ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΟΧ ΚΑΙ ΛΟΥΙ ΠΑΣΤΕΡ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΓΕΩΡΓΟΥΝΤΖΟΥ ΒΙΚΥ ΖΗΣΗ ΕΛΙΝΑ

ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΟΧ -1843-1910 Γερμανικής καταγωγής επιστήμονας ερευνητής της μικροβιολογίας. Ανακάλυψε τους βάκιλους του σπλήνα και της φυματίωσης, καθώς επίσης το μικρόβιο της χολέρας. Τιμήθηκε με το νόμπελ ιατρικής το 1905. σπούδασε ιατρική στο ιστορικό πανεπιστήμιο goettingen και δούλεψε ως νομίατρος στη Γερμανοκρατούμενη τότε Σηλεσία της Πολωνίας. Εκεί άρχισε τις έρευνες του με την καλλιέργεια αποικειών βακτηρίων.

ΟΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ Η πρώτη σπουδαία ανακάλυψη του ήταν ο βάκιλος του σπλήνα, ένα ιστορικό εύρημα που απέδειξε ότι για τις μολυσματικές ασθένειες υπεύθυνοι είναι μικροοργανισμοί. Αυτό συνέβη το 1876. Λίγο αργότερα, το 1882 ο Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης, που ονομάζεται ακόμα <<βάκιλος του Κοχ>> Την επόμενη χρονιά ανακάλυψε και το μικρόβιο της χολέρας. Οι μελέτες του άνοιξαν τον δρόμο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιδημιών.

Ο Κοχ γεννήθηκε το 1843 στο χωριό κλάουσταλ στο αννόβερο, τρίτος ανάμεσα σε έντεκα γιους ενός υπαλλήλου μεταλλείων. Άρχισε να ασχολείται με το περίεργο εκείνο <<φύκος>> για το οποίο τόσο λόγος γινόταν : με το μικρόβιο του άνθρακα. Όταν σε ηλικία 33 ετών ο κόχ δημοσίευσε την εργασία του για το μικρόβιο του άνθρακα, οι Γάλλοι του έκαναν κριτική χωρίς φειδώ. Ύστερα κάλεσαν τον κοχ στην Αυτοκρατορική Υγειονομική Υπηρεσία του Βερολίνου, όπου περιστοιχίσθηκε από ένα λαμπρό επιτελείο συνεργατών, μερικοί από τους οποίους, όπως ο Λέφλερ(1852-1915), ο Γκάφκυ, ο Έμπερτ, ο Βάσερμαν και ο Κιταζάτο , έγιναν αργότερα διάσημοι.

Η 24η Μαρτίου 1882 είναι ημέρα ιστορική για την επιστήμη και για τον Κοχ: ο Γερμανός σοφός ανακοινώνει στη Φυσιολογική Εταιρεία του Βερολίνου την ανακάλυψη του μικροβίου της φυματίωσης, που κατόρθωσε να απομονώσει και να καλλιεργήσει. Εμβολίασε χιλιάδες ινδικά χοιρίδια και κουνέλια, τριάντα σκύλους, δέκα κότες, δώδεκα περιστέρια και λευκούς ποντικούς με ιστούς ασθενών.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΟΧ

Το τελευταίο του πείραμα, το αποφασιστικό, κράτησε 15 ημέρες Το τελευταίο του πείραμα, το αποφασιστικό, κράτησε 15 ημέρες. Όταν τελείωσε κι αυτό, μπορούσε να υποστηρίξει ότι ανακάλυψε το μικρόβιο της φυματίωσης. Ο Κοχ εξέθεσε τις λεπτομέρειες των προσπαθειών του εκείνων στην ιστορική συνεδρίαση. Τα τελευταία του όμως λόγια καλύπτει παγερή σιωπή. Ο Κοχ μαζεύει τα φύλλα της ανακοίνωσής του και περιμένει να αρχίσει η συζήτηση. Όμως κανείς δεν παίρνει το λόγο. Τα μάτια όλων είναι γυρισμένα προς τον μεγάλο Φίρχοβ, που πολλές φορές με ένα του νεύμα είχε καταρρίψει την πιθανή ορθότητα μιας θεωρίας. Αυτός όμως δεν είχε τίποτα να αντιτείνει. Το 1893 ο Κοχ αφήνοντας το Βερολίνο, άρχισε μια μακρά σειρά ταξιδιών. Το 1905 πήρε το βραβείο Νόμπελ. Σε ηλικία 60 ετών ο Κοχ παραιτήθηκε από όλες τις θέσεις του και θέλησε να κάνει ιδιωτικά το γύρο του κόσμου. Όταν γύρισε στη Γερμανία είχε προσβολές από αλλεπάλληλες στηθαγχικές κρίσεις που προανήγγειλαν το τέλος του. Ο Κοχ πέθανε τον Μάρτιο του 1910.

ΛΟΥΙ ΠΑΣΤΕΡ1822-1895 Εάν έπρεπε κανείς να επιλέξει τους μεγαλύτερους ευεργέτες της ανθρωπότητας, ο Λουί Παστέρ θα ήταν σίγουρα ανάμεσά τους. Γεννήθηκε στο Ντολ της ανατολικής Γαλλίας, στις 27 Δεκεμβρίου 1822 και πέθανε στις Σέβρες στις 28 Σεπτεμβρίου 1895. Ο πατέρας του ήταν φτωχός βυρσοδέψης που μετακόμισε στο Αρμπουά όταν ο γιος του ήταν δύο μηνών. Κατά τα μαθητικά του χρόνια, προτιμούσε να αφιερώνει τον χρόνο του στο ψάρεμα και στη ζωγραφική. Πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει στην Ecole Normale Superieure.

Έλυσε το μυστήριο πολλών λοιμωδών ασθενειών, αποδίδοντας τις αιτίες τους σε μικρόβια, και συνέβαλε στη δημιουργία των πρώτων εμβολίων. Το έργο του αποτέλεσε το εφαλτήριο πολλών κλάδων της επιστήμης και ο ίδιος υπήρξε ο πρωτεργάτης για μερικές από τις πιο σημαντικές θεωρητικές αρχές και πρακτικές εφαρμογές της σύγχρονης επιστήμης. Η πρώτη εργασία του αφορούσε τους κρυστάλλους. Με τη μελέτη του στους κρυστάλλους κατέδειξε ότι η ανόργανη ύλη είναι συμμετρική κατά την κρυσταλλοποίησή της, σε αντίθεση με όλα τα οργανικά προϊόντα τα οποία είναι ασύμμετρα. Συμπέρανε ότι κάποια μεγάλη βιολογική αρχή κρυβόταν κάτω από αυτό. Ως αποτέλεσμα της ανακάλυψης του, έγινε καθηγητής φυσικής (1848) στο Λύκειο της Ντιζόν.

Το 1857 έγινε διευθυντής επιστημονικών σπουδών στην Paris Ecole Normal, το 1863 καθηγητής γεωλογίας και χημείας στην Ecole des Beaux Arts, το 1867 καθηγητής χημείας στη Σορβόνη, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1889, όταν έγινε διευθυντής στο Ινστιτούτο Παστέρ που ιδρύθηκε προς τιμήν του. Το επόμενο αντικείμενο ενασχόλησής του υπήρξε η διερεύνηση της ζύμωσης και της αποσύνθεσης, όπου ανακάλυψε ότι και οι δύο διαδικασίες οφείλονται σε ζωντανούς μικροοργανισμούς διαφόρων ειδών. Αυτό τον οδήγησε στην απόρριψη της αυτόματης γένεσης, αποδεικνύοντας ότι ζωή μπορεί να προέλθει μόνο από ζωή. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί και η γαλλική κυβέρνηση του ανέθεσε να μελετήσει την ασθένεια των μεταξοσκωλήκων που έπληττε τη χώρα εκείνη την περίοδο. Ο Παστέρ βρήκε ότι οι μεταξοσκώληκες υπέφεραν από δύο ασθένειες και ότι η διάδοσή τους θα μπορούσε να αποφευχθεί με προσεκτικό διαχωρισμό των υγιών μεταξοσκωλήκων από τους άρρωστους.

Αφού ανακάλυψε το βακτήριο που προκαλεί τον άνθρακα (μία ασθένεια που είχε κάνει μεγάλες καταστροφές στα βοοειδή της Γαλλίας), βρήκε ότι η βιωσιμότητα του μικροβίου μειωνόταν σε υψηλές θερμοκρασίες και έτσι παρήγαγε μια ήπια μορφή του μικροβίου που θα προστάτευε τα εμβολιασμένα ζώα από τη θανάσιμη εκδοχή του. Περιέγραψε τον στρεπτόκοκκο και άλλα είδη παθογόνων μικροβίων, ενώ η εργασία του στη λύσσα τού έφερε παγκόσμια αναγνώριση. Ανίκανος να βρει την αιτία της πάθησης που δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη, κατόρθωσε να δημιουργήσει από τον μυελό των οστών ζώων που είχαν πεθάνει από την ασθένεια, ένα εμβόλιο που θα προστάτευε τους ανθρώπους από τα δαγκώματα των άρρωστων ζώων. Η θεραπεία συνάντησε πολλές αντιδράσεις. Οι Γερμανοί μιλούσαν σαρκαστικά για «ένα φάρμακο για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα για μία ασθένεια για την οποία ξέρουμε ακόμη λιγότερα». Με τον καιρό, ο Παστέρ δικαιώθηκε.

Από τον Παστέρ δεν έλειψαν οι τιμές Από τον Παστέρ δεν έλειψαν οι τιμές. Εκτός από τα μετάλλια Rumford και Copley (1856, 1874), το 1868 η αυστριακή κυβέρνηση του παρέδωσε το ποσό των 10.000 φράγκων για το έργο του στους μεταξοσκώληκες. Το 1882, η ρωσική Κοινότητα για την Αγροτική Οικονομία του απένειμε μετάλλιο. Την ίδια χρόνια παρέλαβε το μετάλλιο Albert και το βραβείο Bressa Έγινε ξένο μέλος στην βρετανική Royal Society, μέλος στην Γαλλική Ακαδημία και ισόβιος Γραμματέας της Ακαδημίας των Επιστημών. Το εβδομηκοστά του γενέθλια γιορτάστηκαν λαμπρά στις 27 Δεκεμβρίου 1892 και ευχές στάλθηκαν από πολλές χώρες και όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σε όλη του τη ζωή απορούσε με τους επιστήμονες που δεν αναγνώριζαν την ύπαρξη του Δημιουργού μας σε οτιδήποτε μας περιβάλλει. Πέθανε κρατώντας στο χέρι του κομποσκοίνι και αφού άκουσε την ιστορία της ζωής του Αγίου Βιγκεντίου που είχε ζητήσει να του αφηγηθούν, επειδή πίστευε ότι το έργο του, όπως και αυτό του Αγίου Βιγκεντίου, θα μπορούσε να συνεισφέρει για να μειωθούν τα δεινά του ανθρώπου.

ΛΟΥΙ ΠΑΣΤΕΡ