα που περιέχουν ομιλίες, αφορισμούς, σύντομους ύμνους, γνωμικά, ακόμα καο αποφθέγματα Ινδών ασκητών. Upanisad σημαίνει «κάθομαι κοντά σε κάποιον», υπονοώντας προφανώς το μαθητή στα πόδια του δασκάλου.