ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί. Ο οπαδός αυτής της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ' αυτή Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα , τους κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες , όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι.

Ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης αποτελεί το κέντρο της λατρείας των Ελευσινίων. Θεωρείται ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον Εύμολπο το 1.400 π.Χ κι ότι άρχισαν να λειτουργούν επίσημα τον 8ο αιώνα π.Χ Υπήρχαν τα μικρά (Ελάσσονα) τα εν Άγραις και τα μεγάλα (Μείζονα) μυστήρια. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές , δεν πρέπει να ταυτίζονται τα μικρά (Ελευσίνια) με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ των Ελευσινίων και των Μυστηρίων, διότι για την τιμή της Δήμητρας και της Κόρης γίνονταν πολλές γιορτές και οι πιο επίσημες ήταν όπως αναφέραμε τα Ελευσίνια, τα Θεσμοφόρια , τα Αλώα και τα Θαλύσια.

Ελευσίνια Μυστήρια

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Από τη σύγχυση και το χάος των θρησκευτικών δοξασιών της πρώιμης μεταμυκηναϊκής περιόδου ,οι ποιητές Όμηρος και Ησίοδος παρουσίασαν μια «θεογονία» ,έδωσαν στους θεούς συγκεκριμένη «επωνυμία» και ωρίμασαν την «μορφή» τους και τη σφαίρα δράσεως του καθένα . Η αλήθεια είναι ότι η ομηρική θεολογία αποτελεί ποιητικό κατασκεύασμα χωρίς θρησκευτική σημασία, αν και το θεολογικό «σχήμα» που εισάγει είναι χρήσιμο και για την θρησκευτική δογματική, έξω από την σφαίρα της τέχνης. Ο Όμηρος έκοψε τη θεϊκή οικογένεια στα μέτρα της ανθρώπινης και απέδωσε στους θεούς ανθρώπινες αδυναμίες.

Το σχήμα που εισήγαγε ο Όμηρος βάζοντας σε τάξη το πλήθος των θεών και δαιμόνων της ταραγμένης μεταμυκηναϊκής περιόδου βασίζεται σε μια ομάδα εννέα μεγάλων θεών που κυβερνούν τον κόσμο. Η ομάδα αυτή αποτελεί μια οικογένεια (πατέρας-μητέρα-παιδιά) που θυμίζει βασιλική οικογένεια των γεωμετρικών χρόνων

Ιδέες αρχαίων περί ψυχής Αρχικά η ψυχή σήμαινε τη ζωική πνοή, τη ζωική δύναμη. Ήταν η ουσία που μετά τον θάνατο χωριζόταν απ’ το σώμα. Τη θεωρούσαν ταυτόσημη προς τη ζωή και την τοποθετούσαν στην καρδιά ή στο αίμα ή στον μυελό ή στο μυαλό.

Η ψυχή, έλεγαν, έπεσε απ’ το αρχικό της καθαρό «είναι» στη φυλακή του σώματος ,κυκλογυρίζει, με σειρά γεννήσεων, από σώμα σε σώμα και είναι υποχρεωμένη να διατρέξει αυτόν τον δρόμο, ώστε να λυτρωθεί και να ξαναγυρίσει στην αρχική της μορφή και καθαριότητα.

Ο ΕΡΜΗΣ ΨΥΧΟΠΟΜΠΟΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Πέρα από τις τελετές και το θρησκευτικό τυπικό της απόδοσης τιμών στους νεκρούς, η νεκρομαντεία είναι η μέθοδος κατά την οποία πραγματοποιείται η επικοινωνία με τα πνεύματα των νεκρών, με σκοπό την απόκτηση κάποιας πληροφορίας . Την πρώτη αναφορά για Νεκρομαντεία στην Ελλάδα την συναντάμε στην Οδύσσεια του Ομήρου, ο οποίος προφανώς περιγράφει τις πρακτικές των νεκρομαντών της εποχής του.

Οι πρώτοι νεκρομάντες εξασκούσαν την τέχνη της νεκρομαντείας ανοίγοντας πτώματα και διαβάζοντας τα όργανά τους. Η Νεκρομαντεία δεν έχει καμία σχέση με δαίμονες, νεκροταφεία, θυσίες αίματος και «συμβόλαια με τον Διάβολο». Οι Νεκρομάντες