Αρχαίο θέατρο Δωδώνης

Το ιερό της Δωδώνης,  το παλαιότερο σύμφωνα με τη γραπτή παράδοση μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ιστορικούς τόπους της Ελλάδας  και τον πρώτο οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο της Ηπείρου που προσεγγίζουν οι επισκέπτες ,οι οποίοι εισέρχονται από τη βορειοδυτική είσοδο της χώρας, το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Ορθοφωτογραφία των ανατολικών ακραίων κερκίδων

Γενική αεροφωτογραφία θεάτρου (Geomet)

Αρχαιο θεατρο ερετριας

Αρχαιο θεατρο ερετριας

Το αρχαίο θέατρο βρίσκεται σήμερα στη συνοικία Θεάτρου, στον δήμο Ερέτριας του νομού Ευβοίας.Η πρώτη οικοδομική φάση του χρονολογείται πιθανόν στο τελευταίο τρίτο του 4ου αιώνα π. Χ. και η δεύτερη γύρω στο 300 π. Χ. Κατά την τρίτη και τελευταία οικοδομική φάση, μετά το 198 π. Χ., επεκτάθηκε το κτίριο της σκηνής, ενώ στους ρωμαϊκούς χρόνους χρησιμοποιήθηκε και ως αρένα για αγώνες μονομάχων.

Το θέατρο είναι το εντυπωσιακότερο από τα μνημεία της αρχαίας Ερέτριας Το θέατρο είναι το εντυπωσιακότερο από τα μνημεία της αρχαίας Ερέτριας. Βρίσκεται στο δυτικό τομέα της πόλης, μεταξύ της δυτικής πύλης, του σταδίου και του άνω γυμνασίου, ενώ στο νοτιοδυτικό του άκρο αποκαλύφθηκε ο ναός του Διονύσου. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα γνωστά μνημεία του είδους. Σύμφωνα με ενδείξεις που παρέχουν τα αρχιτεκτονικά λείψανα της σκηνής, πρέπει να κατασκευάσθηκε αρχικά τον 5ο αι. π.Χ., μετά την περσική καταστροφή και την ανοικοδόμηση της πόλης, ενώ η περίοδος της μεγαλύτερης ακμής του ήταν ο 4ος αι. π.Χ.

Είναι αξιοσημείωτο, ότι το κοίλο του θεάτρου δεν αξιοποίησε τις φυσικές πλαγιές της ακρόπολης, αλλά κατασκευάσθηκε πάνω σε τεχνητό λόφο με επιχωμάτωση και πολλούς αναλημματικούς τοίχους. Στην πρώτη οικοδομική του φάση το κτήριο της σκηνής έμοιαζε με ανάκτορο, διέθετε πέντε συνεχόμενα ορθογώνια δωμάτια και βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με την κυκλική ορχήστρα, με την οποία επικοινωνούσε με τρεις εισόδους. Στην περίοδο ακμής του, τον 4ο αι. π.Χ., το θέατρο υπέστη μετατροπές και έλαβε σε μεγάλο βαθμό τη μορφή που βλέπουμε σήμερα. Το κοίλο διέθετε ένδεκα κερκίδες, διαχωρισμένες από δέκα κλίμακες, που οδηγούσαν στο ανώτερο τμήμα του

Η κυκλική ορχήστρα μεταφέρθηκε κατά 8 μ Η κυκλική ορχήστρα μεταφέρθηκε κατά 8 μ. βορειότερα και κατασκευάσθηκε 3 μ. βαθύτερα από την προγενέστερη. Η σκηνή ενισχύθηκε, απέκτησε δύο παρασκήνια και στοά με ιωνική πρόσοψη που τα συνέδεε, ωστόσο, βρισκόταν πια σε υψηλότερο επίπεδο από την ορχήστρα. Αυτή η διαφορά ύψους καλύφθηκε με τη δημιουργία μιας θολωτής υπόγειας στοάς, η οποία οδηγούσε από τη σκηνή στο κέντρο της ορχήστρας, και πιθανότατα ήταν η «χαρώνεια κλίμακα?, που εξυπηρετούσε την εμφάνιση στην ορχήστρα των θεών του Κάτω Κόσμου και των νεκρών κατά τις παραστάσεις. Για την κατασκευή του θεάτρου χρησιμοποιήθηκε τοπικός πωρόλιθος στη θεμελίωση και ασβεστόλιθος στις παρόδους -οι πάροδοι, μάλιστα, απέκτησαν κλίση προς την ορχήστρα, για να μειωθεί με τον τρόπο αυτό η διαφορά ύψους με το κοίλο. Η χωρητικότητά του υπολογίζεται σε 6.300 θεατές και η μορφή του παρουσιάζει ομοιότητες με το θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα, μετά τις μετατροπές που υπέστη αυτό το 330 π.Χ. Το θέατρο, μετά την καταστροφή της Ερέτριας από τους Ρωμαίους το 198 π.Χ., ανακατασκευάσθηκε με πιο ευτελή υλικά και τότε φαίνεται ότι οι αίθουσες νότια της παρόδου διακοσμήθηκαν με έγχρωμα κονιάματα του πρώτου πομπηιανού ρυθμού.

Σήμερα, δυστυχώς, το μεγαλύτερο τμήμα από τις σειρές των εδωλίων έχει αρπαγεί. Εντυπωσιακά, όμως, παραμένουν τα λείψανα της σκηνής και, κυρίως, η θολωτή υπόγεια δίοδος που οδηγούσε στο κέντρο της ορχήστρας. Το μνημείο ανασκάφηκε από την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή και η τοπική Εφορεία Αρχαιοτήτων καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες για την αναστήλωσή του.  

Δωδωνη μαντειο

Το μαντείο στην αρχή ήταν υπαίθριο, με μια βελανιδιά (ιερή φηγός), που γύρω είχε έναν περίβολο από χάλκινους λέβητες πάνω σε τρίποδες, οι οποίοι με τους ήχους που έκαναν όταν χτυπούσαν μεταξύ τους αλλά και σε συνδυασμό με το θρόισμα των φύλλων του δέντρου και άλλους ήχους (περιστέρια, πηγή κτλ.) έδιναν τους χρησμούς, τούς οποίους ερμήνευαν οι ιερείς. Οι ιερείς δεν έπλεναν ποτέ τα πόδια τους και σέρνονταν στο χώμα για να έχουν επαφή με τη γη.

Στο τέλος του 5ου αιώνα χτίστηκε ένας μικρός ναός, όπου φυλάγονταν τα αφιερώματα των προσκυνητών. Οι προσκυνητές έδιναν την ερώτησή τους γραμμένη σε ένα έλασμα (φύλλο μαλακού μετάλλου - μολύβδου), αλλά η απάντηση συνήθως τους δίνονταν προφορικά. Στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., ο περίβολος με τους λέβητες αντικαταστάθηκε από έναν πιο ευρύχωρο χαμηλό πέτρινο περίβολο. Εφόσον εκεί κατοικούσε ο Δίας και το σύνολο έμοιαζε με σπίτι, ο χώρος ονομάστηκε Ιερά οικία.

Στα χρόνια του Πύρρου (312-272 π. Χ Στα χρόνια του Πύρρου (312-272 π.Χ.) χτίζονται στοές γύρω – γύρω, εκτός από την πλευρά της φηγού. Στο ναό και στις στοές φυλάγονταν τα αφιερώματα των πιστών. Εκείνη την εποχή χτίζονται και πολλά άλλα κτίρια: βουλευτήριο, πρυτανείο, θέατρο κτλ. και η Δωδώνη γίνεται για ένα διάστημα πρωτεύουσα των Ηπειρωτών. Μετά το θάνατο του Πύρρου και το γκρέμισμα του ιερού από τους Αιτωλούς το 219 π.Χ., επιδιορθώθηκε από το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Ε' και επεκτάθηκε αποκτώντας και άλλους χώρους, κολώνες κτλ. Τότε πήρε και την τελική του μορφή, ενώ κατά τον Παυσανία, η φηγός υπήρχε ακόμη.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδος Το 167 π.Χ., το ιερό, όπως και άλλες 70 ηπειρωτικές πόλεις, καταστράφηκε από τους Ρωμαίους με επικεφαλής τον Αιμίλιο Παύλο, αλλά ανοικοδομήθηκε πάλι από τον Αύγουστο μόλις το 31, μετά τη νίκη του στο Άκτιο, ο οποίος και μετέτρεψε και το θέατρο σε αρένα. Από τότε όμως δεν άκμασε ξανά. Ένας από τους τελευταίους χρησμούς σε επίσημο πρόσωπο ήταν αυτός που ζητήθηκε από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη για την εκστρατεία του κατά των Πάρθων το 362. Στα βυζαντινά χρόνια, κατά τη βασιλεία του Θεοδόσιου Α' το 391, κάποιος έκοψε το ιερό δέντρο και το ιερό εγκαταλείφθηκε, ενώ πάνω στα ερείπιά του χτίστηκε χριστιανική εκκλησία. Οι τελευταίες μαρτυρίες χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα, όταν επιδρομές βαρβάρων ερήμωσαν την περιοχή και με τον καιρό η λάσπη από τις πλαγιές του Τόμαρου σκέπασε τα πάντα.

To χτισιμο του θεατρου και η καταστροφη Το Αρχαίο θέατρο Δωδώνης χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. επί βασιλείας Πύρρου και ακολουθεί το σχέδιο που έχουν όλα τα ελληνικά θέατρα. Χωρούσε 18.000 θεατές και ήταν το μεγαλύτερο της εποχής του. Κατά την τέλεση των Ναΐων προς τιμήν του Νάιου Δία, εκτός από τους αγώνες στο στάδιο γίνονταν και θεατρικοί αγώνες. Το θέατρο καταστράφηκε και επισκευάστηκε δυο φορές. Την πρώτη φορά το κατέστρεψαν οι Αιτωλοί με τον βασιλιά Δωρίμαχο το 219 π.Χ., αλλά την επόμενη χρονιά ο βασιλιάς Φίλιππος Ε' της Μακεδονίας άρχισε τις επισκευές. Το 167 π.Χ., ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος το κατέστρεψε ξανά ώσπου το 31 π.Χ. το επισκεύασε πάλι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος για να χρησιμοποιηθεί ως αρένα για θηριομαχίες από τους Ρωμαίους. Ο τοίχος που υπάρχει μπροστά από τα πρώτα καθίσματα χτίστηκε αυτή την εποχή για την προστασία των θεατών από τα θηρία.

Δωδωνη

Δωδωνη

Νικοπολη

Νικοπολη

αμβρακια

αμβρακια

Νικοπολη Το ρωμαϊκό θέατρο Νικόπολης βρίσκεται 6 χιλιόμετρα από την Πρέβεζα. Χτίστηκε βόρεια της Νικόπολης, την οποία ανήγειρε ο Οκταβιανός Αύγουστος σε ανάμνηση της νίκης του επί του Μάρκου Αντωνίου και της Κλεοπάτρας στη ναυμαχία του Ακτίου το 31 π. Χ. Χτίστηκε έξω από τα τείχη της πόλης, στην περιοχή Προάστειο, γνωστή για τα πολλά δημόσια οικοδομήματά της, που εντυπωσίασαν τους πρώτους περιηγητές. Μεταξύ αυτών και ο αρχιτέκτονας Τ. Λ. Ντόναλατσον, ο οποίος έκανε την πρώτη κάτοψη του θεάτρου, σχέδιο που δημοσιεύτηκε το 1835 στο έργο Travels in northern Greece του Ουίλιαμ Λικ, που επισκέφτηκε τη Νικόπολη το 1805.

Νικοπολη Στο θέατρο πραγματοποιούνταν κυρίως τα Νέα Άκτια, αγώνες θρησκευτικού χαρακτήρα που τελούνταν προς τιμήν του Απόλλωνα και οι οποίοι περιελάμβαναν ποικίλους διαγωνισμούς, όπως ποιητών, σοφιστών, κωμωδών, τραγωδών, κηρύκων, σαλπιγκτών, κιθαριστών, φωνασκών, αυλητών και παντομίμων. Στα Άκτια πήρε μέρος και ο αυτοκράτορας της Ρώμης Νέρωνας, ο οποίος επισκέφτηκε δύο φορές τη Νικόπολη, αλλάζοντας μάλιστα και το όνομά της σε Νερωνικόπολη. Τη δεκαετία του '60 πραγματοποιήθηκαν δοκιμαστικές τομές, κατά τις οποίες βρέθηκαν -μεταξύ άλλων- ένα άγαλμα μαινάδας ή μούσας, ένα δαχτυλίδι και νομίσματα, που μαρτυρούν τη χρήση του χώρου από τον 1ο αιώνα π.Χ. έως και τον 3ο αιώνα μ.Χ.

αμβρακια επίσης σώζεται το αρχαίο θέατρο της Αμβρακίας το οποίο βρίσκεται κοντά στην εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου, στο κέντρο της αρχαίας Αμβρακίας. Πρόκειται για μικρό θέατρο που χτίστηκε τον 4-3 π.Χ. αιώνα. Διακρίνεται ο χώρος της ορχήστρας και 4 σειρές κερκίδων. Ο χώρος της ορχήστρας είναι τέλειος κύκλος διαμέτρου 6,70 μέτρων. Σε διαδοχικές ανασκαφές ήρθαν στο φως πολλά ευρήματα που στεγάζονται στα αρχαιολογικά μουσεία Άρτας, Ιωαννίνων, Αθηνών και Λονδίνου. Τα ευρήματα περιλαμβάνουν κοσμήματα, τεφροδόχους, αγγεία, νομίσματα, τάφους διαφόρων τύπων, οχυρώσεις, κ.λ.π.

αμβρακια Κατά τις ανασκαφές αποκαλύφθηκε και η Ιερή Οδός της Αμβρακίας, μέσα στην πόλη της Άρτας, με πλάτος 12 μέτρα. Στο χώρο αυτό βρέθηκε και επιτύμβια πλάκα με σπάνια αρχαϊκή επιγραφή του 6ου αιώνα π.Χ. με ονόματα πεσόντων και το όνομα Αμβρακία, στη Δωρική διάλεκτο.

Μήλος Αρχαίο Θέατρο Το αρχαίο - ρωμαϊκό, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις - θέατρο της Μήλου βρίσκεται στον μεγάλο αρχαιολογικό χώρο ανάμεσα στην Τρυπητή και το Κλήμα, που περιλαμβάνει εκτός από το θέατρο, ίχνη ισχυρής οχύρωσης με κομμάτια του αρχαίου τείχους να σώζονται επιβλητικά ακόμη και σήμερα.

Στην περιοχή υπάρχουν διάσπαρτα και άλλα αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη μιας και υπήρχε έντονη οικοδομική δραστηριότητα από την αρχαϊκή μέχρι την ρωμαϊκή εποχή, υπάρχουν οι παλαιοχριστιανικές κατακόμβες σε μικρή απόσταση, ενώ στην ίδια περιοχή, βρέθηκε το διάσημο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου που βρίσκεται στον Λούβρο και αντίγραφο του μπορείτε να δείτε στην είσοδο του αρχαιολογικού μουσείου της Μήλου. Το αρχαίο θέατρο της Μήλου σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση, διακρίνονται οι περισσότερες από τις μαρμάρινες κερκίδες και η ορχήστρα με πολλά διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη από διάφορες περιόδους της ιστορίας του.

Αρχαίο Θέατρο Δήλου

Το αρχαίο θέατρο της Δήλου είναι ένα από τα λίγα της αρχαιότητας που ήταν ολόκληρο μαρμάρινο και μπορούσε να φιλοξενήσει περί τους 6.500 θεατές. Αρχισε να κατασκευάζεται μετά το 314 π. Χ. και ολοκληρώθηκε πολύ αργότερα περί το 250 π. Χ. (η πρώτη διαμόρφωση του κοίλου είχε γίνει το 290 π. Χ.). Εγκαταλείφθηκε το 88 π. Χ. μετά τη λεηλασία του νησιού από τα στρατεύματα του Μιθριδάτη. Η δυνατότητα χρήσης του θεάτρου σήμερα όμως, είναι ένα θέμα εξαιρετικά πρώιμο, αν και, σύμφωνα με τον κ. Ζάμπα, μετά το πέρας των εργασιών θα μπορούν να φιλοξενηθούν εκδηλώσεις για περίπου 200 θεατές.

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΩΡΩΠΟΥ

Ανηφορίζοντας τα σκαλοπατάκια που έχουν σχηματίσει οι αρχαιολόγοι, στο τέλος της σειράς των βάθρων, φτάνουμε στο θέατρο του ιερού. Μικρή υπενθύμιση ότι στην αρχαιότητα το θέατρο ήταν συνδεδεμένο με την άσκηση της λατρείας. Η κιονοστοιχία του «προσκηνίου», του χώρου μπροστά από το οικοδόμημα της σκηνής, έχει αναστηλωθεί. Σώζονται ακόμη πέντε μαρμάρινοι θρόνοι με ανάγλυφη διακόσμηση του 1ου αιώνα π.Χ. , ενώ το «κοίλον», ο χώρος που κάθονταν οι θεατές, είναι σε κακή κατάσταση. Από το θέατρο, απολαμβάνουμε όμορφη πανοραμική εικόνα όλου του αρχαιολογικού χώρου.

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΧΟΜΕΝΟΥ

Το θέατρο είναι λαξευμένο στο βράχο, κτίστηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π Το θέατρο είναι λαξευμένο στο βράχο, κτίστηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τους ύστερους Ρωμαϊκούς χρόνους. Το κοίλο του είναι ενιαίο με 12 σειρές εδωλίων, που είχαν γίνει από πώρο, ενώ οι διάδρομοι είχαν γίνει από σκληρό ασβεστόλιθο. Η πεταλοειδής διάμετρος της ορχήστρας ανέρχεται σε 16 μέτρα. Από το θέατρο αυτό πρέπει να προέρχονται οι εντοιχισμένες στο μοναστήρι της Σκριπούς επιγραφές, που μνημονεύουν μουσικούς αγώνες προς τιμή των Χαρίτων και οι οποίοι σίγουρα τελούντο στο θέατρο αυτό. Από τα βάθρα χορηγικών μνημείων που βρέθηκαν στο θέατρο προκύπτουν και τα ονόματα των αγώνων: Χαριτήσια και Διονύσια (Αγριώνια).

Το θέατρο του Ορχομενού κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα π. Χ Το θέατρο του Ορχομενού κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. Στον χώρο του θεάτρου πραγματοποιούνταν μουσικοί αγώνες προς τιμήν των Χαρίτων, του Διός και του Διονύσου. Αποκαλύφθηκε το 1973 και διατηρείται σήμερα σε αρκετά καλή κατασταση